İşığın
təbəssümü
Rəhmətlik anam deyərdi ki, özünü
alaçalpodan gözlə, üzü bozdur, boz ay deyərlər
ona. Uşaq vaxtlarımda eşitdiyim bu sözlər
yaddaşımın alt qatlarında ilişib qalıbmış,
son vaxtların bəşəri nigarançılıqla dolu əzablı
ovqatında qəfildən pöhrələyib baş
qaldırdı, yoxdan var oldu. İyirmi birinci əsrin
iyirminci ilinin alaçalposu Çindən gələn, sunami
dalğaları kimi bütün planeti cənginə alan
koronavirus vahiməsi ilə insanlığı sınağa
çəkdi; küçədə qəfildən
yıxılıb ölüm sonluğunda çırpınan
insana epidemiya qorxusundan yaxınlaşıb yardım göstərən
olmadı; beş-on qəpiklik qoruyucu maskanın qiymətini
beş-on dəfə qaldırıb dar macalda yenə alver etdi
insan; virusa yoluxub ölüm tilsimində
çırpınanları öz evlərinə doldurub
bütün qapıları bayırdan bağladı, qapalı
qıfıl-qaynaq etdi insan; qoruyucu maska taxmayanları ən vəhşi
bir qəzəblə təpiklədi, təhqir etdi insan;
dövlət başçısının uzatdığı əli
həmin dövlətin naziri virus təhdidi ilə geri
qaytardı, salamı saymadı insan; dünya boyunca sərhədləri
bağladı, sevgiləri dondurdu, özünü öz evində
girov götürdü insan; dar ayaqda robotların köməyinə
möhtac oldu, süni varlıqlar erasının
qapılarını açıb geri çəkildi insan...
Əsrlər,
minillər boyu insanlıq çöküntülərinin
çökmə və qabarma məqamlarının bədii təhlil
və təqdiminə can atan ədəbiyyat
yaratdığı İblislər, Şeytanlar, Demonlar,
Mefistofellərlə insanın xilası naminə
döyüşərkən... insan və insanlıq heç
vaxt bu qədər mağmın görünməmiş, bu qədər
alçaldılmamış və təhqir edilməmişdir.
Ədəbiyyat dahisi F.Dostoyevskinin
"Alçaldılmış və təhqir edilmiş
insanlar"ını koronavirus cəngində
çırpınan insanlarla, onların əzablarıyla
müqayisə etmək olarmı?! Mikroskopik
robot-varlıqlarla - koronavirus axınlarıyla az
qala dünya müharibəsinə qalxan insan dar ayaqda necə də
zəif, zavalı, köməksiz göründü! Ümumbəşəri
dəyərlər, insani normalar beş-on günün,
üç-dörd həftənin, iki-üç ayın
içində necə də yerlə-yeksan, darmadağın
oldu! Yeni, deyilənə görə laboratoriyada yaradılan
mutant koronavirusun - tacvirusun insana qarşı bu planetar
savaşının sirri-səbəbi, məqsədi-məramı
nədir, kim kimə qalib gəlmək, kim
kimin axırına çıxmaq istəyir və nə
üçün?! Boşalan şəhərlərdən
boşalan planetin nigarançılığı boylanır, məbədləri,
məscidləri tərk edilən Yer kürəsi qəbir evi
kimi sıxılır...
Adama elə
gəlir ki, dünya - Yer planeti heç vaxt belə nigaran, belə
başlı-başına, belə tənha və köməksiz
olmayıb; sanki bəşəri sivilizasiya yolunda tragik
sarsıntılarla bütöv bir epoxa başa çatır,
diz çökür və tam yeni bir dövrün, neçə
min illik bəşəri dəyərlərdən imtina edən
tam fərqli bir epoxanın qapıları açılır.
Yer sivilizasiyasının neçə-neçə şah əsərini
yaradan möhtəşəm bir mədəniyyətin varisi
olan yunan əsgərləri qaçqın uşaqların
sığındığı qayığı
dünyanın gözü qarşısında batırmağa
çalışır, demokratiyanın beşiyi dedikləri
Avropaya pənah aparan yüz minlərlə bədbəxt
mühaciri gülləbaran edir, suda boğulan insanları sahilə
çıxmağa aman vermir və dünya susur! Sonuncu
peyğəmbərin, müqəddəs "Quran"ın
göndərildiyi qədim bir xalq "ərəb
baharları" tələsində vəhşicəsinə
alçaldılır, məhv edilir və dünya susur!
