Rəşad Məcidin qələmsiz
yazdıqları və ya şəbəkə ədəbiyyatımızın
ilk nümunəsi
Son iki əsrin
qovuşağında izlənən texnogen qloballaşma
insanların fərdi və ictimai şüurunu, həyat tərzi
və fəaliyyətini, o cümlədən kommunikasiya proseslərini
və estetik şüuru dərindən ehtiva etdi. Min illərlə
müəyyən zümrənin fərdi refleksiyası kimi
aktuallaşan bədii yaradıcılıq kütləviləşərək
demokratikləşdi, klassik ədəbi meyarlardan
uzaqlaşdı. Ərəstudan bəri sənətin təməl
anlayışlarından olan mimesis - təqlidi sənət və
katarsis - sənətin insanı dəyişdirməsi və
yeni dünya yaratması müddəaları arxa plana
keçdi. Sənayeləşmə dövrünün burjua əxlaqına
asi olan modernizm də geridə qaldı, postindustrial mərhələnin
normalarını aşan postmodernizmlə əvəzləndi.
Dəyərlər
tənasübünü qəbul edən, özünü
keçmişlə tutuşduran, utopiyaya inanan modernizmdən fərqli
olaraq, postmodernizmə sabit ənənədən və ənənəvi
dəyərlərdən uzaqlaşdı. Ənənəvi mədəniyyət
dünyanı və bu dünyada insanı tərənnüm
edirdi, modernizm ekstremist formalarda olsa da mühitindən təcrid
olunmuş insanın daxili aləmini çözələyir,
yəni cəmiyyəti "unutmurdu". Postmodernizm isə
özünə qapanaraq, özü-özünü ifadə
etməyə, ətrafa şübhə ilə yanaşmağa
və eyni zamanda bu şübhəlini aşkarlamağa
başladı. Yaradıcılıq oyuna, dünya mətnə
çevrildi. Artıq dünya inikas və dərk edilmir,
virtual dünya-mətn yaradılır, özü də
çoxlu dünyalar.
Beləliklə,
"təmiz" fəlsəfəni inkar edən, müxtəlif
"mətn"lərə hopmuş
"dağınıq" fəlsəfəni önə
çəkən postmoderndə obyektiv reallıq virtual
dünya-mətnlə, həqiqət "iz"lə, mahiyyət
oyunla, qanunauyğunluq təsadüflə, məntiq anarxiyayla,
yaradıcılıq və sintez dekonstruksiya və destruksiya ilə
əvəzləndi. Müəllif kateqoriyası silindi, ilkin mənbə
əhəmiyyətsizləşdi, mətnləri sinkretiklik,
fraqmentarlıq, irreallıq, quramalıq, mərasimilik, məntiqsizlik,
sitatçılıq-senton, fövqəlmətnlik-intertekstlik,
mənbəsizlik-simulakr, irrasionallıq, aqrammatiklik fərqləndirməyə
başladı.
Lakin artıq
postmodernizm də tarixə qovuşmaqdadır, insana ehtiyacı
olmayan "ağıllı" texnologiyaların və virtual
kommunikasiya sistemlərinin yayılması, internet şəbəkənin
qloballaşması həyat tərzində, humanitar təfəkkürdə
və bədii yaradıcılıqda post postmodernizm
adlandıra biləcəyimiz yeni proseslərə rəvac verməkdədir.
Virtual informasiya məkanı və kommunikasiya sistemləri
bütün sınırları aşır və internet şəbəkədə
gerçəkləşən bədii yaradıcılıqda
kütləvilik, plüarizm, interkulturluq dərinləşir.
Artıq milli formalar və mətnlər özləri belə
qlobal elektron şəbəkədə mövcud olduğundan,
bu sistemin "dil"inə, atmosferinə
uyğunlaşır, müasir sivilizasiyanın mühüm
hadisəsi olan şəbəkə öz avtonom submədəniyyətini,
eləcə də ədəbiyyatını yaradır.
İnteraktiv və işarəvi kommunikasiya kanalı olan qlobal
Şəbəkə məlumatın yayılması və
kommunikasiya vasitəsi olmaqla yanaşı, həm də sənət
əsərlərinin yaradılması, mövcudluğu və
gerçəkləşməsi məkanına çevrilir.
Bu baxımdan, ədəbiyyatın
İnternet Şəbəkəsində
varlığını iki səpkidə qavraya bilərik: a)
mövcud əsərlərin ("kağız"
formatında) Şəbəkəyə yerləşdirilmiş
mətnləri; b) qlobal informasiya şəbəkəsi olan
internetdə yaradılmış və qavranılan əsərlər.
