Qarabağ
Bu divarı, bu buxarı nəm
tutdu,
Kövrəkliyi, bu ovxarı qəm
tutdu,
Beynimizi zəhər tutdu, dəm
tutdu,
Özgələrə yol-iz oldu
Qarabağ.
Qəribliyin beli bükük
üzündə,
Doluxsunub ala bulud gözündə,
Dadı-tamı heç qalmadı
sözün də,
Canımızda söz-söz
qaldı Qarabağ.
Günəş yarı, Ayı
yarı göyündə,
Dərdi dağtək qalaqlandı
öyündə,
Heç açılmır hər
yasında, düyündə,
Göz görəcə
göz-göz oldu Qarabağ.
Körükləndi oda
döndü kürəklər,
Öz yağında yağa
döndü ürəklər,
Çatdırmadı, boşa
çıxdı kürəklər,
Yanar dağtək köz-köz
oldu Qarabağ.
Sular durdu, ölü
düşdü balığı,
Yurd yerindən didərgindi
xalıqı,
Kara gəlmir nə bayatı, nə
ağı,
Sinələrdə,
Biz-biz xaltək, biz-biz qaldı
Qarabağ.
Ot yerinə dərdi göydü
yaylağın,
Gülü göydü hər səyanın,
hər ağın,
Gülü göydü hər
danlağın, qınağın,
Yad əllərdə,
Beş oyuldu, yüz oyuldu
Qarabağ.
Qara basıb sınmaq bilmir tilsimi,
Yaşmaqlanıb Nəbatısı,
Gülsümü
Dəmə tutdu hər tarında hər
simi,
Seygah üstdə
Heykəlləşib buz-buz
qaldı, Qarabağ.
Qara gözün qarasında eşq
ölü,
Neçə mərdin damarında
məşq ölü,
Dərd içirir Ağdərənin
dağ gölü,
Yüz arzudu, yüz xəyaldı
Qarabağ.
Üzü bəri gəldiyimiz yol
incik,
Küskünlükdən dağlar
incik, yal incik,
Dan üzünün bənövşəsi,
gül incik,
Hər yoluğa yüz
qıyıldı Qarabağ.
Yaz qarışıb, bahar itkin, yay
itkin,
İşə bax sən, ox
atmağa, yay itkin,
Mərdsayağı hoylanmağa,
hoy itkin,
Gec oyandı, gec ayıldı
Qarabağ.
Adam
bilmir hardan gəlir gülləsi
Arzu-ümid perik düşər
yol-izdə,
Köpək içli, çaqqal
içli,
Qoyun üzlü adamların əlindən.
Sapa yatmaz bu yaddaş da, bu söz də,
Elə bil ki,
Kilidlənər, düyünlənər
dilindən.
Gecə-gündüz,
başdaşıtək, dikələr,
dik durar,
Kal, dəlisov hisslərimin
içindən.
Ağrıların hər
üzündə yük durar,
Ağrıların hər
üzündə göz yaşı
göy əsgitək,
Canım üstdə,
Burumlanar tüstülərin
içindən.
Sırğalanar
ağır-ağır,
Qurğuşuntək qaranlıqlar
Çəpərsayaq kirpiyimin
ucunda.
Haqqın səsi baş aldadar,
Daş aldadar kirkirənin
Tora tutmuş örpəyinin
Sağa-sola sərpəyinin ucunda.
Başa bax sən,
Yaz kimicə selə-suya
qarışar.
Arabir də,
Ona-buna gül olub da, gün itər.
Arabir də,
Ona-buna yön olub da, havayı,
Ayım-günə,
günüm-aya qarışar,
Həndəvərdə yöndəm
itər, yön itər.
Obaş laltək, axşam laltək,
ömür dəm,
Vaxt kağıztək,
Vərəqlənib qara
çıxar, ağ çıxar.
Ayaq alıb qopmaq bilmir cəhənnəm,
Sanki canı, üç
qulaclıq,
Beş qulaclıq kəfən
sıxar, ağ sıxar.
