Unutma,
bizləri yad et!..
Məhəmməd
Hadi yaradıcılığının əvvəlindən
sonuna qədər böyük ideallardan yazıb, Yer üzündə
mütləq azadlıq və hürriyyət axtarıb,
dünyanın dərin təzadlarına heyrətlənib, məktəbi,
maarifi tərənnüm, cəhaləti tənqid edib, kədərli
lövhələrini yaratdığı dünyanı təzadlardan
azad, insanları şad görmək istəyib. Ancaq
öz həyatını, öz yaşadıqlarını
yazmayıb, idealındakı həqiqəti və mütləq
ədaləti daim özündən kənarda axtarıb. Yazılarını tənqid edən
müasirlərindən birinə sözü bu olub: "Həyatı
başdan-başa faciələrlə keçmiş bir bədbəxtdən
nə gözləyirsən?".
"İnsanlığın
tarixi faciələri..." adlı poema yazan, şəxsi həyatının
faciələrini isə sözə gətirə bilməyən,
yaxud gətirmək istəməyən M.Hadi bu gün
yaddaşımızda həm real şəxsiyyət, həm də
tarixin yaratdığı faciəvi obraz kimi yaşayır...
Hər kəs
gərək bərabər ola hər
hüquqda,
Ehsanıdır
bu ərz bizə dəsti-qüdrətin,
- deyən,
yaradıcılığı boyu dilindən, dinindən, irqindən
asılı olmayaraq insanlar arasında bərabərliyi,
münasibətlərdə ədaləti "dəsti-qüdrətin"
- Allahın əlinin insana ehsanı (hədiyyəsi) hesab edən
M.Hadinin öz ömür yolu amansızcasına
yazılmış sərt bir əsərdir.
Dünyaya gəlib-gəlməyəli məhrumiyyətlərlə
üzləşən Məhəmməd körpə ikən
atasını itirib. Başqa ərə gedən anası onu taleyin ümidinə
buraxıb...
Atasız-anasız böyüyən Məhəmməd gəncliyində
taleyin daha bir zərbəsini yeyib. Sevdiyi qızı maddi imkanı
aşağı olduğuna görə ona deyil, varlı bir insana ərə
veriblər və onun bu ədalətsizliyə üsyanı həyatı
bahasına başa gəlib: sonradan ailə qurmayıb.
Şamaxıda baş verən zəlzələ şəhərin
bütün sakinləri kimi, onun da həyatını
alt-üst eləyib.
Ədəbi
və ideoloji kimliyi, düşüncə tərzi,
yaradıcılığı ilə dərin köklərlə
bağlı olduğu Osmanlı dövləti, İstanbul
şəhəri də taleyi kimi ona dönük
çıxıb, İstanbulda onu həbs eləyib, Salonikə
sürgünə göndəriblər.
Salonikdən gəmi ilə İstanbula
qayıdışı isə ağlagəlməz bir macəraya
çevrilib.
Gəmidə qumar oynayan bir dəstə onu hədəfə
alıb: uduzan tərəfə şərt qoyulub ki, M.Hadini
soyundurub dənizə atsın. Onun
qanının arasına gəmidəki yunan keşişi girib.
İstanbulda isə onun şəhərə
girişinə icazə verilməyib və başqa bir gəmi
ilə Batuma göndərilib.
M.Hadi uğursuz Osmanlı səfərindən Bakıya
içkidən asılı, xəstə və
düşkün vəziyyətdə qayıdıb.
Dünyaya sülh, insanlara əmin-amanlıq arzulayan
M.Hadi Birinci Dünya müharibəsində ordu mollası kimi
iştirak edib.
Rusiya İmperiyasının təşkil etdiyi müsəlmanlardan
ibarət "dikaya diviziya"nın tərkibində
qanlı-qadalı müharibənin dəhşətlərini
öz gözləri ilə görüb, öz ömrü ilə
yaşayıb...
Müharibədən qayıdanda daxilən
çökmüş, son ümidi şeirlərinə
qalmışdı. Küçədə dayanıb şeirlərini
satır, güzəranını bununla təmin etməyə
çalışırdı. Onu da deyək
ki, Sovet dərsliklərində M.Hadinin mənəvi
böhranı Cümhuriyyət dövrü ilə əlaqələndirilirdi.
