Yerin qara üzü gəlir, səssizlik çökür gecəyə...

Mənim bir sualım var

Kəsmişdim üzünü xoşuma gəlməyən kitabın,

uşaq vaxtı...

İndi də xoşuma gəlməyən

adamların ayağını kəsirəm

ömrümdən.

Çəkmişdim rəsmini anamın,

doqquz yaşımda...

Üç dəfə öpmüşdü məni.

Yanağına qəmzələr qoymuşdum

bir gülüşüylə...

Bağçamıza qızılgül qələmi əkmişdim

Gecəgözlüdə,

Böyüyüb "ayrılıq" yazdı ömrümə:

Yurdumdan...

Anamdan...

Səndən...

İndi də özümdən ayrılıram.

Ayrılıram ki, Allaha yaxınlaşım.

Bu ilin martında da sən getdin, ata!

Axund dedi ki, cümə günü ölənlər sorğu-sual olunmaz.

Mənim bir sualım var:

- Anamı gördünmü?

Rəssam

S.Soltanlının rəsmlərinə baxarkən

Su çəkmisən quru torpaqlara

yaşıllıq gəlsin deyə.

Yaşıllıq gəlir əlindən, deyilsən biganə...

Yaxşılıq - insanın bu dünyada qoyub getdiyi

və özüylə apardığı yeganə xəzinədir...

Par-par parlayır dərin təmizlikdən,

Yanaqlarında suyun rəngi,

dərinliyi gözlərində bulaqların...

elə sadəsən, elə bil Bəhlulzadəsən.

Otların nəfəsi canlanır, dəlib çıxır cadarlı torpaqları...

Bəs sən özün hardasan?

Su çəkmisən yanaqları qırış-qırış düzlərə,

Artıq ölümə qarşı qorxusuzluq yaranıb bu rəsmdə...

Fırçanda gəzdirirsən dünyanın nəfəsini,

Rəngdən-rəngə salırsan qəfəsdəki bir quşun səsini.

Baxıram çılpaq ağaclara bağlanmış diləklərə,

Körpə-körpə tumurcuqlar,

Bükülürlər yaşıl bələklərə

sulu boyadan sonra...

Bir köhlən atlı

buludları çəkib aparır suya həsrət torpaqlara.

Saqqalını yuva etmiş bir qoca,

Bəsləyir bir quşcuğazı mərhəmətlə,

heca-heca yazıram gördüklərimi...

Sonra,

qarşımda duzla dolu dənizlə qarşılaşıram.

Sənin əllərindən çıxan fikirlər dərin-dərin,

Bu nədir ki, hələ!

Dəniz gömgöy sularını saralan otlara vermək üçün

can atır sahilə.

Tökülür fırçandan qumlar xışıltılı səslə,

Bir qum və qəm dənəsi düşür gözlərimə

susuzluqdan qaralan

Somalili uşaqları gördükcə...

Ölümü əyləncə bilib boğazındakı kəndirdə

yellənirdi bir uşaq...

Ananın yapdığı çörəklər

küt getmişdi təndirdə

həmin gün ancaq.

Birdən özümü görürəm,

Canı şüşədə olan bir div

asıb məni qara saçlarıımdan mağarada.

Sən şüşəni sındırırsan,

Mən düşürəm saçlarımdan.

Sonra qırx qapı keçirik,

(Saçlarım düşürür məni qırx yaşımın uclarından

ağara-ağara)...

Ağ qoçun belində çıxıram Yerin üstünə.

əl uzadıram rastıma çıxanlara, "salam" verirəm,

Parlayır boynumda qara qızıl -

Torpağının altı üstündən qiymətlidir bu məmləkətin,

bilirəm.

Dənizi yorğan kimi çəkmisən şəhərin üstünə,

Qala divarlarını boyunbağı, parkları bilərzik kimi...

Alov qüllələrini üçqaşlı bir üzük kimi taxmısan

şəhərin şəhadət barmağına,

Şəhidlər xiyabanının yanında...

Çəkirsən əlimdən tutub,

Mən də yavaş-yavaş sevməyə başlayıram

rəngləri,

ən çox da sarını.