Bir çoxları klassik və müasir ənənəvi əsərlərin
internetə yerləşdirilməsini janr baxımından
şəbəkə ədəbiyyatı nümunəsi
saymır. Ancaq bütövlükdə doğru olan bu fikir tam
mənzərəni əks etdirmir, belə ki, ənənəvi
əsər Şəbəkəyə yerləşdirilərkən,
proqramlaşdırmanın texniki və funksional xüsusiyyətləri,
o cümlədən fraqmentləşdirmə, interaktiv istinad və
şərhlər, vizual və akustik müşayiət və
sairə sayəsində mətn özünəməxsus formal
cəhətlər qazanır və bunlar əsərin
qavranılmasına təsir edir, nəticə etibarilə, məzmunun
yeni çalarlarını aşkarlayır. Yəni mövcud mətnin
Şəbəkədə oxunuşu, klassik Kitab tərəfdarlarının
bütün etiraz və dəlillərini qəbul etsəm də,
deməliyəm ki, həvəskar və xüsusən peşəkar
oxucu və tədqiqatçı qarşısında yeni
imkanlar açır. Oxucu mətn fraqmentləri arasında sərbəst
hərəkət, öz şərhlərini yazmaq, müəlliflə
və digər oxucularla kütləvi müzakirələrə
qoşulmaq, informasiya mübadiləsi etmək imkanı
qazanaraq, passiv adresatdan fəal tərəf-müqabilinə
çevrilir. Bununla da mövcud yazılı mətnin internet
şəbəkəsində oxunuşu bir çox subyektlərin
iştirakı ilə baş verən interaktiv yaradıcı
proses olaraq gerçəkləşir.
Lakin janr
baxımından Şəbəkə ədəbiyyatı məhz
internet proqramlaşdırma dilinin texniki xüsusiyyətlərinə
uyğun olaraq şəbəkədə yaradılmış,
buna uyğun spesifik ədəbi tipologiyası olan və əsasən
İnternet qlobal informasiya şəbəkəsində adekvat fəaliyyət
göstərib qavranılan bədii mətnlər məcmusudur.
Şəbəkə ədəbiyyatı bu baxımdan
yazılı şəkildə internet şəbəkəsində
yaradılaraq yerləşdirilmiş, redaktə, dəyişiklik
və əlavələr oluna bilən ədəbi mətndir.
Bu əsər interaktiv yaradıcılıq-oxu prosesində
çoxsaylı oxucuların eyni zamanda istifadə edə
bildiyi, davam və inkişaf, süjeti dəyişmək,
yaradıcılıq prosesinə qoşulmaq imkanına malik
olduğu istənilən ritorik mətndir. Yəni şəbəkə
ədəbiyyatına xas mətnlər ən azı
aşağıdakı xüsusiyyətlərə malik
olmalıdır: kollektiv yaradıcılıq, yəni
çoxmüəlliflilik potensialına; mətinin birləşdirilməsi,
dəyişdirilməsi, davamı, redaktəsi imkanına,
interaktiv istinad və sairədən ibarət hipermətn
xüsusiyyətlərinə; mətnin yaradılmasının
və təqdiminin avtomatlaşdırılmış texniki
metodlarına. Bunlardan başqa, şəbəkə ədəbiyyatı
mürəkkəb reytinq və status sistemi, veb-oxucular və
müəlliflərin birbaşa ünsiyyəti, sərbəst
nəşr imkanı, səs, görüntü və
yazının çulğaşması, eləcə də
daxili əxlaqi və hüquqi normaların mövcudluğu ilə
fərqlənir. Bu virtual yaradıcılıq həm də rəngarəng
janr sistemi, portal, elektron kitabxana, ədəbi jurnal, ədəbi
birlik və qrup, ədəbi forum, fərdi saytlar, bloq,
çat və digər bu kimi nəşr orqanlarına malikdir.
Bu yaradıcılıq növ və janrları olduqca geniş
və şaxəli, eyni zamanda dinamik və dəyişkəndir.
Mövzudan
yayınmamaq üçün şəbəkə ədəbiyyatının
tarixi, tipologiyası, poetikası, hüquqi-normativ aspektləri
ilə maraqlananlara rus şəbəkə ədəbiyyatına
dair Bakıda və Saratovda dərc olunmuş, hazırda Rusiya
ali məktəblərində tədrisdə istifadə olunan dərs
vəsaitimlə tanış olmağı məsləhət
görərdim.
