Ən gözəl xatirəsi sənin əllərindir...

Ağac haqqında nağıl

Bu ağacın kölgəsi o qədər dərindi ki,

Boğulmaq olar.

Bu ağac o qədər doğmadır ki,

Qoynunda quş kimi

Doğulmaq olar.

Bəlkə, bu ağac qadındı elə,

Öpmək olar yarpağından.

Bəlkə, bu ağac ölümdü elə,

Asılmaq olar budağından.

Bəlkə, bu ağac axşamdı,

Şam yandırmaq olar altında...

Bu ağacın kölgəsi yağışdı,

Şamı söndürər onda.

Bu ağac da şəhərdi,

Elə ağac adında...

Biz də onun yadında...

Yaddaşında, huşunda...

Bir it qaçırdı yolla

Bir it qaçırdı yolla,

Boynunda zənciri sürüyə-sürüyə,

Başqa itlər də itin yanınca

yüyürə-yüyürə,

Uşaqlar da itin arxasınca qaça-qaça

Gedirdi bir kənd.

Əslində, tamaşaydı bu,

adamlar dayanıb baxırdılar

itin qaçışına.

Zəncirini sürüyə-sürüyə

Aparmağına.

O zənciri necə

Qoparmağına.

Heç nəyin fərqində deyildi it,

İt çəkib aparırdı azadlığını.

Bir də onun azadlığını boğan

əllərimizi...

Biz də əllərimizin arxasınca

qaçırdıq.

Çiçəklər, əllər

Məncə, çiçəklərin

Ən gözəl xatirəsi sənin əllərindi.

Həm çiçəyə bənzəyir,

Həm də boş qalıb indi

Çiçəklərin yuvası kimi.

Əllər daha çox ağlayır, məncə.

Çünki əllərini bəzəyən güllər

Bir azdan zibilqabını

Eyni ahənglə sevindirəcək.

İndi çiçəkmi vəfasızdı, yoxsa əllər?

Məncə, çiçəklər.

Əvvəl torpağı sevindirdi,

Sonra qonşunun uşağını.

Sonra bülbülü,

Sonra sənin əllərini,

İndi də zibilqabını.

Arxasınca ağlayan xatirələr,

Çiçəklərin ayağının tozudur,

Məncə.

Tüstülərdə göz yaşı

Bacalardan qalxan tüstülər

Meşələrin ahıdır bəlkə.

Ona görə özlərini dumana bənzətməklə

Ovunmaq istədilər bir az...

Ağacların gələcəyidir tüstülər,

Hər gün meşələrin üstündə dayanıb,

Əl eləyirlər,

bir az susurlar.

Yenə dumanda bir az göz yaşı var,

Bir az yaşla sevinir adamın gözü.

Amma

Göz yaşı da yanıb

Bu tüstülərin.

Adamın gözündən dartıb

Yaşı da çıxarır hələ.

Biz neylədik, insanlar,

Göz yaşlarını yandırıb

Qızınmaqmı olar?

İsmin 7-ci halı

Gəlin belə düşünək,

Nizələrin qan daman ucu

Əslində, bir parça torpaq deyilmi?

Güllələrin özü də,

Lap qırma düyməciklər -

Başlarında torpaq yaddaşı daşıyırlar.

Ekskavatorla başladı ayrılıqlar,

Zülmlə ayırdılar torpaqdan filizi...

Hələ də ağlayır anası torpaq üçün dəmir.

Torpağı axtarır deyə, özünü hər yerə çırpır,

Hər yerə dəyir.

Bəlkə də, insan bədəni də tanışdı ona,

Tanışdı yox, yaddaşdı ona.

Torpaqda bir yaşayırdılar,

Elə ki, ayrıldılar,

Hərəsi bir adda

Çağrıldılar.

Biz yaratdıq ayrılıqları,

Torpaqdan dəmir ayırdıq,

Can ayırdıq,

İndi həsrətlilər qovuşanda ölürük,

Dönürük ismin 7-ci halına.

Gəl belə danışaq, kədərli dostum

Gəl belə danışaq, kədərli dostum,

Yadındadı, kəndin ortasında

Köhnə bir meydançada

Top oynamağımız?

Top üçün havada yellənən

Əlimiz və ayağımız?

Mən vurduğum qolları

Pəncərədən bizə baxan

O qıza həsr eləyirdim,

Sən bunu bilmirdin, amma,

Əl çalırdı pəncərədə.

Əllərinin səsi

Çiçək kimi tökülürdü

pəncərədən.

Bir dəfə də oynayanda

Vurduğum top

Onu gəlin aparan

Maşının

Ön şüşəsinə dəydi.

Gəlin bir az qalxdı ayağa,

Topa elə baxdı,

Elə baxdı ki,

Deyəsən, gözündən top kimi

Yaşlar düşdü.

Fikrimcə, o düşünürdü

Qapıya topu düz vura bilmirəm daha,

Ya da topu onun yollarına

Vurmuşam

Belə.

Nəğmə

Quzu otaranın,

Dərsə gedənin,

Gedən qatarın,

Şeiri çap olunmayan şairin,

Dodağında bir göyərmiş nəğmə var...

Adamı o nəğmə yaman yandırır,

Nə quzular başa düşər onu,

Nə getdiyi məktəb,

Nə sərnişin,

Nə də oxucu.

İllah ki, şair kənd şairi ola,

İllah da biləsən bu quzuları

qəssablar sevir,

Qatarlar səni ayırır,

Və kənd adamları deyirlər,

Əsl şair şəhərdə yaşayar,

Allahşükür, səni yandıracaq

Bu nəğmə,

Başına çarə qıl...

Allahşükür Ağa

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 22 fevral. S. 9.