Ömür boyu yol gedirik, - oxşar evdən oxşar evə!..

Anam, dizlərim bükülür

Sinəm, kürəyim dağılır

Şah İsmayıl qılınc çəkən

Ölkənin sərhədi kimi.

Anam, dizlərim bükülür

Xocalıdan əsir düşən

O gəlinin qəddi kimi.

Kitaba, dərsliyə salın

Mənim də çəkdiyim dərdi

Sonsuzluğun həddi kimi...

Köhnəlmədim, vaxtım nə tez çıxdı ki

Heç darıxma,

mən də çıxıb gedəcəm, -

Adiləşim, unudulum...

Və sonra.

Ürəyində soruşursan, bilirəm:

"Deyək - getdin, tutaq - qaldın,

bə sonra?!"

Mən nə bilim o sonranı kim bilir? -

Sonrasını Allah bilir, cin bilir,

İnanmıram hansı kitab, din bilir, -

Nə tutubsan "bə sonra?"dan, nə sonra?!

Tanrı dönüb biz tərəfə baxdı ki,

Köhnəlmədim, vaxtım nə tez çıxdı ki?!

O dünyada görüş yeri yoxdu ki,-

Gözləyəcəm, görüşərik...

Hə, sonra.

Mən sevənlər dəbdən düşüb

Çox yaşamaq istəmirəm,

cavan ölmək istəmirəm.

Mən sevənlər dəbdən düşüb -

cavan olmaq istəmirəm.

Cavan olmaq istəmirəm,

o dağ yoxdu, dərə yoxdu.

O dərənin gəndalaşı biçilib,

kölgəsində mərə yoxdu.

Kəpənəkdən gün dilənib,

qarışqadan dən dilənib,

qırış-qırış kündələnib,

çox yaşamaq istəmirəm.

Çox yaşamaq istəmirəm,

şəhidlər yatan torpaqda.

Cavan ölmək istəmirəm

hər daşı Vətən Torpaqda.

Öz yolumda candan düşən

cığıram

Sən bilməzsən necə olur bu ağrı,

qadan alım, necəsini heç bilmə.

Sən bilməzsən nəynən keçir qara gün,

işığından, ulduzundan keç, bilmə.

Nə çoxalıb burda ağzı köndələr,

kütə gedir yenə-yenə kündələr.

Demişdim də, heç darıxma, gün gələr,

ha vaxt gəlsə vaxtındadı, gec bilmə.

Öz yolumda candan düşən cığıram,

hər gecəmdən açıq göznən çıxıram.

Necə deyim?!

Nə əvvələm, axıram, -

sən də məni divar bilmə, künc bilmə...

Qara zolaq

Dualarım yan keçir,

məni hər qarğış tutur.

Hər dediyim baş tutmur,

hər atılan daş tutur.

Hər tələyə düşürəm,

tilov atsam boş gəlir.

Harda axmaq dərd varsa,

qaçıb mənə tuş gəlir.

Yollar hörümçək toru -

ilişib ayaqlarım.

Arzular göynən gedir,

ümidlər ayaqyalın.

Hansı tərəfə getsəm,

yel tutur, yağış tutur.

Dualarım yan keçir,

məni hər qarğış tutur.

Bir at ilində

Daha at nalından çıxan

çınqıya şeir yazırıq -

atın beli bizlik deyil.

Qaldı,

qurda-quşa qaldı,

o yurd-yuva bizlik deyil!..

Çox tez düşdük at belindən,

yəhər üstdə didişirik.

Ətəyini çırmalayan

şəhər üstdə didişirik!..

Göynən gedən madyanların

boynunu dişləyən atlar.

İndi ümid kölgəsində,

indi ölüm növbəsində,

keçmişə kişnəyən atlar.

Üzüağ,

alnı, taleyi

döşü qara xallı atlar.

Arzu-ümidi çidarlı,

əl-ayağı nallı atlar.

Vaxt olmadı güllələyək -

yuxumuzdan kim çıxarar

arxamızca canlarını

uçruma atan atları?

...İndi

bir toy süfrəsində

Gümüş çəngəllər dişləyir

şahzadə qızlar altında

özünü tutan atları.

...Əlim çata, sığallayam

O sağrını, yalı, atlar.

Yüz-yüz heykəldən vüqarlı,

Çox dostdan vəfalı atlar!..

