O uzaqda olan qız

 

Saçlarının sitayişində

 

qoxlayıram tellərini ki,

 

qısqansın mələklər...

 

Saçlarını darayıram

 

Hurilər seyr etmək üçün

 

                        cənnətdən boylansın.

 

...Sənə şeir söyləyirəm,

 

kəlmələr kef alsın,

 

keflənsin,

 

ölsün!

 

 

 

...Əllərinin sitayişində

 

əllərimin ürəyi

 

            kiçik barmaqların üçün  darıxanda

 

onları Günəşin qarşısına sərirəm ki,

 

Günəşin tutulması ilə istinin vəhdətində

 

uzaqlığına məna qazandıram.

 

 

 

Səsinin sitayişində

 

bu sərsəri kitablar

 

daima çəkisizdir - deyirlər,

 

rəngi, dadı, ya qoxusu,

 

həcmi yoxdur,

 

 görünmür səsin...

 

Basdırın bu kitabları,

 

sözləri eşitməkdən dəliliyə çatan

 

o uca söyüdün altında ki,

 

bir kədərli kişinin fitvasına görə

 

hər cümə axşamında

 

            səsinin "zərih"inə dəxil düşür.

 

 

 

Gözlərinin sitayişində

 

öz əlində deyil...

 

Məsumiyyətliyin ucbatından

 

sevgi cinsində parıltısından

 

günortalarda sülənən ruhları

 

daş bir skamya üstündə öldürürlər

 

gözlərin!

 

***

 

Saçlarının sünbüllərini istəmirəm...

 

Qaşının yayını,

 

gözünün nərgizi,

 

ağzının qönçəsi,

 

qamətinin sərvi,

 

ləbinin ləlini

 

Və ay üzünü istəmirəm.

 

...Bu ruhun vəhşi atını

 

ram etməyə bir şey vardısa

 

səsin, səsin, səsin!..

 

Sadəcə səsindir,

 

uzaq yolda telefon arxasında...

 

***

 

Darıxıram gahdan

 

adi sözlər üçün,

 

sadə sözlər üçün...

 

"Nə gözəl havadır"

 

"dünən şama nə yedin?",

 

"Mandana evləndi" - sözünə,

 

"Şadi oğlan doğdu" üçün..

 

Və nə qədər yorulmuşam "niyə",

 

"necə"- sözündən.

 

Yorulmuşam çətin suallardan,

 

qarmaqarışıq cavablardan,

 

ağır kəlmələrdən,

 

dərin fikirlərdən,

 

sərt döngələrdən,

 

mənalı, mənasız nişanələrdən.

 

Darıxıram gahdan,

 

bir sadə "sevirəm səni" - sözünə,

 

iki "fincan isti qəhvə",

 

Qışda üç "gün" tətildən ötrü,

 

dörd dəfə ardıcıl "qəhqəhən" üçün

 

sevimli o beş "barmağ"ına darıxıram.

 

 

 

Sən danışmaq istəyəndə,

 

mən tufan qorxusundan

 

masaya,

 

külqabına,

 

qələmə zilləyirəm gözümü ki,

 

külək apara bilməsin məni göyə.

 

 

 

Sən gülmək istəyəndə

 

ağlı uçmuşlar kimi

 

əllərinə,

 

qızıl rəngli qol saatına,

 

köynəyinin qoluna zilləyirəm gözümü ki,

 

batıb yerə girməyəm.

 

Gecə,

 

anam "sən dünənki

 

            gündən batmısan" - deyirdi,

 

"E"də,

 

"Ş"də,

 

"Q"- hərfində,

 

Nöqtələrdə...

 

Sənə inanmağım birinci səhvim idi,

 

sənə aşiq olmağım ikinci səhvim.

 

Səninlə xoşbəxt olacağımı

 

            düşünməyim isə üçüncü səhvim.

 

Səni yüz dəfə bağışlamağım

 

                        növbəti səhvim,

 

özümü heç zaman pəncərədən

 

            çölə atmamağım mininci səhvim.

 

Hələ də səhv edirəm ki,

 

səninlə danışıram.

 

***

 

O uzaqda olan qız

 

gecələr fizika kitabının qıraqlarında,

 

neçə həndəsi xəttin arasında ki,

 

eşqin kəlmələrini yazmaqdadır,

 

mənim məşuqəmdir.

 

Açıq qəhvə rəngli gözlərlə

 

kiçik bir otaq içində

 

pəncərəsi açılmış dənizə,

 

səhraya,

 

ormana,

 

hündür binalara,

 

üzü qonşunun evinə,

 

tərk edilmiş bir meydana,

 

üzü uca divarlara,

 

"Gəlin" sabunun köpüyü ilə

 

            islanmış röyalarla yaşayır.

