Unudulmaz Qabilimiz
"Köhnə kişilər"
silsiləsindən
Kişilərin
sözündədir təmizlik,
Gözəllərin gözündədir təmizlik.
...Neftçi
qardaş, köynəyində ləkə var,
Bu ləkəylə ləkəsizdir adamlar.
Köynəkdə
yox, ürəkdədir təmizlik
Müqəddəsdir,
məsləkdədir təmizlik!
Xalq şairi Qabilin şeiridir bu, ən məşhur
şeirlərindən biri - "Təmizlik". O, bütün ömrü
boyu bu təmizliyi qorudu, saxladı -
yaradıcılığında da, insanlığında da,
dostlara, xalqına münasibətdə də. 2007-ci
ildə, 81 yaşında vəfat etdi, xatirəsi isə qəlbimizdə,
poeziyamızın tarixində yaşayır.
Uzun illər Qabil müəllimdə müşahidə
etdiyim bir çox insani cəhətlər var ki, onlar
haqqında da danışmasam olmur. Ən əvvəl qeyd
edim ki, Qabil müəllim təkcə sağlığında
yox, onu gördüyüm ilk gündən - yetmişinci illərdə
mənə köhnə kişiləri xatırladırdı.
Elə kişiləri ki, onların, demək olar
ki, hamısı bir-bir dünyasını dəyişdi.
Qabil müəllim o köhnə kişilərin
dostu olub, onlarla oturub-durub, onlardan
görüb-götürüb. İkincisi;
Qabilin yaradıcılığında yalnız azərbaycanlı
olduğu, Azərbaycana məxsusluğu bilinirsə,
danışığında sırf Bakı əhli olduğu,
Bakı mühitinə, koloritinə məxsusluğu hiss
edilirdi. O, tipik Bakı əhliydi, amma bütün
ömrü boyu bəzən xəstəlik həddinə
çatan regionçuluq mərəzinə tutulmadı. Üçüncüsü; Qabil müəllim
heç vaxt istedada biganə qalmayıb. Doğrudur, o,
kiminsə haqqında yazı da yazıb, onun
qayğısını da çəkib, amma imkan verməyib
ki, həmin adam Qabil müəllimin
kölgəsinə çevrilsin. Dost olub onunla.
Qabil müəllim həm də hər bir kəsin
ədəbiyyatda yerini, mövqeyini doğru-dürüst qiymətləndirirdi.
Məsələn, bir dəfə o, televiziya verilişlərinin
birində Əli Kərim poeziyası haqqında o qədər
səmimi danışdı ki... Dedi ki, etiraf edirəm, Əli
Kərim böyük şair idi. Dördüncüsü;
Qabil müəllim gözəl yol yoldaşı idi.
Onunla yola çıxan adam gərək bir
az hal əhli ola, yeyib-içə, amma kefli olmaya, gərək
bir az səbirli ola - Qabil müəllimin zarafatlarına dözə,
gərək evə - Bakıya qayıtmağa tələsməyə.
Qabil ədəbiyyata qırxıncı illərdə gəlmişdi. İlk şeiri "Gəl
baharım" 1944-cü ildə "Ədəbiyyat qəzeti"ndə
çap olunmuşdu . Bir
müddət şeirlərini "Nikbin" təxəllüsü
ilə çap etdirmişdi. Əgər ənənəvi
bölgü ilə yanaşsaq, qırxıncı illərdə
yazdığı şeirlərini onun ilk poetik məşqləri
saymaq olar.
Qabil axtarırdı. Qabil hamının
getdiyi, üz tutduğu yolda öz cığırını
arayırdı. Və tapdı o
cığırı, onu ayrıca bir yola çevirdi. Bu məqamda mən Qabilin 1965-ci ildə
yazdığı bir şeirini xatırlayıram. Fikrimcə,
həmin şeir ("Şeirim") Qabil poeziyasının
yerini və həm də məramını əks etdirir:
Qabil bizim əsl milli şairimizdən biridir. Onun
poeziyası minillik Azərbaycan ədəbiyyatının
yaşarı ənənələri ilə o qədər
sıx bağlıdır ki, başqa bir söz tapa bilmirəm.