Yol qırağı
gül-çiçəyə yan alar,
Dərələrin dərinliyi dərd
üstdə.
Könül elə, buludunda
yanılar,
Hönkürtüsü, ah-naləsi
Əsir düşmüş, tapdaq
olmuş yurd üstdə.
Adama bax, qoltuqlanıb,
Qoltuqaltda yurd salıbdı mizində.
Etiqadı, imanı yox, dini yox.
Kif qoxuyur, kül qoxuyur izində,
Yekəxana gəzməyi var,
Gecəsinin,
gündüzünün önü yox.
Adam da var, yoxdan gəlir gülləsi,
Bir də gördün, canın
üstdə, can çəkir.
Tutur onu yaz ağzının
çilləsi,
Elə bilir səhər çəkir,
dan çəkir.
Adam bilmir hardan gəlir gülləsi...
Gəldim
Zınqrovlu, səsli,
Gəcavəm, karvanım
özümdən keçdi,
Özüm öz səsimə
tutulub gəldim.
Oyunlar oynanır, hava dəyişkən,
Yüz yerdən yüz simə
tutulub gəldim.
Cütün şum izini,
Torpaq əvəzinə daşa
çəkdilər,
Yazı alındadı,
Yarımçıq başlara,
qaşa çəkdilər,
Ölümü-itimi,
Quş ölümü bilib,
quşa çəkdilər,
Qəzəbə, hirsimə tutulub
gəldim.
Yol-iz damarımda qaraldı bir az,
Payız gözlərimdə
saraldı bir az,
Əhvalım söz üstdə
yer aldı bir az,
Özüm öz pəsimə
tutulub gəldim.
Canım dərd içindən
göyərib bitdi,
Zaman dəyirmandı,
Fırladıb oxunda dəntək
üyütdü,
Ocaq, korun-korun, köz olub
ötdü,
Narın tüstüsünə
tutulub gəldim.
Ömür çuval deyil,
Qavqara hər duzsuz sözü,
deyimi,
Antikvar sayağı,
Hələ ki, itməyib
Yüzlərlə çiyinin,
Gümüşü səhəngi,
mis-mis güyümü,
Alıb kürəyimə,
Bu könül öyümü, bu
can öyümü,
Özüm öz kürsümə
tutulub gəldim.
Oynayırdı
Sanki
külək, meh ağzında
çiçək əsirdi, gül əsirdi,
qabaqlayıb rəqsin ritmlərini
havanı göydə
kölgəni yerdə kəsirdi.
Özündə deyildi,
sanki
özü oynamırdı,
havanın ritmləri
necə yerimişdisə
sümüklərinə,
sümükləri
oynayırdı, ruhu oynayırdı,
elə bil nişangaha tuş gəlmiş
ox oynayırdı,
yay oynayırdı.
Bu qadın oynayırdı,
"Ruhani" havasına,
girmişdi özü, özü
ilə öz savaşına.
Oynayırdı,
torpağı, yurdu getmiş
və üstəlikdə,
qarşısında
yırğalanıb qol açan,
gərilən,
şıdırğı gedən
kişilərin acığına.
Vətəni, yurdu yox,
Təkcə özünü
düşünüb,
Özü ilə işi
olanların acığına.
Oynayırdı,
ancaq kirpiklərindən kədər
asıla qalmışdı,
qəm asıla qalmışdı
dərd asıla
qalmışdı.
Oynayırdı,
ancaq,
həmin rəqs üstündə
gah çömbələn,
gah da, ordunu,
qarınını
köpürdüb dik duran zurnaçının,
zurnadan üfürdüyü
və rəqsə
çevrilmiş bu havanın da,
salonqarışıq başına
aldığı tavanın da,
heç fərqində deyildi.
Oynayırdı,
Ümidinə bel
bağlamadığı,
yuxusunun da, çin
olmadığı
neçə illərin həsrətini,
ağrısını canında
yaşaya-yaşaya,
daşıya-daşıya.
