KÖNÜLLÜ
Şirməmməd Nəzərli
Minavər dəhlizdə
qarışıq səslər eşitdi, laboratoriyanın
qapısını aralayıb boylandı. Yanılmamışdı.
Yenə kimisə cəbhəyə yola
salırdılar. Deyəsən, bu gənc
doktorant yuxarı mərtəbədəki şöbələrin
birində çalışırdı. Onun qoluna girən,
kürəyinə əl çəkən, təriflər deyən,
öyüd və nəsihətlərini əsirgəməyən
yaşlı alimlər sabah hərbçi
geyimində olacaq gənc könüllünü öz
balaları kimi ötürürdülər. Ağ
xalatlı yaşlı xanımlardan biri - deyəsən o, nəvəsi
artıq cəbhədə döyüşən Şövkət
xanım idi - əlindəki su dolu parçı pəncərənin
qabağındakı gül dibçəklərinin yanına
qoydu, gəlib gəncin üzündən öpdü, sonra
parçı götürüb həmkarlarının
aralanacağını gözlədi. Qadınlar son dəfə
xeyir-dualarını verib şöbələrinə
qayıtdılar, kişi əməkdaşlar isə, deyəsən gənci institutun həyətinə
kimi ötürəcəkdilər. Şövkət
xanım dolçanın suyundan bir neçə dəfə
ovucuna töküb könüllünün arxasınca
atdı, dualar elədi, kövrəldi.
Minavər də yola salanlara
qatılmaq istəyirdi. Bu cür bir neçə yolasalmalara
qatılmışdı. Amma laboratoriyada bu
gün ondan başqa əməkdaş yox idi, müdir də
işləri ona tapşırıb bir həftəlik ezamiyyətə
getmişdi. İndi o, yerinə
qayıdıb oturdu, başını əlləri arasına
alıb fikrə getdi. Yaxınlarda olmuşları bir daha
xatırladı: "Şirvan bir həftə əvvəl
çöküntü materialları analizlərinin cavabı üçün
gələndə nə deyirdi? Deyirdi ki,
könüllülər dəstəsinə yazılıb,
növbəsini səbirsizliklə gözləyir. Birinci Qarabağ döyüşlərində kifayət
qədər təcrübəsi var, mənfur düşmənlə
indi də üz-üzə gəlsə aman verməyəcək
... Sonra mənimlə üzbəüz oturdu, analizin cavablarını
yoxladıq, razı qaldı, gülümsədi. Ay Allah,
təbəssüm necə yaraşır ona... Gülümsəyəndə
narın şabalıdı saqqalı sanki azca genişlənir,
ağappaq üz dərisi fonunda qəribə cazibədarlıq
yaradır. Bu görünüş ürəyimi
titrətdi, davamlı baxmağa utandım, gözlərimi tez
kağızlara tərəf yönəltdim. O , laboratoriyanın işindən dönə-dönə razılıq etdi, analizlərin elmi
müdafiə işində ona çox kömək
olacağını bir neçə dəfə sevinclə
dedi. Mən kağızları vərəqləyəndə
o sağ əlini dinməzcə uzadıb məni
dayandırdı, yəqin yenə nəsə soruşmaq istəyirdi.
Amma mən bu hərəkətini anlamayıb onun əlini
havadaca kənara itələdim... Şirvan pərt
oldu, amma heç nə demədi. Bir daha
minnətdarlıq eləyib ayağa durdu, kağızları
götürüb yavaşca getdi...Nahaq belə elədim,
kobudluğuma görə sonra heç üzr də istəmədim.
Axı, onun xətrini institutda hamı istəyirdi.
Rəhbərlik elmi yığıncaqlarda dəfələrlə
demişdi ki, Şirvana böyük ümidlər bəsləyir.
Gənclərin elm dalınca yox, daha çox gəlirli iş
arxasınca gedikləri bir dövrdə Şirvan sevdiyi sahəyə
bağlıdır, onun böyük gələcəyi var.
Lakin evlənməməyi, vaxtını yalnız elmə həsr
etməyi ilə heç cür razılaşmaq olmaz. Şirvan da belə məqamlarda
"İnşallah!" deməklə kifayətlənir,
sehrli təbəssümünü əsirgəmirdi."
Minavər gənc alimin ona təkcə
həmkar kimi baxmadığını da duymuşdu. O məsələni ki
institutun daxili telefonu ilə zəng edib soruşmaq olardı,
Şirvan gəlib şəxsən maraqlanırdı. Digər
şöbələrdən zəng vurub işləri ilə
maraqlananlar çox olurdu, bu zənglər, suallar,cavablar yorucu idi. İşin sonunda
başağrıları ona əziyyət verirdi, lakin
Şirvanın zəngini də, özünü də hər an gözləyirdi, bundan məmnun
qalırdı. Bu gözləntilər baş
tutanda Minavər rahatlıq tapırdı, eyni
açılırdı, işini həvəslə davam edirdi.
"Yaxşı,
bütün bunları bilə-bilə oğlanı bəs niyə
pərt elədin? Neylədi ki yazıq? Səni
ovuclayıb yemək istəyirdi?"- deyə
qız bir neçə gün peşmançılıq hissləri
içində qıvrıldı, amma Şirvana zəng
vurmağa da üzü gəlmədi, ya da özünə
sığışdırmadı. Bu günlər
ərzində onu da ayırd edə bilmirdi ki, oğlana zəng
vura bilməməsi təkəbbüründəndir, yoxsa
qürurlu olmağından.
Qızı bu
üzüntülü nigarançılıqdan oğlan
özü qurtardı. Şirvan bir neçə gün sonra nahar
fasiləsində laboratoriyaya gəldi. Bilirdi ki, nahar fasiləsində
laboratoriya əməkdaşları iş yerlərində
qalmırlar, Minavərdən başqa.
O, qapını döydü, icazə
istədi, daxil oldu, istirahətinə mane olduğu
üçün üzrxahlıq elədi və dedi ki, Minavər
istirahət vaxtından 15 dəqiqəsini qoy ona halal eləsin.
Qız mehribanlıqla gülümsədi, "buyur, əlbəttə"
deyəndə o, qəribə bir əhvalla qızdan soruşdu:
"Sənin adın niyə Minavərdi? Bəlkə
Münəvvər olmalı imiş, şəhadətnaməni
yazan səhv edib?"
Minavər də müdrik xanımlar
kimi qaşlarını çatıb cavab verdi:
"Yox, səhv etməyiblər. Münəvvər
bir addır, Minavər başqa ad. Bu ad fərqi tamam başqa bir
mövzudur, sənin müdafiə işinlə də heç
bir əlaqəsi yoxdur".
"Ah, yenə kobudluq, yenə
acıdillik", - deyə qız ürəyində özünü məzəmmət
elədi. Şirvan isə özünü o yerə qoymayıb
sakitcə: "Əslində adın cəbhədə mənə
kömək olacaq, ehtiyatlı davranmağa məcbur edəcək
... ".
Şirvan qızın təəccüblü
baxışlarını görüb onu intizarda saxlamamaq
üçün fikrinin izahına çalışdı:
"Bu ad cəbhədə mənim talismanım olacaq.
Döyüş zamanı "Minavər!" deyib zikr edəndə
düşünərəm ki, yanımdasan, göz qoyursan,
"bax ha, ehtiyatlı ol, düşmən qarşıda mina yerləşdirib"
deyirsən...".
Şirvan laboratoriyadan
çıxandan sonra Minavər oğlanın qəfil gəlişinin,
dediklərinin təsirindən bir xeyli ayrıla bilmədi. Ondan sonra da hər
gün bu deyilənləri götür-qoy edirdi. Oğlanın düstur, mesaj, əhd, sevgi etirafı,
nə bilim daha nələrlə yüklənmiş kodlu
sözləri onun yuxusunu ərşə çəkmişdi.
Axı, bu mus-musların arxasında nə durudu?
İstedadlı Şirvan fikrini bir-iki kəlmə ilə də rahat
çatdıra bilərdi. Bəs niyə belə
variant seçdi?
Qız son söhbətdən iki gün sonra
öyrəndi ki, Şirvanın cəbhəyə
çağırılma növbəsi çatdığı
üçün o, yaşadığı ünvandan
birbaşa hərbi komissarlığa, oradan da cəbhəyə
yollanıb. İndi onun qulağı radioya,
gözləri televizora tabe idi. Bütün
kanallar cəbhədən eyni rəsmi xəbərləri versələr
də, Minavər kanalları tez-tez dəyişir, yeni nəsə
eşitmək istəyirdi. Aha, deyəsən, xəbərlərin
ötürülməsində yeniliklər var. İndi "Qəhrəmanlarımızı
tanıyaq" rubrikasında ayrı-ayrı
döyüşçülərin şücaətindən
qısa görüntülər təqdim olunurdu, amma heç
birində Şirvanın nə adı çəkilirdi, nə
də özünü göstərirdilər. "Yəni
Şirvan döyüşlərdə heç nə ilə fərqlənmir?
