Çırpır qanadlarını geriyə zaman...

Yol

Keçib gecənin qaranlığından

Axşamın toranlığına qayıdır.

Çırpır qanadlarını geriyə zaman

Əvvəlinə tələsir...

Axşamın sinəsində

Buludlu göyün

Torpağın yaşıllığına düşən

kölgəsini sıyırıb açmaq istəyən

Külək əsir...

Uzanır ağacların əlləri

Yuxulu səhərin yarısoyuqluğuna

Yarısakitliyinə

Küçənin

Yarıadamsızlığına.

Fənərlərin sarı işıqları bir-bir sönür...

Zaman

Qəfəsə salınmış insanların

Qəfəsə salınmış qağayı səsidir.

Hardasa dəniz var...

Hardasa...

Ürəyinin ən gizli yerində

gömgöy dərinlik döyünür...

Keçib bu qapının arxasından

Bu dörd divarın içindən

Çiyinlərimi çəkib aparıram.

Aparıram,

Əvvəl onlar xilas edilməlidir...

Sonra

Zindan kimi ağır,

Kəpənək qədər yüngül əllər haqda

düşünmək olar.

Sonra

Qəlbimizdə kök salmış yaraya

doğru gedilməlidir...

Kim bilir - heç kim,

Belə yaxşıdır...

Gözümüzün dərinliyindəki sirri

əlimizdən almasınlar deyə

Susmalıyıq...

Ən gözəl sevgilərdən sonra

ən gözəl ağrılar gəlir...

Ən gözəl ağrılarımızın

qollarını geniş açıb

Torpağa qısılmalıyıq....

Bir gün ordan

Bir təbəssüm qaynayıb

Özünü örtülü pəncərələrə çırpacaq.

Ya şüşələr sınıb töküləcək

Günəş işığına boyanmış

səhərin sinəsinə...

Ya da...

Ya da...

Söyləmək istəmirəm...

***

Çöllərin kişi ruhunun pıçıltıları

Dumanlı günlərdə açır sirrini

Gözlərini yumub içinə çəkir göyü,

su damcılarını

Ayaq səslərini

və

ayaq izlərini qadın arzularının...

Çöllərin

Köynəyinin altında kişi ürəyi döyünür

Kişi qısqanclığıdır

Bütün çiçəklərin oyanış səbəbi

Açılır

Solur

Gəldiyi yerə - bətninə dönür...

Çöllərin sükutunda...

Ah, bu çöllərin sükutunda nə pıçıltılar,

Nə yaşanmamış sevgilər gizlənir...

Göylərin nəyi varsa, qat-qat keçib

Kişinin sinəsinə enir...

Orda

Hər şey bir qadının yolunu gözləyəcək...

***

Təbriz,

Telləri üzünə dağılan

qadınlar kimi üsyankar,

Başını aşağı salıb keçən

kişilər kimi düşüncəli,

Yüzilliklər qədər heç yerə

tələsməyən Təbriz...

Küçələrində

Ağacları qədər azadlıq,

Dalanlarında qaranlıqdan işığa

qapı doğulan

Küləklərini içinə çəkib əsməyən Təbriz...

Bahar gəldimi

Buludların bir gəlib, bir gedər

göyünün üzündən

Şimşək

Kəsər gecəni qırx yerdən

Qonar əllərinə yaşıl yarpaqlar,

sarı çiçəklər,

Anqappaq kəpənəklər...

Söylə,

Söylə nağıllarını naxışlarında gizlətsinlər

Sirrini hücrələrində

Xiyabanlarındakı

Ayaq izlərində yuxunu

Hanı,

Hanı barmaqlarının toxunduğu

gümüş tellər,

Hanı qolumdan tutub dartan güclü biləklər...

Tanrını

Dodaqlarında duaya çevirmisən

Eşqi ürəyində oda.

Mən desəm də, deməsəm də

gizli-gizli gülümsəyirsən

Gülümsəyirsən ipək köynəyinin

yaxasını düymələdikcə,

Geyindikcə çöl-bayır libasını səhər-səhər...

***

Ayrılmaz bu gecənin

Ay doğan genişliyindən işıq

Çəkməz əllərini

küçə fənərlərinin yaxasından kölgə

Xəfif-xəfif dindirər

ayaq səslərini qumlu səki

Ağacların

Göy üzünü tora salan budaqları

xəlvətcə boylanar

Şəhərin sirrinə doğru -

bəlkə... bəlkə... bəlkə...

Uzaqdan

Su parıldayar, işım-işım,

Uzaqdan yaz quşlarının

qanad çırpıntıları gələr.