Yağış

Daha sevdiyim kimi

sevə bilmirəm səni.

Kim zəng vurub çağırıb

evə, bilmirəm, səni.

İllərin arasından

körpüləri apardın.

Xəyallarda doğulan

körpələri apardın.

Solub bitmiş ömürdən

heç nə cücərməz daha.

Dünya mənə oxşarın

əkib-becərməz daha.

Heç olmasa gündüz yağ,

yağırsan, gecə yağma.

Neynirsən elə, neynək,

qəlbimə bircə yağma.

Sevə bilmirəm səni,

sevə bilmirəm, yağış.

Niyəsini soruşma,

bilmirəm...

Sən də barış!..

Ölmədim

Yenə bəxtin gətirmədi,

qarğışın tutmadı məni.

Allah da kişi adamdı,

yenə eşitmədi səni.

Lap belə "xortlayıb döndüm",

qarğışın göndərən yerdən.

Dedim ürəyin yumşalar,

məni ağlayarsan birdən.

Qorxma, Əzrail qoruyur, -

dəymədi, diri qayıtdım.

Təzə qarğışların üçün

darıxıb geri qayıtdım.

Salamat döndüm üstünə,

azar-bezar, filan olmaz.

Allah haqqı, bu canı da

səndən yaxşı alan olmaz...

Sən də bir gün qoşularsan

ərsizlərin sırasına.

Toya, yasa yollanarsan,

ürkə-ürkə, sına-sına.

Bir qara bantlı şəkil də

aramızda sərhəd olsun.

Dilin-saçın vay-şivəndə,

Xatirəndə bir "rədd olsun!"...

Yenə də o köhnə ömür

Heç nə yazmaq istəmirəm,

guya yazsam nə olacaq?!

"Qarabağ"ı ağ əsgiyə

göynən yazsam nə olacaq?!

Nəynən silim bu yazını,

alnımda mənnən gedəcək.

On yaşlı ağ-qara şəklim,

ağlım da mənnən gedəcək.

Yaşamağın dadı qaçıb,

heç ölmək də istəmirəm.

Böyük olmaq Tanrılıqdı,

kiçilmək də istəmirəm.

Yenə də o köhnə ömür, -

səhər evdən, axşam evə.

Ömür boyu yol gedirik, -

oxşar evdən oxşar evə!..

Payızdan bir yarpaq

Sarı-sarı ağacları

Yarpaq-yarpaq soyur külək.

Bəlkə elə isinməyə

Yer axtarır soyuq külək?

Ürəyimi-xatirələr,

Yarpaqları-külək ovur.

Adamların arasıynan

Tale məni hara qovur?

Ya dəli ol, ya dərdli ol:

Biri bilsə, beşi bilməz.

Bu küləkdə hönkürtüynən

Ağlasan da eşidilməz.

Payız yağışları hopur canıma

Buludlar dənizi qaldırıb yerdən,

Çırpır küçələrin boz sifətinə.

İslanmış kölgələr qaçır işıqdan,

Oğru adam kimi qısılır tinə.

Bəlkə bir nadanın günahı üstə,

Hamının başına döyür bu yağış.

Kiminin gözündə yağışdı elə,

Kiminin içini oyur bu yağış.

Mamır bağlayacaq daşların üzü,

Dərdsiz ürəklərin divarı - yosun.

Belə yağandısa mənim qəlbimdən

Vəfasız bir qızın izini yusun.

Bu payız yağışlar hopur canıma,

Daha itirilmiş torpaq kimiyəm.

Yağışlar yorulub kəsəcək bir gün,

Mən bundan o yana çətin kiriyəm.

Nə qədər gözlərdə görünməz oldum,

Məni gəzən gözlər islanır harda?

Çiçəklər, yarpaqlar quruyub ölür,

Göyərib öləcəm bu yağışlarda.

Gecə yağışı

Yırtıb göyün yaxasını,

özün yerə atdı yağış.

Döyəcləyib pəncərəmi,

yuxudan oyatdı yağış.

Enişləri, yoxuşları,

duaları, qarğışları,

alnımdakı qırışları

bir-birinə qatdı yağış.

Dizimin ağrısı kimi,

cavan gedən qardaşıma

qızının ağısı kimi

tutdu məni, tutdu yağış...

Sabir YUSİFOĞLU

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 16 noyabr. S. 7.