Ola bilməz. Onun əgər
döyüş təcrübəsi, məharəti,
çürəti, istəyi olmasaydı, ərizə
yazardımı? Cəbhəyə
könüllü getdi, ailənin bircə oğlu olduğunu
da gözünə almadı".
Könüllülər ili”nin könüllü əsgərləri -
İki sahil
Minavərin ağlına min cür
fikir gəlirdi, biri də Şirvanın yaralı ola biləcəyi idi. "Bəs niyə zəng
eləmir, mənim zənglərim isə heç yerə
çatmır, havadaca itir... Cəbhədən
telefonla zəng edən, özləri barədə məlumat
verən əsgər o qədər idi ki. Axı sənə
nə olub, Şirvan?".
Yaxşı deyiblər ki,
hisslərin, illah da məhəbbətin sınağı
ayrılıqdır. Qız, görəsən, bir müdrikin
bu barədə dediklərini oxumuşdumu? "Külək alov
üçün necədirsə, ayrılıq da məhəbbət
üçün elədir - kiçik eşqləri söndürür,
böyük eşqləri alovlandırır".
... Bütün ölkənin
çox gərgin dövrü idi. Bayrağına, qeyrətinə,
Vətən torpağına sevgiyə bələnmiş Milli
Ordu illərlə düşmən nəzarətində
qalmış, viran edilmis kəndləri, qəsəbələri,
şəhərləri vaxt itirmədən dalbadal azad edir,
gözəl bayrağımızı sanca-sanca eyni hünərlə
irəli gedirdi. Əlbəttə, qurbanlar da
olurdu. Ən ağır döyüşləri şərh
edən bitərəf və ya qeyri-dost xarici hərbi ekspertlər
də etiraf edirdilər ki, azərbaycanlı
döyüşçülər müharibə meydanında hələ
ki, bircə dəqiqə, bir addım belə geri çəkilməyiblər,
onların işi
yalnız irəli getməkdir! Təkcə bu fərəhli
xəbərlər və ordumuzun düşmən mövqelərini
göyə sovuran zərbə görüntülərinin telekanallarda
nümayişi Minavərin narahat qəlbinə su səpirdi,
təsəlli verirdi, ümidlərini artırırdı.
Müharibə 44 gün
çəkdi, düşmən və onun ölkəsi
rüsvayçılıqla yenildi. Amma qalib hərbçilərin
valideynlərinin, qohum-əqrabalarının nigarançılığı
bitmədi. Gözlərdə sevinc
yaşları ilə acı damlalar yanaşı gilələnirdi.
Millət sanki uzun sürən, ağır xəstəlikdən
sonra nicat tapmışdı. İndi
başını dik tutur, qələbənin dadını
bütün varlığı ilə duyurdu. Məntəqələrdə al-əlvan
gül-çiçəklərə qərq olmuş Şəhidlər
məzarlığı qəmxanadan daha çox təntənəli
bayrama hazırlığı xatırladırdı.
Bunlar millətin əqidəsi, iradəsi, düşmənə
isə göz dağı idi...
Minavər nahar fasiləsində
həmişəki kimi laboratoriyada tək qalmışdı. Kompüterində aram musiqi sədaları eşidilirdi. Amma qız öz aləmində idi, dağı arana,
aranı dağa daşıyırdı. Sevdiyi klassik
musiqi də artıq əsəblərini sakitləşdirmir,
qanadlandırmır, xəyallar aləminə
aparmırdı...
Daxili telefon zəng
çaldı.
- Bəli.
- Mühafizədəndi. Minavər xanım, yerinizdəsiz?
- Bəli.
- Yanınıza bir nəfər gəlmək
istəyir, - mühafizəçi bunu gülümsəyə-gülümsəyə
dedi və sağollaşmadan dəstəyi asdı.
Qız həyəcandan
ürəyinin döyüntüsünü eşidirdi. Güzgünün
qabağına keçdi. Rəngi-ruhu
ağarmışdı. Əlini ürəyinin
üstünə qoydu və ondan... güleyləndi:
- Sən də nə
"Qıvrağı" oynayırsan?-
deyə mızıldandı, dediklərinə
özünün də gülməyi tutdu.
