Ədəbiyyat tarixi mətnlərarası
virtual əlaqələr kontekstində
Burada söhbət tarixə yazılmış ədəbi
prosesin konkret bir dövründən, yaxud ümumi ədəbiyyat
tarixi kontekstindən gedə bilər. Məşhur bir misalı yada salaq: əgər
hansısa dəhşətli hadisə nəticəsində
hamı, bütün canlılar qırılarsa və bu qəzadan
ancaq uşaqlar sağ çıxarsa, dünyanın gələcəyinə
ümid bəsləmək olar; ancaq belə bir qəza nəticəsində
hamı sağ qalsa da dünyadakı bütün mətnlər
yanıb kül olarsa, heç nəyə ümid bəsləmək
olmaz. Belə bir inam da var ki, əlyazmalar yalnız o zaman
"sıradan çıxır" ki, onlar kimlərinsə
yaddaşına yazılır və bu, yuxarıda misal kimi
verilən qəzanın ən dəhşətlisidir,
çünki kağızdan yaddaşa köçmə
mistika yaradır, onun dönüb-dolanıb nə vaxt ədəbi
prosesdə peyda olacağını və hansı təbəddülatlar
yaradacağını kəsdirmək mümkün deyildir. Həm də yozumlar... bu yozumlar mətnin içində
"oynaşan" mənaları yolundan azdıra, onları
tam fərqli və aidiyyəti olmayan yer və məqamlara
bağlaya bilər. Məsələn, götürək
elə klassiklərin mətnlərinin təfsiri, şərhi,
təhlili... Şair Orta əsr təriqətiylə, yaxud təriqətləriylə
bağlıdırsa, müasir tədqiqatçı şairdən
çox, həmin təriqətin əsirinə çevrilir, nəticədə
Nəsimi şair kimi kiçildikcə kiçilir, onun hər
hansı şeirinin izahına yazılan araşdırmadan bəlli
olur ki, söhbət şeirdən yox, hansısa dini risalədən
gedir. Və yenə də nəticədə məsələn,
aşağıdakı misralardakı böyük enerjinin
gücü, gözəlliyi itib-batır, aidiyyəti olmayan məqamlara
ilişib qalır və ordan bu günə çata bilmir.
Problem nədir? Bircə əsaslı
problem var: tədqiqatçılar ən müasir, modern
filoloji üsul və metodlara yiyələnməyiblər.
Kövni-məkandan
keçmişəm,
məna
şərabın içmişəm,
Cananın
üzün görmüşəm,
başdan
ayaq can olmuşam...
Yuxarıdakı
söhbətimizin davamı kimi deyək: bax, ən müxtəlif
dönəmlərdə şedevr kimi, insanın, sanki son nəfəsdə
dilinə gətirdiyi misralar kimi yazılan mətnlər bəlkə
də, həmin anonim yaddaş mexanizminə köçən
nadir əlyazma nüsxəsinin bir variantıdır,
yaddaşlara köç edəndən sonra konkret mətn - əlyazma
sonsuz sayda variant yaradır, həmin variantlar əlyazmaya
münasibətdə onu inkar edir, müəyyən prosesin
içində nə variant, nə də invariant sıradan
çıxır, ta ki, variantlar hansısa mistik gücün təsiri
ilə bir sözə, bir ifadəyə və bir diskursa
çevrilənə qədər. Əli Kərimin
"Qayıt" şeiri məhz indi nümunə gətirdiyimiz
prosesi bəlləyir, bu şeir haçansa itirilmək,
sıradan çıxmaq təhlükəsi
qarşısında yaddaşa köçmüş əlyazmanın
çevrilmə və transformasiyalarında "son
sözdür", bəzən bu çevrilmə heç
cürə baş tutmur, yaddaşa köçmüş əlyazma
folklor mətninə dönüşür, özünü
sonsuz variant və paralel deyimlər içində, yaxud
burulğanında yaşadır. Bir sözlə,
yaddaşa köçən əlyazma heç bir halda itmir,
folklorda "arxaikləşir", bütün həyatı
boyunca üzə çıxmağa məqam gəzir. Ədəbi prosesin
stixiyası elədir ki, burada bir fakt (həyat, yaşam, həqiqət,
yalan, insan ümidi...) dəfələrlə, müxtəlif
deyimlər, konstruksiya və üsullarla ifadə olunur.