Neçə il əvvəl Amerikada çəkilən bir
filmlə son vaxtlar Çində baş qaldıran və
sürətlə yayılaraq, pandemiya miqyası alaraq az qala
bütün planeti bürüyən, bütün ölkələri
əhatə edən koronavirus fəlakəti
bütünlüklə üst-üstə düşür, yəni
bu planetar fəlakətin bioloji silahla
yaradıldığı, bioloji müharibə faktı
olduğu şübhə doğurmur və dünya susur!
İnternet bazarında bütün bunların planetar
miqyaslı iqtisadi-siyasi oyun, tamaşa olduğu söylənilir
və dünya susur!..
Və susan dünyada sanki axirətin kölgə-kabusları
dolaşır. Kəbənin boşalan tənhalığında
"şeytanın kölgəsi görünəndə"
- bu susan səs kimindir, nədən, kimdən soraq verir?.. Cəhənnəmi idarə edən 19 mələyin
COVİD-19-la əlaqəsinə müqəddəs məkanlar
şahiddirmi?..
Koronavirus qorxusu, yoluxma təhdidi ilə boşalan Kəbəni
televiziyalar bütün planetə göstərəndə
sükutu bircə hansısa din xadiminin kadrarxası
hıçqırıqları pozurdu. O hıçqırıqlarda bəşəri
bir kədər külçəsi, tragik bir əzab qaynarı
vardı; ruhu göynədən, gözə dağ çəkən
dəmir qaynarı kimi yandırıcı bir duyğu idi... Bir neçə müddətdən sonra Kəbədə
dövr eləyən insanlar əvəzinə dövr eləyən
quşları gördüm və həmin yandırıcı
duyğulardan daha dəhşətli bir göynərti
girdabına düşdüm; sanki quşlar insanları
qınayırdı, Kəbə müqəddəsliyinə
sevgini, etiqadı insanların yadına salır, bunun vacibliyini
diqtə, təlqin edirdi.
Planetin
böyük kədəri vulkan kimi püskürür;
yandırıcı lava axınları bütün arzuları,
ümidləri, keçmişləri, indiləri və gələcəkləri
qorxunc əjdaha kimi kamına çəkir; hansısa ölkənin
prezidenti polisləri təlimatlandırır ki, əmrə
tabe olmayan vətəndaşları yerindəcə güllələyin;
hansısa dövlətin baş naziri pandemiyanın qarayaxa təhdidləri
qarşısında əllərin sabunla yuyulması
qaydalarını şəxsən özü nümunə
göstərir; üç milyonu ötən koronavirus
yoluxmaları, iki yüz əlli mini keçən pandemiya
qurbanları müqabilində Yer planeti evdə qal
kampaniyasını bütün ölkələr, qitələr
miqyasında tirajlayır; Beynəlxalq Səhiyyə Təşkilatının
- ÜST-ün altında lax yumurtalardan başqa heç nə
görünmür; Yer planetinin ən gözəl, ən
böyük şəhərlərinin boş qalan küçələrini,
meydanlarını meymunlar, çöl donuzları, dağ
keçiləri, pələnglər, timsahlar, başqa heyvanlar
"zəbt" edir; bir milyondan çox vətəndaşı
koronavirusa yoluxan, yüz minə yaxın insanı
pandemiyanın qurbanına çevrilən ABŞ-ın bir
nömrəli dövlət və siyasət mərkəzi
Ağ evin təxliyyə planı hazırlanır; Avropa
İttifaqı vaxtında kömək etmədiyi
üçün öz üzvündən - İtaliyadan rəsmən
üzr istəyir; ABŞ-ın qocalar evində minlərlə
ahıl pandemiyanın qurbanı olur; Birləşmiş Millətlər
Təşkilatının Baş katibi dünya dövlətlərini
bütün umu-küsüləri unudub koronavirusla birgə
mübarizəyə çağırır və görünən
budur ki, görünməz kiçik məxluqların bəşəriyyətə
qarşı dünya savaşında, artıq
çoxlarının dilə gətirdiyi
üçüncü dünya müharibəsində Yer
sivilizasiyası addım-addım uduzur. Acınacaqlı
olsa da, evdə qal kampaniyası açıq döyüşdən
qaçmağa, evdə, kazarmada gizlənməyə bənzəyir
və Hippokratları, loğmanları olan dünyaya adamın
