Göy üzü,
biz belə danışmamışdıq...
İki səs
Divardan asılmış tüfəng
çoxdan deyil,
azdan küsmüşdü
deyə
sükutu
zirzəmidə toz basmış
bir pianonun dilləri
güllələdi.
İki səs!
Siyah və bəyaz!
Sözlər ətrafa sıçradı,
göy
üzü,
biz
belə
danışmamışdıq...
Daş qucaqlarım
Nə gecə bildiniz,
nə də ki, gündüz.
Halbuki, istəsəniz
gedə bilərdiniz.
Yaxınlar gecikəndə
uzaqlar kimi
bir kənara söykənib
sahil səbri ilə
məni gözlədiniz.
Mənim
divar qucaqlarım,
daş qucaqlarım,
yoxsa
çiçəkləməzdi bu ağac indi...
Köpük sevinci
Mənim
babam firon olmayıb,
heç piramidalarda
belə, əməyi yoxdur,
bir qul kimi...
Yəni mənə xəritədən
tanışdır Misir.
Saçlarını həmişə
ovuclayanda
qulağına Nil deyə
pıçıldayardım.
Sən də gülüşlər
rəngini itirməməyi
gecələrdən öyrəndi
deyərdin.
Mənsə Tanrını bir
də vətəni sevməyi
uşaqlar qarşısında
yıxılmağa bənzədərdim.
Səhər açılanda isə
onlar kürülərdə
bizsə köpüklərdə
balıqların gülüşünü
sevərdik.
Bir boşluq dartır
əlimizi
Özümüzə keçməmiş
zamandan-zamana keçmək
istəyirik
xoşbəxt olmaq eşqiylə.
Bəzən bacarırıq,
bəzən də məsafələr aldadır
bizi
bir boşluq dartır əlimizi.
Sonra uzaqlaşan
səsimizlə sürüyür
izimizi.
Bax belə,
ölümdən uzaqlarda
izsiz-soraqsız adamlar doğulur,
heç vaxt ölməyəcək adamlar...
Tanımadığın dildə qocalmaq
- Salam, necə qocalırsan?
- Salam!
Bəzən sual, bəzən
də
cavab-cavab qocalıram.
Bax bu sıxdığın əllərin sonu kimi
dırnaq-dırnaq qocalıram.
Eynəksiz köşələrdə varaq-varaq,
çörəyə sarılaraq
qocalıram.
Gecələr xəyal dənizində
qasırğayla,
gündüzlər ümid
"peş"ində
aşiq düşüb
qocalıram.
Yan otaqda uyuyan körpə
təki
qədəhlərin səsinə
diksinərək
qurtum-qurtum qocalıram.
Dünən xoşlamadığım südlə,
bu günsə tüstüylə qocalıram.
Kürəyi seçən ox, yayı da özüylə apardı.
Kimsəsiz sahildə
payız-payız qocalıram.
Bütün sükutlarım durnanı
sevdi
Boş qalmış evdə
tanımadığım bir dildə qocalıram.
Küçələr, döngələr
bitib
indi şəhər-şəhər,
ölkə-ölkə qocalıram.
Belə
də, bildiyin və
bilmədiyin kimi...
Bəs sən
necə, qocalırsan?
- ...
Fuad Cəfərli
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.-
25 may.- S.12.