Bu ümumi məlumatdan
da aydın olduğu kimi, şəbəkə ədəbiyyatı
bir çox xarici ölkələrdə geniş vüsət
almış kütləvi, demokratik, plüarist, müəyyən
ədəbi tipologiyası və poetik sistemi olan, milyonlarla
müəllif və oxucu kütləsini birləşdirən,
ictimai şüura, mədəniyyətə təsir edən
qlobal kommunikasiya platforması və alternativ ədəbi-yaradıcılıq
prosesinin cərəyan etdiyi virtual məkandır. Bütün
bu sadaladıqlarımız onu deməyə əsas verir ki, bu
qlobal informasiya kanalı, burada təmsil olunmuş əsərlərin
klassik meyarlar baxımından keyfiyyət və dəyərindən
asılı olmayaraq, insanların
dünyagörüşünə və bununla da milli şüura,
mədəniyyətə, cəmiyyətə və deməli,
dövlətçiliyə təsir edən mühüm amillərdəndir.
Təbii ki, bu amilin amiranə önlənməsi və digər
sovetsayağı "tədbirlər" mümkün və
gərək də deyil. Dünya beynəlxalq kommunikasiya sistemləri
vasitəsilə qloballaşır və ədəbiyyat, sənət
də artıq bu ortaq informasiya məkanına daxil olur.
İnsanlar və deyərdim ki, xalqlar, dövlətlər məhz
bu qlobal ünsiyyət şəbəkəsində iştirak
fəallığı və keyfiyyətinə görə
tanınır və özünə uyğun mövqe
qazanır. Bunun gerçək təzahürünü Vətən
müharibəsində apardığımız 44
günlük tarixi mücadiləmiz dövründə və hələ
də soydaşlarımızın beynəlxalq sosial şəbəkələrdə
düşmənə və bədxahlara qarşı kollektiv və
həmrəy şəkildə fəal iştirakında, hər
kəsin öz imkanları qədər Qarabağ həqiqətləri
ilə bağlı haqq səsimizi opponentlərə və
dostlara böyük səy və məsuliyyətlə
çatdırmasında, erməni təxribatlarına,
qıcıqlarına verdikləri sanballı cavablarda
gördük. Belə həmrəylik və fəallıq,
ağıllı vətənpərvərlik sosial şəbəkələrin
həm ana dilli, həm xarici dillərdəki seqmentlərində
ilk dəfə idi ki, bu səviyyədə izlənilirdi. Digər
tərəfdən, müharibəyə qədər internet nəsli
deyərək bəzən tənqid edib
qınadığımız gənclərimizin müharibədə
göstərdiyi misilsiz qəhrəmanlıq, rəşadət
və vətənpərvərlik belə bir həqiqəti bir
daha təsdiqlədi ki, bu yeni nəsil bizdən yaxşı və
ya pis deyil, sadəcə fərqlidir və onların bu fərqliliyinə
də hörmətlə yanaşmalı, onların həyat fəlsəfəsi
və maraqlarını anlamalıyıq.
Belə
anlanılmalı məsələlərdən biri də məhz
şəbəkə ədəbiyyatı, şəbəkə
məkanında yaranan və fəaliyyətdə olan ədəbi-bədii
yaradıcılıqdır. Gənclərin xeyli hissəsi ədəbiyyatı
internet şəbəkəsində oxuyur, ümumən məlumatı
buradan alır. Lakin dünya təcrübəsi ilə
müqayisə etsək görərik ki, müəyyən
epizodik istisnalar istisna olmaqla, milli Şəbəkə ədəbiyyatımızın
məzmun və kəmiyyətinə görə qaneedici bir
hadisə kimi mövcudluğunu təsdiqləmək elə də
asan deyil. Müxtəlif informasiya kanalları olsa da, şəbəkədə
yazılı ədəbiyyatımızın müasir texniki
imkanlara uyğun yerləşdirilməsi və müstəqil
şəkildə şəbəkədə yaranan ədəbiyyat
təxminən yox səviyyəsindədir.