Qapı döyüldü, sonra
ehtiyatla açıldı: "Olar?"
Güzgüdən qapıya
göz qoyan Minavər Şirvanı səsindən
tanıdı, tez dönüb ona tərəf bir-iki addım
atdı. Şirvan narın damaları olan qəhvəyi
kostyumda idi, fil sümüyü rəngində köynək
geymişdi. Çox
arıqlamışdı. Sol əlini pencəyinin
cibinə salmışdı.
Oğlanı bu geyimdə cəmi bircə
dəfə görmüşdü, ürəyində zövqünə əhsən
demişdi. İndi də ona fərəhlə nəzər
saldı. Həsrətində olan adam
öz ayağı ilə, sağ-salamat iş yerinə gəlmişdi.
İndi o, neyləməlidir, nə
danışmalıdır, nə soruşmalıdır? Kifayət qədər biliyi,
dünyagörüşü, insanlarla təmas təcrübəsi
olan Minavər çarəsiz qızcığaz kimi vəziyyətin
əsiri olmuşdu. Telefon zəngi, foto və
ya ekranda adi görüntüsü üçün burnunun ucu
göynəyən qız qarşısında duran canlı
Şirvanı görüb xoşbəxtlikdən
özünü aşkar itirmişdi. Güzgünün
qabağında fikirləşdiyi "Qıvrağı"
havasının təbəssümü yaxşı ki, hələ
də üzündən silinməmişdi.
- Salam, xoş gördük. Deyəsən,
fikirdən ayırdım səni... gülümsəyirdin...
Qız bir an susdu,
sonra özünü ələ almağa
çalışdı. İndi sanki döyüşə getməzdən
əvvəl Şirvanın "kodlarla" dediklərinə
cavab vermək imkanı qazanmışdı:
- Bir dəfə göz yaşı təbəssümə
dedi: "Sevincinə həsəd aparıram". Təbəssüm
belə cavab verdi: "Elə deyil, səhvin
var. Mən sənin ağrılarının
maskasıyam"...
Qız ona oturmaq
üçün yer göstərdi. Şirvan əlini pencəyinin cibindən
çıxarmadan stula oturdu, gülümsədi:
-
Əhsən! Bəs ağrılarımdan necə xəbər
tutmuşdun?
Minavər yalnız indi onun
pencəyinin sol qolunun boşluğuna diqqət elədi. Gözləri
qaraldı. "Yenə mərifətsizlik,
yenə düşünməmiş hərəkət. Allah, məni niyə saxlayırsan? Bu xasiyyətimlə mən kimə lazımam?"
Minavərin gözləri
yaşardı. İndi Şirvanı
sanki tutqun pəncərə şüşəsindən
görürdü. Şirvan durub
qızın stolunun üstündəki şüşədən
onun stəkanına su tökdü, qız alıb başı
ilə razılıq elədi, bir-iki qurtum içdi. Gözlərinin yaşını qurutdu,
Şirvanı diqqətlə süzməyə başladı.
Çox arıqlamışdı. Ağappaq üz dərisi qaralmış, üzərində
nazik tünd xətlər yaranmışdı.
Saqqalının üstündən bir az
götürmüşdü. Ağıllı
gözləri çuxurdan boylanırdı.
Səmimi söhbətə,
ürəkaçan ünsiyyətə, mehriban
baxışlara ehtiyac duyan Minavər onu da anlayırdı ki,
oğlan toy-bayramdan, romantik səyahətdən
qayıtmayıb. Ona görə də indi nəsə şad-xürrəm
bir söhbətin
alınacağına
ümid eləməsin.
- Cəbhə hadisələrindən
bəlkə bir az danışasan...
- İndi yox, sonra. İndi
eşitmək istərdim ki, ordumuzun hər günkü qələbə
xəbəri burada necə qarşılanırdı.
- Fərəhlə, sevinclə,
toy-bayram kimi. Otuz ilin kədərinə hər
gün son qoyulurdu. Sevinc göz yaşları leysan kimi...
Əsl bayram. Əsl bayram nədir?
Hər evdə hiss olunan, hər kəsi sevindirən bayram əsl
bayramdır, xalq bayramıdır. Allah kömək oldu, Vətən
müharibəsini Xalq bayramı ilə tamamlayan şəxsiyyət,
qeyrətli ordumuz xalqımızın başını uca elədilər...
- Minavər, rəssam olsaydın, o
sevincli izdihamlardan hansı məqamı çəkərdin?