İstər-istəməz Qoqolun "Puşkin haqqında bir
neçə söz" məqaləsindəki bu sətirləri
xatırlayıram: "Puşkinin adı insanın beynində
dərhal rus milli şairi fikri oyadır. Onun
yaradıcılığında rus təbiəti, rus ruhu, rus
dili, rus xarakteri optik şüşənin qabarıq səthində
əks etdirilmiş mənzərə kimi saf, təmiz gözəlliklə
əks etdirilmişdir". Qabilin yaradıcılığı
haqqında da həmin "milli" sözünü heç
bir tərəddüd etmədən (amma Azərbaycan şeiri
üçün) söyləyə bilərik, çünki
onun yaradıcılığında Azərbaycan xarakteri, Azərbaycan
ruhu, Azərbaycan dili və Azərbaycan təbiəti
bütün gözəlliyilə əks etdirilmişdir. Qabilin şeirlərində yetkin bir azərbaycanlı
obrazı var. Tam qətiyyətlə söyləyə bilərik
ki, bu obraz elə Qabilin özüdür. Vətənini
sevən, xalqına, millətinə, onun yaşarı adət-ənənələrinə,
tarixinə, Nizamisinə, Füzulisinə, Nəsimisinə,
Sabirinə - söz dünyasına bütün
varlığı ilə bağlı olan Qabilin şəxsində
məhz belə bir azərbaycanlı ilə
qarşılaşırıq. Təkcə
şeirlərində, sənət dünyasında deyil, həm
də vətəndaşlığında, ictimai fəaliyyətində,
mənsub olduğu xalqın sevincində, ən
ağrılı günlərində onunla bir olan azərbaycanlıdır
Qabil. Ulu öndər Heydər Əliyev Qabilin 70 illiyi
münasibətilə keçirilən yubiley gecəsində
necə böyük səmimiyyətlə onun vətəndaş
şair obrazını, azərbaycanlı xarakterini xalqa
tanıtdı: "1989-1990-cı illərdə
xalqımıza qarşı ədalətsizliklər olanda bir çoxları
meydanlara gəlirdi, xalqımızın dərdi haqqında
danışırdı, bəziləri isə gəlmirdi. Amma Qabil gəlib orada xalqın dərdini deyən
adamlardan biri idi. Ona görə də
Qabilin həm fəaliyyəti, həm də
yaradıcılığı, şeiri böyük mənəviyyat
kəsb edir, yenə də deyirəm, onun vətəndaşlıq
mövqeyini əks etdirir və siyasi xarakter daşıyır.
Qabilin Nəsimi haqqında yazdığı mənzum
roman mənim yaxşı xatirimdədir. Bu
həqiqətən dövlət mükafatına layiq bir əsərdir.
Çünki Nəsimi haqqında belə
böyük, sanballı, dərin fəlsəfi fikirlərlə
dolu olan mənzum roman yazmaq hər adamın, şairin,
yazıçının işi deyil. Qabil
bunun öhdəsindən gəldi".
Bir-birindən
hər şey qopar, ayrılar -
Ayrılmayan bəs nə var?
Mən,
Vətən!
Azərbaycanlı xarakteri Qabilin milli-mənəvi dəyərlərə
həsr etdiyi şeirlərində daha parlaq şəkildə
üzə çıxır.
...Qabilin
təbiət şeirləri ilə sevgi şeirləri
arasında qəribə bir oxşarlıq var. O, ilin
bütün fəsillərinə şeirlər həsr edib,
amma payız onun şeirlərində daha görümlü,
daha duyğuludur. Elə Bəkir müəllim də bunu vaxtında
qeyd edib: "Onun "Payız" silsiləsi altında
toplanan şeirlərindəki təbiət, qoy, qələm
dostları inciməsinlər, bütünlükdə
poeziyamızda yeni bir səhifədir". Qabilin
payız duyğusu onun sevgi şeirlərində həzinlik,
kövrəklik notları ilə müşahidə olunur.
Şairin bəzən sərt, ciddi, bəzən
çılğın, bəzən də ithaf şeirlərində
təbii ki, bu həzinliyi, kövrək notları axtara bilmərik.
Külək
əsir... üşüyür yenə daş-divar,
Səkilərin üstünə düşür
damcılar.
Küçələrdən tələsik keçib
gedirlər.
Səni xatırlayıram qəlbimdə kədər.
Biz də
belə gedərdik
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
Çox
maraqlıdır ki, altmışıncı illərin ədəbi
mübahisələrində Qabil də bir çox
"qocaman" həmkarlarına qoşulub həm sərbəst
şeir əleyhinə, həm də o dövrün
"eksperimentçi" cavan şairləri əleyhinə
"kompaniyada" iştirak etmişdi (sonralar elə həmin
cavanların şeirlərinin çap olunmasında köməyini
əsirgəmədi), amma "Gedən yerim olaydı"
şeiri 60-cı illərin ən gözəl sərbəst
şeirlərindən biridir. Və eyni zamanda tənhalıq
mövzusuna yeni rəng qatdı bu şeir - darıxmaqdan
bağrı çatlayan tənhaların həzin fəryadını
ifadə etdi. Bu şeirin də ömrü
əbədiyyət qədərdir, - deyirik.
Axşam
düşəndə
Çataydım
Sıldırımlı
dağlara sığınmış bir kəndə
Döyəydim
bir qapını
Əllərim
əsə-əsə,
İt zəncir
gəmirəndə
Adam çıxaydı səsə.
