Xanəmirin "Amerika
türkləri" kitabına
Esse
Kitab dərinliyi, hərtərəfliliyilə məni
çəkdi.
Burada səni maraqlandıran nə varsa, onu
taparsan. Bəlkə,
artığını da. Çünki kitabda tək sənin,
mənim yox, minlərin, on minlərin götürəcəyi
pay var. On minlər, yüz minlər üçün
yazılıb,
düşünülüb-daşınılıb, ərsəyə
çatıb bu kitab. Nə qədər
götürsən də, heç nə götürməmiş
kimi o qədər də yerinə dolur, üstünə gəlir,
əzəlki həcminə qayıdır, kiçilməkdənsə,
öz-özündən törəyib artır, əvvəlki
həcmini də vurub aşır elə bil. Ona görə
onu dönə-dönə, ən azı bir də, bir də
oxumaq, götürəmmədiyinə,
anlayammadığına, gözündən qaçana bir də
qayıtmaq, bir də nəsə götürmək, çinədanını
doldurmaq, müəllifin səxavət boğçasından
bolluca barınmaq, necə deyərlər, acgöz zehniyyətinlə
nəsə dadıb-tamsınıb, gözünün qurdunu
öldürmək gərəkdir. Özü də İsgəndərin
zülmət dünyadan götürdüyü torpaq kimi
çox da götürən peşman olur burada, az da, heç götürməyən də, əslində,
heç nə götürməyən yoxdu. Çünki onda
"heç", "yox" sözü özü kimi
yoxdu, özü kimi insanların gələcək taleyinə
bir intihar damğasıtək basılmayıb, çox gendə
gəzib dolanır, ondan, özü taleyi damğalı,
yoxluqdan varlıq yaranır elə bil, heç nədən,
yoxluq gözün önündəcə dönüb şəkil-forma,
ölçü-biçi alıb, özü boyda varlıq
olur. Surətlənib bütün maddiliklər
kimi yükə-çəkiyə-həcmə yiyələnir.
Heç götürməyən də nahaq yerə
özünü aldatmasın. Nəsə mütləq
götürmüş olur ondan, nəsə barınır,
qazanır. Bu ona gec də, hansı təsadüfləsəmi,
yuxuylamı, ayıqlıqda fəhmləmi, əyan olur, tez də,
oxuduğu məqamda da, ani fanilikdən beyninə
ötürülən sürətli aramasız siqnallarla,
"mesajlarla da".
Çox götürən ona görə peşman olur,
yükü götürə biləcəyindən qat-qat
artıq olduğundan onu özüylə çəkib
aparammır. Az götürən ona görə peşman
olur, gərək dostundan iki qat çox götürəydi,
lap gücü çatmasa da, yıxılıb yolda qalsa da. Canı çıxsa da. Heç
götürməyən ona görə peşman olur, gör nə
qədər küt, pampaq olmuşam, deyir; - öz-özünə
gözüm tutulub, bu qədər ləl-cəvahirin
içində Allahın quru çöpünü də
götürməyə qeyrətim çatmayıb. Hansı ki, onların ikisinin
götürdüyündən iki qat artığını da
götürməyə mənim gücüm, haqqım, iradəm
çatardı. Atamın oğlu deyilənm, bir kəlmə
o yan, buy yan deyirəmsə.
Kitabda
real həyat hadisələri; ibtidai insanlardan tutmuş, tayfa, qəbilə,
icma, xalq, millətlərin keçib gəldiyi dünyanın
özü boyda uzun, özü qədər qədim, yorucu,
keşməkeşli yollar, bir-birindən vurub keçən,
birbirinə qovuşub, bir-birində əriyib itən,
çarpazlaşan, qovuşub ayrılan,
qırılıb-üzülüb, yenidən qovuşub
bir-birinə dayaq olan, simsarcasına, iki sevgilitək
qoşalaşıb yanaşı, çiyin-çiyinə gedən,
biri o birini zəbt edib, özünə qatıb, ona hakim kəsilib
gücləndikcə, qüdrətləndikcə
haçalanıb, ağac kimi qol-budaq atıb yeni şivlər,
pöhrələr buraxan, cığırlara-qanırmalara
ayrılan, özü boyda yollar yaradan qosqocaman yolçuluq,
dünyanın əvvəlindən bitib-tükənmədən
əbədiyyətə yol alan, bir-birindən ötə,
bir-birilə öcəşən-dirəşən,
mövcudluğu bu öcəşmədən-dirəşmədən
var olub, bu günə qədər yaşayan cavan-cayıl,
ahıldan ahıl tarixi, mədəniyyəti, inancı,
dünyagörüşü, təbiətlə əkiz,
iç-içə, təbiətin özündən yoğrulmuş-yapılmış,
özü qədər, təbiətin özü qədər,
özüymüş kimi zəngin, min bir ahəngli-çalarlı,
dipdiri-canlı həyat tərzi, fərdi, oxşar, eyni, əks
qütblər sayağı bir-birindən sonsuzluq qədər
uzaq olsalar da, bir-birilə çəpər-çəpərə
gor qonşuluğunda yaşayan ədəbi, coğrafi, fiziki-mənəvi
imperial əraziləri, olduqca doğma, özününkü
qədər yaxın, ürəksızladan saf, kövrək
hiss, duyğuları, okean dibinə quylanmış kimi bu
gün də açılmayan, okean dərinlikli, doluluqlu,
qapalı, sirli, hikmətli, fırtınalı,
qasırğalı, neçə qat kodlaşmış,
qıfıllanmış ehkamlarıyla yanaşı, yer
insanlarının bacarmadığı, müəllifin Amerika
ingilisləri haqqında dedikləri kimi yalnız göy, Yerdən
kənar, başqa dünyaya xas fikir, düşüncələr,
ruhi görüntülər, gizlinclər, ürəyə
dammalar da sızıb. Damla-damla, misqal-misqal
axıb böyük zaman dəryasına qovuşur.