Buna görə
də dəyərli ziyalımız, müstəqillik
dövrümüzün azsaylı mətbuat mənəvi-mədəni
brendlərindən olan "525-ci qəzet"in
yaradıcısı və rəhbəri, bu vaxta qədər
yüksək bədii səviyyəsi və ciddi məzmunu ilə
seçilən epik və lirik əsərlərin müəllifi
olan istedadlı ədibimiz, Yazıçılar
İttifaqının demokratik və ədalətli rəhbərlərindən
biri kimi öz simasını bütün məqamlarda qoruyub
saxlamış sədr müavini, həmkar və dost kimi dərin
hörmət bəslədiyimiz və güvəndiyimiz Rəşad
Məcidin "Qələmsiz yazılanlar" kitabını
böyük ruh yüksəkliyi və məmnunluqla
qarşıladım. Bu kitab - sözün tam mənasında
milli şəbəkə ədəbiyyatımızın ilk
nümunəsi və deməli, müəllif tərəfindən
böyük məsuliyyəti olan ədəbi hadisə kimi dəyərləndirilə
bilər. Zəngin materialı və fəal prosesi olan rus
şəbəkə ədəbiyyatı barədə təxminən
on il əvvəl ölkəmizdə və Rusiya mühitində
ilk və təqdir edilmiş dərs vəsaitini çap
edirmiş bir ədəbiyyatşünas kimi, mənim
üçün də Rəşad Məcidin milli şəbəkə
ədəbiyyatının ilk nümunəsi olan kitabı
haqqında obyektiv münasibət bildirmək məsuliyyətli
işdir. Buna görə də kitabla yaxından tanış
olmağı özümə borc bildim və bu
tanışlıqdan da məmnun qaldım.
Rəşad Məcidin
"qələmsiz yazdığı" toplu sözün hər
mənasında şəbəkə ədəbiyyatının
və ümumən milli ədəbiyyatın yeni forma və
mündəricəli, quruluş və məzmununa görə
kamil, ortaq məna məhvərində təmərküzləşən
vahid bədii əsərdir. Fikrimcə, müəllifin
"status-esselər" və "sms-esselər" adlı
iki qrupa ayırdığı mətnləri birləşdirən,
toplunu vahid bütövdə təmərküzləşdirən
əsas amil məhz müəllif obrazıdır. Rəşad
Məcidin "Qələmsiz yazılanlar"dakı bu
obrazını (söhbət məhz virtual statusdan gedir)
internet şəbəkələrindəki
oxucuları-müsahibləri yaxşı tanıyır və
ona etimad edir. İnternetdə geniş yayılmış anonim
personajlardan fərqli olaraq, Rəşad Məcidin şəbəkədəki
müəllif siması konkret və gerçəkdir,
müsahibləri bu məhrəm nitq subyektinin baxış
bucağına bələddir. Buna görə də onun status
və sms esselərini yazıçının şəbəkədənkənar
gerçək müəllif kimi bu vaxta qədər
formalaşmış ədib, şair, nasir, publisist
imzasının təəssüratı ilə qavrayırlar.
Bu isə ədəbiyyat və jurnalistika ierarxiyasında
müəyyən rəsmi mövqe və mənsəbi olan
müəllif üçün böyük məsuliyyət və
cəsarət deməkdir. Gerçək ədəbi mühitdə
imzasını təsdiq etmiş, tanınan və qəbul edilən
imici olan populyar bir qələm sahibinin, öz dediyi kimi, "qələmini"
qırağa qoyaraq tam başqa bir aləmə, plüarist,
liberal, çoxsəsli, çoxüzlü, bəzən sərt
və amansız ünsiyyət mühitinə keçməsi,
buradakı imzalı və ya anonim oxucuları ilə ənənəvi
ərkandan, daxili senzuradan azad bərabərhüquqlu dialoqa
girməsi asan iş deyil. Bu, müəllifin nəinki şəbəkədə
söyləyəcəklərinin, həm də bu vaxta qədər
yazdıqlarının və söylədiklərinin də
çox məsul və sərt sınağa çəkilməsidir.
"Qələmsiz yazılanlar"la tanışlıq
göstərdi ki, Rəşad Məcid bu sınaqdan uğurla
çıxıb və ədəbiyyatımızda ilk
sanballı nümunəsini təqdim etdiyi şəbəkə
ədəbiyyatımızın uğurlu və yeni
cığırlar açacaq perspektivli nümunəsini təqdim
edib. Nədir bu uğurun rəhni olan xüsusiyyətlər və
yenilik?
Əvvəlan,
burada şəbəkə ədəbiyyatı və ənənəvi
ədəbiyyat münasibətlərinin yeni çaları ilə
üzləşirik: bu münasibətlər bir qayda olaraq,
"qələmlə yazılan" kağız ədəbiyyatından
virtual internet şəbəkəsinə doğru yönəlir.