Alman filosofu Haydegger mətnlərin bu keyfiyyətindən bəhs
edərkən bir qədim yunan deyimini nümunə gətirir:
hər bir başlanğıc özündə
özünün sonunu gizlin şəkildə yaşadır,
onlar tarixi prosesin hansı məqamındasa yenidən birləşib
ayrılırlar. Klassik divan şeirinin folklor və
müasir ədəbi proseslə bu "ani"
bağlantısı üzdə bilinməyən poetik təlatüm
yaradır. Məsələn, yenə Nəsiminin
Daldım
yenə bir bəhrə ki, ümman dəxi bilməz,
Küfrün sözünü dünyada iman dəxi bilməz.
misralarını alaq. Bu ovqat və qənaətin
bütün şeir boyunca yayılıb modern poetik
düşüncədə nələrə səbəb
olmasını bəlləmək heç də asan deyildir.
Ancaq müasir, modern şeir mətni uyğun
şəkildə araşdırıldıqda Nəsimi qəzəlindəki
mətn boyunca yayılan, aləmi tutan, onun
sınırlarını aşan enerji "üzə
çıxır". Fərid Hüseynin bununla
bağlı çox gözəl bir şeiri var: "Yalan
bayramı". Şeir haqqında
danışmazdan öncə belə bir ayrıntını
qeyd etmək lazımdır. Qademara görə, sənətkarda
yaradıcılıq prosesinin yalnız
başlanğıcı mövcud olur, əsər, bədii mətn
həmin o gizli stixiyanın, daha çox isə
başlanğıcla sonun ani birləşdiyi məqamdır,
demək, ani birləşmə baş tutduqdan sonra onlar dərhal,
bizim bilmədiyimiz, yaxud anlamadığımız məqamda
ayrılırlar, bu nöqtədən başlayaraq mətn
özünü sonsuz sayda mətnlərə, diskurs-deyimlərə
çevirmək işinə qoşur. Bədii mətnin
orijinallığı yalnız belə bir faktorla
özünü doğrulda bilir. Həm Nəsiminin, həm
də gənc şairin deyimlərini gözdən
keçirdikdə Haydeggerin söylədiyi fikir yada
düşür: bədii mətn necə izah edilirsə-edilsin,
sonda özü-özünü qapayan bir tapmacaya çevrilir.
Hər iki şeirdə "yalanla dil açmaq, yalan dilində
danışmaq" mənası parçalana-parçalana,
fraqmentlərə ayrıla-ayrıla gedir, mətnin daxilində
zamanla ərazidə yayılma baxımından genişlənən,
bütün atmosferi tutan və ən əsası şeirin
izah baxımından anlaşılmasının
"qarşısını kəsən" bir oppozisiya yaranır: bilər/bilməz,
yalan/doğru.
Öz
adını oğurlayıblar,
kim yalan
desə çevrilib baxırsan,
Doğru
sözləri zülmlə höccələmə,
səni
rahat başa düşürlər -
axı əzəldən
yalan dilində danışırsan.
Və ya:
İblis əzəli
lə'nət olub lə'nətə qaldı,
Lə'nət sözünü dünyada şeytan dəxi
bilməz.
Hər
iki şeirdə intonasiya, ritm, mənanı görükdürən
hərəkətverici qüvvə tam fərqlidir, əslində,
hər iki şairi yaxınlaşdıran, müqayisələrə
meydan açan fərqli nümunələr var, Fəridin Səmərqənd
silsiləsinə çökən fanilik hissiylə Nəsimidə
bunu açıq kontekstdə görükdürən qəzəlləri
misal gətirmək olardı (Nəsimidə
- Dünyada duracaq yer deyil, ey dil səfər eylə//Aldanma
anın alına ondan həzər eylə...). Ancaq
məqsəd müqayisə deyil, bir-birinə açıq
şəkildə əks olan şeylərin birləşdiyi və
ayrıldığı məqamı bəlləməkdir.
Fəridin
şeiri metaforanı mətnin dərinliklərində gizlətmək,
yuxarıda sözügedən "tapmacanı" şeirin
dilinə çevirmək və beləliklə, "yalan"
sözünü həmin metaforalarla təmasda (Getməz
yuduğun paltarlardan yalan ləkəsi// çəkilməyəcək
ayağın dəyən yerdən yalan qoxusu)
görükdürmək (yalan bayramı, yalan karnavalı...),
nümayiş etdirmək stixiyası var. Daha sonra şeirdə
çox qəribə və təəccüblü hadisə
baş verir. Bu təmas baş tutduqdan sonra sözlə
("yalan") həmin o dərinlərdə gizlədilmiş
metaforaların yeri dəyişir, ifadənin plastikası,
estetik yaşantının ən ağrılı məqamlarda
görünməsi, vizuallaşması, daha doğrusu, əşyalaşması
baş verir:
Üç
tərəfdən hücum çəksələr
qaçacağın dördüncü tərəf -
yalan.