Evlərin

Kədərli, kədərsiz tənhalığında

Sönər

Sönər qaranlığa doğru bütün pəncərələr...

Yuxusunu kim pozar bu nağılın,

Kim yozar qapalı gözlərinin

o tayındakı yolların açmasını?

Mən

Nə gedən qonaqlara qulaq verərəm,

nə gələn qonaqlara,

İzlərəm

Kiçik bir qız uşağının

çöllərə doğru qaçmasını...

Kimsə, Tanrının unudulduğunu düşünə bilər,

Kimsə getdiyini

Bu könül məbədləri bağçalarında

Üstünə kölgə enən

çınqıllı səkilərdən yayılan səsin

Ürəyimizə etdiyini

Bəndə bəndəyə,

Tanrı yer üzünə etməz...

Yaralı ağacların yarasının sağaldığı,

Ağrısının səngidiyi zamandır.

Qoparmayın çiçəkli budaqları gövdəsindən,

Hər gecə

Qoşa işıqlar baxır pəncərəmin o tayından

Qəlbimin

Göz yaşları gülümsəyən

adamlar ölkəsində...

Mən öz həsrətimin dərinliyində,

Mən öz kədərimin qaranlığında

Bir ovuc içində sıxılıb qalan

Anqappaq kəpənək kimiyəm, indi.

Qırılmış qanadlı diriyəm,

Dostum...

Yamyaşıl, sapsarı, gömgöy çiçəklər

Göyərir...

Çöllərin uzaqlığında

Mənim əllərimin külək sevinci

Yetimdir

Bax bu an

Bax bu məqamda...

Susub göz yaşımın istiliyini

Uduram, yandırır qəlbimə doğru.

Göylərin masmavi ənginliyində

Yumuram gözümü

Hey oğrun-oğrun...

Qoy kimsə görməsin, kimsə bilməsin

Deyirəm

Qəmimi, ağrılarımı

Tutub kor yolların lal ətəyindən

Gedirəm...

Gedirəm sonuma doğru...

Dostum...

Sən bilirsən?

Bil, bir daha bil

Mənim əzabımın nəğməsi səssiz,

Mənim çırpıntımın rəqsi sədasız.

Bu qərib sevdanı bilmək başqadır...

Adamın özünün öz yoxluğunda -

Soyuq yoxluğunda ölmək başqadır...

Gülümsə - deyirəm, - göz yaşlarımın

Şəffaf işığının düşdüyü yerdə

Çölün lalə-lalə bitdiyi yerdə

Yolun addım-addım itdiyi yerdə...

Bir qərib düşüncə, bir qərib hüzn

Hamının gözündən uzaq, gizlicə

Sən,

Dostum,

Bilirsən, bilirsən özün

Mən harda dönürəm, qəmə, sevincə...

Bir gün hər şey bitir,

Heç nə başlamır

Bir oyun qururuq, yaşayaq deyə

Sevgi, qəlbimizin ən gözə dəyməz

Ən uzaq küncünə sıxılıb qalır

Adamlar....

Adamlar...

Ah, bu adamlar

Keçirlər, gedirlər gözlərimizdən

Hamı yarıyolda yıxılıb qalır....

Mən indi titrəyən barmaqlarımla

Sənin gözlərində alışıb-yanan

Həsrətə, kədərə toxunmaqdayam

Necəsən...

Bilmirəm

Bilmirəm, amma

Çoxdandır qırılmış qanadlarımla

Yaralı-yaralı çırpınmaqdayam...

Nə sən gələcəksən,

Nə mən,

Bilirik,

Beləcə dayanıb gözləyəcəyik

Gecələr yuxuya batmazdan əvvəl

Səhərlər oyanıb gözləyəcəyik...

Bir gün dayanacaq, bu ürək, bir gün,

Bir gün ovucumdan uçub çıxacaq

anqappaq kəpənək

Anqappaq işıq

Kim nə deyir-desin

Hər şey yalandır

Təkcə biz

Heç nəyi unutmamışıq...

Sən ey nəfəsinə, istiliyinə

Səsinə, hirsinə, məhəbbətinə

Yaralı ruhuna qurban olduğum

Yaza bilmədiyin məktublarına

Deyə bilmədiyin kəlmələrinə

Məsum günahına qurban olduğum...

Mən öz həsrətimin dərinliyində,

Mən öz kədərimin qaranlığında

Bir ovuc içində sıxılıb qalan

Anqappaq kəpənək kimiyəm indi.

Qırılmış qanadlı diriyəm,

Dostum...

Hədiyyə Şəfaqət

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 4 may.- S.13.