Bir
cüt pərişan gözlə
Göz-gözə
Dayanaydım.
O, heyrət
elədikcə
Mən alışıb yanaydım.
Qucaqlayıb
boynunu,
Sığallayıb
telini,
Qupquru
dodağımla
Yandıraydım əlini.
Uşaq
kimi ağlayaydım,
Bulaq kimi
çağlayaydım!
Gedən
yerim olaydı, gedən yerim,
Kiminsə həsrətiylə açılaydı səhərim.
Qabilin
"Pullar və düşüncələr", "Təmizlik",
"Adsız bulaqlar", "Solo", "İki
şar", "Saman çöpü" şeirləri onun
yaradıcılığında ayrıca bir səhifədir, -
desək, yanılmarıq. Bu şeirlərlə
Qabil müasir poeziyamızın lirik-fəlsəfi xəttinə
qoşulur, onu düşündürən, narahat edən məsələlərə
münasibətini bildirir.
Qabil haqqında sağlığında, xüsusilə
60, 70 və 80 illik yubileylərində çox səmimi, dəyərli
fikirlər söylənilib. İndi böyük
şairimizin 90 yaşı tamam olur. Özü
aramızda yoxdur, amma o fikirlərin bəzisini xatırlatmaq
yerinə düşər.
ANAR:
"Qabili çox istəyirəm. Təpədən-dırnağa
şair olduğuna görə. Dilimizin
doğru-düzgün işlənməsinin sayıq
keşikçisi olduğuna görə. Bənzərsiz
yumoruna görə".
Vaqif
SƏMƏDOĞLU: "Qabil yaşa dolmuş, fəqət
qocalmamış insandır... Mənim mənsub
olduğum nəslin bir çox şairi Qabilin "Tramvay parka
gedir" şeirindən çıxıb. Bu tramvayın içində gəlmişik ədəbiyyata".
Fikrət
SADIQ: "Bir kəlmə, söz müxtəsər! Qabildən başqa Qabil yoxdur. Kserekopiyada
Qabilin surəti çıxmaz. Çünki
o, təkrarsızdı, ikincisizdi".
Ümid sənədir
ancaq
Azərbaycan
əsgəri!
Qabil bu şeiri 90-cı illərdə
yazmışdı. Amma indi də biz Qabilin
çağırışı ilə həmrəyik. Onda ki, sülh yolu ilə torpaqları ala bilmirik, o
zaman, doğrudan, ümidimiz Azərbaycan əsgərinədir.
...Təbii
ki, mənim Qabillə - bu son dərəcə koloritli şairlə,
səmimi insanla görüşlərim çox olub. Mən onun yaradıcılığı barədə
beş-altı (bəlkə daha çox!) məqalənin
müəllifiyəm. Və Qabil müəllim bu məqalələrin
hər birini oxuyub, hətta yetmiş illiyində
yazdığım bir məqaləni hansı iclasdasa təriflədi
də, dedi ki, Vaqif Yusiflinin bu məqaləsi məni ən
yaxşı mənada özümə tanıtdı. O,
zarafatlamı, ya ciddimi mənə "Belinski" deyirdi,
açığını söyləyim ki, onun mənə
"Belinski" deməsi, həm də mənim zəhmətkeşliyimi
qiymətləndirməsi hədsiz dərəcədə
xoşuma gəlirdi.
Qabil müəllimi qızımın toyuna dəvət
etdim. Amma
telefonda mənə bir qədər sərt və acıqlı
cavab verdi: "Yox, Vaqif Yusifli, gələ
bilməyəcəyəm. Bəyim xəstədir!"
(Bəyim - onun həyat yoldaşı). Amma
toy günü özü zəng etdi: "Sənin
qızının toyuna gəlirəm, Vaqif Yusifli. Çünki sən gözəl, zəhmətkeş
tənqidçisən". Və gəldi.
Toyu Xalq artisti Laləzar Mustafayeva idarə edirdi.
Mən qabaqcadan ona Qabilin "Gedən yerim
olaydı" şeirini əzbərlətməyə
vermişdim. Laləzar xanım o şeiri oxudu və Qabilə
söz verdi. Qabil müəllim
gözəl bir çıxış yapdı.
İctimai Televiziya Qabilin səksən illik yubileyini
keçirirdi.
Açıq havada. Və
Qabil müəllim israr elədi ki, mənim
yaradıcılığım haqqında mütləq tənqidçi
Vaqif Yusifli danışmalıdır. Elə
də oldu.
Qabilin ölümü qəfil oldu. Sapsağlam
idi, hər gün Yazıçılar Birliyinə gəlib-gedirdi.
Nə etmək? Mən də
bu ölümə təəssüfləndim. Allah rəhmət
eləsin!
Vaqif YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 29 avqust.- S.27.