Qumdan
inşa edilən "Qəsr" və ya insanın böcəyə
çevrilməsi
Kobo Abenin "Qumların qadını" əsəri və
bu əsər əsasında çəkilən eyniadlı
film haqqında. Filmin rejissoru
Hiroşi Teşiqaxaradır.
Qum səhrasının
nəhayətsiz arealında yürüşə
çıxan bir insanın azadlığının
boğulması...
O, təkdir.
Bəlkə tək deyil? Onun
məqsədi var. Bu məqsəd bir vaxtlar hobbi olub. Bəs onun hobbisi nə idi? Böcək
toplamaq. Cürbəcür, qeyri-adi böcəkləri
toplayıb şəxsi kolleksiya yaratmaq.
Sizcə, o, bizə kimi xatırladır? Bəli, bəli.
Vladimir Nabokov. Nabokov cürbəcür rənglərə
malik kəpənəklərdən ibarət şəxsi
kolleksiyaya sahib idi. Deyilənə görə,
elə kəpənəkdən yoluxan xəstəlik
ucbatından həyatla vidalaşdı. Uşaqlığımızın
maraq dairələri bizim gələcəkdəki həyat
trayektoriyamızı cızır. Əgər
qarşısı hər hansı bir maneə ilə kəsilməsə.
Kobo Abe.
Böcəklərə meyil salmış
uşaq. Meylin yarada bilmədiyi entomologist
(böcəkləri araşdıran alim). Yaranmış
marağın genişləmə səthinə daxil olan
kitablar onu başqa bir yönə çəkib aparır.
Yazıçı olmağa həvəslənir
Kobo Abe. Bəs nədən yazmalı?
Burada uşaqlıqda onu günlərlə məşğul
edən hobbi özünü büruzə etdirir. Böcəkləri yığma məşğuliyyəti
bizim uşağın beynində hələ ki bilmədiyi
ideyanın toxumunu basdırır. Sonradan...
Sonradan... oxuduğu, ruhuna bütünlüklə
sindirdiyi yazıçıların sayəsində xəbərsiz
olduğu, amma şüuraltında gündən-günə
böyüməkdə olan "ideya ağacından" fikir
meyvəsini dərməyin vaxtı-vədəsi yetişir.
Və budur. Bir zamanlar hobbi kimi təzahür olunan məşğuliyyət
gözlənilməz şəkildə sənət torunu
hörməyə başladı. Tora ilk
ilişib qalan elə yazıçının özü oldu.
Əslində, yazıçı deyil, onun
kimliyini əmələ gətirən şəxsiyyət
problemi - mən kiməm? - sualı
onu tora salıb əzab verirdi. Ümumiyyətlə,
sənət cavablar tapmaqdan daha çox, suallar yaratmağa
çalışmalıdır. Özü,
ətraf və dünya haqqında sualları olan şəxslər
sənətdən istifadə edərək bir növ müddətsiz
ərəfəyəcən ruhi arınma dönəmi
keçir.
Qumluqdakı qadın romanı.
Kobo Abenin
qumdan inşa etdiyi "Qəsr" və ya quma batan
insanın böcəyə çevrilməsi
Əsərin filmə dönüşməsi.
Qumluqdakı qadın filminin rejissoru Hiroşi
Teşiqaxara boynuna götürdüyü işin öhdəsindən
layiqincə gəlib.
Niki
Jumpei. O, üç günlük icazə alaraq qum
səhrasına yollanır. Qumluqda yeriyərək
qarşısına çıxan böcəkləri ələ
keçirir, gətirdiyi bankanın içərisinə
yığır. Əsas niyyəti isə
bu ərazidə olan "qarışqa aslanı"
adlandıran həşəratı tapmaqdır. Bu, xüsusi növ böcəkdir. (Yemini tərs,
kiçik konusvari şəkildə qazdığı qum hovuzuna düşürməsiylə
seçilir). Əgər bunu bacarsa, onun adı
kitaba düşəcək. Tarixin bir
köşəsində yazılan bu ad vasitəsilə o
özünü təsdiq etmiş olacaq. Amma...
