Akademikin akvapoetikası
"Ömür dedikləri bir dalğalı su..."
Səməd Vurğun
Coğrafi təxəyyül akademik İsa Həbibbəylinin estetik düşüncə strukturunun vacib elementidir. İsa Həbibbəyli Naxçıvan şairlərinin yaradıcılığını müəyyən tarixi-mədəni kontekstdə təhlil edərkən ədəbiyyatla coğrafiyanın əlaqəsinə diqqət yetirməsi də bu üzdəndir. Məhz bu məntiqlə prof. Səfərəli Babayevin "Əfsanələr diyarı" kitabına həsr etdiyi məqaləsini "Coğrafiyada ədəbiyyat və ədəbiyyatda coğrafiya" adlandırır: və bu qarşılıqlı əlaqəni - vəhdəti elm üçün əhəmiyyətli hesab edir. Düşünürəm ki, akademikin elmi, ədəbi mətnlərinin gələcəkdə bu yöndə araşdırılması ədəbiyyat və coğrafiya arasında qarşılıqlı əlaqənin açıq və ya gizli formalarını görməyə imkan verərdi.
Su/çay kodu akademik İsa Həbibbəylinin coğrafi təxəyyülünü formalaşdırmış əsas arxetiplərdən biridir. Akademiki coğrafi məkanların ekzistensial mahiyyəti deyil, həm də yaddaşdakı mifik mövcudluğunun səbəbləri maraqlandırır.
Toponimlərin əksəriyyətini bilavasitə və ya dolayısı ilə su stixiyası ilə əlaqədardır, yaxud mifoloji "su/çay" kodunun çevrəsində gerçəkləşdirir. Ona görə də Mirça Eliade mifi yeganə, düzgün gerçəklik modeli hesab edirdi. ("Mifin aspektləri").
"Danzik" adının etimoloji mənasını "dənizlik" sözü ilə əlaqələndirir və landşaft təsvirindən belə qənaətə gəlir ki, "həqiqətən kəndin yerləşdiyi ərazi qədim göl, dəniz yerinə, sututar yerə bənzəyirdi".
Arpaçayın sahilində Əjdaha burnu ilə bağlı rəvayətdə deyilir ki, "guya atası tərəfindən sevmədiyi bir adama zorla ərə verilən Sara özünü Arpaçaya atıb öldürmək istəyərkən Əjdaha dərhal qayadan sallanıb suya enmiş, nəhəng xortumu ilə suyu bədəninə səpərək azaltmış, Saranı xilas etmişdir" ("Danzik kəndi - yurd yeri").
Qara ağac piri ilə əlaqədar yazır: "Rəvayətə görə, bədənindəki yaralardan əziyyət çəkən Əyyub peyğəmbər Qara ağac adlanan yerə gəlmiş, buradakı bulaqdan su içib sağalmışdır" ("Danzik kəndi - yurd yeri").
Hələ də yerli əhali Naxçıvan toponiminin Nuhun tufanı ilə bağlı olmasına, Nuhun gəmisinin "Ordubadın Nəsirvaz kəndi yaxınlığındakı Gəmiqayada qaldığına inanır ("Naxçıvan sözünün mənşəyinə dair").
Jeleznovodskda olarkən ustad Mirzə Cəlili də "çay kodu" üstündə köklənib xatırlayır:
Dəmirsu mənə
Cəlil Məmmədquluzadədən tanışdı,
1931-ci ildə Həmidə xanım Cavanşirə yazmışdı:
Dəmirsu yaylağında
Qaraçay qoyununun
Kababından yeyib.
Əli qaynar bulağın
Gözünə dəyib.
Və bir parç su ilə əridib.
Bura - Dəmirsu deyib!
"Dəmirsuda Azərbaycan"
Yaxud
Və Cəlil Məmmədquluzadənin
Yaddaşıma yazılan sözü:
Dəmirsunun qaynar bulağı
Əridər dağı.
Bəli,
Dəmirsu!
Hər yerdə
var sorağı.
Şəfa çırağıdır bu.
"Dəmirsu"
Bu şeirlərin əsas assosiativ qaynağı Həmidə xanımın
xatirələri ilə
yanaşı, Mirzə
Cəlilin "Ucuzluq"
adlı hekayəsidir:
"Mən cavab verdim ki, Borjom
yaylağında idim. Müdir də öz tərəfindən mənə
söylədi ki, o da mədən sularının "Dəmirsu"
yaylağında idi ki, rusca "Jeleznovodsk" deyirdilər".