Uzaq ulduz zərrəcikləritək ani fanilikdən
işararaq yanıb, sönərək uzaq dünyalarından
bu dünyaya göz qırpır, mixi xəttinə oxşar
siqnallarla işarə, mesaj göndərir. Milyon illik zaman-məkan kəsiyi
məsafəsindən könül oxşarcasına
gizli-aşkar özün də hiss etdiyin, sanki gözünlə
görüb, qulağınla eşitdiyin dərəcədə
qayıbdan birbaşa beyninə, şüuruna diktə edilir.
Bir mənbə kimi o aləmlərə qoşulub indiyəcən
görüb, duyub dərk edəmmədiyin, bu haqda təsəvvürünün
belə olmadığı, haradasa insan ağlından,
şüurundan kənar, insan ağlının,
şüurunun acizliyini hiss etdiyin, İlahi görüntülərin,
o biri yandan tanış bir duyğu kimi az qala sənə əyan
olan, onu yenidən yaşayacağın fəhmilə çox
dərin, güclü, qaranlıq nəsnələrin
açarını bu kitabda tapacağına inanır, ən
azı buna ümid bəsləyib inamla-inadla dabanbasma müəllifin
ardınca irəliləyirsən.
Bu yolda
indiyəcən vərdiş edəmmədiyin birdən-birə
ətə-qana dolaraq ayrı-ayrı dona-qiyafəyə girən,
ölçü-biçi alan, pərdə-pərdə
açıldıqca, ani mübarək üzünü
oğruncasına göstərib, sanki özünü
aldadıcı şəkildə faş edib, həmin andaca
inadla daha qatı bulud arxasına keçərək, daha
sıx sirr-müəmma dumanına bürünən, dönə-dönə
örtüklənib haldan-hala düşən (yerin ilkin
halı kimi) insanmı, mələkmi, ruhmu, ya bunların
birlikdə donundamı peyda olan qeyri-təbii, müdhiş bir
varlıq bütün ruhuna-canına hakim kəsilir. Sanki səninlə üz-üzə, nəfəs-nəfəsə
yaşayır. Yaşadığı üçün də
daim hərəkətdə, yetkinləşməkdə,
yaşlanıb müdrikləşməkdə olan nəhəng,
qorxunc bir axınla sonu bitməyən, yerlə-göylə əlləşən
okean dalğasıyla bütün gücü, vəhşətilə
üstünə yüyürür, dəli nərəsi
oralı-buralı, mövcud olan-olmayan dünyaları
qaxıb, silkələdikcə, bir uşaq oyuncağı kimi
atıb-tutduqca o qeyri-müəyyən varlığın, aləmlər
aləminin vahiməsindən öz tənhalığına,
faniliyinə çəkilirsən. Bu nəhəng
gücün qarşısında özünü bir
heçlik qədər cılız, miskin, yox sayırsan.
Ancaq bundan ruhdan düşmək yerinə, daha
da inadkarlaşıb intihar edircəsinə ağır, siqlətli,
eyni zamanda coşqun, çəkici fikirmi-xəyal,
görüntümü donunda şəkillənən o
qulaqbatırıcı ilğımın qoynuna
atılırsan. Ancaq o qorxunc, zəhmli qüvvə, vəhşətli
ilğım səni gözlədiyin kimi altına alıb
öz zülmət sularında qəddarcasına qəhr etmək,
özündə əridib itirmək, yox etmək yerinə,
Tanrıdan olan kimi sənə səxavət göstərib,
özü boyda güc, eşq, həyat enerjisi, bilgisi verir. Bu
enerjiylə quş kimi asanca ulduzdan-ulduza, kainatdan-kainata
uçar, lap istəsən bütöv kainatın
özündən də çıxıb harasa gedə bilərsən.