Amma... Hər şey tərs gedir. Geriyə
qayıtmaq üçün sonuncu avtobusu qaçıran və
qalmağa yeri olmayan Nikiyə qarşısına
çıxan kəndli kömək əlini uzadır. Bu uzadılan əl ona köməkdən daha
çox, zərbə endirir. Ucsuz-bucaqsız
boşluq içinə həbs edir.
Bir gecəlik qonaq olduğu evdən səhər olunca
çıxıb getmək istəyən Niki böyük maneəyə
rast gəlir.
Maneə - qumdur. Qum suyu necə içinə hopdurursa,
Nikini də elə o cür çəkib hopdurur.
Niki qarışqa aslanının
hazırladığı tələyə düşüb,
sanki. Ov və ovçu yerini dəyişir. Əvvəllər Niki böcəkləri tuturdu, indi
isə böcəklər Nikini ələ keçirir. Onu bankaya tıxayır. Niki bundan
sonra böcəyin inşa etdiyi "Qəsr"də
yaşamalıdır. Niki artıq insan
deyil, o, böcəyə dönüşməyə doğru
irəliləyir. Zamza ilə müqayisədə
zahirən deyil, daxilən böcəyə çevrilir Niki
Jumpei. Onu buna məcbur edirlər. Amma silahı yerə qoymaq acizlik olar. İnsanın üzərinə
şığıyan düşmənə qarşı
mübarizəyə qalxmaq lazımdır. Bizim
qəhrəmanımız da bu yolu seçir. Hər yola əl atır. Təki
bu qumdan inşa edilən "Qəsr"dən canını
xilas etsin. Çevrilməyə son qoysun.
Çifayda. Cəhdlər səmərəsiz
olur. Qadını girov götürür.
Bəlkə bunun faydası olar deyə,
düşünür. Çünki
qadın işçidir. O, axşamlar qumları
yuxarıdan aşağıya endirilən vedrələrə
doldurur. Qum ilə dolu vedrələr yuxarıya
qalxır və boş şəkildə təzədən
aşağıya endirilir. Bu tsikl hər
gün baş verir.
Sizif əməyi
Albert Kamyunun Sizifini yadımıza salaq. Daşı
dağın zirvəsinə aparıb çatdırır
Sizif. Daş yenidən yuvarlanıb
dağın yamacına düşür. Sizif
yenidən işə qoyulur.
Baxın, Nikinin birgə yaşadığı
qadının vəziyyəti bizə bunu xatırladır. Hər gecə bellə vedrələrə
qum doldurur. Səhər yuxuya
gedir. Günortayacan yatır. Axşam yenə eyni işi usanmadan görür.
"Yaşamaq üçünmü kürüyürsən,
kürümək üçünmü yaşayırsan"?
Gözlənilməz sual başımıza çəkic
kimi dəydi.
Amma bu sual qadının eyninə də
olmadı.
Necə də dəhşətlidir? Elə deyilmi?
Belə yaşamaqmı olar?
Olar. Oldu. Olacaq.
Bizim vəziyyətimiz heç də o qadından fərqlənmir. Biz də hər
səhər məktəbə, universitetə və ya işə
gedirik. Sonra isə evə qayıdıb gəlirik.
Fərq sadəcə ondadır ki, biz
düşüncəyə sahibik. Seçim
imkanlarımız genişdir. Azadlıq
massivimiz uzundur. Niki düşünən
insandır. O, vərdiş edilən gündəlik
iş rejiminin qarşısını alır. İş
görülmədiyi üçün yemək və su tükənir.
Aclıq və susuzluq başlanır. Bütün bunlara rəğmən, Niki sinəsini
qabağa verib apardığı mübarizəsindən geriyə
addım atmır. Nifrət onun
gözünü tutur.
Hadisələrin gərginliyi pik həddə yetişir. Qum
uçqununun altında qalıb ölməkdən qorxan Niki
mübarizəsini sonladırır. Amma
müvəqqəti. Hər şey get-gedə
qaydasına düşür. Kiçik sahədə
birgə yaşayış başlayır. Monoton
həyat anları. Yeksənəq yaşam
kadrları. Təkrarlanan həyat fəaliyyəti.
Hər şeydən təcrid olunmağın
müdhiş teatral səhnəciyi. Sanki Adəm
və Həvvanın yeni tipi qarşımızdadır.
Qadın və onun evinə məcburən
sığınan Nikinin güzəranını belə təsvir
etmək olar.
Mağara
alleqoriyası
Bir dəfə mağaradan çıxdınsa, bir daha
oraya qayıda bilməzsən. Niki də mağaradan
çıxmışdı. Düşünməyi
öyrənmişdi. Oxumuşdu. Çox şey görmüş, eşitmişdi.
Qadın isə hələ də mağarada
qalıb yaşamını sürdürməklə məşğul
idi. Ona görə yenidən mağaraya
salınanda Niki boğulmağa başladı. Hər vəchlə oradan canını
götürüb getməyə çalışdı.
Şüurun
qaranlıq dolanbaclarında
Qeyd edək ki, bunu başardı. Ağılla
davranaraq, günlərlə çalışıb təmkin və
səbrlə qurduğu plan əsasında tələyə
salındığı yerdən azadlığa
çıxdı. Qaçmağa
başladı.
Qaçmaq ona azadlıq bəxş etdimi? O qaçırdı. Amma hara, bunu bilmirdi. Əraziyə
bələd olduğuna əmin idi. Çox
yol qət etdi. Özünü yordu. Heç bir nəticə əldə edə bilmədi.
Şüurun qaranlıq dolanbaclarında azıb
qaldı. Özündən qaçan insan üçün
qapı həmişə üzünə bağlı olur.
O, zənn edir ki, açarı əldə edib və qapı
ilə məsafəni xeyli azaldıb, amma qapıya tərəf
hər addım atdıqca qapı ondan uzaqlaşır.
Kadrın
ani geriyə fırladılması
Yorulduğu üçün istirahət etmək istəyən
Niki qumluqdakı qayığın içinə daxil olur. Bütün ərazi
qumdan ibarətdir. Bəs bu
qayığın burda nə işi var? Nəysə.
Gözlərini yumaraq dincini almağa çalışan
Nikinin ağlından bu sözlər keçir:
"İnsanlar
bir çox sənədə ehtiyac duyur: müqavilələr,
sürücülük vəsiqələri, şəxsiyyət
vəsiqələri, icazə sənədləri, əmlak sənədləri,
sertifikatlar, bir işin görülməsinə dair rəylər,
əmək müqavilələri, avanslar, çeklər, borc
sənədləri, keçici icazələr, icazə məktubları,
gəlir bəyannamələri... Bundan artıq nə ola bilər? Bütün
bunları unuda bilərəmmi? Bəşər
övladı bir yerlərdə səhv etməkdən çox
qorxur. Doğru tərəfdə olmaq
üçün yenilərini uydurub durur".
Sadalanan şeylərin hamısı insanı öz
keçmiş kimliyindən qoparıb, kapitalizmin marionetkasına
çevrilməsinə zəmin yaradan təşəkkül
prosesinin obyektləridir. Süni yaradılmış obyektləri.
İnsanı əldə saxlamaq
üçün, onu cızığından
çıxmağa qoymamaq üçün sistem bu yola gedir.
Amma qumun altında yaşayan qadının
bunların heç birinə ehtiyacı yoxdur. O, sadəcə
işini görür və bunun qarşılığında
ona yemək və su verirlər.
Təsadüfən ağızdan çölə
çıxan sözlərin ardından Nikini yuxu aparır. Onun
gözünə qadın görünür. Qumda yavaş-yavaş yeriyərək o, Nikiyə
gülümsəyir. Oyananda qadın yoxa
çıxır, avtobus da taleyi bəlli. Bəlkə
heç Niki oyanmayıb. Xəyal
qayığına minərək uzun, geridönüşü
mümkünsüz görünən səfərə
çıxır. Və keçmişini
birdəfəlik arxada buraxır?
Ümid
işgəncəni uzadır - Fridrix Nitsşe
Niki ümid edir. Tez-tez qadına deyir ki, onun arxasınca
kimisə göndərəcəklər. Və
o, xilas olunacaq. Kimsə onun itdiyinin, qeyb
olduğunun fərqinə varacaq. Və onun
axtarışına çıxacaqlar. Əvəzinə
qadın onun üzünə gülümsəyir. Hər keçən gün Nikinin ümidi onun
yaşamaq qayəsini sındırır. Ümidin
sonu yoxdur. Ümid insanı tənbəlləşdirir.