 

 

 

Atası ağac karxanasında bir fəhlə,

 

kitabçı,

 

taksiçi,

 

bank işçisi,

 

poçt idarəsində işlə məşğuldur.

 

 

 

Anası məhəllənin dərzisi,

 

dövlət xəstəxanasının tibb bacısı,

 

məktəb müəllimi -

 

evdardı.

 

Və günortalar mətbəxdə

 

mənim məşuqəmə röya bişirər,

 

həsrət, gərginlik, ümid, dua ədviyyatı ilə.

 

 

 

Evləri üç küçə yuxarıdadır...

 

Dərrusda,

 

Hafiziyyədən sonra,

 

Ötüz-üç körpüsünə çatmamış,

 

Dübbədüz Daş dağı ilə üzbəüz.

 

 

 

O uzaqda olan qız

 

Məhnaz ya Nəstərən,

 

Pərəstu, Tuba,

 

Arzu,

 

adı Süsəndir

 

hər səhər

 

şurdan bir xırman

 

məsumiyyət cinsində əlləri ilə

 

məhz şəhərin çırağını yandırır.

 

 

 

Yaxşı yadımdadır -

 

dəmir yolu dayanacağında,

 

bacımın doğum günündə,

 

şimala gedən avtobus içində,

 

Yəhya imamzadənin həyətində,

 

Qrand otelin aşağı mərtəbəsində,

 

Qissə sinemasının qarşısında

 

                                   mənə vururdu.

 

...ya Gözlərinə görə,

 

ya əllərinə,

 

səsinə görə,

 

ya da ağ güllü çadrasına görə,

 

ya da mavi yaşıl çəhrayı yaylığı ki,

 

narın narıncı bənövşəyi

 

                        gülləri var idi, ona görə...

 

 

 

...iki il öncə boşandı ərindən

 

Bir oğlu və iki əkiz qızı...

 

Özü subay və on doqquz yaşlı

 

amma əri kompüter mühəndisi,

 

yol polisi,

 

fəlsəfə fakültəsinin tələbəsi,

 

aktyordu.

 

Və hər gecə Beyli və İlder

 

                                   filmlərini izləyər.

 

Gecələr, yatmazdan öncə

 

Universitetin yataqxanasında

 

anası ilə yaşayar bir binada,

 

metro stansiyasında,

 

xatirə dəftərində,

 

uşaqları və əri gözündən uzaqda,

 

mətbəxin nəfəsdən düşmüş işığı altında,

 

darıxmaq cinsində bir qələmlə,

 

sirr cinsində bir kağızda,

 

uzaqda qalmış günlərin zövqü ilə,

 

xatirə yazar.

 

 

 

Və indi mən burda

 

bu acı kəlmələrin oxucuları qarşısında,

 

dərin təvazökarlıqla,

 

sonsuz hörmət ehtiramla

 

bu nəfəsi tükənmiş kiçik şeiri

 

ona hədiyyə edirəm.

 

Şadiyə, Pərəstuya,

 

Tuba, ya da Arzuya,

 

adı Sofiyadı

 

yeddinci Şərqi küçədə

 

bir röya içində yaşayır...

 

"Sevirəm səni" - deyib getdin,

 

heyrətə gəldim.

 

Uzaqdan qəribə kölgələr gəlirdi

 

darıxmaq rəngində, kədər...

 

Qürbət və tənhalıq

 

Və bəlkə də sevgi...

 

Özümə dedim mütləq sevməyəcəm səni!

 

Sevgini istəmirəm dedim,

 

qorxub qaçdım...

 

Nə vardısa, onun sonuna getdim, itdim...

 

Bunlar hamısı

 

sənin gülümsə hekayəndən

 

                                 öncəki sözlər idi...

 

***

 

Bu danışılmamış minlərcə söz,

 

yazılmamış minlərcə şeir,

 

minlərcə ağrəngli çoban üfürcəyi

 

gizlənmiş minlərcə "sevirəm səni"

 

                                  sözünün qasidləri

 

əbədiyyət məsafəsində

 

təkcə bir addımlıq uzaqdadırlar.

 

"Sənə ithafdır ki, təvazökarcasına" yoxsan!

 

Və bir-bir mənim ruhumun

 

            hüceyrələrində yuva qurmusan.

 

 

Mustafa Məstur

Tərcümə etdi: Ümid Nəccari

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 12 oktyabr. S. 14.