Cəfər Cabbarlı dramaturgiyası:
milliliyin həqiqətləri, sinfiliyin
illüziyaları
Cabbarlı dramaturgiyasında cəmiyyət
və şəriət məsələsi: "Vəfalı Səriyyə"
II məqalə
Sovet ədəbiyyatşünaslığında
Cabbarlı dramaturgiyasının I dövrü öyrənilərkən,
müşahidə edirik ki, sənətkarın ilk dramı
olan "Vəfalı Səriyyə" əsəri çox
vaxt araşdırmalardan kənarda qalır. Məsələn,
belə bir halı M.Əlioğlunun, Y.Qarayevin,
V.Osmanlının tədqiqatlarında müşahidə etmək
mümkündür. C.Cabbarlının
keçdiyi dramaturji yolun başlanğıcında dayanan bu əsərin
çox vaxt tədqiqatlardan kənarda qalmasının əsas
səbəbi nədir? Bəlkə, ilk
dramaturji təcrübə kimi əsər tədqiqatçıları
təmin etməmişdir? Bu, hətta bu
cür olmuş olsa belə, tədqiqatçıların
Cabbarlının romantik dramaturgiyası haqqında söhbətə
"Solğun çiçəklər"dən
başlamasına elmi əsas vermir. Digər
tərəfdən, əsər üzərində diqqətli
müşahidələr "Vəfalı Səriyyə"yə
ögey münasibətin metodoloji xarakter
daşıdığını söyləməyə əsas
verir.
Əslində, "Vəfalı Səriyyə"
müəllifin yaradıcılıq aləminə hansı
dünyagörüşü mövqeyindən
başlamasını açıq-aydın ortaya qoyan bir əsərdir. Bu mənada
Cabbarlı dramaturgiyasına obyektiv elmi baxış
üçün bu əsər ciddi material verir. Lakin görünür ki, C.Cabbarlı
dünyagörüşünün mahiyyətini açan ilk
pyesi məhz bu cəhəti ilə sovet dövrü ədəbiyyatşünaslığımızı
təmin etməmişdir.
Cabbarlı ümumən götürəndə və
öz yaradıcılıq stixiyası etibarı ilə
romantik sənətkardır. Romantizm
üçün də milli həyat problemlərinin birbaşa
inikası o qədər də səciyyəvi cəhət
sayılmır. Lakin XX əsrin əvvəllərinin
romantik sənətkarları içərisində milli həyat
problemlərini romantik planda əks etdirmək baxımından
C.Cabbarlı birinci yerdə durur və bu cəhət onun
romantik üslubunun dominantı kimi götürülə bilər.
Hər hansı bir ideala və yaxud həyat hadisəsinə
bədii nüfuzda eşq süjetinin ön mövqedə
durmasının estetik prinsiplərdən birinə çevrilməsi
olduğunu qeyd etsək, elə bilirəm ki, bu, mübahisə
doğurmaz.
C.Cabbarlının da
pyeslərinin, demək olar ki, hamısını
eşq süjeti hərəkətə gətirir, hadisələrin
"başlanğıcı, ortası və sonu" eşq qəhrəmanlarının
tale yolunu cızır. Lakin bütün
böyük sənətkarlar kimi, C.Cabbarlı da eşq
süjetini qarşısına qoyduğu idealı bədii həqiqətə
çevirməyin vasitəsinə çevirə bilir. Eşq süjeti və onun bədii həqiqətə
çevrilməsi prosesi Cabbarlı pyeslərinin romantik ruhuna əsas
olmaqla bərabər, bədii həqiqətin milli və bəşəri
məzmunda ifadəsinə imkan verir.
C.Cabbarlı dramaturgiyasında eşqin bədii ifadəsi
"məhəbbət triosu"nun əsas
iştirakçılara çevrilməsi prosesində
gerçəkləşir. "Vəfalı Səriyyə"də
Səriyyə-Rüstəm və Qurban, "Solğun
çiçəklər"də Sara-Bəhram və Pəri,
"Aydın"da Gültəkin-Aydın və Dövlət
bəy, "Ədirnə fəthi"ndə Zöhrə-Rüfət
və Xalid, "Ulduz"da Ulduz-Ramiz və Haris
qarşılaşmaları insanın təbii
varlığının dərinliklərinə baş vurmaq
imkanı ilə bərabər, dramaturqa zamanın hadisələrinin
sosial, mənəvi-əxlaqi və hətta siyasi mahiyyətinə ciddi nüfuz
imkanı verir, onun estetik ifadəsinə şərait
yaradır.
