Mən daş doğulmamışam

Salam

Adi bir sözdü salam,

bax ki, hikməti çoxdu.

Salam qədər müqəddəs

ikinci bir söz yoxdu.

Sən özünə salam verirsən

hər dəfə bağır basanda.

Hikmətini anlayırsan

salama ehtiramla

qulaq asanda.

Salam dilin dövlətidir,

ürəyin də varı.

Salam açardı,

qapı kimi açır adamları.

Salamın sehrindən

qaça bilmir heç kəs.

Duz-çörək unudulandı,

Salamla haqq-hesab kəs.

Tanrının min adından

biridir, deyirlər.

Sözün bitdiyi yerdə

sözün özünə

salam söyləyirlər.

Salam olsun

məni sayanlara

və saymayanlara.

Salam mərhəmət bağışlayır

sözün hər üzünə

uymayanlara.

Tanrı haqqı

Tanrı göz yaşı tökür

mənim ad günümə.

Ürəyimdə qalan arzularıma

su çiləyir.

Bu yağan yağış,

bu əsən külək,

bu guruldayan ildırım

dil açıb danışır,

görən mənə nə diləyir.

Tanrı bilir,

mən ömrüm boyu yanmışam,

Haqqın,

ədalətin keşiyində dayanmışam.

Ocaq olmuşam,

köz olmuşam,

mən mənə möhtaclara

göz olmuşam.

Həmişə hamıya ürəyim yanıb,

bəzən özgələr üçün yaşamışam.

Çiynimdə bir elin yükünü daşımışam.

Tanrı bilir,

arzularıma su səpməyə dəyər

bu payız öncəsi.

Hər kəsi yaşadır

və yaşadacaq

onun məfkurəsi

və düşüncəsi.

Mən daş doğulmamışam,

münbit torpağam,

həmişə qoynumda

gözəlliklər becərmişəm.

Mən elə bir bitkiyəm,

daş üstünə düşən

toxum kimi cücərmişəm.

Yox, Tanrı göz yaşı tökmür

bu qismətə,

sevincdən ağlayır.

Ana öz övladının uğuruna

sevindiyi kimi sevinir,

Ana öz övladına güvəndiyi kimi

mənə bel bağlayır.

Nə yaxşı ki, belə yaşadım,

Nə yaxşı ki, sözə bəndəm..

Tanrı söz ilə yaradıb hər şeyi,

ucaldıqca

Tanrının yaratdığı sözə ucaldım,

Nə yaxşı ki,

enəndə də

Tanrının xoşladığı

sözə endim.

Yağ, ağ yağış,

yağ, yu fikirlərimi,

Söz yuyulanda təmizə çıxır.

Söz yaratmaq Tanrının işidi,

mən söz Tanrısı olmağa tələsirəm,

Tanrı da mənim sözümçün darıxır!

Ad günü olan dostuma

Səninçün doğma olan gün

beləcə ötdü,

Gündüz gəlib keçdi yanından,

həsrətlə gözlədiyin gecə ötdü.

Bu da doğum gününün sevinci,

yaşadın,

içindəki ağrıları

kimsə görmədi.

Tanrı səni gözəl yaratdı,

gözəl bəxt vermədi.

Həsrət dolu baxışların

dil açıb danışdı

yarımçıq həyat hekayəsini.

Bu gün,

elə bu gün

oturub saatlarla dinlədin

qəlbinin səsini.

Bu qədər təbriklərin içində

ürəyini açan söz axtarırsan.

Sənə zillənən baxışların arasında

Qəlbini titrədən göz axtarırsan.

Amma özün də yaxşı bilirsən,

Ötənlər geri dönməyəcək.

Səni qoyub,

Mələk kimi uçub gedən

o Mələk adamın ruhu

göylərdən yerə enməyəcək.

Bu ağır həqiqəti alıb gözlərinə

işıq saçacaqsan.

Bundan sonra

hər doğum günündə

o ruhu yaşadan

xatirələrə

qucaq açacaqsan!

Sözün vicdanı

İstəmirəm

təkcə şair olub qalam,

İstəyirəm

alaçıq və təpə adamların

üstündə dayansın

mənim söz Qalam.

