Avropada Azərbaycan
Bu yaxınlarda internetdə kəndimizin şəklini
gördüm.
Uzun torpaqlı yolun üzərində yarıyıxıq evlər...
Tökülmüş palçıqlı
suvaqdan başlarını çıxardan kərpic
parçaları və çürüməyə
başlamış qovaq ağacları ürəyimdə incə
bir sızıltıya yol açdı. "Yolun sağ
tərəfindəki ev Məhbub əminin
evidir", dedim öz-özümə. Uzunboylu,
mavigözlü, sarıbəniz, ağsaçlı bir
adamdı. Beş qızı olduğundan
oğul həsrətilə yanıb tutuşurdu. Bəlkə də, buna görə uzun ramazan gecələrində
bizə danışdığı nağıllardakı
padşah qızlarını özünə bənzəyən
igid qəhrəmanlarla evləndirirdi. O nağıllarla bəlkə,
heç bilmədən körpə ürəklərimizə
eşqin, igidliyin, vəfanın toxumlarını əkirdi.
Bunları yada saldıqca qeyri-ixtiyari iki damla göz
yaşım köynəyimin yaxasına süzüldü,
içimdə, sanki bir vulkan oyandı. Bu yol, bu evlər, bu toz, bu
torpaq və qürbətdə ürəyi həsrətlə
yanıb qovrulmuş mən... Bu yollar kimi
gördü əcəba? Kimlər
keçdi buradan? Kimlərin ayaqları bu
yollarda toz aldı?
Sol tərəfdəki
ev Musa əminin evi idi. O qapının
önündə çox gözləmişdim. Orada
dostum Bəylər yaşayırdı. Qapıdan
çıxarkən üzünə qonmuş saf uşaq təbəssümü
hələ də gözümdən getmir. Yox, yox, məqsədim kəndimizdən yazmaq deyil.
Məqsədim vəfadan, insandan və bizim olan
bir çinardan yazmaqdır. O çinar hər
kitabında bizim yurddan bəhs edən Nizaməddin Onkdur.
Keçən həftə Şimali Almaniyanın gözəl
şəhərlərindən olan Bilefelddən bir dəvət
aldım. Bizim iğdırlı "Ayazi" təxəllüsüylə
gözəl şeirlər yazan Ayaz Ərdəm adında səksən
yaşlı şairimizin kitabının təqdimat mərasimi
keçiriləcəkdi. Həm də artıq "hocaların hocası"
olan ağsaqqalımız Nizaməddin Onkla da görüşəcəkdim.
Şeirlərini hələ uşaqkən
oxuduğum, Azərbaycan folkloru üçün Türkiyədə
çox dəyərli kitablar, məqalələr çap
etdirərək bizə sevdirən Nizaməddin Onku uzun illərdən
bəri tanımağıma rəğmən çoxdandır
görəmmirdim. Buna görə də bir az həyəcanlı idim.
Bilefeldlə Kölnün arası təxmini iki yüz
kilometrdir. İki saatlıq yolçuluq müddətində
fikrim hey Quzugüdəndə və İğdırdaydı.
İğdır Türkiyədə Azərbaycanın,
sanki kiçildilərək bir şəhərə
sığışdırılmış halıdır.
Küçələrdə Azərbaycan
türkcəsinin şirin ləhcəsi duyular.
İğdırda yaşayarkən, daha doğrusu, məktəbə
getdiyim illər orası biz uşaqlar üçün, sanki
İstanbul idi.
Halbuki tək əyləncəmiz kinoteatr idi,
çox zaman pulsuzluqdan heç oraya da gedə bilmirdik.
Bir az böyüdük, oxumaq, bilgilənmək
nədir, ağır-ağır öyrənməyə
başladıq. Elə o zamanlar Nizaməddin Onk kimi "məchul"
müəllimlər qarşımıza çıxmağa
başladı, bizi Azərbaycanla, Türk dünyası ilə
tanış edərək ürəyimizdəki
sevgini dağa döndərdilər.
İğdır liseyinə yaxın küçədə
bir kafe vardı. O kafenin liseydə müəllimlik edən Turqut Öcala
aid olduğunu deyərdilər. Utana-utana oraya gedərdik.
Kimlər gələrdi o kafeyə! İbrahim Bozyel!
