Cəza
Hekayə
Şəbnəm üç günün içində
vacib olan bütün əşyaları topladı. Rayonlardan birinə
müvəqqəti ezam olunan ərinin yanına köçəcəkdi,
bütün yay tətilini də uşaqlarla birgə ərinin
yanında qalacaqdı. Əri anestezioloq
idi, hərbi xəstəxanalardan birinə göndərilirdi.
Şəbnəm tənbəllik eləmədən, hətta
iyirmi-otuz litrdən çox su tutan, içində qırxdan
çox rəngbərəng, xırda balıqlar yaşayan
akvariumu belə boşaltdı. Balıqları bir-bir
balaca qulplu torla tutdu, böyük suqabına tökdü.
Boş akvariumu təmizlədi ki, içində
qalan su iylənməsin.
Evlərində bu akvariumdan da balaca bir akvarium vardı. Həmin balaca
akvariumu da özləriylə maşına yüklədilər.
Ancaq Şəbnəmin evdə tək qoya bilməyəcəyi
bir canlı da vardı. Bu, mətbəx pəncərəsinin
taxtasının üstündəki kaktus çiçəyi
idi.
Onu götürdü-qoydu, götürdü-qoydu, bərkimiş
dibinə baxdı, "necə də canı bərkdi, nə
ölən kimi ölür, nə qalan kimi qalır!" - deyə
düşündü.
Bir neçə həftə əvvəl Alimə xala
onlara gəlmişdi, onda mətbəxdəki pəncərənin
pərdəsini çəkərək, kaktusu gözdən
keçirdi. Kaktusun bəzi yumruları demək olar ki, yanıb
qovrulmuşdu. Deyinə-deyinə
gülün dibinə su tökdü. Şəbnəmi də
tənbəllikdə, yaxşı arvad ola bilməməkdə
günahlandırmağa, əməlli-başlı danlamağa
başladı: "Arvad olub mənimçün, bir gülə
də su tökmür!".
Nə vaxt ki, qadın onlara gəlirdi, kaktus yadına
düşürdü, onda Şəbnəm həm kaktusa, həm
qayınanasına hirslənirdi. Qısqanclıq hissi
hakim kəsilirdi düşüncələrinə, kəsdirə
də bilmirdi ki, qayınanasını kaktusa qısqanır, ya
kaktusu qayınanasına. Əlinin içi
kimi bilirdi ki, Şəbnəmdən fərqli olaraq, kaktus da
arvadın onlara gəlişinə sevinir. Onun
əlindən şadyanalıqla su içir.
"Nə var, özünü gözə soxursan?" - deyə
gülün üstünə qışqırmağı
qalırdı bircə. Özünü güclə
saxlayırdı. Alimə xala hər onlara
gələndə kaktus canlanırdı. Ancaq
qadın bəzən bir neçə ay onlara gəlmirdi.
Şəbnəm bir də görürdü
kaktus son nəfəsini verir, quruyub yaman günə qalıb.
Ürəyi dözmürdü, mətbəx kranını
açıb bir stəkan tuturdu altına, stəkanı
doldurub gülün dibinə tökür, "iç,
zəhərin olsun!" - deyə
pıçıldayırdı.
Tez-tez bir-birlərini incidir, yaralayırdılar. Neçə
dəfə olmuşdu Şəbnəm pəncərənin
qabağını təmizləyəndə, ya şüşələri
siləndə kaktusa toxunmuş, tikanlar barmaqlarına
sancılmış, imanı-dini yanmışdı. Onda
acığından bilərəkdən kaktusu vurmağa
çalışmışdı: "Görüm
gözün çıxsın sənin!".
Elə
bil dilsiz-ağızsız yazıq kaktusun gözləri də
vardı!
Kaktusu vurduqca ağrısı ikiqata
çıxmışdı. Hərdən olurdu
Şəbnəm kaktusa dirsəyi ilə, ya əlindəki mətbəx
əşyası ilə toxunurdu, onda kaktusun ətəyində
balaladığı balaca kaktus yumrularından biri qopub
düşür, bədənindən üzülmüş
baş kimi dığırlanırdı. Belə
olanda Şəbnəm peşmanlayırdı da.
Şəbnəm indi evin lazımi bütün əşyalarını
toplayandan sonra kaktusla neyləyəcəyini düşünə-düşünə
qalmışdı.