Lakin Rəşad Məcid şəbəkədə sərbəst
şəkildə yazdıqlarını toplayaraq ənənəvi
"kağız" ədəbiyyatı formatına gətirmiş
və bununla da, vaxtilə Qərbdə andeqraundun elitar və rəsmi
mədəniyyətə müdaxiləsinə bənzər
bir prosesin milli ədəbiyyatımızda başlanmasına rəvac
vermişdir. Müəllif özü bunu anlayır və nə
elədiyinin fərqində olduğunu xarakterinə xas səmimiyyətlə
bəyan edir: "Günün birində ağlıma gəldi
ki, bəlkə on ildən bəri yazılan bu statusları
toplayıb ayrıca kitab halında dərc etdirim?! Mən bizdə
belə bir təcrübəni xatırlamıram, xaricdə isə
buna bənzər cəhdlər yəqin, olmamış olmaz!
Düşündüm ki, bəlkə, bizdə ilki mən
edim!? Və beləcə, bu ideyanı gerçəkləşdirmək
niyyəti ilə ilk addım atdım! Əslində, son
dövrlər müntəzəm olaraq statuslar
yazmağımın sirri də elə burada idi - "Qələmsiz
yazılanlar" kitabını tamamlayırdım". Müəllifin
təxmininə cavab olaraq bildirim ki, dedikləri baxımdan, bu
səpkili kitab hər mənada ilk təcrübədir.
Rəşad Məcid
virtual şəbəkədə yaranmış bu mətnlərində,
ilk növbədə "qələmlə yazılan"
kağız ədəbiyyatının nümayəndəsi
olaraq, eyni səmimiyyətlə özünün digər
şakərini, əsl Bakı ədəbi bohemasının dənizkənarı
gəzinti, çay və qəzet müzakirəsindən ibarət
gerçək həyat tərzinə aidliyini də bildirir:
"Dəniz qırağında yeni gəzinti
mövsümünü qəzetlərlə açdıq! Yenə
hər nə var, qəzetdə var! Qəzet və dəniz
daimidir! Bir də incə belli cam bardaqda çay!".
Rəşad Məcid
səmimi etirafla statusların yazılması mexanizminin
tipologiyasını da bölüşür: bu mətnlərin
qələm əldə gecəni gündüzə qataraq
söz axtarmağa vaxt və macalın olmadığı
qaçaqaç zəmanəmizin tempinə uyğun ovqatdan
doğduğunu deyir: "Statuslar yazmağım ovqatımdan
asılıdır; bəzən, operativ olsun deyə,
hansısa ictimai-siyasi hadisəyə münasibətimi sosial
şəbəkələrdə bildirirəm, hərdən də
qaçhaqac həyatımızda hər saat əl çatmayan
bədii yaradıcılıq arzusu yeni "Status - esselər"in
yazılmasına səbəb olur! Bu mənada,
yazdığım statuslara küll halında həm qəlbin,
həm ovqatın, həm də bir-birini sürətlə əvəzləyən
gündəmin xronoloji mənzərəsi kimi də qəbul
etmək olar".
Əslində,
bu anlaqlı izah sadəcə müasir həyat tərzini
deyil, daha qlobal anlamları - insanı xırdalayan, xalqları əzən,
milliliyi sarsıdan, cəmiyyəti hörümçək
toru kimi saran, dövlətləri parçalayan neoimperializmin
qlobal maraqlarından törəyən, həlli
üçün hətta "Allaha kömək" lazım
olduğu faciələri əks etdirir. Vətənpərvər
ziyalı olan Rəşad Məcid üçün bu qlobal
faciə ilk növbədə Qarabağ faciəsidir: "Allah
bu zülmü yerdə qoymaz! Bəndənin gördüyü
zillətdən, çəkdiyi məşəqqətdən
qanı donanda, zalımı, qatili cəzalandıra bilməyəndə
ümidi Allaha qalır! 27 il əvvəl Ağdamda sağ qalan
Xocalı sakinlərindən baş verən faciəni ilk
eşidənlərin dilində bu sözlər tez-tez səslənirdi!
- Allah bu zülmü yerdə qoymaz! Bu qədər zaman
keçib, qatillər hələ də cəzasını
almayıbsa... Vaqif Səmədoğlunun misrası yada
düşür: Allaha kömək vaxtıdır!".