İğdırın simpatik, gülərüzlü,
qızıl ürəkli vəkili və ya biz gənclərin
diliylə İbrahim abisi... Teatrı, Hüseyn
Cavidi o bizə sevdirmişdi. Ondan başqa, Zeynəlabdin
Makas, din alimi mərhum Həmzə Göləli, Haqqməmməd
kəndindən bir aşıq... Bizim kimi bir
neçə ədəbiyyat sevdalısı orta məktəb
şagirdləri kafenin qapıya yaxın bir küncündə
oturar, ədəblə edilən söhbətlərə qulaq
asardıq.
O kafedə
nələr söylənərdi, söhbət
mövzularını indi xatırlamıram. Amma
orada danışılanlar şəlalə kimi ruhumuzu
coşdurardı. Orada olmaqdan xoşbəxt olardıq, o
kiçik çiyinlərimizlə adam
olardıq, qarşıda yüksələn Ağrı
dağına dönərdi ümidlərimiz...
Kafedə tez-tez Nizaməddin Onkdan bəhs olunardı. Onu, nədənsə,
orada heç görməmişdim. Amma
adı həmişə anılardı. Almaniyada
yaşadığını söyləyərdilər. Tarix, İğdır, Azərbaycan mövzusu
açılsa, onun adını çəkərdilər.
1970-ci illərdən bəri xalq ədəbiyyatı
haqqında yazılmış araşdırmaları əldən-ələ
gəzərdi. Məsələn, Turqut
Öcalın 1970-ci ildə qələmə aldığı
"İğdır folkloru və etnoqrafiyası" elmi əsərilə
özünü tanıdarkən, Nizaməddin Onk da 1971-ci ildə
"İğdırda dini mərasimlər" adlı məqaləsilə
dərgilərdə yer alırdı. Təbii
ki, dövr internet dövrü deyildi. Bu
cür məqalələr, araşdırmalar bizdən
çox əvvəl yazılmışdı, belə ki,
köhnə jurnalların səhifələrində idilər.
Biz onları ancaq böyük
qardaşlarımızın kitabxanalarından min xahiş-minnətlə
alıb oxuya bilirdik.
Çox keçmədən eyni jurnalların birində
ustadın nağıl tərtibi mövzusuna da əl
atdığını gördüm. "Kəllə göz" adlı
İğdır nağılını alıb "Qars eli" jurnalında çap etdirmişdi. Nağılı bilsəm də, sanki yeni
nağıl kimi maraqla oxumuşdum. Amma onu
hələ də görməmişdim.
O zamanlar
sərhədlərin bağlı olduğu və həsrət
duyduğumuz Azərbaycan bizim üçün Tanrı
dağı kimi müqəddəs bir yer idi. Azərbaycan
adı gəlincə, hansımız həyəcandan
ağlamazdıq ki! Toylarda oxunan Şeyx Şamil şeiri
hansı birimizi şimşək kimi atlara mindirib Arazın o
biri tayına götürməzdi ki! Ah, bir kəs onu
görüb Azərbaycanı onun dilindən eşitsəydik,
Azərbaycanı görən gözlərinə biz də
baxsaydıq deyə neçə dəfə heyifsilənmişdik!
Amma o yoxdu. Harada olduğunu
da bilmirdik.
Bax o sirli
ölkəni, yəni Azərbaycanı zaman-zaman Turqut
Öcaldan dinləyər, kimi zaman da Nizaməddin Onkun
yazdığı məqalələrdən oxuyar və
tanımağa çalışardıq.
Bir
neçə il keçdikdən sonra mən
Almaniyaya gəldim. Qürbətin kədərli
bir günündə bir şeir kitabı əlimə
keçdi. "Ümid damlaları".
Üzərində Ağrı dağının
rəsmi vardı. İçindəki
şeirlərdə İğdırı, Azərbaycanı,
eşqi oxudum. Kitab Nizaməddin Onkun idi.
Şeir kitabından sonra daha bir kitabı çap olundu:
"Göyçəli aşıq Ələsgər". Bu
dədə aşığı hansı azərbaycanlı
tanımaz ki! Hansı aşıq ruhlu bir insan aşıq
Ələsgərdən bir misra bilməz ki! İğdır
və ya Azərbaycanda aşiq olub yarına onun dililə xitab
etməyən varmı əcaba?
"Səndən
ayrı şad olmuram gülmürəm
Canımdan
bezmişəm ölə bilmirəm
Nə
müddətdi qulluğuna gəlmirəm
Bağışla, taqsırım səhv eyləmişəm".
Aşıq Ələsgər kitabından sonra Nizaməddin
Onkun Almaniyanın Bilefeld şəhərində
yaşadığını öyrənmişdim. 1990-cı il
idi. Azərbaycanda müstəqillik hərəkatları
başlamışdı. Sonradan
"Azadlıq" meydanı adını alacaq o meydanda
yüz minlərlə insan toplaşdıqca, biz də Avropada
toplaşır, Azərbaycan adıyla təşkilatlanırdıq.
Abbas Bozyel, Məhmət İrmak, İsmayıl Nəfis,
İlhan Alim, Gündüz Varol kimi dostlarla, sanki bir dövlət
də biz qururduq Avropada. Elə həyəcanlı, elə
ümidliydik ki! Fransadan, İsveçrədən,
Hollandiyadan, Belçikadan Azərbaycan sevdalısı
iğdırlılar səsimizə səs verir və
dünyada ilk dəfə Avropa-Azərbaycan Federasiyası
qurulurdu.
O həyəcanlı
günlərdə dostum Məhmət İrmak məni
yaşadığı şəhərə - Bilefeldə dəvət
etdi. Bilefeld
Almaniyanın şimal-şərqində
üç yüz minlik nüfuzu olan qədim şəhərdir.
Dağın yamacında qurulmuş bu yaşıl şəhərdə
gəzərkən nəhayət, Nizaməddin Hoca ilə tanış oldum. Ortaboylu, əsmər,
qaşları qalın, bığlı bir kişi
idi. Simpatik və istiqanlıydı. Atam
yaşındaydı, o da 1937-ci il
doğumlu idi. İlk
tanışlığımızda çox qısa söhbətimiz
oldu. Utanaraq ona ilk kitabım "Azərbaycan
davamız"ı hədiyyə etmişdim.
Sonralar yenə də Məhmət İrmak vasitəsilə
Nizaməddin Onkla bir neçə dəfə
görüşdük. Onu hər gördüyümdə
İğdırı, Turqut hocanın o kafesini, orada İbrahim
abini, Şeyx Həmzəni xatırlayır və gözlərim
dolurdu. O görüşümdən sonra Nizaməddin
Onkun dalbadal kitabları çap olundu. "İğdır və
ətrafındakı erməni məzalimi", "Qafqaziyadan
Anadoluya qədər İğdır tarixi", "Araz boyu
saz şairləri", "İğdırın
qurtuluşu", "Zəlimxan Yaqub", "Qaraqoyunlu
2000", Azər Turanın "Əzəl axır dünya -
türkün dünyası".
Yenə Bilefeldə gedərkən durmadan yazan, tələbə
yetişdirən bu dəyərli ustad ilə
görüşümün həyəcanı yenidən ruhumu
sarmış və məni kəndimə,
uşaqlığımda getdiyim o ədəbiyyat dolu kafeyə
gətirmişdi. Sanki Nizaməddin müəllimi
görüncə hər şey yenidən geriyə dönəcək
və mən sevdiyim insanlara yenidən qovuşacaqdım.
İki saatlıq yoldan sonra Bilefeldə
vardığımda onu dərnəyin qapısında dimdik
dayanarkən gördüyümdə gözlərimin
önündə Məhbub əmi, İbrahim Bozyel, Turqut
Öcal və digər iğdırlı dostlar canlandılar. Tez
qaçıb əlindən öpdüm. Elə
bil dünən ayrılmışıq kimi səmimiyyətlə
məni qucaqladı. Bir neçə il
əvvəl həyat yoldaşı vəfat etmişdi,
könlü yaralı idi. "Necesen, ustad?" deyə
soruşduğumda qırıq bir təbəssüm
yayıldı dodaqlarına... Qalın
qaşlarını çatıb göy üzünə
baxdı. O, daha cavab vermədən nə dediyini başa
düşmüşdüm. Əlini iki əlimin arasına
alıb:"Daha çox kitablar yazacaqsan", - dedim. Sevindi. Bir qoca çinarla yan-yana
dayandığım üçün mən də sevinirdim.
İğdır, Ağrı dağı, Azərbaycan
buradan çox-çox uzaqlardaydı, amma Nizaməddin Onklar
var olduqca, o uzaqlar yaxınlaşır və
yurdlarımızı Avropanın ortasına gətirirdi.
Çünki belə ustadların nəfəsi, səsi,
sözü, şeiri ocaq deməkdir, yuva deməkdir, vətən
deməkdir...
Orxan ARAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 16 mart.- S.7.