Niki və
Droqo
"Tatar Çölü" əsərini
xatırlayaq.
Dino Buzzatinin şedevr romanı. Buzzatini İtaliyanın "Kafkası"
adlandırırlar. Dağın
başında yerləşən hərbi qalaya gedən gəncin
bir ümidi var. Müharibə görmək. Savaşda iştirak etmək. Ona
qaladakı ilk dövrlər maraqsız gəlir. Nəfəsi daralır. Dəhşətli
darıxmaq hissi onu bürüyür. Hərbi
xidməti tez başa vurub evə dönmək istəyir.
Amma...
Amma... Gün keçdikcə hər şey dəyişir.
Droqo get-gedə qalaya öyrəşir. Oradan çıxmaq fikrindən daşınır.
Hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra belə
burda qalaraq qalaya sidq-ürəkdən bağlanır.
Müharibədə iştirak etmək eyforiyası onu
bütünlüklə çulğalayır. Ömrünü
bu ümidlə yaşayır.
Droqonun yaşadığı hissləri Niki də
yaşayır.
Droqo müharibə həsrətiylə, Niki
azadlığa çıxmaq həsrətiylə. Nəticə də nə olur? Ümid
yerini ümidsizliyə buraxır. Nihilizm
dönəmi başlayır.
Niki bu dönəmə ayaq basandan sonra
artıq hər şeydən demək olar, əlini
üzür. O da yanında qaldığı qadına
çevrilməyə başlayır. Tapşırılan
işləri qeyri-şərtsiz yerinə yetirir. Bunun qarşılığında heç olmasa
beşcə dəqiqəlik də olsa dənizi görmək
üçün yuxarıdakılardan izn istəyir.
Bəs niyə dəniz? Dəniz -
ucsuz-bucaqsız azadlıq ümmanıdır.
Filmdən
həyata keçid
Xeyli vaxtdır evdəyəm. Səbəbi bəlli.
Karantin dönəmi. Əvvəl
düşünürdüm ki, bu dövr mənim
üçün şansdır. Oxumadığım
kitabları oxuyacam, baxmadığım kinolara baxacam.
Amma... Gün keçdikcə hər şey dəyişdi.
Daimi olaraq eyni ritualları yerinə yetirmək mənim
üçün dözülməz hala çevrildi. Eyni günü təzədən, təzədən,
təzədən yaşamaq. "Groundhog day" filmindəki
hadisələr beş yuxarı,
üç aşağı gerçəkləşməyə
başlamışdı. Mən də
özümü Bill Murray kimi aparırdım. İndi onun vəziyyətini tam anlayıram.
Bir müddətdən sonra həftənin günlərini
unutmağa başladım. Təqvimə baxmasam
bu günün çərşənbə, yoxsa şənbə
günü olmasını ayırd edə bilmirdim. Həyətə
düşüb bir az gəzişə bilərdim.
Amma bu fikrimdən tez daşınırdım.
Azadlıq massivimin uzunluğu tədricən
kiçildi. Mənzilin otaqları mənim
yeni azadlıq ərazilərimi təşkil etdi.
İradəmdə
kütləşmə simptomları hiss edilir. Azad
iradəm məni çölə çıxmamağa
çağırır. Amma mənim
heç də Niki kimi davranmağa niyyətim yoxdur.
Bayaqdan yazdığım uzun, darıxdırıcı
sicilləmə boşuna deyildi. Bunlar filmin və əsərin
sonu haqqında gəlinən nəticənin öz şəxsi
həyatımdan götürdüyüm fraqmental mənzərəsidir.
Niki haqqında gəldiyimiz təsbit elə onu böcək təki
ovcuna alan qumun nəyi ifadə etdiyini bizim
üçün faş edir. Qum ümidsizlik,
pessimizm, nihilizm - üç ifadəni ehtiva edir. Ən əsas
isə qum iradəni əmən generator, bədənə
yapışıb qopmaq istəməyən zəli xarakterini
özündə daşıyır.
Nəcəf Əsgərzadə
Ədəbiyyat qəzeti.-
2020.- 9 may. S. 18.