Şükürlər
olsun ki, kitabın nəşrindən təxminən bir il sonra
haqq yerini tutdu, ordumuz zəfər çaldı,
torpaqlarımız Allahın köməyi və Ali Baş
Komandanımızın fədakar rəhbərliyi sayəsində
işğaldan azad edildi, qəvi düşmən cəzasına
çatdı...
Rəşad Məcidin
ümumən yaradıcılığında, o cümlədən
haqqında danışdığımız mətnlərində
Qarabağa, doğma yurdu Ağdama münasibət içdən
gələndir, pafossuzdur, təbii və səmimidir. Otuz ilə
yaxın bir dövrün vətən acısını Rəşad
Məcid pafos və bəlağətlə yox, insani, şəxsi,
qəlbindən, ruhundan, varlığının mistik dərinliyindən
keçən detal və yaşantılarla aşkarlayır:
"Redaksiyaya gəlirdim,
təsadüfən Rəşad Sadıqovla rastlaşdım. Sən
demə, müsahibə üçün "Qol.az"a gəlibmiş.
Görüşdüm və xatırladım, ona da
xatırlatdım: 2009-cu il iyulun 23-ü, Ağdamın
işğalı günündə "Qarabağ"ın
Norveçin "Rusenborq" komandası ilə oyununu. Oyundan
bir gün qabaq Aqil Abbasla birlikdə oyunçularla
görüşmüşdük. Mən orada demişdim ki,
sabah bütün stadion dolacaq, mənim adaşım Rəşad
Sadıqov bir qol vuracaq və biz 1:0 udacağıq. Oyun
günü də bunu qəzetlər yazmışdı. Dediyim
kimi də oldu! Səhərisi gün "Yeni Müsavat" qəzetində
Xalid Kazımlı "Samir Sarı" imzası ilə
"Bir Rəşadın falı, bir Rəşadın
qolu" adlı məqalə yazdı. O zamanlar məndən
soruşmuşdular ki, bunu necə hiss etdiniz? Demişdim ki, son
15 ildə heç vaxt Allaha bu qədər səmimi-qəlbdən,
saf, təmənnasız yalvarmamışdım. Sonra Rəşad
Sadıqov da müsahibələrində demişdi ki, topun
qapıya girəcəyini mən də təxmin eləmirdim.
Bu, nəsə başqa cür oldu! "Rusenborq"un
qapıçısı isə demişdi ki, o top qapıya girməməli
idi, onu külək elədi! 10 il qabaq baş verən bu hadisədəki
mistik məqam indiyədək beynimdə yaşayır"...
...Yuxarıda
vurğulamışdım Rəşad Məcidin şəbəkəyə
peşəkar ədəbiyyatçı, mətbuat
işçisi, tanınmış qələm əhli,
şair, publisist, nasir, sədr müavini olaraq gəldiyini. Bu
amil bəzi təcrübəli qələm adamlarının
ünsiyyətində müəyyən üstün status
sindromu, nəsihətamizlik, "ağsaqqallıq"
pozası yaradır. Lakin "Qələmsiz yazılanlar"
ad, imza, mənsəb şleyfindən uzaq və azaddır.
Bütün yazılarında olduğu kimi, bu söz şəbəkəsində
də olduğu kimidir, özüdür. Bu mətləbi mətnlərinin
birində ironik tərzdə belə ifadə edir:
"Baxır kim yazır da... Müəllif yazıyla
yarıbayarıdır...".
Rəşad Məcid
həyatda da səmimi və təbiidir və şəbəkənin
də azad, demokratik ovqatını, oyun qaydalarını,
psixologiya və üslubunu qəbul etməsi, özü ilə
müsahibləri arasında sədd yaratmamağı təbiidir.
Şəbəkə etikası və poetikası
baxımından bu, yalnız fərdi-psixoloji deyil, həm də
mühüm evristik-kommunikativ amildir, şəbəkə
diskursuna adekvat şəkildə dalmağın bariz nümunəsidir,
həm də bütün özünəməxsus
çalarları ilə: "Sosial şəbəkələr
bütün üstünlükləri və yaxşı cəhətləri
ilə bərabər, həm də bir oyun və
yarışdır. Kim finişə tez çatacaq?! Kim daha
çox bəyəniləcək?! Kimin nəfəsi daha tez təngiyəcək?!
Kim daha tez yorulacaq?!".