"Vəfalı Səriyyə"də cəmiyyət
həyatında qadının taleyi problemi qoyulub və ona
maarifçi tendensiya ilə bədii həll verilib. Lakin müəllifin
əsərə verdiyi maarifçi həll İslam
dünyagörüşünə söykənir. Milli həyat problemlərinin bədii inikasında
İslam şəriətini əlində alətə
çevirənlərə qarşı barışmaz mövqe
və şəriət qanunlarının həqiqi mahiyyətinin
müdafiəsi önə çəkilir.
C.Cabbarlı
XIX əsrin sonu, XX əsrin əvvəllərində N.Nərimanov,
S.M.Qənizadə, Ə.Ağaoğlu, C.Məmmədquluzadə
yaradıcılığında meydana çıxan bir
maarifçi tendensiyanı müdafiə mövqeyində durur:
Din xadimləri şəriət qanunlarını və
"Qurani-Kərim"i öz şəxsi mənafeləri
üçün alətə çevirməməli, insanlara
şəriətdə və "Qurani-Kərim"də, eləcə
də Məhəmməd Peyğəmbərin kəlamlarında
əks olunan məsələlərin həqiqi mahiyyətini çatdırmalıdırlar.
"Vəfalı
Səriyyə"nin nüsxələri arasındakı fərqləri,
onun yazılma tarixi və bir çox digər məsələləri
araşdıran A.Rüstəmli Cabbarlının arxivində
ona məxsus olan "cib dəftərçəsi"ndəki
qeydlərə əsasən məlumat verir ki, sənətkar əsəri
yazmağa "Bismillahir-rəhmanir-rəhim" sözləri
ilə başladı. A.Rüstəmli
C.Cabbarlının arxivində saxlanan və geniş oxucu
kütləsinə çatdırılmamış
"Kazım bəy" romanının ayrı-ayrı fəsillərinin
başlanğıcında da "Qurani-Kərim"dən gələn
bu ifadənin işləndiyinə diqqət çəkir.
Bu qeydlər açıq-aydın göstərir
ki, C.Cabbarlı bədii yaradıcılığa başlayarkən
İslam dininin mahiyyətinə dərindən bələd
olmuş, ona iman gətirmişdir.
Lakin dövrünün bütün görkəmli
ziyalıları kimi, o da din xadimlərinin "Qurani-Kərim"in
və şəriətin həqiqi mahiyyətini xalqdan gizlətməyə,
onları şəxsi mənafe mövqeyindən təfsirə
meyilləndiklərini görmüş və buna qarşı
çıxmışdır.
"Vəfalı Səriyyə"də Axundla Molla
Möhsün arasında davam edən dialoq şəriətin və
"Qurani-Kərim"in həqiqi mahiyyətinin xalqa
çatdırılmasının zəruriliyi problemini
qaldırır. Dialoqdan aydın olur ki, Axund "Qurani-Kərim"in
türkcəyə tərcüməsinin qəti əleyhinədir.
Axund deyir: "Hər o şəxsi ki, "Quran"ı
türkcə tərcümə edə, o ağaların
buyurduğuna görə, o şəxs, yəni mütərcim,
ömrünün əvvəlindən ta qiyamətədək
lənətə giriftar olar".
Axundun
"Qurani-Kərim"in tərcüməsinə qarşı
çıxışı bütövlükdə milləti cəhalət
içində saxlamaq istəyinə hesablanıb. "Canım, qız bir "Yasin" surəsini
bildi, bəsdir, kifayətdir və oğlana da lazım olan məsələləri
gəlib mənim kimi axundlardan xəbər alar, vəssalam"
sözləri ilə C.Cabbarlı müsəlman mühitinin cəhalətə
düçar olmasının əsas səbəblərindən
və səbəbkarlarından birinin üzərində
dayanır. Səriyyə və Rüstəmlərin
öz səadətinə qovuşa bilməmələrində,
cəmiyyətdə azad sevginin və deməli, həm də
azad düşüncənin yer ala bilməməsində, yaxud
bu istiqamətdə ciddi çətinliklərin meydana
çıxmasında din xadimlərinin mövqeyi əsaslı
tənqid hədəfi olur. Müəllif din xadimlərinin İslama
münasibətdə şəxsi mənafeyi önə çəkməsinin,
bu mənafe naminə şəriət ehkamlarını hər
cür təhrifə hazır olmalarının insanları
hansı faciələrlə üz-üzə qoymasının
praktik nəticələrini dramaturji konfliktin mərkəzinə
çəkir. Lakin pyesdə dramaturji konfliktə
maarifçi bədii həll verilir və bu, bədii cəhətdən
kifayət qədər əsaslandırılır. Pyesdə hələ hadisələrin düyünlənmə
məqamında Axund cəmiyyətdə gedən dəyişmələrdən,
insanların ayılmasından, mütərəqqi proseslərin
başlanmasından narahatlığını ifadə edir.