Onun poetik kosmoqrafiyasında çay-su
obrazları üstünlük
təşkil etməsi
təsadüfi olmamalıdır. Biçənəkdə dağ çayının
müəyyən əlamətlərini
sadalamaqla metaforik detallarla mifik obraza çevrir. Çay haqqında bütöv məlumat verir.
Mənbəyidi, gözüdü.
Səsi
də
Özündən böyükdü.
Bir səmtə axan
Bulaqlardan
bağlanmış
Hörükdü!
Biçənəkdə dağ çayı
Gözlərimə belə görükdü.
"Biçənəkdə dağ
çayı"
İsa Həbibbəyli
akvapoetikasının ("aqua" - latınca "su" deməkdir) ən maraqlı obrazı, heç sübhəsiz, Arpaçaydır. Arpaçay İsa Həbibbəyli
dünyasının "cövhəridir"
desək, yəqin ki, yanılmarıq. Budapeştdə, Dunay sahilində Arpaçayı
yad edir: "İçimdən Arpaçay
keçdi" ("Budapeşt
düşüncələri"). İsa Həbibbəylinin xatirələri
və əksər poetik mətnləri yaddaşının ən
sevimli obrazına - Arpaçaya həsr olunub. Onu məhəbbətlə çayların "Xançobanı,
Sarası" adlandırır.
Klassik psixoanalizdə
olduğu kimi, İsa Həbibbəylidə
Arpaçay qadın başlanğıcını simvolizə
edir. "Yollar şeirdən
başlamışdı" kitabında (X cild) Arpaçayın şəkli
altında bu qeydlər diqqətimi çəkdi: "İsa
Həbibbəylinin iki
aurası var. Biri Qəndab xaladır ki, Allah onun ömrünü daha çox uzun etsin. O biri aurası
da Arpaçaydır"
(s. 267.)
Bir çox xalqların
mifoloji təsəvvüründə
axirət dünyası
suyun - çayın o
tayında olması inancı var. Məsələn,
fin mifoloji düşüncəsində
Manala çayı ölülər və dirilər məkanını
bir-birindən ayırır.
Ümumiyyətlə, Arpaçay görkəmli
alimin mifopoetik dünya modelində "semantik opozisiyalar" (K.
Levi-Stross) və ya ikili (binar)
qarşıdurmalar (V.Toporov)
yaradır. "Yerli sakinlər sağ sahili o tay", sol sahili - bu tay" adlandırırlar.
Arpaçay Danzik kəndini
sakral-mifoloji məkanlara
ayırır. Əyyub ocağı,
Əjdaha burnu sağ sahildə yerləşir. Arpaçay
Danzikin ölülər
və dirilər dünyasını bir-birindən
ayıran hüduddur:
Bəy evi bu çayın
o tayındadı,
Körpüdən gəlini köçürmək
gərək.
"Xançoban və
Sara"
Danzik qəbiristanlığı Arpaçayın
o biri sahilində yerləşir: "Müqəddəs
ziyarətgahlar - Qara ağac piri və Əyyub ağacı o tayda idi" ("Danzik kəndi - yurd yeri").
Çayın ana simvolu uşaqlıq arxetipi ilə sıx bağlıdır. Q.Başlyara
görə, "...su
ölümə, əlahiddə
bir ölümə dəvətdir...". "Aprelin sonu, mayın
əvvəli Arpaçayın
ən gur axan vaxtı idi. Çay qarama kimi gəlirdi. Həmin vaxt dəfələrlə
çayda boğulub dünyasını dəyişənlər
olmuşdu".
Arpaçay təhtəlşüurda, arxetip səviyyəsində
ata yurdunun ən unudulmaz peyzajı kimi yaşayır. Bu çayın
bəndində yerləşən
babası Həbib bəyin dəyirmanını
nostalji duyğularla xatırlayır:
Həbibbəyin dəyirmanı -
Arpaçayın ilk limanı,
Zəhmətin, bərəkətin ilk ünvanı.
İsa Həbibbəylinin
coğrafi təxəyyülünü
səciyyələndirən onun bədii peyzaj yaratmaq təcrübəsidi. Onun coğrafi ortikası,
viziual təcrübəsi
Arpaçay peyzajının
rəng çalarları
görməsini mümkün
edir. Çayın
bahar mövsümündə
rəng palitrasını
dəyişməsini yadda
saxlaya bilib:
...Yaz günü Arpaçayı bənövşə
rəngdə,
Yaz günü bu torpaq başqa ahəngdə...