Əslində, onun mənəvi
çöküşü xeyli əvvəldən
başlamışdı.
Bu da
acı həqiqətdir ki, hürriyyəti, azadlığı
tərənnüm edən, imzalar içində millətinin
imzasının olmadığına acıyan Məhəmməd
Hadiyə vətənimizin "insanlara hürriyyət, millətlərə
azadlıq" prinsipi üzərində qurulmuş müstəqilliyi
də xoşbəxtlik gətirməyib: Cümhuriyyət illərində
o, ömrünün ən təzadlı və böhranlı
dövrünü yaşayıb, maddi sıxıntıları
və psixoloji sarsıntıları daha da dərinləşib.
Ömrünün son günlərində itkin
düşdüyü güman edilirdi. Çox sonradan aşkar oldu ki,
1920-ci ilin iyun ayında Gəncədə vəfat edib və
orada dəfn olunub...
M.Hadinin yaradıcılığına ədəbiyyatşünaslığımızın
münasibəti də təzadlı olub. Sovet dövründə onu mənsub
olduğu "Füyuzat" ədəbi məktəbindən, Əli bəy
Hüseynzadə dəyərlərindən ayırmağa, onun
yaradıcılığını göydəndüşmə
bir hadisə kimi qələmə verməyə
çalışıblar. Əslində, hər
bir yaradıcı insanın əsərlərinə ayrıca
hadisə kimi baxılmalıdır və bunda bir qəbahət
yoxdur. Lakin Məhəmməd Hadiyə
münasibətdəki "ayrıcalıq" fərqli və
məqsədli idi, onun həmrəy, həmfikir olduğu
insanlara qarşı qoyulmasına xidmət edirdi. M.Hadinin
yaradıcılığını romantizmin "mütərəqqi";
yaradıcılarından biri olduğu "Füyuzat" ədəbi
məktəbini, bu məktəbin digər nümayəndələrini
isə "mürtəce" cəbhəsində yerləşdirib
üz-üzə qoyurdular...
M.Hadinin
yaradıcılığını, mənsub olduğu estetik
sistemi Əli bəy Hüseynzadənin müəyyənləşdirdiyi
ideoloji və estetik dəyərlərdən ayırmaq, hər
şey bir yana, M.Hadinin özünün
yaradıcılığının dərk edilməsi
baxımından yanlış və ziyanlı yanaşma idi...
Yaradıcılığa publisist kimi başlayan, sonradan
şair kimi tanınan və sevilən M.Hadi, hüdudlarını
Əli bəy Hüseynzadənin cızdığı və
sonradan şaxələnən romantizm cərəyanında
Əli bəyə ən yaxın şair idi. Əli bəy "Həyat"
qəzetində nəşr etdirdiyi "Qəzetəmizin məsləki"
adlı məqaləsində göstərirdi ki, istər
ayrıca bir fərdin, istərsə də cəmiyyətin,
millətin, hətta bütün bəşəriyyətin həyatı
həm mənən və fikrən, həm də maddi olaraq
daim hərəkətdə, fəaliyyətdədir. Ona görə də bu dəyişikliklə
ayaqlaşmaq, tarixin hərəkətini nəzərə alaraq
qabağa baxmaq, irəli getmək lazımdır. Əli bəy Hüseynzadə irəli
aparan yolun sağında və solunda tərəqqini izləyən
iki böyük "firqə" ilə mübarizə
aparmağın zəruriliyini qeyd edirdi:
"Sağımızda duranlar firqeyi-mühafizəkarlardır
ki, hər növ təzə və ciddi şeylərdən və
işlərdən həzər edib, insanları ələtdəvam
bir nöqtədə saxlamaq xəyalındadırlar. Bunlar daima xalqın iləriləməsinə sədd
çəkirlər. Solumuzda duranlar isə rəqiblərimizi
kor-koranə təqlid edərək birdən-birə
sıçramaq, özlərini qorxulu girdablara, uçurumlara
atmaq istəyirlər! Hər iki tərəfdən həzər!".