Bu proseslər müsəlman qızların
"uşkolaya getməsi"ndən tutmuş "Qurani-Kərim"in
tərcüməsi təşəbbüslərinə qədər
maraqlı detallarla əks olunur. "Uşqola
uşağı"nın "Qurani-Kərim"in
tərcüməsini Axunda göstərib fikrini
soruşması cəmiyyətdə ictimai düşüncənin
inkişafını simvollaşdırır və müəllif
bu inkişafın cəmiyyət həyatına müsbət təsirinin
praktik nəticələrinə diqqət çəkir. Həmzənin
özü ilə iki oğlundan biri Qurban din xadimlərinin təsiri
altından çıxa bilməyən cəhalət
qurbanlarını simvollaşdırırsa, ikinci oğul Məhərrəm
müəllif ideyasının ruporu kimi
çıxış etməklə, eyni zamanda cəmiyyətdə
milli özünüdərk proseslərinin yer almağa
başlamasının göstəricisidir. Onun "Qurani-Kərim"in
və şəriətin əsl mahiyyətindən
çıxış edərək atasını cəhalət
caynağından qurtarmağa cəhd etməsi, Axundu şəriəti
təhrif etməkdə suçlaması milli oyanış prosesinin
başlamasının bədii əksidir. Bu mənada
pyesin sonundakı "xoşbəxt final" təkcə
maarifçi realizm üçün səciyyəvi olan
sonluğun göstəricisi olmaqla qalmır, həm də cəmiyyətdə
gedən irəliyə doğru hərəkətin bədii təsviri
ilə məntiqi cəhətdən əsaslandırılır.
Sovet ədəbiyyatşünaslığında
Cabbarlının romantik əsərlərinə münasibət
kontekstində aparılan araşdırmalarda "Vəfalı
Səriyyə"yə əksər hallarda yer
ayrılmamasının səbəblərindən biri onun
maarifçi realist metodla yazılması da ola bilər. Lakin nəzərə
alsaq ki, maarifçi dünyagörüşü təkcə
maarifçi realizmin inikas prinsiplərinin əsasında deyil,
romantizmin də ideya əsaslarının ifadəsində
mühüm rola malikdir, onda Cabbarlının romantik əsərlərində
müəllif və qəhrəman dünyagörüşlərinin
obyektiv mənzərəsini təsəvvür etmək
üçün "Vəfalı Səriyyə" kifayət
qədər material verə bilər.
Lakin
orası da bəllidir ki, sovet ədəbiyyatşünaslığının
son onilliklərində XIX əsrin sonu, XX əsrin əvvəllərinin
estetik düşüncəsində ""Quran"la
silahlanma" (Y.Qarayev) nəzəri cəhətdən etiraf
olunsa da, praktik ədəbi təcrübəyə elmi
yanaşmalarda mövzunun bədii həllində islami məzmun
və yaxud İslam dünyagörüşündən
çıxış həmişə bu və ya digər dərəcədə
ört-basdır edilmişdir.
Cabbarlının müsbət tendensiya ilə
yaratdığı qəhrəmanları çox böyük
ürəklə və inamla qarşısındakını
zülmdən, əyri yoldan əl çəkib insanlıq
yoluna dəvət edəndə fikrinin, məntiqinin
doğruluğu üçün şəriətin
buyurduğu yolu həqiqət yolu kimi təqdim edir. "Vəfalı Səriyyə"də
bir kəllə qəndə tamah salıb şəriət
qaydalarını təhrif edərək iki cavanın bədbəxtliyinə
yol açan Axunda Rüstəm deyir: "Ala, bu da bizim şəriətmədarımız.
Şəriətimizdə necə gözəl yollar, maraqlı
təriqətlər var... Baxın, indi necə şəriətə
xilaf gedən vicdansızlar özlərini şəriətmədar
adlandırırlar... Axund həzrətləri, hərgah
siz o kəllədən ötrü bir bidətə iqdam
edirsinizsə, o kəllənin qiymətini mən sizə verərəm.
Ancaq şəriət qanununa mütabiq iş görüb
özünüzü günahkar və həmin məsum,
bigünah qızcığazı da bədbəxt etməyin".
Məsələ
burasındadır ki, təkcə "Vəfalı Səriyyə"də
yox, yaradıcılığının sovet rejiminə qədərki
mərhələsində C.Cabbarlı pyeslərinin hər
birində İslam dünyagörüşündən
çıxışı və insan həyatında şəriət
qanunlarına istinadı cəmiyyətin irəliyə
doğru hərəkətini şərtləndirən digər
amillərlə paralel şəkildə verir.
Təyyar SALAMOĞLU
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 29 iyun.- S.15.