Lakin Rəşad
Məcid bütün mahiyyəti ilə klassik formatda ədəbiyyat
adamıdır və "qələmli" ədəbiyyata
xas düşüncə tərzi və üslub, obraz və
personajlar onun şəbəkə mətnlərində də
aşkarlanır. "Qələmsiz yazılanlar"da bir
çox ədiblərimiz, şair və nasirlərimiz
xatırlanır, ədəbi motivlər işlənir,
müasir ədəbi çevrəmizin mənzərəsi
yaradılır. Ancaq bu motivlər normativ qaydalara və imza
sahiblərinin rəsmi mənsəbinə yox, insani səciyyəsinə
və fərdiyyətinə uyğundur:
"Televiziyada
Əli Kərimin "Atamın xatirəsinə" şeirini
dedim, yaxın günlərdə çap etdiyimiz "Metronun
yaylı qapıları" kitabından danışdım,
şairin ruhuna ehtiramımı bildirdim. AYB-yə çatan
kimi otağıma zəng gəldi. Əli Kərimin həyat
yoldaşı Elza xanım idi; minnətdarlığını
bildirdi, "Təzyiqim vardı, sənə qulaq asdım,
düzəldim, çox sağ ol ki, Əlini
yaşadırsan" - dedi";
""Bir də
bu dünyaya gəlməyə - tövbə!". Arif
Abdullazadə filologiya elmləri doktoru və yaxşı
şair idi. Şeirlərinin intonasiyası və aurası fərqliydi.
Keçən əsrin 90-cı illərində "525"ə
tez-tez gələrdi... Məqalələrini, şeirlərini
çap edərdik. Bu misra da onun şeirindəndir. Hərdən
kövrək bir hüzn içində yada düşür və
müəllifini də ehtiramla xatırladır".
Bu münasibət
məhrəm dost bağlılığını ifadə edə
("Çingiz Abdullayev elə sevinclə xəbər
yayıb, elə bildim "Neftçi" Londonun
"Arsenal"ını 1:0 udub. Sən demə, Tulanın
"Arsenal"ıymış") və ya əksinə,
müəllifin ədiblik səriştəsi və şakəri
önə çıxa bilər ("Gənc yazar Xəlil
Adıgözəl mənə "SONra" şeirlər
kitabını bağışladı. Əvvəllər bir
neçə şeirini oxumuşdum, televiziyadan öz
ifasında dinləmişdim. İndi kitab halında oxudum. Elə
əvvəlki xoş təəssüratım davam elədi. Bəyəndim
kitabı. Xəlil insan hiss və duyğularını şeirə
çevirə, bədiiləşdirə, poetikləşdirə
bilir. Hiss olunur ki, mütaliəlidir, poeziyanı yaxşı
bilir..." - mətn təxminən qısa rəy həcmində
davam edir).
Kitabda xüsusi
janr formalarından biri də şəbəkə ədəbiyyatının
postmodern üslubuna uyğun ironik, yumorlu, satirik və həm də
lirik, dramatik, fəlsəfi səciyyəli qısa fraqmentlərdir:
Deyir, cənnət
başqalarının qəlbində işğal etdiyimiz
yerdir...
***
Hamı
özündən danışır, özünə tərif
vurur...
***
Mən toyda da
yazıram, yasda da...
***
İki həftəydi
ki, külək kəsmirdi...
***
...At dəryaya...
sonrasıyla işin yoxdur, heç düşünmə də...
***
Kiyevdə nə
var ki, yaşamağa... Mən 1500 il yaşayardım.
***
Əsas
möcüzənin göstərilməsidir! Bunu
"Barselona"nın, yoxsa "Liverpul"un etməsi ikinci
dərəcəlidir.
***
Deputatsan, yalan
danışırsan?!
***
Bud əti yemir
ki, dala yaxındır…
***
Süfrədə
başda oturanın əli hər yerə çatmır...
***
Pul ən gözəl
duyğuların qatilidir.
***
Özümdən
necə muğayat olum?!
***
Lazım olanlar hələ
yuxudan durmayıblar...
***
Uşaq idim,
qanmırdım...
***
Keçmişlə
yaşamayın. Nostalji adamı qocaldır. Gənc qalın...
***
İndi
bütün davaların kökündə pul dayanır.
