Sirlərin sərgüzəşti
Romandan parçalar
"Payız" fəsli
Üçümüncü sirr
Əvvəli ötən
sayımızda
Növbəti sirr Oğuz elinin qəvi düşməni
Təpəgözün sirri idi. Hacı Mir Həsən ağa Səyyah
onu belə təsvir edir:
Rəvayət edirlər ki, Oğuz zamanında bədheybət
məxluqat mövcud imiş və bu məxluqat zaman-zaman
camaata əziyyət verirmiş.
Oğuz elinin əsas su mənbəyi Selləmə
çayı idi. Bu çay suyu, balığı bol bir
çay idi. Mənşəyini Qafqaz
dağlarından alıb gəlirdi və Oğuz düzəngahına
çatana qədər aramsız və səbirsiz, dəli bir
həvəslə axırdı. Fəqət
düzəngaha çatdıqdan sonra çay kəməndə
düşüb məğlub olmuş at kimi sakitləşir,
oxumuş insan kimi təmkin göstərirdi. Hətta onun hansı səmtə
axdığını bir baxmaqla görmək mümkün
olmurdu.
Selləmənin dəlisov bir nöqtəsi vardı,
oğuzların əsas məskəni Günortac adlı yerdən
yuxarılarda idi. Çay burada
dağların-daşların arasından qəflətən
burulub birnəfəsə və birbaşa üz tuturdu Oğuz
düzəngahına.
Günlərin bir günü Selləmənin
burulduğu bu yeri gəlib Təpəgöz adlı əcaib
bir məxluq tutdu və çayın suyunun məcrasını
dəyişdirib üzü dərəyə yönəltdi. Dərə dərin
bir dərə idi, yavaş-yavaş çay suyu onu dənizə
döndərdi.
Təpəgözlər Oğuz diyarına uzaq-uzaq ellərdən
gəlmə idilər. Onların uca boyu, tənumənd bədəni,
qüvvətli qolları var idi. Ən əcaib
olan isə bu idi ki, təpəgözün adi adamlar kimi iki
gözü yox, təpəsində bir gözü var idi.
Onların şəcərəsi uzaq yunan
adalarına gedib çıxırdı. Mən
o adalarda olduğum zaman mənə, hətta Təpəgözlərin
yaşadığı mağaraları da göstərmişdilər.
Bu mağaralarda artıq Təpəgözlər
yaşamırdı. Burada onları
xatırladan yalnız qalaq-qalaq insan və heyvan sümükləri
idi. Ən əcaib olan isə bu idi ki, Təpəgözlər
adam əti yeyirmişlər. Bir də mağaradakı divarlarda qəribə
yazılar cızılmışdı. Bu
yazıları nə "illah" edirdilərsə, oxuya
bilmirdilər. Zahirən
gül-çiçəyə bənzədikləri
üçün yerli əhali bu yazılara "Çiçəkli
yazı" adını qoymuşdu.
Oğuz diyarına gələn Təpəgöz
çox güman ki, yunan adalarından didərgin düşən
məhluqatdan biri imiş. Onun buralara gəlmə sirrini və səbəbini
kimsə bilmirdi. Bu Təpəgöz Oğuza gələn
suyun qarşısını kəsir və Oğuz əhlindən
yemək üçün gündə adam
tələb edir. Oğuz əhli öz
içindən Dədə Qorqud adlı bir mötəbər
şəxsi seçib Təpəgözlə sövdələşməyə
göndərir. Onlar sövdələşib razılığa
gəlirlər və Oğuz camaatı suyun ağzını
açmaq üçün Təpəgözə hər
gün yeməyə adam və qoyun verməyə
başlayır. Bu minvalla xeyli zaman keçir.
Oğuz Təpəgözü,
əslində, ürəyiyumşaq bir məxluq imiş. İnsan əti yemək onun günahı deyildi, məcazı
belə idi. Başqa yeməyi yox idi. Yoxsa ki, o bunu insanlara bəslədiyi bədniyyəti
ucundan etmirdi. Gündüzlər yediyi
adamlar üçün gecələr qəlbi qan
ağlayır, bəzən göz yaşlarına elə
boğulurdu ki, özü-özünə nifrət edirdi.
Oğuzların Təpəgözü, hətta olurdu ki, yemək
üçün göndərilən gənc oğlan və
qızları rəhm edib Oğuza geri qaytarır, haman gecə yarıac, yarıtox yatırdı.
Yuxusunda, belə deyirlər ki, doğulduğu və
uşaq ikən, gənc ikən yaşadığı uzaq və
yaşıl bir adanı görürdü. Sevdiyi və
qarşılıqlı məhəbbətinə layiq
görülmədiyi su pərisini (əslində, nəhəng,
insanabənzər balığı) xatırlayırdı, elə
yuxusundaca köksünü ötürüb doluxsunurdu...".