- Başa düşmədim, sən
döyüşə getmişdin, yoxsa jurnalistika kursuna?- deyə Minavər zarafat eləməyə
çalışdı. - Əlbəttə, deyərəm,
amma gərək sən də döyüş epizodlarından
danışasan.
Qız bir az susdu,
alt dodağını ehmalca gəmirməyə başladı,
bununla kövrəldiyini boğmağa çalışdı.
- Gecə-gündüz küçələrdə,
meydanlarda maşınların səsi, sevinc
şüarları, yellənən bayraqlar... Bu
izdiham televiziya kameralarına zorla
sığışırdı desəm, inan. "İynə atsan yerə düşməz"
deyilməli məqam. Virusun tüğyan
etdiyi bir dövrdə belə izdihamların fəsadı məlumdur.
Ona görə polisə
tapşırılmışdı ki, imkan daxilində
sıxlığa yol verməsinlər. Amma bir dəfə nə görsəm
yaxşıdır, polis yallı gedib rəqs edən gənclərə
yaxınlaşdı, intizama tabe olmalarını tələb
elədi, gənclər isə ona
"Şuşa"azaddır e, a kişi, deyib rəqslərinə
davam etdilər. Polis baxdı-baxdı, sonra bilirsən
neylədi? Özü də qol götürüb onlara
qoşuldu, şıdırğı oynamağa
başaldılar...
Minavər sudan
bir-iki qurtum da içdi.
- Sonra... Bu izdihamdan kənarda,
yarpaqları saralmış iri ağacın gövdəsi
arxasında gizlənib xısın-xısın ağlayan orta yaşlı bir
kişinin üzü. Tüklü üzü, nimdaş
kepkasının altından boylanan uzun ağ
tükləri, yaşla dolu, parıldayan qonur gözləri. Mənim
gördüyüm bu mənzərə olduğu kimi çəkilsə,
inanmıram ki, portretə vahid bir ad qoymaq mümkün olsun...
Bir nəfərin baxışları deyildi ki bu, yox, orada otuz ilin məşəqqəti, acı günlər əks
olunmuşdu...
Araya sükut
çökdü.
Nəhayət, Minavər dilləndi:
-Cəbhədən telefonla zəng
etmək olurdu?
- Şəraitə
baxırdı.
Şəxsən mən üç gündən
bir anama "hər şey yaxşıdır" mesajı
göndərə bilirdim, vəssalam.
- Bəs indi necə,
döyüşlərdən nəsə danışmaq olar?
Şirvan gülümsədi:
-Yadıma bilirsən nə
düşdü? Belə bir rəsm əsəri də var, balıqçı
ovundan danışır və əllərini
danışa-danışa bir-birindən aralayır... Yəni
onun tutduğu balıq gör nə yekəlikdə imiş... Amma bizim döyüşlər sözlə ifadə
olunası deyil, sonralar danışarlar, göstərərlər.
Şübhəsiz ki, filmlər də çəkiləcək.
Şirvan bunları deməklə
kifayətlənmək istəyirdi, amma olmuşlardan məqamlar
yavaş-yavaş gözünün önündə
canlandı, fikrə getdi: Döyüşlər bir neçə
gündən sonra bitəcəkmiş. Ali komandanın əmrinə
görə, Şuşa yarasız,
sağ-salamat qaytarılmalı idi. Düşmən
isə bütün qüvvəsini bu qədim şəhərəimizə
gedən yolda toplamışdı. Quşların qanad
saldıqları sıldırım qayalar, ağlagəlməz
sərt dərələr, düşmənə görə,
şəhərə giriş yolu ola bilməzdi.
Şeytana belə yaxa verməyən xüsusi təyinatlılar
isə xeyli əvvəl şəhərə girə
bilmiş, düşmən əhatəsində yerin altında
yerləşmişdilər. Bir-birindən
aralı arxa-arxaya mövqe tutmuş düşmənlər
çiskinli, dumanlı günlərin birində hənirti
eşitdilər. "Qızıl köstəbəklərimiz"
ermənilərin diqqətini bilərəkdən ehtiyatla,
xüsusi fəndlərlə cəlb etdilər. Arxa-arxaya durmuş erməni yaraqlıları tez
üz-üzə dayanıb nə baş verdiyini anlamağa
çalışırdılar. Bu an
dumanı yarıb iti sürətlə hündürboylu erməninin
boğazına sancılan bıçaq aləmi bir-birinə
qatdı. İndi bir-birinə daha yaxın durmağa
çalışan erməni dəstəsindən kimsə
rusca qışqırıb dedi: "Türklərdi, bizim
formanı geyiblər, ara, vurun!" Hər
düşmən dəstəsi qarşıdakının azərbaycanlı
olduğunu zənn edib silahlarını işə saldılar.
