QUYU
Əsirlikdəkilərə
hekayə
...Üzüqoylu
düşməyimlə arxamca cırıltıyla
çırpılan dəmir qapının boğuq
taqqıltısını eşitdim. Erməniycə
nəsə deyib gülüşdülər. Daha sonra zəncir
cingildədi, qıfıl
şaraqqıltıyla bağlandı və addım səsləri
yoxa çıxdı...
Məni
bura gətirənlər barədə fikirləşdim ki, necə axmaq
olasan, qaçmaq üçün ayaqları, yapışmaq,
dırmanmaq üçün əlləri şil-küt edilib
dərin quyuya atılmış, demək olar leşə
dönmüş adamın qaçmasına özünü
inandırasan!?. Canım ağrımasaydı yaxşıca
gülərdim...
"Ölümüzdən
də qorxurlar...".
Şişmiş göz qapaqlarımı tük naziklikdə
aça bildim; ətraf zülmət içindəydi -
qıyıq gözlərim qaranlığa dirənib qaldı.
Küy salmağa, cınqırımı
çıxarmağa da heyim qalmayıb. Elə bilirəm
ağzımı açsam, səs əvəzinə
içalatım selik kimi axıb yerə töküləcək...
Sallaq çənəm, alnım, partlayıb şişmiş
dodaqlarım, laxta qan tıxaclanmış burnumun dəlikləri
yavaş-yavaş islanıb göynətməsəydi,
qıcqırmış, sirkə tamı verən mayeni
tanımaz, harda olduğumu dərk etməzdim: Silos
quyusuymuş...
Buna da
şükür! Pox quyusuna da ata bilərdilər...
Nə vaxtsa kobud doğranmış qarğıdalı,
günəbaxan gövdələrinin, peyinə
dönmüş küləşin hissiyyatsız bədənimə
döşənək olacağını ağlıma gətirməzdim. Naşükürlük
etmirəm, yəqin ki, bura əsir düşəndən
"yatdığım" nəm beton döşəmədən daha rahat olar.., əlbəttə,
vərəmləməsəm...
Bir saat keçə, ya keçməyə, artıq
içərinin rütubətini ciyərlərimdə hiss edirəm. Nəfəsimdəki kif tamı quyuda hökmranlıq edən iyrənc
qoxuyla qarışıb ürəyimi bulandırır.
Ögüyürəm... Ödümü qusuram...
Duzlu
şirə yaralarıma hopduqca bütün bədənim
sızıldayır,
getdikcə əvvəlki ağrıları daha dəhşətlisi
əvəz edir, beynim gup-gup guppuldayırdı. Sarsaq
bir gizilti əzgin əzalarıma sitəm edir. Üşüyürəm. Davadan
qabaq soyuğa dözümlüydüm. İndi,
yazın zoğal çiçəkləyən vaxtında bu
nə üşütməydi bədənimi bürüyüb?
...Ağzımda
bir dənə salamat dişim qalmayıb; dünən gecə
sübhəcən laxtalanmış qan tüpürmüşəm.
Elə bil keyidici iynə vurublar, dilimi,
damağımı hiss etmirəm. Mən
şükürlüyəm, beş gün
əvvəl əsir götürdükləri əsgəri mal
cəmdəyitək qarmaqdan kəlləmayallaq asmışdılar;
gedib-gələn onu boks armudu kimi yumruqlayırdı... Gözləri dombalıb hədəqəsindən
çıxmışdı. Ağırlıqdan, sanki
boğazı nazilib uzanmışdı, adama elə gəlirdi
yazığın sallanmış başı indicə
üzülüb yerə düşəcək... Arada sifətinə bir vedrə su
çırpırdılar ki, özünə gəlsin.
Sonra yenə döyəcləyirdilər...döyəcləyirdilər...
İki sutka sitəm elədilər, əclaflar... İniltisi kəsiləndən
sonra onu açıb sürüyə-sürüyə harasa
apardılar...
"Tanrı erməniylə dəvəyə qanad versəydi
Yer kürəsi yarandığı gündən məhv
olardı".
Tək buna görə Tanrıya hörmətim
böyükdür.
Ürəyimi yeyə-yeyə qalmışdım. "Bunun sonu olmayacaq?!".
