Yorğun qağayıdır sükutun dili

Enməyə suyu yox,

Uçmağa göyü.

Yol çəkib yoxluğun içindən əli

Sancılıb sahilə - ağac göyərib

Göynəyi üstündə lal - düyün-düyün...

Suların içində çəkib geriyə

Dərin nəfəsini, bir div gizlənib

Qoyub ürəyini büllur şüşəyə

Atıb,

Sinəsinin boşluq yerinə kimin canı düşsə,

can təmizlənir...

İlahi!

Nə yaxşı dərin suların

Nə yaxşı göz boyu çölün var sənin.

Nə yaxşı dünyadan köçüb getmisən

Nə məzarın qalıb,

Nə xanimanın.

Nə çərxin, nə dənin, nə dəyirmanın,

Nə tutub yaxandan niyə deyənin

Nə ortada qalan ölün var sənin...

Getmisən...

Gəlmisən,

pəncərəmizdə

Təzə çiçəklərə torpaq olmusan

Bax, o küçədəki ağacımıza

Kök-köməc olmusan,

yarpaq olmusan...

Sənə də bəs edir, mənə də bu ev

Divin sinəsinin boş yerindədi...

Sən də sev bu səhər,

Bu şəhəri sev

Canını axtarma

Canın məndədi...

***

Düşdü tor içinə Tanrı dağları

Yollardan gözünü çəkib sükuta

Zillənib sakitcə öldü bir adam...

Bütün olanları, olacaqları

Axı hardan bildi, bildi bu adam?

Sən de kor quyudur, mən deyim səma

Hərə öz qəlbinin pəncərəsindən

Boylanıb baxanda

Yaxşı görünür

Gedən də, gələn də, ölən də.

amma...

Kim çəkib bağlayıb lal qapıları,

halaldır!

Əlləri var olsun onun!

Hərə öz içində qursun Tanrını -

Kimi səmasında,

Kimi korluğunda öz quyusunun...

Bircə toxunmasın heç kim çöllərin

Sarı sükutunun ağaclarının

get-gedə təklənən budaqlarına

Dua gözləməyir

Çöpdən yuvalar quran quş dimdiyi,

Dinclik istəyir

dinclik

uçanların qanadlarına...

Qırılıb

Çilik-çilik olmuş

gecənin sükutunun ortasında

Bir bulud göyərdi...

Bir

Ağac qurudu yolunun

şəhərlə kəsişdiyi yerdə...

Bir də

küçə fənərinin işığı

Gözünü

Qarşıdakı qaranlıq pəncərəyə dikmiş

Adamın üstünə səpələndi...

Kəlmələndi

yoxluğun

beş-on addım o yanında

Bütün günahlara meydan oxuyan

bir gülümsəmə -

Kimsə bilmir...

Kimsə bilmir...

...və heç zaman da bilməyəcək...

***

Qoxusuz çiçəklərin üstünə çökən

duman kimidir

Hansısa yoxluqlar

Aynaların o tərəfində

Kölgəyə çevrilir insanlar hər axşam...

Mən nə o üzdəyəm indi

Nə bu üzdəyəm

Yıxıb getdiyim hər şeyin dağıntılarıyla

göz-gözə dayanmışam...

İslaq küçələrin qıjıltılı səsini dinləyirəm,

Ürəyim sakitləşir

Sakitləşir əllərimin titrək döyüntüləri

Sakitləşir köksümü ağrıya

sürükləyən üsyan...

İndi

Gözümü zillədiyim bircə nöqtə var

hər yerdə

Bircə ibadətxana

Bircə dua

Bircə ünvan -

Tanrı...

O da...

Qarşıma çıxdı keçənlərdə -

O balaca qızın qorxaq baxışlarında...

Unuda bilmirəm

- Bağışla - deyir, - bağışla hamını...

Bizi də içində...

...bacarmıram...

Hədiyyə Şəfaqət

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 26 yanvar.- S.22.