Götür fırçanı, rəssam,

Çək, gözləmə yarını!

Dilinin altında gizlənir insan

Dilinin altında gizlənir insan,

Bu, ən böyük coğrafi kəşfimdir, bəlkə də...

Qobustandakı qayaüstü təsvirlərdi,

Qavaldaşının gurlayan səsidir,

arxeoloqun dəyməmiş nəfəsidir,

dilinin altı ibtidainin.

Hələ insanın təbiətlə iç-içə olan vaxt

yarandı kamanla ox.

Boğaziçindən çıxan boğazsamitli

səsdən sonra tanıdım dinimi,

ondan çox əvvəl dilimi -

İllər öncənin kitablarında kirli kirilindən,

Təmiz əlifdən, bədən,

Ta səndən başladı latınım da,

anam-atam da,

ey Adəm!..

Bir karvan kimi keçir bədənimdən fikirlərim,

Qələm tələsir düşüncələri almağa,

Karvansara qapısı kimi açılır səhər,

Sürətləndirilmiş görüntüdür həyata maraq...

Bax beləcə,

Fikirlər tələsir harasa,

Gecənin səhəri bağlayacağından qorxaraq,

dilinin altından çıxır insan...

Qalaktika, Ay və Günəş...

Marsda da həyat var,

Torpaq, od, su, hava,

Yer üzündə hələ də dava, dava...

İndi nağıl deyil daha kosmosa uçmaq da,

Sehrli xalçalar yoxdu daha,

sehrli təyyarələr var, bir də səyyarələr,

nağıl dili yüyrək olar.

Nağıllardan düşmür daha nənəmin üç alması,

Nənəm də yoxdu daha,

Dilinin altında gizlənib nağıllar.

Yerin qara üzü gəlir, səssizlik çökür gecəyə,

yerlər salınır,

Dilinin altında yatır hamı...

Səni ilk gördüyüm yer

Səni ilk gördüyüm bir Yer vardı -

Öz oxu ətrafında fırlanan...

Yaydan çıxan oxunu

indi ürəyimdə gəzdirirəm...

Səni ilk gördüyüm bir yer vardı,

İşığı işıq deyildi ki, nur idi,

İndi o nuru balıq gözlərimdə,

Gecə-gündüz üzdürürəm.

Səni ilk gördüyüm bir səs vardı -

Heç kimdə tapammıram...

O səsin gözündən keçirib

Qulaqlarıma sırğa asdım busəni.

Səni ilk gördüyüm bir din vardı -

İmanı sən,

Peyğəmbəri sən -

Məhəmmədi sən,

Süleymanı sən...

Səni ilk gördüyüm bir gün vardı -

Gün çox dar idi, çox dar...

Darıxdım.

Tövbə qapısıdır gözlərin

Qanım çəkdi səni Şeyx Zahid işığında,

İndi damarlarımda gəzir şəklin,

Görsən - Cənnətdən qovulmuş Həvvayam,

Görməsən özümlə dava.

Bir ip ucu taxdın

şəhadət barmağıma o gün -

La İlahə illəllah!

Çəksəm söküləcək dan yeri,

Çəkməsəm boğazımda düyün qalacaq.

Bir ağac göstərdin mənə

Payızın içində,

Ağac ağac deyildi ki!

Səni görəndə tumurcuq bükümü,

Görməyəndə yarpaq tökümüydü...

Tövbə qapısıdır gözlərin,

Açsam tövbəli Gəlinəm,

Aşmasam dəlin.

Halalım olmasan da, hülulumsan...

Qanım çəkdi səni,

İndi "çəkim-çəkməyim" sualı yorur məni...

Şəkillərdən baxan gözsən,

Görən şəkilsən...

Dondan dona girməyini istəmirəm daha,

Məndə qal, tənasüx etmə,

getmə!

...Sən getdin deyə qınamıram heç,

Gözləyirəm ricətini.

Yenə gələcəksənmi?

Bilmirəm.

Ölüncədir çətini...

Həyat ŞƏMİ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 2 mart.- S.12.