...Salamat
qalan sol əlimi ehtiyatla altımdan çəkib
çıxardım, bircə qaldı havada oynada-oynada ətrafı
təftiş eləmək. Çiynimdə küt ağrı
var. Oynaqlarım sümük qəlpəsi
düşmüş ət maşını kimi xırçıldayır . Qolum
güclə havaya qalxdı. Qalxdı, yenə endi... Kor
söykənəcək axtaran kimi barmaqlarımın tanış nəyəsə toxunacağı
ümidiylə zülmətin içində eşələndi
əlim.
...İşarət barmağımın ucu tüklü,
qaba nəyəsə toxundu. Ayırd eləmək
üçün xeyli əl gəzdirdim. Elə
bil aylarla yuyulmayan, kir-pas içində, pırtlaşıq
insan başı idi - hərəkətsiz qalmışdı.
Üşəndim. Dumanlı beynimdə
bir qalaq azmış fikir vardı, sərbirah eləyə bilmirdim.
"Yəni...yəni o əsgəri də bura
tullayıblar?" - Nədənsə, ağlıma gələn
təkcə bu oldu.
Gözlədim. Odursa, canında heyi qalıbsa, tərpənəcək...
Onu üç gün əvvəl sürüyərək
aparmışdılar, çətin sağ qala... Bəs kim ola bilər? Heç olmasa qurcalanaydı,
bilim ki diridi... Tükü də tərpənmir
yazığın...
Dilim ağzımda
şişib yumağa dönüb, nəfəsim
güclə gedib-gəlir, yoxsa bir şey soruşardım. Amma
yox , bir az da gözləyəcəm, bəlkə
özü dindi...
Turşumuş
şərabı xatırladan silos şirəsi asta-asta öz
işini görür; laxtalanmış qanımın
qaysağını yumşaldıb əridir, açıq
yaralarıma hopduqca ağrılarım daha da şiddətlənirdi.
Turşuya qoyulmuş tərəvəz kimi hiss edirəm
özümü... Çevrilə bilsəydim...
"Bəlkə
yanılmışam?". Şübhələri
qovmaq üçün ovcumu ehtiyatla açıb cod
tüklü sifətində gəzdirdim, burun dəliklərinə,
dodağına ehmalca toxundum ki, cüzi nəfəs alırsa,
bilim.
Ovcum
handan-hana isindi... "Sağdı, şükür...".
***
Kənddə traktorçu da, feldşer də,
dükançı da hərbi forma geyirdi, bir-iki qalstuklu müəllimdən
savayı. Məni də əynimdəki formaya görə əsgər
bilib tutmuşdular. Əslində, bir
qısır, dılğır inəyin güdazına
getmişdim. Keçən payız iki dəfə
baş alıb meşəliyə getmişdi, çər
vurmuşu iki gündən sonra tapdım. Qulaq
asmadım nənəmə. Deyinərdi ki, bəsdi onun
dalıyca girrəndin, dəyər-dəyməzinə sat, get
Gəncəyə, texnikuma-zada gir, oxu, adam ol, mən öləndən
sonra kimin umuduna qalacaqsan, ay yetim?! Bu dava bitənə
oxşamır, deyirdi... Ağdamda, Füzulidə sənət
məktəbləri ola-ola niyə Gəncədə texnikuma
girməyimi arzulayırmış, rayonumuzun yarısını
ermənilər işğal edəndən sonra başa
düşdüm; məni müharibə zonasından
uzaqlaşdırmaq istəyirmiş...
Oxuyub adam
olmağı mən də istəyirdim, ən azından
televizor ustası olardım, amma nə azarıydısa,
kitabdakılar başıma girmirdi, kütbeyin idim,
ölüm-zülüm məktəb yolunu ölçə-ölçə
doqquzuncunu bitirdim, həmin il nənəm öldü, oxumaq da
getdi işinin dalıyca, oldum çoban...
...Əsir düşən gün dumanda
azmışdım. Mal-qara hürküb pərən-pərən
düşməsəydi kəndin səmtini itirməzdim.
Duman elə qatılaşırdı ki, qənşərimi,
heç burnumun ucunu görmürdüm. Qorxdum.
Özümdən çox öhdəmdəki
heyvanlara görə narahat idim. İtsəydi,
camaata nə cavab verərdim? Ürəyim
yarpaq kimi əsirdi. Az qalırdı
ağlamaq tutsun. Kor kimi əlhavasına
yeriyirdim. Mal-qaranın səsi də gəlmirdi.
