O
Fərqanənin əziz
xatirəsinə
O, yoldur!
Bitməyən,
qısalmayan yol! "Sahil" metrosundan "Əhmədli"
metrosuna kimi uzanan yol! O yolda bir romanlıq söhbətlər
olub. Söhbətlər o qədər
qarışıqdır ki, hünərli yazar istəyir
süjet xəttini qursun, əvvəlini, finalını
tapsın. Amma süjet xəttini,
üslubunu, təhkiyəsini quran olsa, əməlli-başlı
roman alınar. Yol boyda roman!
Metrodan çıxıb basırıq dayanacağa
yaxınlaşırıq. Dayanacaq min ilin
dayanacağıdır. Konduktorlar
qışqırır, sürücülər kaskadyorluq edir.
Avtobuslar şahmat fiqurları kimi səpələnib.
Uzaqdan köhnə, balaca avtobuslar
görünür.
- Mənim
avtobusumdur, - həyəcanlanıram. Əslində,
onun avtobusu da dayanıb, müştərisini gözləyir.
Artıq romanı bitirmək lazımdır.
Deyir, bəlkə, bir az da piyada gedək.
Söhbətimiz qurtarmadı axı... Bir xeyli
yolu piyada gedirik. Hündür binalar arxada
qalır. Maşınlar yanımızdan
şütüyüb keçir. Külək
saçımızı qarışdırır, az qalır əlimizdən çantamızı
alıb aparsın. Bəzənsə, qara,
sazağa düşürük. Yağışda
islandığımız, günəşdə
yandığımız vaxtlar da çox olub. O yolun hər
üzünü görmüşük...
O, zəngdir!
Hər an gözlənilən zəng! Günün
hansı vaxtında istəsə zəng edə bilər, zəng
edə bilərsən. Adətən, o,
sözü olanda zəng edir. Mən isə
darıxanda. Amma hər gün onun
sözü olur, mən isə darıxıram. Ona görə də zəng etməyə bəhanə
var. Bəzən saat 12-də zəng edir. Əvvəlcə
əl telefonuma zəng vurub soruşur, yatmamısan ki? Evdəkiləri oyatmamaq üçün
pıçıltı ilə danışırıq. Bir də baxırıq gecənin
yarısıdır. Bəzən
bütün günü bir yerdə olmağımıza
baxmayaraq, evə çatan kimi zəng edir. Deyir, bayaq yadımdan çıxdı, nə isə
deyəcəkdim. Söhbət yenə də
uzanır.
O,
sözdür!
Söz
onu sevir! O da sözə özü kimi inanır, sözün
qədrini bilir. Dünya dağıla, ona xəyanət
etməz. Söz demək onunçün o qədər
asandır ki... İstəsə saatlarla
danışar. Tez-tez Yazıçılar
Birliyinin "Natəvan" klubunda tədbirləri idarə
edir. İstəsə lap 1000 nəfərlik
zalı da ələ ala bilər. O danışdıqca hər
kəsin ruhu sözə uçur. O danışanda söz
şəkillənir, söz havalanır, söz oynayır... O,
sözlə insanlara sığal çəkir, insanları
sehrləyir.
O,
şeirdir!
Şeiri yaşam
tərzinə çevirib! Şeirdən
danışanda hər şeyi unudur. Deyir
ki, məni şeir deyə-deyə dünyadan çıxartmaq
olar. Heç kim inanmasa da, mən
inanıram. Şeiri onun qədər sevən ikinci bir adam tanımıram. Şeiri o qədər
sevir ki, bəzən zəif bir şeirin içindən də
bir misra tapanda sevinir. Amma şairləri
uzaqdan tanıyır. İstəyir ki,
hamı şeir yazsın. Şeir yazmayana
da şeir yazdırır. Şeirin xətrinə
dəyəndə küsür. Özünün
xətrinə dəy, amma şeirin xətrinə dəymə.
Şeir dinləməyi o qədər də
sevmirəm. Amma yanında demirəm ki,
küsə bilər. Deyəndə ki,
şairlər çoxalıb etiraz edir. Görəsən,
bu qədər sevgi hardandır? Onun bu
sevgisinə inanıram, elə hamı inanır.
O, dostdur!
Dost necə
olur ki? İş otaqlarımız yanaşı
olduğundan Yazıçılar Birliyinin dəhlizində
tez-tez Qəşəm Nəcəfzadəylə
rastlaşıram. Hər dəfə
görəndə soruşur ki, "batalyon" haradadır?
Mən də bir-bir sadalayıram:
- Fərqanə
otaqdadır, gənc şairlə şeir müzakirə edir,
Aləmzər evdə, Şəfəq yolda, Məlahət də
Xırdalanda kitabların arasındadır. Məlahətin, deyəsən,
tədbiri var...
Qəşəm
Nəcəfzadə öz ləhcəsində təəccüblənir:
- Ba, yenə
nə tədbirdir?
Fərqanə
öz adını eşidib "Ulduz"un
qapısında görünür. Həmişə
təəccüblənirəm ki, adını bu qədər
tez eşidir. Uzaqdan Qəşəm Nəcəfzadənin
üstünə gəlir:
- Can Qəşəm!!!
Fərqanə dəhlizə çıxan kimi hay-küy
yaranır. Hamı başına yığışır.
Ta ki, hansısa gənc yazar qoltuğunda şeir qovluğu
"Ulduz"un qapısında
görünənə kimi.
Onun dostları o qədər çoxdur ki, yalnız qibtə
eləmək olar. Kimin qapısını istəsə ərklə
döyə bilər. Bir qış günündə
Əhmədlinin küçəsiylə sulu
qarın altında yeriyirik. Havaya nəzər salıb "əsl
dost qapısını döyməli havadır" - deyir. Bir qədər sonra səmimi insan, şair-publisist
Güllü Tomarovanın isti və doğma evinin pəncərəsindən
quşbaşı yağan qarı seyr edirik.
O,
sirdaşdır!
Onunla
rahatlıqla sirr bölüşmək olar! Bəzən
qəsdən sözün ucunu deyirsən, öyrənməsə
əl çəkmir. Çox həssasdır axı... Deyir, qorxma e, mən quyu kimiyəm. O,
hamının sirdaşıdır. Bəzən
qısqanıram, bəzənsə yazığım gəlir.
Bu qədər sirr daşımaq asan deyil
axı? Deyir ki, danışsam romanlar
yazarsan, amma heç vaxt demərəm. Bilirəm ki, deməz!
Desə, bu qədər sirdaşı olmaz
axı?
O, Fərqanədir.
O, felin indiki zamanıdır. Axı söz indiki
zamanda doğulur. Söz şeirin indiki
zamanıdır.
Sözə
çevrilişin mübarək! Söz kimi doğuluşun
mübarək!
Narıngül Nadir
Ədəbiyyat qəzeti.-
2020.- 9 may. S. 31.