Birdən ağlına özünü də sevindirən
bir fikir gəldi. Kaktusun balaca, hətta tək əllə
götürülə bilən dibçəyini
götürüb aşağı qonşuya düşdü.
Salam-kalamı vardı o evin gəlini ilə, oğlu da bir
neçə il qızı ilə bir sinifdə
oxumuşdu.
"Kaktus gülünə mən qayıdana qədər
baxa bilərsən?" - deyə soruşub boynunu
bükdü qapıda.
Alt qonşusu Könül kaktusun onlarda qalmasına tez
razılaşdı. Dibçəyi Şəbnəmdən
alıb yataq otağına, pəncərənin qabağına
apardı.
Şəbnəm
qapının ağzındanca səsləndi:
- Canı
bərkdir, iki həftədən bir su versən də, bəsidir!
Könül
də içəridən dedi:
- Narahat
olma, ət verməyəcəm, balıq verməyəcəm,
bir stəkan su verəcəm.
Ailə yay tətilini başa vurub, evə qayıdandan
bir neçə gün keçəndən sonra qapının
zəngi çalındı, Şəbnəm açıb
gördü ki, qonşusudu. Əlində
onların kaktusu. Dibçəyi görəndə
gözlərinə inanmadı, kaktus bir pardaxlanıb, bir
qol-qanad atıb, yumruları bir çoxalmışdı, gəl
görəsən. Özü də
yamyaşıldı.
Gülə
yaxşı baxdığına görə qonşusuna təşəkkür
elədi, dedi ki, istəsə dibçək onda qala bilər,
yaxşı qulluq eləyib ona.
"Yox, ay bacı, elə sən dediyin kimi, iki həftədən
bir, hətta bəzən yadıma düşəndən-düşənə
su tökmüşəm. Öz-özünə
bu cür olub. Sən demişkən, üzü bərk
güldür" - qonşu təvazökarlıqla dedi.
Yenə
eyni qısqanclığı hiss elədi,
mısmırığımı sallaya-sallaya kaktusu gətirib
köhnə yerinə qoydu.
Şəbnəm gülü sevmədiyi kimi, gül də
Şəbnəmi sevmirdi, bu ona gün kimi aydın idi.
Əslində, bir vaxtlar gülləri çox sevərdi. Bir neçə il qabaq rayonda yaşadığı vaxtlar
iyirmi-otuz dibçəyə eyni vaxtda qulluq edirdi.
Əri ilə araları pozulmuşdu. Ər tərəfin
də, arvad tərəfin də ailələri,
ataları-anaları arasında müharibə
çıxmış, qan su yerinə axmışdı.
Təbii ki, bundan gənc ailənin münasibətləri
də sarsılmışdı. Boşanmaq
fikrinə qədər irəliləmiş, ancaq yolun
yarısından geri qayıtmışdılar. Həmin vaxtlar ər də, arvad da meylini güllərə
salmışdı.
Hara gedirdilər, harda gül
satıldığını görürdülər, alıb
evə daşıyırdılar. Onlar
böyüdükcə, yaşıllaşdıqca sevinir, evlərinə
gələn qonaqlara gülləri göstərə-göstərə
adlarını sadalamaqdan xoşları gəlirdi. "Küsdümgülü" deyilən bir
gül vardı, uşaqları da o güllə oynamağı
xoşlayırdılar. Yarpaqlarına toxunanda
yarpaqları kiçilib yumulurdu, kirpi kimi yumrulanırdı
çiçək. Onlara gələn
bütün qonaqlara da ən çox bu gül maraqlı
olurdu. Gül o qədər incə
yaradılmışdı ki, yanında ucadan
qışqıranda da, küsüb gizlənirdi, ta kaktus kimi
sırtıq deyildi.
Münasibətlərinin
korlandığı zamanlarda Şəbnəmi dərindən
sarsıdan, hətta intihar fikrinə qədər yuvarlayan daha
bir hadisə baş verdi.
Ərinin işlədiyi xəstəxanada tibb
bacılarından biri ilə münasibəti olduğunu
öyrəndi.
Nərgiz adlı gənc qız idi, münasibət
qurduğu kişinin evli, ikiuşaqlı biri olduğu heç
vecinə də deyildi.
