Şeir Günəşin
dalınca qaçmaqdır
Şeirə vəzninə
görə münasibət bildirən cavanlara
Yazının dəhnəsində iki uşaqlıq xatirəmi
yazmaq mənə sözümün evinə gəlməkdə
kömək edəcək.
Evimiz Laçında Həkəri çayının
yatağına yaxın olurdu. Çay
yatağının sağı və solu sıra dağlar idi.
Səhər günəş çayın sol
qolundakı dağların başından doğurdu, axşam
sağ qolundakı dağların başından
batırdı. Yayda axşamüstü
günəş əyilib, sağ əldəki dağın
başında üfiqi vəziyyət alırdı. Gözlərin qamaşana qədər
baxdığın anda sənə elə gələrdi ki,
günəş dağın başına söykənmiş
top lüləsidi. Ağlıkəsməz
uşaq vaxtlarımda çayın qırağından
götürülərdim dağın başına. Nədi-nədi ki, gedib günəşi yaxından
görəcəyəm. Böyüklər
nəyə qaçdığımı bilirdilər və məni
haylayırdılar ki, "ay uşaq, şeytan fəhləsi
olma, geri qayıt, elə görünməyinə baxma, orda
gün yoxdu". Amma mən dayanmazdım,
qaranəfəs qaçardım. Dağın
sinəsində bir yer vardı, ora çatanda göyə
baxıb günəşi çayın qırağında qoyub
gəldiyim yerdən yayınıb yuxarı
qalxdığını görərdim. Əlbəttə,
bu mənə belə gələrdi, günəş elə
öz yerində idi. Kor-peşman yarı
yoldan geri qayıdardım. Ağlıkəsməz
vaxtlarımda 6-7 dəfə günəşin dalınca
qaçdığım olub.
Laçında Həkəri çayı boyunca dədə-babalardan
qalma çoxlu tut bağları vardı. Tut dəyəndə
xanımlar bəhməz və irçal bişirər, sərib
tut qurusu edərdilər. Kişilər isə
çırpılmış tutu çəlləklərə
doldurub qıcqırmasını gözləyər, yayın
sonundan payızın orta ayına qədər misdən
hazırlanmış dəfə-daraqla gecə-gündüz
araq çəkərdilər. Araq çəkilən
yerə zavod deyilirdi. Biz uşaqlar da
gündüzlər araq çəkənlərin yanına
gedib bu işi seyr edər, araq çəkənlərə
ehtiyac olanda gücümüz çatan işlərdə əl
atardıq. