Bakı Kitab Mərkəzindəki görüşdə Ayan Məmmədlinin ifasını dinləyərkən düşündüyüm şeirlər

Tavandan sükut yağır;

Piano qarşısında

Yarı qapalı gözlər,

Gözlər qəlbinə baxır...

Ağ, zərif barmaqlardan

Sehirli səslər axır...

Barmaqlar özü çalır,

Özləri də rəqs edir.

Rəqs edən barmaqların

Şirin ayaq səsləri

Mənim qəlbimə yağır,

Qəlbimdən axıb gedir.

Allahım, bu nə duyğu?

Nə möcüzə, nə səsdir?

Ürəyim deyinir ki,

Sinəm nə dar qəfəsdir!

Qanad açmaq istərəm,

Uçmaq, uçmaq istərəm,

Yerdən, göydən, dünyadan

Özümdən də qaçıram!

Uçuram daha bəsdi!

Sığmıram bu həyata,

Uçuram kainata!

Birdən musiqi kəsdi,

Alqışlara boyandı.

Axı çalan Ayandı.

Mənim ağlım oyandı.

Əgər ruhum uçsaydı,

Həkim baxıb deyərdi:

- Onsuz da bəlli idi,

Özü bir az dəliydi,

Ürəyi zədəliydi,

Hardasa ölməliydi,

Gəldi, burda dayandı.

13.10.2019

Ömür

"Öldü" deməyin - uçdu.

Elə ömür var, ondan

Ölüm bir qurtuluşdu.

Bacararsan

Güclü bir insan kimi

Yaşamağı başarsan

Dilsiz, qulaqsız da sən

Dahi ömrü yaşarsan.

Unutma

Bu dünyaya gəlməyi

Bacardın! Qəhrəmansan!

Sən ən ali bir varlıq,

Sən ən müqəddəs cansan!

Yaşa, hər an unutma

İnsan, İnsan, İnsansan!!!

15.10.2019

Fikrət QOCA

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 19 oktyabr. S. 5.