Ancaq sənə yiyələndikcə, siləbəsilə
doldurub, özünə çevirdikcə, özü etdikcə,
öz çəkindən qat-qat ağırlaşıb, o nəhəng
qüvvənin gücünü, çəkisini alır,
özün o olurmuş kimi, öz ruhuna çevrilirmiş kimi
bu simsar, kökün kökündən su içən
doğma, eyni zamanda yad, gözünə qeyri-adi fəhm,
yanlışlıq qarabasma kimi görünən o nəhəng
gücün qarmasına-cazibəsinə sarı
dartılırsan, simsarlığına-güvəninə
sığınırsan. Ayağının qərar
tutduğu torpaq parçası bu ağırlığa
dözməyib çökür. Çökdükcə
səni də özünə gömüldüb, etibarlı
bir əmanət kimi yad gözdən, bədnəzərdən
öz qaranlıq, torpaq-su hənirli bətnində qoruyub,
saxlayıb, sənə boylu olub, səni doğub, dərin
qatlarında indi də yaşayan, arı pətəyi kimi
dopdolu, əzəlki dolğun, mənalı, şəhdli-şirəli,
möhtəşəm dövranını sürən ulu
(babalarının ulu minilliklərinə səyahətə
çıxarır, bir sınaq meydanı kimi bəlkə ana
bətnində olandan can atdığın, qopduğun, sənə
yuxuyla, fəhmlə əyan olan əzəldən əzəli
o aləmlər aləminin qoynuna atır. Gözündə surətlənən,
surətdən-surətə girib canına qorxu, vəlvələ
salan, axın, qara sel, qasırğa, çalxantı, ani
ilğım, yuxu, qarabasma sən demə, bu imiş, (indi
başqa qatda mövcud olan o aləmlər aləminin)
özündən qabaq gələn xofu, havası, ani
yanıb-sönən dumanlı silueti, necə deyərlər,
seldən qabaq gələn şəlpəsi kimi bir
şeyimiş.
O minilliklərdən
dönüb yorğun-arğın, qan-tər içində
yenidən kitaba qayıdınca bəlkə aradan milyon illər,
sənələr keçir. Milyon illər-sənələrcə
ahıllaşıb yaşa dolursan. Nə
özün indiki özünü tanıyır, qəbul edirsən,
nə bu günün adamları, nə bugünkü zaman.
Çünki sən milyon sənəlik
yolçuluqdan sağ-salamat, burnun da qanamadan qayıdıb bu
günə gəlsən də, artıq bu günün
adamı deyilsən, heç o günün adamı da deyilsən.
Hansı yolçuluqdan qırılıb
qalmısan, özün də bilmirsən. Bircə
onu bilirsən, min illərdi div yuxusuna gedibsənmiş, karvan çoxdan
keçib-gedib artıq. Ancaq o div yuxusu hələ
ayıqlığında da davam edir.
Əbədiyyətdən
başlayıb əbədiyyətə yol alan
gur zaman çaylarının axarı tutmadığı, həniri-nəfəsi
çatmadığı zülmət, küncə
sıxışdırılmış bir vaxtsızlıqda, ərazisizlikdəsən
artıq, səssizliyi qulaq batıran keçilməz zülmət
bir cəngəllikdə, vaxtın çaşıb
düyün düşdüyü, dibsiz uçuruma
yuvarlandığı zamansız-məkansız bir mətədə.
Nə zamanın yolu düşəcək sənə,
nə hansısa məkan götürəcək, səni
üzərinə bundan sonra; hərəkətlərindən,
davranışından, həyat tərzindən,
fikir-düşüncə axınından özünə
zaman yaratsın. Sən zamanı, zaman səni
yaratsın. Hər yan tənhalıq,
fanilik, hüzr, zülmət, qaranlıq saçan kosmik
boşluq. Bu, karvanın keçib-getdiyi
yolun boşluğudur. Bir də ona
yetişmək ümidin həmin boşluğa-sıfra bərabərdi.
Bu "O" - yoxluq elə sən özünsən,
yenicə qopduğun varlığın yoxluğu. Bir pərgartək öz ayağınla
cızdığın "O" - yoxluq adlı ucları
dartılmış qapalı bir dairənin içində.
Bu dairə açılıb düz xəttə,
ya sehrkar ilan siluetləri kimi
qıvrılıb-açılan, qovuşub
çarpışan xətlər burulğanına çevrilə
bilərmi? Bunun sənə heç bir
aidiyyəti yoxdu. Çünki sən o
dairəylə birgə itib, indi də o dairənin yoxluğuna
çevriləcəksən. Bu,
sonsuzluğa qədər təkrar olacaq. Deməli,
vaxtsızlığın özündə də bu təkrardan
tamam ayrı bir vaxt sıyrılıb çıxıb
mövcud olacaq. Sənin əzəlki
yoxluğuna dairənin içindəki mətəyə qovub
aparacaq o vaxt.
Əli Həsənli
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 25 may.- S.19.