Əvvəlindən sonuna qədər Məhəmməd
Hadinin yaradıcılığında da bu iki qüvvə ilə
- həm irəliyə getməyə mane olan mühafizəkarlarla,
həm də öz kimliyinin fərqində olmadan Qərbi təqlid
edən, milləti girdaba atmaq istəyənlərlə
mübarizədə olduğunu görürük. O:
Vətən
övladı qəmpərvər,
vətən
viranəzar olmuş,
Xərababad
bir mülkü edər
imran
hürriyyət.
Bu ədvari-məarifdə
bütün
millətdən əfzuntər -
Gərək
biz milləti-islam olaq
cuyani-hürriyyət,
- deyərək maariflənmə dövründə
islam aləminin bütün millətlərdən daha artıq
hürriyyət, hamıya eyni imkanlar yaradan demokratik dəyərlər
axtarmasının zamanın tələbi olduğunu göstərirdi.
Lakin M.Hadinin faciəsi bir də onda oldu ki, zaman sürətlə
dəyişsə də, onun görüşləri və
münasibəti dəyişmir, yazdıqları ilə zaman və
özü arasındakı məsafə getdikcə
böyüyürdü. İdeal həqiqət
axtarışları onu real həyat həqiqətlərindən
uzaqlaşdırırdı. Zamanın ahənginə
uyğun dəyişə, yeniləşə bilməyən
şairin xəyal qırıqlığı da,
yaradıcılığındakı ümidsizlik, dərin təzadlar
da, "baxışları kölgəli, üzləri
naşad" - kədərli görməsi də
axtarışlarının nəticəsiz qalmasından irəli
gəlirdi.
Bir məqamı da xüsusi vurğulamağı zəruri
hesab edirəm ki, XX əsrin əvvəllərində Azərbaycan
ədəbiyyatında yaranan romantizm cərəyanı estetik
hadisə kimi Osmanlı ədəbiyyatında XIX əsrin
sonlarında formalaşmış və 1901-ci ilə qədər
davam edən "Sərvəti-fünün" ədəbi məktəbi
ilə bağlı idi. Professor Əziz Mirəhmədovun Məhəmməd
Hadinin tərcümeyi-halı haqqında qeydlərində onun
hələ Şamaxıda yaşayarkən şəhər
qiraətxanasında "Sərvəti-fünun"
jurnalını müntəzəm şəkildə oxuduğu
göstərilir. M.Hadinin Osmanlı romantik poeziyasının görkəmli
nümayəndələri Namik Kamalın və Mahmud Əkrəm
Rəcaizadənin yaradıcılığına dəfələrlə
müraciət etdiyini görürük. Ancaq
həqiqət budur ki, həmin şəxsiyyətlərin
yaradıcılığı XX əsrin əvvəllərində
türk ədəbiyyatının keçmişi idi. XX əsrin əvvəllərində fransız
romantik ədəbiyyatından nümunələr, eləcə
də fransız romantik ədəbiyyatının estetik dəyərləri
Azərbaycan dilinə Osmanlı poeziyasının
biçib-tikdiyi hazır poetik sistem vasitəsilə gətirilirdi.
Məsələn, XIX əsrin ortalarında Alfred de Müssenin
fransız ədəbiyyatında çox populyar olan "Yad
et" şeiri Osmanlı ədəbiyyatına əsrin 80-ci
illərində, Azərbaycan ədəbiyyatına isə XX əsrin
əvvəllərində - 1908-ci ildə, Mahmud Əkrəm Rəcaizadənin
vasitəsilə gəlmişdi... (Bu barədə bax: "Yad
et" - Azərbaycan şeirində fransız
"modası" - "Ədəbiyyat qəzeti", 27
oktyabr 2017) Həmin illərdə Osmanlı poeziyasının
özündə ciddi axtarışlar gedir, bədii
düşüncə üç mədəniyyəti
(türk, ərəb və fars) birləşdirən
Osmanlı dilindən ayrılaraq türk xalq dilinə meyil
edirdi. Məhəmməd Hadi isə Müssenin "Yad et"
şeirinin təsiri duyulan ən "nikbin" şeirində,
hürriyyət xoşbəxtliyini
görəcək gələcək nəslə müraciətində
belə, bədii düşüncənin keçmişinin -
XIX əsr Osmanlı ədəbiyyatının
havasından çıxa bilmirdı:
Ey ol vəqti
görən məsud,
unutma,
bizləri yad et,
Bu yolda həsrət
ilə can verən
əhbabi
tedad et.