Şəbnəm təsadüf nəticəsində
gerçəyi öyrənmişdi. Ərinin
telefonundakı mesajları oxumuş, mesaj gələn nömrəyə
zəng eləmiş, Nərgizə dişinin dibindən
çıxanları söyləmişdi.
Nərgiz də əməlli-başlı Şəbnəmin
heysiyyəti ilə oynamağa başlamışdı. "Sən necə
qürursuz qadınsan, ərin başqa bir qadını sevir,
amma boşanmaq istəmirsən!".
Onda Şəbnəm elə bu sözlərin
acığına boşanmaq fikrindən vaz keçmişdi. Evlərindəki
müharibə daha da qızışmış, ən yüksək
nöqtəsinə çatmış, amma hər şey ailənin
xeyrinə həll olunmuşdu. Əvvəlki
incikliklər də unudulmuşdu. Anaları
ki bir-biri ilə dilləşmişdi, o zamandan bəri əri
Şəbnəmi anasigilə getməyə
qoymamışdı.
Anasıgilin də ayağı onlardan kəsilmişdi. Əri işlədiyi
günahı yumaqdan ötrü indi hər şeydə Şəbnəmə
güzəştə getməli olmuşdu. Bir növ dili qısalmışdı.
Ərinin başqa bir qadınla münasibət qurması
hər nə qədər Şəbnəmi incitmişdisə,
xeyli üstünlük də qazandırmışdı. Kişi
bütün günü günah hissi ilə əzilir, Şəbnəmin
bir dediyini iki eləməməyə
çalışırdı.
Bir
müddət sonra da iş yerini dəyişdirtdirmişdi,
şəhərə göndərilmişdi. Aradan
zaman ötdükcə o əhvalat yavaş-yavaş
unudulmuşdu. Ancaq Şəbnəmin
güllərlə arasına bir düşmənçilik
girmişdi.
Ona elə
gəlmişdi ki, əri ilə münasibətlərinin
korlandığı o zamanlarda heç kim
günahkar deyildi. Nə qayınanası, nə
öz anası, nə ataları, nə də o Nərgiz
adlı tibb bacısı. Bütün
günah bu güllərdə idi.
Axı işdən gələn kimi əri o güllərin
üstünə qaçırdı. Onların
yarpaqları, çiçəkləri ilə oynayır, diblərinə
su tökürdü.
Elə Şəbnəm özü də bütün
günü o dibçəkləri gah həyətə,
günəşin qabağına, gah kölgəliyə, gah da
otağa daşımaqla, yarpaqlarının tozunu almaqla məşğul
olurdu.
İkisi nə vaxt söhbət etsələr, söhbətləri
ya uşaqlardan olurdu, ya da güllərdən.
O zaman ki
bütün sirlər açıldı-saçıldı,
aralarındakı buzlar əridi, ikisi də bir-birini
bağışladılar (əri onu itaətsizlikdə,
qayınanasına hörmət etməməkdə,
qudalarına haqsızlıq edən valideynlərinin tərəfini
tutmaqda günahlandırırdı), qəfil güllərə
də meyilləri azalmağa başladı. Güllər
gündən-günə geri getdilər. Bir
neçəsi elə həmin günlərdə yanıb
qovruldu.
Bəzilərini kirayə qaldıqları evdə
qoydular, ən qəşəng dibçəkləri özləri
ilə şəhərə gətirdilər. Şəhərə
gələn güllər də bir-bir yanıb sıradan
çıxdı. Onda Şəbnəm belə dedi:
"Yəqin, bizim evdə gül qalmır. Ya
şərait əlverişli deyil, havası pisdi, ya da evə
gün düşmür".
Ancaq bircə bu kaktus dözümlü
çıxdı. Şəbnəm kaktusun da ölməsini
gizli-gizli arzuladı. Amma bu arzusuna rəğmən,
onu göz-görəti öldürə də bilmədi.
Vicdanı sızım-sızım
sızıldayanda dibinə su tökdü.
Dilsiz-ağızsız kaktus unutmaq istədiyi o günlərin
şahidi olmuşdu. Ən pisi də o idi ki, keçmişdə
qalan o tibb bacısını da xatırladırdı Şəbnəmə.
Kaktus indi bütün bunların cəzasını çəkirdi.
Kim bilir hələ nə qədər çəkəcəkdi?!
02.02.2020
Sevinc Elsevər
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 22 fevral. S. 11.