Həsən
müəllim gözləri önündə canlanan bu
yazıları oxuduqca fikir onu haman uzaq
zamana aparırdı. Düşünürdü
ki, bu Təpəgöz həm bizim Dastandakı Təpəgözə
oxşayır, həm də ona oxşamır. Bizim Təpəgöz yerlidir, Səyyahın Təpəgözü
- gəlmə. Bizim Təpəgöz əzazildi,
onun-bunun qulağın yeyir, burnun yeyir, Səyyahın Təpəgözü
- mülayim və rəhmdildi. Bu necə ola
bilər?!
Həsən müəllim yerindən qalxıb Tutuquşunun
önünə keçdi.
Axır vaxtlar çətin, cəncəl bir məqamla
qarşılaşanda o, belə eləməyə
başlamışdı. Sanki müqəvvadan kömək istəyirdi.
Müqəvva da ona öz köməyini əsirgəmirdi.
Quşun (müqəvvanın) cansız gözləri
yenə diqqətlə ona baxırdı. Elə
bil, quş Həsən müəllimi bu dəfə də
tanımışdı. Həsən müəllim
quşa müraciətlə dedi:
- Bilmirəm.
Tutuquşu cavab vermədi.
- Mən
kiməm? - Həsən müəllim bu dəfə quşdan
soruşdu.
Tutuquşu yenə də susdu. Həsən müəllim
qayıdıb yerinə oturdu. Elə ki,
oturub yerini rahatladı, yazılar lenti kağız üzərində
yenidən yoxdan var olmağa (peyda olmağa) başladı.
Həsən müəllim onları öz xəttilə
köçürməyə güclə
çatdırırdı.
***
...Bir
gün Basat adlı igid, qoçaq bir Oğuz gənci Təpəgözün
əməllərindən xəbər tutur. Basat
hərbi səfərdən yenicə qayıtmışdı.
Onun gətirdiyi əsirləri Təpəgözə
yemək üçün vermək istədilər. Basat:
- Bu əsirlər
sizin nəyinizə gərəkdir? - deyə
qeyzlə soruşdu. - Onları mən savaş meydanında qənimət
kimi əldə etdim. Onlar mənimdilər.
- Basat,
oğul! - Basatın atası ona cavab verdi.
- Basat, oğul, - dedi. - Bu əsirləri biz Təpəgözə
göndərəcəyik. Ona hər gün iki adam
verməliyik. Yeyib-yeyib Oğuz əhlini o, az
qala tükətdi. Ümid artıq əsirlərə
qaldı.
Atası
bunları dedi, Basatın vaqeədən xəbəri yox.
- Təpəgöz
hələ kimdir? - deyə sordu.
- Təpəgöz
uzaq-uzaq ellərdən gəldi. Başımıza
bəla gəldi. Selləmənin burulan
yerində çayın qabağını kəsib bizi su
üzünə həsrət qoyub. İçməyə
suyumuz yox. Aş qazanlarına tökməyə
suyumuz yox. İnsanlardan
daha çox, mal-qara tələf oldu. Zəbun
olduq, oğul. Heç kim onunla cəngə
girə bilməz. Onu qılınc kəsmir, ona
ox batmır. Onu məğlub etmək
mümkün deyildir. Bunu heç
ağlına belə gətirmə.
Atası Basatın xislətini bildiyindən bu minvalla onu
Təpəgözlə savaşdan kənar saxlamağa cəhd
etdi.
Basat
atasına bir söz demir, amma gizli şəkildə Təpəgözlə
cəngə hazırlaşır. Təpəgözün
çadır qurub yaşadığı yerə gəlir.
Təpəgözün bir xidmətçisi
vardı. Yeməyini bişirər,
paltarını yuyardı. Oğuz əhlinin
göndərdiyi əsir idi. Təpəgözlə
danışıq belə olmuşdu ki, Təpəgöz ona dəyib
toxunmurdu.
Basat gəldiyincə Təpəgöz təzəcə
yatmışdı. Basat bu xidmətçidən soruşur:
- Bu məxluqu
qılınc kəsirmi? Buna ox batırmı?
- Yox,
ağam, - deyə xidmətçi cavab verir. - Buna nə ox
batır, nə də ətini qılınc kəsir, biləsən.
Basat çox düşünür, nəhayət, Təpəgözün
vücuduna aşağıdan yuxarı, yuxarıdan
aşağı diqqətlə baxır, görür ki, bunun bədəni
başdan-başa dəmirdəndi. Fəqət bir yerində
ət var, o da tək gözüdü.