"Yaz günü Arpaçayı"
"Arpaçay daşa
bilməz" adlı
mənsur poemasında
çay hidronim kimi deyil, antroponim
kimi təqdim edilir. İsa Həbibbəyli üçün
bütün çaylar
(xüsusən Arpaçay)
həmişə canlıdır,
diridir. Metaforik detallarla çayın portretini və durumunu elə həssaslıqla təsvir
edir ki, ona canlı varlıq kimi baxırsan:
"Arpaçay
bu sözlərdən
yaman qorxdu. O, elə bil lap indicə duymuşdu ki, insanların gücü çoxdu. Tez dəyişdi, bu nə işdi? Saraların anasını gözüyaşlı
qoyan bu çay axdı susuz səhralara, döndü dərhal dosta, yara, gül
bitirdi torpaqlarda"
("Arpaçay daşa
bilməz").
Arpaçayın səsi daim
qulağındadır. "Yazda Arpaçay
daşanda səsi evimizə gəlir"
("Bir yazım haqqında") Arpaçayın
yanıqlı səsinə
bir nakam sevginin ağısı da qarışır.
Arpaçayı aşdı-daşdı,
Sel Saranı aldı qaçdı...
Bu çayın öz alın yazısı, öz mifoloji tarixçəsi var. Bu əfsanə
ilə bağlı onun bir neçə
ədəbi-bədii mətni
də var. "Arpaçay
daşa bilməz"
(1990), "Xançoban və
Sara" (1969), "Ər qızı
Sara" (1969), "Arpaçay axar olsun!" (1968) və s. Əfsanənin İsa Həbibbəyli variantı da yaranıb: "Yaz çağıdır. Arpaçay sığmayır
yatağına, Sara gəlin
köçəcəkdir sevmədiyi
bir oğlanın qəlb evinə - otağına. Çıxıb evdən gəlir çayın kənarına.
Dərd gətirən səadətə
nifrət edib yumur qara gözlərini.
- Ah, vəfasız dünya,
deyib, ağ
suların pəncəsində
tamamlayır sözlərini"
("Sara əfsanəsi").
Məhz Sara əfsanəsinin mövcudluğu Arpaçayı
da ideal, effektli coğrafi obraza çevirir. Q.Başlyar yazır
ki, "su gənc və gözəl ölümün
stixiyasıdır". Sara əhvalatı Arpaçayın ölüm
başlanğıclı olmasına
işarədir.
Arpaçayın
bəndə düşməsi,
Danzik kəndinin su altında qalması İsa müəllimə yuxusunda
əyan olmuşdu:
"Bir gün yuxuda doğma kəndimizi gördüm. Gördüm
ki, evimiz-eşiyimiz, xatirələrimlə bağlı
olan yerlər Arpaçay sularının
altında qalıb.
Ayıldım..." ("Bir yazım haqqında").
Bir şeirində dediyi kimi:
Varaqla suları, qaldır sal daşı,
Burda babamızın
xəbəri yatır.
"Yaz günü Arpaçay"
Arpaçay bir yaddaş çayıdır. Xatirə yaddaşı fərdi
yaddaş formalarından
biridir. Bir insanın, bir
toplumun xatirələrini
yalnız çay unutdurmaq gücündədir.
"Arpaçay dəryaçası tikiləndən
sonra yaranacaq gölün sularına qərq olacaq. Bunu indi rayonda hamı
bilir. Danziklilər isə 10 ildən
çoxdur ki, köhnə xatirələrin,
neçə-neçə məhəbbətlərin,
xoşbəxt günlərin
dağ-daşdakı, ev-eşikdəki,
küçə-bağdakı nişanə yerlərinin su altında qalacağına heyifsilənirlər"
("Bir yazım haqqında").
Su/çay
zamanın təcəssümüdür.
Çayla zamanın metaforik
eyniliyi məsələsi
şairlərin mifopoetik
düşüncəsində geniş yer alır. Səməd Vurğunun "Komsomol
poeması"nda "ömür-su"
metaforasından istifadə
etməsini epiqrafda xatırladıq. İsa
Həbibbəyli də
Arpaçayın səsində
zamanın səsini eşidir: "Əsrlərin,
əfsanələrin arxasından
bir səs gəlir qulağıma. Bu, bir çayın,
ya zamanın qəm səsimi?"
("Arpaçay daşa bilməz").
Melanxoliya, kədər həmişə
su stixiyası ilə bağlıdır.
Ömrün 70 illik zirvəsində hər dəfə Arpaçayı
xatırlayanda İsa müəllimin gözlərində
işıqlı kədəri
sezmək olar...
Ədəbiyyat qəzeti.-2019.-12
oktyabr.- S.7