Bilindiyi kimi,
poststruktural düşüncədə və postmodern ədəbiyyatda
müəllif anlayışı klassikadakı mütləq, hər
şeyi bilən və idarə edən totalitar obrazdan fərqlənir,
"müəllifin ölümü" tezisi (R.Bart),
"biliyin hökmü... dil və hakimiyyət"
dilemması (M.Fuko) aşkarlanır, istehza, ironiya, məsxərə
önə çıxır. Poststruktural fəlsəfə və
postmodern ədəbiyyat (qeyd edək ki, şəbəkəmizdə
Əbu Turxan psevdonimi ilə çıxış edən
görkəmli filosofumuz Səlahəddin Xəlilin fəlsəfi
kəlamları özünəməxsus fenomen kimi
yayılıb), eləcə də şəbəkə ədəbiyyatı
öz mahiyyəti ilə totallığı və diktatı
bütün təzahürlərində inkar edir. Bu əxlaq və
ədəbiyyat fitrətdən gələnləri ötürən
antik rapsodun, "Dədə Qorqud"da "qaibdən
dürlü xəbər söyləyən" ozanın,
oxucunu öyrədən maarifçinin, cəmiyyəti öz
idealına tuşlayan romantikin əksinədir. Şəbəkə
bərabər hüquqlu, bərabər səlahiyyətli tərəf
müqabillərinin azad mükaliməsidir, qarşısına
məqsəd qoyulmayan və özlüyündə məqsəd
olan oyundur, burada dinləyici-oxucu müəlliflə
ortaqlaşır və anında öz rəyini, alternativ
mövqeyini, müsbət-mənfi və digər
çalarlı münasibətini bildirir. Müəllifin
varlığı məhz bu tərəf-müqabillərinin
say və rəyi ilə müəyyənləşir. Buna
görə də burada söylənən fikir hamının qəbul
etdiyi ali həqiqət deyil, düşüncə diskursu
yaradan qıcıq olmalıdır, kollektivi dialoqa cəlb etməlidir.
Rəşad Məcid öz yaradıcılıq təcrübəsi
və sənətkar fəhmi ilə bunu gözəl
anlayır və müzakirə mövzusunu sətiraltı və
ya ironik tərzdə, aşkar yox, sətiraltı ortaya
atır:
- Həyatından
məmnunsan?
Sualdan
karıxdım:
Nə mənada?..
***
Evi də,
adamları da pozan puldur. Çətini qapıdan içəri
girənəcəndir...
***
Adam
özü-özünə necə "istedadlı" deyə
bilər, axı? Niyə desin, axı? Kompleksi var, qüsuru
var, sapıntısı var, yəqin...
Bəzən isə,
"qələmsiz" yazan və "qələm"in
hökmündən azad olan bu müəllif öz müsahibləri,
tərəf-müqabilləri ilə açıq və hətta
provokativ oyuna girir, kütlə şüurunu çəkinmədən
məsxərəyə qoyur:
"10
misralıq şeir müsabiqəsi.
Şeir
yazanların təkidli xahişi ilə daha bir müsabiqəyə
qərar verdik. Aşağıdakı 5 sözün də
istifadə olunduğu, ən çoxu 10 misradan ibarət
şeir yazmaq: isti, düyün, kələf, nisgil,
üşümək. Bu dəfə 10 gün ərzində ən
çox "like" yığan 10 müəllifin şeiri
münsiflərin mühakiməsinə veriləcək. Qalibə
10 kitab (yaxud 100 manat) nəzərdə tutulur. Uğurlar!".
Müəllifin
varlığının və populyarlığının məhz
izləyici sayından və bəyənmələrdən
asılı olduğu şəbəkə mühitində
kütlə psixologiyasına yönəlik belə
statusların verilməsi, təbii ki, öz mövqeyinə və
öz tərəfdaşlarına əminlikdən gələn
mənəvi səlahiyyət və səmimiyyətlə izah
oluna bilər. Rəşad Məcid ədəbiyyatımıza
həm bədii yaradıcılığı, həm təşkilatçı
və naşir kimi fəaliyyəti, həm dost vəfası və
həmkar səmimiyyəti, həm də şəxsiyyət
bütövlüyü və vətənpərvərliyi ilə
bu mənəvi səlahiyyəti qazanmış ədiblərimizdəndir.
Ona ilk növbədə ata yurdu Ağdamın, doğma
Qarabağımızın azad olunmasına görə gözaydınlığı
verirəm və bu ərəfədə milli şəbəkə
ədəbiyyatımızın ilk və dəyərli
nümunəsi olan və gələcək tədqiqatlarını
gözləyən "Qələmsiz yazıları" ərsəyə
gətirməsi münasibətilə təbrik edirəm.
Asif HACILI,
professor
Ədəbiyyat qəzeti.-2020.-24
dekabr.-S.24-25.