Məzarım
üzrə gəl dur,
qəmli-qəmli
ağla, fəryad et,
Oxu bu
şeiri qəbrimdə...
Məhəmməd Hadinin
yaradıcılığının başlanğıcında
Əli bəy Hüseynzadədən əxz etdiyi və sona qədər
sadiq qaldığı mühüm dəyərlərdən
biri də ədəbi-bədii dilə münasibət idi. Əli bəy Hüseynzadənin
1905-ci ildə "Həyat" qəzetində nəşr
etdirdiyi "Qəzetəmizin dili haqqında bir neçə
söz" məqaləsi, əslində, manifest idi. Azərbaycanı
böyük bir coğrafiyanın tərkibində görən
Əli bəy sualı konkret qoyur və öz mövqeyini
aydın ifadə edirdi: "Bizəmi qəzetəmizin dilini
sadələşdirmək, yoxsa cəmaətimizəmi öz
ana dili olan türkcəyi öyrənmək lazımdır?
Budur məsələ!..". Əli bəyin
mövqeyinə görə, bütün türk şivələrini
birləşdirən, "orta yerdə duran" bir ədəbi dil
formalaşdırılmalı idi. Bu elə bir ədəbi
dil olmalı idi ki, onda yalnız bədii mətnlər deyil, həm
də elmin, texnologiyaların yenilikləri ifadə edilsin.
Bu məsələdə Əli bəy Hüseynzadə yeni
anlayışları latın və yunan
dilindəki sözlərlə ifadə etməyə
üstünlük verən Avropa təcrübəsindən
yararlanmağı zəruri sayırdı: "Biz nə
üçün avropalılar kimi hərəkət etməyəlim?
Nə üçün biz də türkcəmiz
üçün latın və yunan dilləri məqamında
olan fars və ərəb dillərinə müraciət etməyəlim?".
M.Hadi ədəbi dillə bağlı kəskin
mübahisələrin obyekti olan bu mövqeyə axıra qədər
sadiq qaldı.
Onu da qeyd edək ki, Məhəmməd Hadinin
yazılarının dilinə öz müasirləri də
birmənalı yanaşmırdılar. Şairin 1907-ci ildə qələmə
aldığı "Həsb-hal, yaxud bizim Hadinin
iztirabı" adlı şeiri onun dilinin
ağırlığını tənqid edənlərə həsr
olunub...
Müharibədə yazmağa başladığı
"İnsanlığın tarixi faciələri, yaxud əlvahi-intibah"
lirik poeması M.Hadi yaradıcılığının mahiyyətini,
üstünlüklərini və ziddiyyətlərini daha
aydın ifadə edir. Dünyanı dərin təzadlar içində görən
M.Hadi "beyni kamil olmayan" insanlığın sözlə
qəflət yuxusundan oyanacağına, cahilliyə və qəddarlığa
son qoyacağına, qan tökməkdən əl çəkəcəyinə
inamını itirmişdi:
Gözəl
söz, canlı söz,
parlaq
söz ilə olmayır bidar,
Bu
çirkinlikdən əl çəkməz
neçin
bu qan tökən qəddar?
Demək,
kamil deyil
beyni
olurkən də təkamüldar,
Bir az bax kəndinə, insan,
nədir
ömründəki əkdar?
...Əvət,
keçmişlərin, halın
bunu etməkdədir
izhar:
Baxışlar
kölgəli, üzlər
bütün
naşad şəklində,
Bu matəmgahı
kim görmüş
sürurabad
şəklində?
Bu isə
artıq yolun və sözün bitdiyi yer idi...
Məti Osmanoğlu
Ədəbiyyat qəzeti.-
2019.- 30 noyabr. S. 27.