Özünü
ovutmağa bir şey axtarsan
tapacağın səbəb - yalan.
Sözlərin isladılmış pambıqdı -
çəkisi yalan.
İçəridən qırışır
paltarların - ütüsü yalan.
Səni
ağzından alov püskürən bu diyara
yola
salandadı günah -
arxanca
atılan su da yalan
Sabah tamam
başqa şeylər
istəyəcəksən
Allahdan,
bugünkü duaların yalan.
Bundan
sonra həmin vizuallıq yayılma ərazisini genişləndirir,
işığı qaranlıqla kəsişdiyi məqamda
görükdürmək, almaq, hasil etmək, məlum həqiqəti,
onun bizə aşıladığı mənaları bu
dünyadan olmayan, yaxud kimsənin yiyə
durmadığından sahibsiz qalan mənalarla üz-üzə
gəlib parçalandığı andan vermək şeirdə
hiss və duyğuların ifadəsinin ali məqamıdır.
Bu şeir buna görə də son illər
poeziyamızda ən uğurlu nümunə sayıla bilər.
Bir
şeyi sonradan anlasan -
barmağını dişləməyin yalan.
Hiylə
zənciriylə bağlıdır qolların -
nəyinsə naminə işləməyin yalan.
Qaranlıq
tərəfdən çevirsən üzünü, -
işığın yalan,
Bətnindən
meyvə dərsən, -
uşağın yalan.
Axşamçağı
darıxsan -
bürkün yalan.
Nə
toxusan ilməsi qaçır -
hörgün yalan.
Başqa bir nümunəyə baxaq. Bəxtiyar Vahabzadənin
"Şam əgər yanmırsa..." mətləli
miniatür şeiri (... Şam əgər yanmırsa,
yaşamır demək// Onun yaşamağı
yanmağındadır) bu mənada Füzulinin məşhur
rübaisinin bir "variantıdır" (yada salın klassik ədəbiyyat
araşdırıcıları bu şeiri plagiat adlandırırdılar...),
həm də o rübaini yada salan, onun içindəki enerjinin
Füzulidən əvvəlki və sonrakı mənbəyini
nişan verən mətndir. Təsadüfi deyil ki, Bəxtiyar
Vahabzadənin bu miniatür biçimli şeirindən sonra həmin
enerjinin gələcəyə yönəlik nişan verdiyi mənbələr
meydana çıxdı, bu tipli mətnlərdə
bütün mümkün variant və mənbələr
virtual şəkildə birləşdiyinə, təmas
tapdığına görə onların oxucuya, oxucu gözləntisinə
təsiri çəkilib getmir, onun yaddaşında yuva qurur, hərəkət
və yaşam tərzində iştirak edir və sair.
Keçir
məqamlar da gündə yüz əldən
Hansı
gizli əldir pozan, düzəldən
Sənin
güvəndiyin dünya əzəldən
Əkilən-biçilən zəmi deyilmi?!
Əli Kərimin "Qayıt" şeiri isə yenə
də başlanğıca doğru yol gedən, qədim mətnlərin
dilində danışan bir fraqmentdir. Bu şeir
dünyanın ən müxtəlif künclərinə səpələnmiş
mətnlər, onların bir-birindən ayrı
düşmüş ayrı-ayrı fraqmentlərinin anidən
bir araya gəlməsinin təsdiqidir. Bu şeiri
bütövlükdə misal gətirsək, orada, misralar
boyunca və onların arasındakı cazibə sahəsində
yuxarıda adıçəkilən ayrılma və
qovuşma məqamının, başqa sözlə, əvvəllə
sonun ani qovuşmasını müşahidə etmək olar.
Həsrətin
araya atdı, dağ, dərə,
Sönən işıq oldun, batan səs oldun.
Qayıt,
mənim gülüm, qayıt bu yerə,
Ey mənim istəyim, nə gəlməz oldun?
Ümidlər,
arzular pərən-pərəndir,
Qəlbə təsəllidir xatirələrim.
Bir
halımı soruş, könlümü dindir,
Axşamlar yadıma düşür səhərim.
Qayıt,
mənim gülüm, yerbəyer elə
Dərdli səhərləri, gecələri sən.
Çaşıb
başqa yolla keçirəm elə,
Düz öz qaydasınca küçələri sən.
Qayıt,
yerinə qoy Ayı, Günəşi, -
Yenə olduğu tək görüm həyatı.
Qayıt,
gözüm nuru, könlüm atəşi,
Qayıt,
sahmana sal bu kainatı...