Basat Təpəgözü gözündən vurub
öldürmək niyyətinə düşür. Bir
ağacın böyük bir budağını kəsib ucunu
ox ucu kimi çərtir və qızarana qədər oda tutur.
Nəhayət,
Basat bu ucu qızmar, odlu budağı əlinə alıb Təpəgöz
yatan yerə yaxınlaşır və "ya Allah" deyib nagahandan
bu odlu budağı Təpəgözün tək gözünə
soxur. Elə soxur ki, Təpəgözün nərəsi
ərşə qalxır. Sıçrayıb
yerindən durur, iki əlilə yanar budağı
gözünün içindən çəkib
çıxarır. Ətrafa gözündən
qan fışqırır. Ağrıdan
zülüm çəkən Təpəgözün ahı,
naləsi hər yanı bürüyür.
Basat bir daşın dalında gizlənib gözləyir. Kor olmuş Təpəgöz
əllərini havada oynada-oynada onu bu hala salanı tutmaq istəyir,
amma nə fayda, bunu bacarmır.
- Kimsən
sən? Sən kimsən? Çıx,
çıx meydana. Mən sənə can necə
dadlı olur, göstərim, ah gözüm, vay gözüm...
Təpəgözün acı naləsi Basatın qəlbini
zərrə qədər yumşaltmır. Basat onu məhv
etmək fikrində israrlıdır.
Nəhayət, Təpəgöz heydən
düşür və alaçığın qabağında
diz çöküb böyrü üstə
yıxılır. İnildəyə-inildəyə
qalır.
- Kimsən
sən? Sən kimsən? - Təpəgöz
pıçıldayır. Amma o, bu
pıçıltısını artıq öz-özünə
səsləndirir, havaya demiş olur. Bir az
sonra Təpəgöz tamamən susur. Ətrafa
ölü bir sükut çökür. Təpəgözün
kor olmuş tək gözünün ağrısı ona bir
daha pıçıltı çıxarmağa belə imkan
vermir. Bu bədheybət məxluq bütün
gücünü itirib yerdə sərələnib
uzanmış və taqətsiz bir hala
düşmüşdü. Bu zaman Basat əlində
yalın qılınc gizləndiyi yerdən (daşın
dalından) çıxıb arxadan yavaş-yavaş, ehtiyatla
Təpəgözə yaxınlaşdı...
***
Həsən müəllim yenə çaşqın bir
hala düşmüşdü. Eynən Beyrəyin və
Banuçiçəyin sirri ilə bağlı hissədə
olan kimi Təpəgözün də sirrinin
açılması hekayətin əvvəli üçün
deyil, sonu üçün nəzərdə tutulmuşdu.
Bu necə sirr idi və nə üçün Səyyah
onun açılmasını (təkcə
açılmasını deyil, hətta mövcudluğunu)
axıra saxlayırdı? "Kitabi-Dədə
Qorqud" mətnində (ona tanış
nüsxə və nəşrlərdə) Təpəgözün
heç bir sirri yox idi. Bəlkə, bu, ilkin,
üstqatda olan oxunuşda belə görünür?! Bəlkə, Təpəgözün də hamıdan
gizli, məxsusi sirri varmış?! Uzaq yunan adasından
buralara gəlməsi - sirr! Nə üçün bədəninin
ancaq göz hissəsini kəsmək olur - sirr! Nə səbəbə
gecələr yatmır və əzab çəkir - sirr! O,
kimi sevib və niyə
onun bu məhəbbətinə cavab verməyiblər
- sirr! Sirr... sirr... sirr...
Yazılar isə kağız üzərində peyda
olmağa davam edirdi.
Basatın
yaxınlaşmasını hiss edən Təpəgöz
Basatın qarşısında diz çöküb yenidən
inildəməyə başlayır. Bir tərəfdən
dəhşətli göz ağrısı, digər tərəfdən
yaxınlaşmaqda olan qurtuluş hissinin ləzzəti onun
bütün vücudunu bürüyür. O,
qurtuluşun, nəhayət, yaxınlaşdığını
həyəcan içində vuran qəlbi ilə hiss edir. İnanımazdır, amma bu onu sevindirir. Ürəyini ümidlə doldurur. Dəfələrlə tənha keçirdiyi
ağrılı-əzablı, məşəqqətli gecələrdə
özünü öldürməyi, dünyaya vida eləməyi
arzulamamışdımı?! Arzulamışdı.
Qoyun kimi kəsib,
şaqqalayıb ətini yediyi adamlar, onların ah-zarı ona
rahatlıq vermirdi. Təpəgöz bilirdi ki,
onun üçün belə bir gün gələcək,
öz əməllərinə görə o, cavab verməli
olacaq. Oğuz camaatı ondan əvvəl-axır
intiqamını alacaq. Təpəgöz
gözləyirdi.
Ölü kimi düşüb tərpənməz
qalmış Təpəgöz Basatın hənirtisini duyub
birtəhər dizi üstə qalxıb oturdu. Basat əlində
yalın qılınc gəlib onun böyründə səssiz
bir halda dayanıb durdu. Təpəgöz heysiz-heysiz
pıçıldadı:
- Mən
səni gözləyirdim. Niyə bəs gec gəldin?!
Qurtar məni bu əzabdan. Burax
məni gedim. Öldür məni. Elə gün olmayıb ki, intihar barədə
düşünməyim. Bu mənim hər
kəsdən gizlin saxladığım bir sirrim idi. Elə gün olmayıb ki, əməllərimə
cavab axtarmayım və o cavabı ancaq özümü
öldürməyimdə görməyim. Elə
bir gün olmayıb.
Basat heyrət içində qulaq asırdı. O, Təpəgözü
tamam başqa cür təsəvvür edirdi. Amma
hətta bu bədheybət məxluqun ürəyində gəzdirdiyi
sirri - özünə qəsd eləmək ehtirası və
beləliklə, günahını yumaq istəyi Basatın qətiyyətini
zərrə qədər azaltmadı.
Basat qılıncını ikiəlli bərk-bərk
tutub Təpəgözün başı üzərinə
qaldırdı. Təpəgöz qəlbi ilə nə isə hiss edib
dedi:
- Sənin
qılıncın məni kəsməz. Al,
götür bunu.
Təpəgöz belindəki qılıncı (balaca, əyri
qılınc idi) qınından çıxarıb ehmalca
öz yanında torpağın üzərinə qoydu. Bir daha təkrar elədi:
- Burax məni
gedim. Öldürsə, məni bu öldürər.
Basat əyilib
Təpəgözün qılıncını götürməyilə
boynunu vurmağı bircə anın içində baş verdi. Təpəgözün başı top kimi
yerə, bədəninin önünə düşdü. Bədəni eləcə diz çökdüyü
vəziyyətdə qaldı. Bir az da
keçdi. Basat boylanıb Təpəgözün
xidmətçisini çağırmaq istədi. Xidmətçi bayaq qaçıb getmişdi,
izi-tozu da qalmamışdı.
Basat qərara gəldi ki, Təpəgözün nəşini
qazıb torpağa basdırsın. Bir də
gözünü döndərəndə gördü ki, Təpəgözün
nə başından, nə də vücudundan əsər-əlamət
var. Təpəgözün başı da, vücudu da yox
olmuşdu.
Basat buna təəccüb eləmədi. Təpəgözün
arzusu yerinə yetmiş, Basat onu buraxmış və o
çıxıb getmişdi. Basat atına minib Selləmə
çayının sahili ilə üzüaşağı
Oğuz düzəngahına doğru yol aldı,
qulağında isə Təpəgözün yalvarış
dolu bu sözləri səslənə-səslənə
qalmışdı: "Burax məni çıxım gedim.
Burax məni çıxım gedim...".
***
Yazılar zühur eləməklərini saxladılar. Hacı Mir Həsən
ağa Səyyahın yazdığı risalənin
"Payız" fəsli burada sona çatırdı. Həsən müəllim son səhifəni oxuyub
bitirdi. Tilsimə düşmüş
odunçunun, Beyrəklə Banuçiçəyin sirrinə
Təpəgözün də sirri qatılmış oldu.
Bu sirli, müəmmalı məqamlar nəyin üzərinə
qaranlıq salırdı, nəyi bizdən gizlədirdi?! Onların
açılması kimə və nə üçün
lazım idi?! Bu sirlərin içindən
yeni sirlər doğacaqmıydı?! Həsən müəllimin
bu suallara cavabı yox idi. O yorulmuşdu. Həsən
müəllim daha oxuduqlarının həqiqət, yaxud yalan
olduğu barədə düşünmürdü. O,
kabinetin pəncərəsinə yaxınlaşıb bayıra
- fontan tərəfə baxdı. Payız
küləyi payız yağışı ilə
boğuşurdu, deyəsən, ölüm-dirim savaşına
çıxmışdılar. Bir nəfər
qaça-qaça fontanın yanından ötüb tindəki
kafeyə girdi.
Qəflətən Həsən müəllim
Tutuquşunun səsini eşidən kimi oldu. Müqəvva
təzədən quşa dönmüşdü, gözləri
par-par yanırdı. Tutuquşu deyirdi:
- Burax məni
çıxım gedim. Burax məni... burax məni...
Davamı
gələn sayımızda
Kamal Abdulla
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 18 may.- S.16-17.