Avtomat silahların ani yanıb-sönən alovu
dumanda bir müddət davam elədi, sonra dayandı. Deyəsən, anlamağa başlamışdılar
ki, bir-birilərini qırırlar. Bu zaman uzun, dar sahə
yarıldı, xəzəllər ətrafa səpildi, pəhləvan
cüssəli igidlərimiz üzə çıxdı...
Əli uzun illər özgə ətəyində olan ermənilər
azərbaycanlılarla təkbətək qalıb onların
güc-qüvvəsini hiss etməmişdilər, qarşı
tərəfi bir quru toxum hesab edib yerə atmışdılar.
Toxum isə bitmiş, kök atmış, qüvvətli
palıd-polad ağac kimi düşmənin nəfəsini
kəsməyə hazır olmuşdu. Əmrə əsasən yalnız
soyuq silahlar işləməli idi. Bıcaq-xəncərin
"xırç-xırç" səsi düşmənin
ah-ufuna, bağırtısına qarışmışdı.
Göz açmağa macal tapmayan ermənilərin çoxu nə
baş verdiyini xeyli sonra anladı.
- Səndən olsa, o filmlərə
hansı epizodu mütləq salarsan?- Minavərin
səsi Şirvanı xəyaldan ayırdı.
-Hm... Hansını
deyim? Azad edilmiş rayonun məscidində,
məscidin yaxınlığındakı fermada günlərlə
ac qalmış donuzları.
- Fu!
- Bu heyvanları açıq havaya
buraxanda vəhşi canavar kimi qarşılarına
çıxan hər şeyin üstünə
atılırdılar. Hətta əsgərlərimizə də hücum
edirdilər. Düşmənin qoyub
qaçdığı döyüşçülərin cəsədlərini
necə didib yediklərini görsəydin, dünyanın
"dəhşətli" filmləri yadından
çıxardı. Ətrafın kəsif qoxusundan
adamın ödü ağzına gəlirdi...
- Məsciddə donuz saxlayanın cəzasını
Allah o dünyaya qoymayıb da...
- Sonra namaz üstündə olan əsgərimizin
snayper gülləsindən şəhid olması epizodunu filmə
salardım...
- Şirvan, şəxsən
sənə aid olan heç bir epizod yoxdur?
- Mən silahdaşlarımdan danışa bilərəm... Onu da vaxtı gələndə, indi yox. Biz məxsusi tapşırıqları icra edirdik. Hətta odlu silahsız döyüşməli idik... Nəticəsi göz qabağındadır-qələbə!
Şirvan sonra pencəyinin sol qoltuq cibindən kağız çıxarıb stolun üstünə qoydu. Minavər kağızı görmürmüş kimi:
- Evdə yəqin ki, sənin evlənməyin indi gündəliyin birinci məsələsidir, hə? - deyə ehtiyatla soruşdu.
- Elədir. Müharibəyə qədər bu məsələ həll edilməyibsə, indi ağlım kəsmir. Bu sir-sifətdə, təkqol alimciyəzə hansı qız taleyini etibar edər?
Minavər başını aşağı salıb gözlərini qarşısındakı kağıza zillədi. Bu, oğlanın əlini üzərindən geri itələdiyi analiz nəticələri idi.
- Burada hər şey xırdalığına kimi verilib. - Şirvan əlini kağızdakı müvafiq bəndi göstərmək üçün irəli uzatdı. - Amma geoifiziki baxımdan...
Qızın qulaqlarında gurultu qopdu, heç nə eşitmirdi. Alnını kağızın üstünə - Şirvanın əlinə yapışdırdı, onun qaralmış cod əlinin təmasını vücuduna çəkməyə çalışdı. "Həyatımın sonuna kimi yanaşı gəzsək, sənin sol qolun tərəfdə durmaqla qürur duyardım. Bir könüllü kimi...".
Bu titrək səsdən sonra Şirvanın əlinin üstünə iki damla isti göz yaşı töküldü...
7-10 dekabr, 2020-ci il
Ədəbiyyat
qəzeti 2020.- 30 dekabr.- S.20.