Oynayırdı,
acığa oynayırdı,
geyindiyi qırçın donun
rəngqarışıq
saplarından
neçə-neçə şəhid,
neçə-neçə əsir,
neçə-neçə
dağılmış evlər,
viran qalmış yurd
asılmışdı.
Oynayırdı,
sanki,
külək, meh ağzında
çiçək əsirdi,
gül əsirdi.
oynayırdı
qarşısındakı əzilən-büzülən
kişilərin acığına.
Oynayırdı,
ancaq, bağırı ürəyinin
başını kəsirdi.
Qəzəbi,
qeyrəti gözlərinin
yaşını...
Sığınıb
sarılmışdı
Başını,
anasının
yarıçılpaq çiyninə
söykənc etmişdi,
köksü,
vura-vura, ata-ata,
mışıl-mışıl
yatırdı,
elə bil havanın tutumundan
yuxuya getmişdi,
dünyadan xəbərsiz-ətərsiz.
Təpmişdi,
yan-yörədə oturanların
alnına
dünyanın
ağrısını-acısını.
Hərdən də, oyanıb
ayıq-sayıq
özünü ora-bura dartıb səs
salırdı,
ya da, anasının mis rəngli
sarışın saçlarına
sarılaraq
yuva quşlarıtək,
darıla-darıla nəfəs
alırdı,
gah da,
bir-birinə bağ olmayan
toppuş əlləri
dolaşırdı
anasının gah saçında,
gah çiynində, kürəyində.
Geyimi-kecimi də,
şəhid vermiş yurdun, vətənin
ürəyinin başına
yaxın
əsgərsayaq
geyimində.
Hələ, nağılı
anlayan vaxtına varıydı,
Hələ, dünya onun
üçün alatoran, qaranlıq,
istiyə, soyuğa, çənə,
dumana sarıydı.
Dərkində deyildi
nağılçının
uydurub danışdığı
və göydən düşən
üç almanın
nə payına, nə də
sayına.
Anlamadığı,
maraq dolu heyranlıqla
dumanlı-dumanlı baxırdı
oturanlara, duranlara,
gedənlərə, gələnlərə.
Baxırdı,
Tanrı inancını,
Allah inancını bilmədən
hələ.
Baxırdı,
şamanlığa, budpərəstliyə
xristianlığa, müsəlmanlığa
gəlmədən hələ.
Baxırdı,
dinin,
dinsizliyin anlamında deyildi.
Sanki hər şeyi ağlaya-ağlaya,
ya da əyləndiyi,
uşaq oyuncağına sevinə-sevinə,
gülə-gülə
anladırdı
Üstəlik də,
Başının altına mütəkkə
etdiyi,
yastıq etdiyi,
balınc etdiyi
və qolları arasına
sığındığı anasının
çiyinlərinin
daşıdığı yükün
fərqində deyildi.
Heç, bu dünyanın
kiçikliyinin,
böyüklüyünün
qavramında,
qədərində də, deyildi.
Nə olumun,
Nə ölümün hesabı
soruşulmurdu ondan.
Təkcə,
Aydan,
çeşmədən dupduru
alıb-verdiyi nəfəsi,
dan üzünün çiçək
şehinə,
gül şehinə
dönmüşdü anasının çiynində.
Hərdən,
Özü də bilmədən, mədəsi
qıcıqlananda
ağlaya-ağlaya,
dartınıb rahatlanırdı
anasının dopdolu sinəsində,
ya da, aldanıb
atılıb-düşür,
atdanırdı
polis fitinə oxşayan
yarı sarı, yarı bozumtul
içi boş əmziyinin
çevrəsində.
Hakim olub səssizliyinə,
sığınıb
sarılmışdı
dünyanın ən böyük
ucalığının çiyinlərinə,
söykənmişdi
uşaqlığının,
körpəliyinin çəlimsizliyinə.
Baxırdı,
Suriyada güllə
yağışı altında
qalan uşaqlardan xəbərsiz.
Baxırdı,
Şuşasız, Qarabağsız
doğulan uşaqlardan xəbərsiz.
Fəxri
MÜSLÜM
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2019.- 19 oktyabr. S. 25.