Birdən rezin sapoqlarım sürüşdü,
şarappıltıyla suya düşdüm... Vəssalam.
Yadımda qalan budu...
***
-
Q...qar-daş...
Elə bil yerin tərkindən gəlirdi səs. Zəif,
yorğun külək vıyıltısıydı, sanki, əsib-əsib
toxdayacaqdı. Toxdamadı... Xırıldadı...
"Eşidir-sən, qar-daş?... Eşi-dir-səən?..".
Səs
çiliklənib qaranlığın ağuşuna səpələndi...
Havalı kimi yan-yörəmə boylandım. Handan-hana səsin səmtini
tanıdım; keyləşmiş ovucum hələ də
ağzına qapanıb qalmış naməlum qonşum
zarıyırdı...Əlimi yana
sürüşdürüb, eşidirəm dedim.
-
İndi... indi buraxacaqlar... Səhər açılsın,
buraxacaqlar, - dedi.
"Bu nə sayaqlayır? Kimi buraxacaqlar? Bizi? Dəlidən doğru xəbər".
Mənə "qardaş" deyən yad kişinin vəziyyətini
başa düşürdüm. Fikirləşdim ki, yazığa, məndən
beşbetər, olmazın işgəncə veriblər,
ağlı başında deyil, Allah bilir neçə
gündü bu qaranlıq quyudadı,
danışığını bilmir, yəqin, başına
hava gəlir... O isə dil boğaza qoymur, elə hey təkrarlayırdı.
- İnanmırsan... qardaş? İşıqlasın...
buraxacaqlar... hə...
Hövsələm daraldı. Erməni ola, əlinə
türk düşə, onu sağ buraxa? Öldürəcəklər!
Bunu deyəsən
bərkdən dedim. Səsimi eşitcək qayıtdı ki,
buraxacaqlar, səhər açılan kimi... özüm
eşitdim... dillərini bir az bilirəm...
Bir xeyli ikimiz də susduq. Mən onsuz da
danışmırdım. Halım nə gəzirdi.
Heç onunkuna da danışmaq deməzdim.
Zarıyırdı...
Qəfil ağlıma gəldi ki, bəlkə insafa gəliblər? Niyə də
yox? Düşmən olanda nə olar, indiyəcən
çəpər-çəpərə, divar-divara
yaşayırdıq, toyda-vayda bir yerdəydik, mahnımıza
oynayır, çörəyimizi yeyirdilər... Unutmazlar, yəqin...
Gör neçə gündü əllərindəyəm,
öldürərdilər də. Yəqin, fikirləşiblər
ki, əli yalın çoban adamdı, hərbiçi deyil,
üstümüzə silah çəkməyib...
şil-küt eləmişik, bəsimizdi, buraxaq, cəhənnəm
olub getsin...
Ay-hay!
Olmaya da sadəlövhlüyümüz...
Ət
ürpədən cırıltıyla açılan dəmir
qapıdan süzülüb axan gur işıq silos şirəsində
sınıb yarıaçıq gözlərimi
qamaşdırdı. Başım gicəlləndi.
Güclə sola dönüb bayaqdan sayaqlayan, ağzıaçıq, heyrətlə
işığa doğru boynu uzanan kişini görə bildim.
Döyüküb qalmışdı.
Yuxarıda iki nəfər bağıra-bağıra nəsə
danışır, başa düşmürəm. Kənardan
gülüş səsləri gəlir. Baldırım
yoğunluqda borunu içəri sallayıb qapını
örtürlər. Üstünə deyəsən
kubik qoydular - taqqıltısını eşitdim. Əvvəlcə heç nə başa düşmədim.
Kimsə, "davay, axper" - dedi, - və...o
baldırım yoğunluğunda borudan başıma
şırhaşırla su töküləndə qonşumun
erməni dilini yaxşı bilmədiyini anladım. Demə
quyuya su buraxacaqlarmış!
Tərpənməyə hal nə gəzir? Su çiynimə
çathaçatda baxışlarımız toqquşdu və
gözləri hədəqəsindən çıxmış
qonşum son dərəcə kədərli
hıçqırtıyla kəkələdi:
- M-m-mən
üzə b-bil-mirəm...
Yaşar Bünyad
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 22 iyun.- S.29.