yazığı gəlir. Əlbəttə,
evdə qal kampaniyasını qınamaqdan söhbət gedə
bilməz, bu, çarəsizliyin acı faktı, dünya təbabət
elminin məğlubiyyətidir. Təkcə
İtaliyada koronavirusa yoluxan tibb işçilərinin sayı
on mini ötüb, bu da həkim fədakarlığının
zirvə həqiqəti, alimlərin yox, həkimlərin
qalibiyyətidir. Fərziyyələr təsdiqlənir; məşhur
Nobel mükafatçısı, görkəmli fransız
virusoloqu koronavirusun laboratoriyada yaradıldığını
təsdiq edib; deməli, söhbət hansı dövlətin
insanlığa, bütün bəşəriyyətə
qarşı yaratdığı bioloji silahdan gedir; əgər
belədirsə, bu planetar fəlakətdən
çıxış yolu - zərdab da
hazırlanmalıydı və paradoks ondadır ki, həmin zərdab
hələ də axtarılır, dünya tibb elminin bir
nömrəli hədəfi olaraq qalır; həmin
çıxış yolunun, zərdabın hansısa dövlətin
gizli seyfində saxlanılmasını, milyonlarla insanın
ölüm-qalım savaşında "səbrlə"
sükut mövqeyi tutulmasını, hansısa "liderlərin"
dünya ağalığına hesablanan, dəyəri yüz
milyardlar, trilyonlarla ölçülən hansısa iqtisadi,
sosial-siyasi nəticələri alçaqcasına gözləməsini
düşünmək - bu, dünyanın sonunu
düşünmək kimi sarsıdıcı bir duyğudur və
əgər nə vaxtsa bunun həqiqət olduğu təsdiqlənərsə,
bu, bəşər tarixinin ən qorxunc, ən şərəfsiz,
ən tragik üz ləkəsi, Yer sivilizasiyasının ən
biabırçı reallığı olacaq. Və
reallığa köklənən "RealTV"-nin efirindən Mir Şahinin küçələrdə
dolaşan məsuliyyətsiz insanlara ünvanlanan
sarsıdıcı sözlərini, bədənbaşlar ifadəsini
eşidirəm. Yadıma təxminən otuz il
əvvəl onun ANS-in efirindən dediyi başqa bir cümlə
düşür: "Azərbaycanda müharibə gedir və
müharibədə Azərbaycan gedir". Gedən
və hələ də qayıtmayan torpaqların kədər
çöküntüsünə dönə-dönə
jurnalistin məğlub olmayan Vətən sevgisini, qalibiyyət
eşqini düşünürəm. Məsuliyyətsiz
insanlara, az qala koronavirusun gizli casusuna,
yoluxdurucu kəşfiyyatçısına dönən vətəndaşlara
bədənbaşlar deyən jurnalisti qınaya bilmirəm; bu,
sənətin sındığı, sözün
qurtardığı nöqtədə peşəkar jurnalistin
çarəsiz çırpınışı, fədakarlıq
faktıdır. Bu, Zərdabiləri, Mirzə Cəlilləri,
Əli bəy Hüseynzadələri olan Azərbaycan
jurnalistikasının qələbəsidir.
Min illərdir ki, bədii yalanlarla real həqiqətləri
axtaran ədəbiyyat okeanının sahilləri bəlkə
də heç vaxt belə tənha, kədərli olmayıb. Planeti hörümçək
toru kimi bürüyən sosial şəbəkələrin,
internet fenomeninin qapısı ağzından, koronavirusun
başladığı üçüncü dünya
müharibəsinin düşünməyə yer qalmayan
sarsıdıcı reallığından ədəbiyyatın
susan, sınan səsləri gəlir. Dahi Füzulinin "Dərd çox, həmdərd
yox, düşmən qəvi, tale zəbun" misrasına bənzəyir
Yer üzü. Dahi Dostoyevskinin "Allaha
yazığım gəlir" göynəminin küləkləri
əsir Yer üzündə. Və dahi Nəsiminin
"Dünya duracaq yer deyil, ey can, səfər eylə"
çağırışının göylərində
ruhlar durna qatarına dönür...
Supermarketin
qapısı ağzında üzü maskalı, əli əlcəkli,
gələn müştərilərin üstünə spirt
çiləyən tanışın ironik təbəssümə
bürünən qəfil səsi baxır gözlərimə:
- Müəllim,
ədəbiyyatın kefi necədir eyy?