Elə sənətkarlar
var ki, onların bədii mətnləri yuxarıda
vurğulanan proses nəticəsində ənənə
içində həm dairə, çərçivə
yaradır, həm də onu vurub dağıdır, bu hərəkətlər
ani, bir anın içində baş verdiyindən onu tam
formasında anlamaq, fəhm etmək çətindir. Zamanla ənənə yenə öz yoluyla davam edir,
bu şairlər milli poeziyanın həm dünəni, həm
də gələcəyinə eyni dərəcədə təsir
göstərir. Yəni belə deyək, Nəsimi
şeiri olmasaydı, ondan əvvəlki ənənə də
o şəkildə görünməzdi, belə təsir
bağışlamazdı, Nəsimi təkcə obraz və
metaforanın strukturunu dəyişmədi, forma ilə məzmunun
bir-birinə keçid mexanizmlərini alt-üst etdi, hər
bir deyimi ilə gələcəkdən keçmişə
qayıtdı, dalğa kimi ənənənin üstünə
yayılaraq onun yaddaşını təzələdi, elə
işlər gördü ki, daha əvvəl nə baş verdiyini
xatırlamağa lüzum qalmadı. Bu proseslər bir az başqa biçimdə müasir şairlərin
deyək ki, Səməd Vurğun, Rəsul Rza və başqa
şairlərin poetik sistemində də davam edir. Klassikada bir
şair özündən əvvəl gələn şairlərin
ənənə içində qurub-yaratdıqları metaforanın
"məsafədən görünüşünü" dəyişdirir,
məsələ təkcə ədəbi, poetik oppozisiya
yaratmaqla bitmir, ədəbi ənənənin təkamül
perspektivi dəyişir, uzaq gələcəkdə yetişəcək,
dünyaya gələcək şairlərin taleyi dəyişir. Səməd Vurğun
və Rəsul Rzadan sonra Əli Kərim olmasaydı, XX əsr
poeziyası, poetik irsi bu məsafədən belə, bu
koordinatlar daxilində görünə bilməzdi.
Əli Kərim adıçəkilən ənənə
vektorunda həm də mənalandırıcı həlqədir,
Əli Kərim təqdim etdiyi sistemlə özünəqədərki
ənənənin ən uzaq küncünə qədər
"uzanmaqla" XX əsr poeziyasının dərinlik
ölçüsünü dəqiq göstərir. Diqqət
yetirin: Əli Kərimin tapdığı, kəşf etdiyi
mövzularda bir sıra şeirlər yazıldı, ancaq
bütün bu eyniadlı nümunələr həmin mətləbi
zərrə qədər də ifadə edə bilmədi. Təkcə fərdi üslub fərqlərinə
görə yox, həm də fərdi üslub
anlayışına görə (Dostumla bayaqdan bir qoca haqda //
yenə nə bilirik deyirik bir-bir// oğlumun çərtdiyi rəngli
karandaş// bizim kəlmələri göydə dənləyir//.
- bu görüntü qəribə ovqat yaradır, detala,
açılan bucağa baxış oxucunun oxuma vərdişini
dəyişdirməyə hesablanıb). Bu
kiçik parçadan da göründüyü kimi, Əli Kərim
üçün əksər şairlərdə olduğu kimi
çevrilmə, transformasiya anı yox, detalın hansı
bucaqdan görünməsi maraqlıdır. Bəxtiyar
Vahabzadənin çox sonradan yazdığı: Sən getdin
elə bir dünya boşaldı /// yaz da köçüb
getdi yeri boş qaldı// ...mən yaza vurğunam,
qışı neynərəm// mətləli şeiri nə qədər
təsirli olsa da, təəssüf, hicran, firqət
anını nə qədər dolğunluqla göstərsə
də yuxarıdakı həndəsi metaforanı (daha
doğrusu, metaforanın həndəsi
ölçüsünü) əks etdirmir, əksinə,
"qayıt, sahmana sal bu kainatı" misrasında və
bütövlükdə bədii mətndə dünya necə
deyərlər "sərxoş olub
yıxıldığı anda",
"saçlarının dərddən
ağardığı məqamda" tutulur, dünya bir daha bu
görkəmdə olmayacaq, bu baxış bucağından
görünməyəcək, bu elə bir andır ki,
bütün həyatı, gərdişi dəyişdirməyə
qadirdir.
