Bitməz gün

 

Atama ithaf edirəm...

 

Səhər

 

Sübhdü - sənin yoxluğunun səhər çağıdı:

 

hələ tənbəl-tənbəl oyanırıq sənsizlikdən,

 

gözlərimizi ovuruq yoxluğunun əlləriylə,

 

sönmüş müharibənin tüstüsü çəkilməyib ölkədən.

 

 

 

Sübhdü - sənin yoxluğunun səhər çağıdı:

 

Yatağına - anamın yanına su kimi dolmuşam,

 

o isə gələcəyimizi düşünə-düşünə alnımdakı ahdan öpür.

 

Dostlarının etibarını qayğılarımızla ölçürük,

 

hələ bizi sənə oxşadan adamların sayı çoxdu,

 

anamın əlindən tutub gələcəyə keçirik.

 

 

 

Sübhdü  - sənin yoxluğunun səhər çağıdı:

 

arzularımızı mumyalamışıq,

 

ümidlərimizi soyuducu könlümüzdə dondurmuşuq.

 

Hələ hər kəsin yaddaşı yerindədi,  -

 

hamı səni olduğun kimi xatırlayır.

 

Özümdən böyük qablarla su daşıyıram,

 

bədənimin bütün xəritəsindən tər axır.

 

 

 

Sübhdü  - sənin yoxluğunun səhər çağıdı:

 

Hələ kasıblıq təcrübəsi qazanıram, -

 

qarpızı kəsdirib alıram,

 

qələmi yoxlayıb alıram,

 

kaseti oxudub alıram.

 

Qurban bayramlarında ətlə,

 

Novruzda sovqatla ürəyimiz açılır,

 

özgə evlərindən toplanır sevincimiz

 

mən hələ Allahı əliaçıqlığından tanıyıram.

 

 

 

Sübhdü  - sənin yoxluğunun səhər çağıdı:

 

Nənəmin dilindən ümid damcılayır könlümə:

 

sonra damlalar toplanıb olur hikmətli bir dərya:

 

"Allah kimi darda qoyub ki, bizi də darda qoya?!".

 

 

 

Sübhdü - sənin yoxluğunun uşaq çağıdı:

 

imperiya günəşi təzəcə sönüb ölkəmdə,

 

azadlıq lampasının başına yığışmışıq,

 

üz-gözümüz kasıblıq hisindən qapqara,

 

əlimiz nöyütlü,

 

yaş odundu xəyallarımız, -

 

könül sobamızda asta-asta yanır,

 

amma sümüyümüz qızmır ki qızmır.

 

 

 

Sübhdü - sənin yoxluğunun uşaq çağıdı:

 

Hələ ehtiyacdan bir hovur gizlənmək üçün

 

əl damındakı dəmir-dümürünü,

 

ov alətlərini satmamışıq,

 

hələ torpağın üzü soyumayıb,

 

hələ göz yaşımız sinəmizi yandırır,

 

vaxt ağlasam, anam məni qucağına alır -

 

Allaha sarı qaldırır...

 

 

 

Günorta

 

Günortadı - sənin yoxluğun qızmar vaxtıdı:

 

artıq haqqında çoxdanki adam kimi danışırıq,

 

yaşaya bilmədiyin günləri bir-birimizə paylayırıq -

 

hər övladına neçə arzu, neçə ümid düşür,

 

anam xörəklər kimi ömrünü də ədalətlə bölüşür...

 

 

 

Günortadı - sənin yoxluğunun oğlan çağıdı:

 

anam təmizkar bir gəlinidir payızın,

 

sübhdən süpürür sənli günlərin xəzəllərini,

 

o, bir yandan yığır, ömür bir yandan tökür,

 

sevincin qanı qaçıb üzümüzdə, ata.

 

xoşbəxt şəkillərimizə qayğılar çökür...

 

 

 

Günortadı - sənin yoxluğunun qızmar vaxtıdı:

 

sevincimiz idman sevincləritək tez ötür.

 

Allah bizi çiyinlərimizdən çəkib böyüdür.

 

 

 

Günortadı - sənin yoxluğunun qızmar vaxtıdı:

 

mən "rəhmətliyin oğlu", bacım "rəhmətliyin qızı"dır,

 

nənəmsə qocaman bir rəngsazdır -

 

könlümüzü ümidlərlə boyayır.

 

 

 

Günortadı - sənin yoxluğunun oğlan çağıdı:

 

anam bir almadı ki, bir üzü qız, bir üzü gəlin,

 

soyuq günlərdə dolmuş buludları qovur göylərdən,

 

haqqın dərgahına uzanan yorğun əlləri.

 

 

 

Axşam

 

Axşamdı - sənin yoxluğunun zülmət çağıdı:

 

anam bir zəhmət heykəlidi qayğı şəhərimizdə,

 

həyat bir xəstədir ki, çətinliklərimizlə ağırlaşır halı,

 

qayğılarımızla birgə böyüyür anamın xəyalları.

 

Anam həm də bir xəyal körpəsidir:

 

bizimlə gələcəyə "iməkləyir", sabaha yüyürür...

 

Hər müşkülümüz bir əcəl məqamıdır,

 

ehtiyaclar "əzrail" kimi əliboş geri dönmür.

 

 

 

Axşamdı - sənin yoxluğunun zülmət çağıdı:

 

çoxdan əzbərləmişəm kişi işləri görən anamın kölgəsin,

 

buxar istisiylə qarsıyıb üzümü həyatın nəfəsi.

 

 

 

Axşamdı - sənin yoxluğunun zülmət çağıdı:

 

Bir xəstəxana qapısında,

 

zindan divarları arasında,

 

bir məhkəmə salonunda,

 

dayanıb baxdım uzaqlardakı məzarına.

 

çarəsizlik əllərimi cibimə saldı,

 

çiyinlərimi çəkdi,

 

İkimiz bir adam olduq onda - kölgən kölgəmə bələndi.

 

 

 

Axşamdı -  sənin yoxluğunun ahıl vaxtıdı:

 

fotoalbomuna baxıram,

 

əsgərsən, nişanlısan, evlisən,

 

zəhmətə öyrəşmiş ömrümün alın tərisən.

 

 

 

Axşamdı - sənin yoxluğunun ahıl vaxtıdı:

 

qayğıların dumanından göz-gözü görmür,

 

təkliyimin qoxusunu çəkirəm canıma,

 

ata, sənsizlik dolub divar saatıma,

 

ömür saatıma,

 

qol saatıma.

 

 

 

Axşamdı -  sənin yoxluğunun zülmət vaxtıdı:

 

həyat bizim üzümüzə qayğı cığırları,

 

sənin məzarına şaxta çatları salıb,

 

şükür, əllərimiz çörəyə çatıb

 

daha anamın ovcundakı zəhmət qırışları,

 

"Allah" sözünün altında qalıb.

 

 

Fərid Hüseyn

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 2 noyabr. S. 17.