- Yenə
köşklərdə "Ədəbiyyat qəzeti"
tapılmır...
Səsini
qısır:
-
Görünməz balacalarla döyüşdə uduzursunuz...
- Ədəbiyyat
məğlubların yox, qaliblərin Kərbəla meydanıdır...
- İndi deyəcəksən ki, "Ölüm asudə
bahar ölkəsidir bir rində"?
Əslində
zəhləm gedən bu qarayaxa tip Yəhya Kamalın məşhur
misrasını deməklə gözümdə bir qədər
işıqlanır:
-
Böyük söz böyük xilaskardır. Min il əvvəl də beləydi, bu gün də
belədir, sabah da belə olacaq!
- Yox,
müəllim, daha gecdir, söz sınır, ədəbiyyatın
son zəngi çalınır. O ki, qaldı "Ədəbiyyat
qəzeti"nə, - yenə ironik təbəssüm donlu ani
sükut...
-
Köşklərdə yenə tapılmır, - dedim və nə
deyəcəyini gözləmədən uzaqlaşdım...
Yadıma
elmi-fantastika janrında çəkilən, insan beyninin yüz
faiz qüdrətinə qovuşan, gizli gücünə,
misilsiz imkanlarına sahiblənən qızın "O
haradadır?" sualına son məqamda verdiyi cavab
düşür: "Mən hər yerdəyəm". Eyni anda hər yerdə - keçmişdə, indidə,
gələcəkdə olmaq, - bu, Allaha məxsus qüdrətdir.
Filmin müəllifləri demək istəyirlər
ki, çox cüzi, təxminən beşcə faiz
imkanlarından istifadə edilən insan beyni bütöv
potensial imkanlarıyla Allah qüdrətindədir. Və həmin filmdə məşhur alimin əndişəsi
- insan, Yer sivilizasiyası buna hazır deyil, bu, planetar fəlakətə
səbəb olar. Nə vaxtsa ruhun
köçürülməsinə, reinkarnasiyasına...
misilsiz inkişafa sahiblənən Atlantida da bəlkə həmin
səbəbdən göy hökmdarlarıyla müharibədə
məhv edilmişdi...
Biorobot
kimi yaradılan Adəm və onun iki qabırğasından
klon kimi yetişdirilən Həvva ilə başlayan
insanlıq yeni biorobot yaratmağa yaxınlaşır və bəlkə
də artıq bu fəlakət baş verib...
Yaratdığı
"canlı" robotlar, kibergüclər tərəfindən
məğlub edilən, həyat vəsiqəsi verdiyi dəhşətli
silahların girovuna çevrilən insanın tragik sonunu
hansı "İlahi komediya" miqyasında və məşumluğunda
yazmaq olar?! Ölümə tərk edilən on minlərlə
qoca pandemiya xəstələrinin qan göynədən
psixoloji yaşantılarını yazmaq üçün
Tanrı yeni "Hərb və sülh"lər,
"İblis"lər göndərəcəkmi?! Bu bəşəri
tragediyanın günahkarları, koronavirus adlı bioloji
silahın yaradıcıları "Ölülər"in
son səhnəsinə, "Karamazov qardaşları"nın məhkəmə zalına nə vaxt
çağırılacaq?! Suallar çoxdur,
bitib-tükənmir. Sualların göy
üzündən axirət çağırışlarının,
qiyamət qandallarının səsi gəlir. Və dəfələrlə yarımçıq
qoyduğum, əzabla yazdığım bu yazıya
yazığım gəlir; onun günbəgün yox,
saatbasaat, dəqiqəbədəqiqə faktologiya
baxımından köhnəldiyini düşünmək əzab
verir; dəfələrlə dəyişdiyim ölüm rəqəmlərinin
həndəsi silsilə ilə çoxalan dəhşətli
mənzərəsinə daha baxa bilmirəm. A.Kamyunun "Taun", Q.Markesin "Vəba günlərində
eşq" romanlarını, taunun qurbanı olan M.Füzulinin
böyük kədərini, göylərdən gələn qəzəl-ayələrini
düşünürəm və işığın nəfəsini,
təbəssümünü hiss edirəm.
Sadıq Elcanlı
Ədəbiyyat qəzeti.-
2020.- 16 may. S. 25.