Başqa bir məqam. Elə mövzular var
ki, zamanla dəfələrlə müraciət edilir, işlənir,
klassikadan müasir dövrə qədər, bütün qələmlərin
nişangahında olur. Mövzunun işlənmə
məqamı həmişə qəfildən peyda olur, ədəbi
stixiyanın, yaradıcılıq aktının təbiəti
elədir ki, virtual qatda gedən proseslər bu və ya digər
məqamda hansı faktorun önə çıxmasını
bəlləyə bilir. Artur Rembonun
"Söz kimyagərliyi" adlı essesi var. Rənglərdən
bəhs edir. Rəngin işlənmə məqamı
burada çox maraqlıdır. Müəllif
əvvəlcə özünə, vərdişlərinə
gülür, ironiya edir, indiyə qədər yaşam tərzi
kimi seçdiklərini qəddarcasına vurub-yıxır.
"Lap çoxdan dünyanın bütün mənbələrini
özümdə cəmləşdirməyimlə fəxr edirdim
və çağdaş rəssamlıqla poeziyanın ən məşhur
örnəkləri məndə gülüş doğururdu.
Qapıların üstündən asılan səfehcəsinə
çəkilmiş şəkillərdən, avara
komediantların divarlarındakı afişa və
dekorlarından ləzzət alırdım; moddan düşmüş ədəbiyyat,
yalnız kilsədə "yaşayan" latın dili, bisavad
müəlliflərin qələmə aldığı erotik
romanlar, sehrli nağıllar, əcdadlarımızın
keçmişinə ayna tutan nəsr əsərləri,
xırda uşaq kitabları, əski operalar, səfeh nəqarətlər,
sadəlövh ritmlər... məni çəkən bunlar
idi...". Daha sonra - "...Səlib
yürüşləri, izi-tozuyla birgə qeybə çəkilən
ekspedisiyalar, tarixsiz - quru yerdə qurulan respublikalar, qan
içində boğulan dini müharibələr,
kökündən dəyişən adətlər,
insanların köçəri həyatı, qitələrin
iqlimcə bir-birinə qarışması... bunların sadəcə,
adı gələndə uçunurdum. Bütün
bu möcüzələrə mən can-dildən
inanırdım".
Və ən
nəhayət,
"Mən saitlərin rəngini uydurdum: A -
qaradır, E-ağ, İ-qırmızı, O-mavi, U isə
yaşıldı. Mən hər bir sait üçün ayrıca hərəkət
və forma müəyyənləşdirdim və bu hərəkət
edən ritmlərin üstündə, mənə elə gəlirdi
ki, poeziyanın əsas qanununu kəşf etmişəm - demək,
bir gün tez, ya bir gün gec insan hisslərinin bütün
mövcud rənglərini üzə çıxaracam".
Keçid anı - həyatına, yaşam tərzinə
qəddarcasına ironiyadan yeni həyata, yeni düşüncə
tərzi və ruh halına keçid yeni formaların meydana gəlməsini
şərtləndirir.
XX əsrin əvvəllərində Səməd Mənsurun
"Rənglər"i də məhz belə bir qəddar
ironik münasibətdən sonra yaranıb. Bu şeiri
oxuduqda, onunla üzləşdikdə oxucu və ya tədqiqatçı
inanır ki, bu ovqat şairin dövrə, zəmanəyə
qarşı durmasının ifadəsidir. Tədqiqatçı
ilə oxucunun birləşdiyi bu məqam bədii mətnin
özümlülüyünü tam ifadə etmir. Şeirin içindəki üsyan, hamının
dilinin ucundaymış kimi ürəyindən sel kimi axıb gələn
sərrast deyimlərin ilkin yuvası, mənbəyi elə ədəbi
prosesin, ənənənin özüdür. Bu hisslər hər şeydən qabaq ədəbi
prosesin müəyyən laylarında yuva qurur, toplanır,
müəyyən həddə çatdıqda şairin diliylə
gələcəyə ötürülür. Yəni şair, bu mənada katibdən başqa bir
şey deyildir.
Daha sonra, Rəsul Rzanın "Rənglər"i.
Həm Səməd Mənsur, həm də Artur Rembonun və
ümumilikdə dünya şeirinin təcrübəsinin
ümumiləşdirilməsi. Azərbaycan
poeziyasına açılan yeni pəncərə.
Həsrətli gözlər.
Pərişan saçlar.
Titrək dodaqlar.
Sürət yolunda dəstəbaşı çolaqlar.
Söz eşidə bilməyən qulaqlar.
Sındırılmış puçurlu budaqlar.
Nəğməsiz
dağlar
Kör bulaqlar.
Ovsuz ovlaqlar.
Odsuz ocaqlar.
Yaşamalı ölülər.
Ölməli sağlar.
Dili ali məclislərdən qovulan,
qolları buxovlu olan,
qəbilələr, xalqlar.
Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 2 mart.-
S.10-11.