Kimsəni sözə qısqanmıram,

sözü qısqanıram

söz qədri bilməyənlərə,

sözə əsa kimi dirənib duranlara,

canlı meyidə dönüb

vaxtında ölməyənlərə.

Şeir ilə bitmir dünyanın işi,

şeirin işini bitirir,

Şairə dünyanı güldürür zaman,

beynindən yeyir,

qəlbindən vurur,

cibindən öldürür zaman.

Bağışlasın şeir məni,

adam kimi yaşamaq istəyirəm...

İstəmirəm ömrüm boyu sözlə oynayam,

təkcə şair olub qalam,

Sonra sözü günahkar tutam

söz qədri bilməyənlərin yanında

və boynuna haqq qoyub oturam

sözün vicdanında...

Kül

Sən köz idin,

ovcuma aldım,

Ürəyin soyudu,

əllərimdə xatirələrin iz saldı,

yana-yana qaldım.

İndi sən ömrünün

buz dövrünü yaşayırsan,

Mən isə kül olmuşam,

Soyuq adamların içində

isti ömür sürməkdən

yorulmuşam.

Mən sənin özünəm,

dirinəm sənin,

ölünəm sənin.

Bu sirri açma

yarına, yoldaşına.

Mən öz külünəm sənin,

gəl, ovucla,

tök öz başına.

Güvənc

Mənim qanadlarım var,

sən görmürsən,

Görsən də

fikir vermirsən.

Mən hərdən uçuram,

amma aşkara

qanad açmıram.

Heç kimdən qaçmıram.

Bilirsən, qanadlarımı

dostlarımdan gizləyirəm.

Düşmənlərimdən qorxmuram ki,

zərbəni dostlarımdan gözləyirəm.

Qorxuram, qırarlar məni,

Ehtiyat etdiklərim yox,

güvəndiklərim

sındırarlar məni.

Üstün

Özünü məndən üstün tutan dostum,

Sənə sarı dartınmıram,

en adamların sırasına.

Demirəm, mənə baş əy,

Ya da sındır özünü,

Deyirəm,

dön adamların sırasına.

Sən özünü dartdıqca

Dartınıb gedirsən uzağa,

Özündən uzaq düşürsən.

Uçmursan,

qaçmırsan,

yerişin də dəyişib,

Qollarını açıb

buz üstündə sürüşürsən.

Nə qədər ki, soyuqsan,

işlərin yaxşı gedir,

Soyuq havalar

sənə buza dönməyi öyrədir.

Havaların qızmağı var, dostum,

dön geri,

isti ürəklərə qayıt,

Buzlar əriyəndə

səni sellər-sular almasın.

Soyuq üzünü görənlər,

soyuq sözünü yeyənlər

arxanca baxa-baxa qalmasın

En adamların sırasına,

Adam olmağın vaxtıdır,

sonra gec olar.

Yükünü çəkənlər dağılıb gedər,

öz yükünü çəkmək

özünə güc olar.

Dalğa

Gərək ətirlənəydin?

Elə beləcə

su çiçəyinə dönsəydin,

bəsim idin.

Ləçəklərin öpdüyü ləpəyəm,

sən mənim suya qarışıb

nəğmə oxuyan səsim idin.

Bir eşq dalğası gəldi,

səni mənim qoynuma atdı.

Ləçəklərin töküldü,

külək dayandı,

səni də,

məni də

yolub-yoluşduran dalğa yatdı.

Hələ də bilmirsən,

hansı divin yuxusundan gəlirsən,

hansı dinə ibadət edib,

hansı şeytana daş atırsan!

İndi yıxıl yat,

yat görüm, necə yatırsan?!

Döyülməyən qapı

Döyülməyən qapını külək döyər,

küləyə dönümmü indi?

Mən döyülə-döyülə gəlirəm,

növbə sənindi:

Ya küləyə dön,

ya da qapı ol,

açım səni.

İçindəki fikirlərə süpürgə çəkim,

öz əlindən götürüb qaçım səni.

Qorxma, küləyə vermərəm,

mən adi külək deyiləm,

qapılar açsam da,

açıq qapıdan girmərəm.

Bilal ALARLI

Ədəbiyyat qəzeti.-2020.-14 mart.-S.24.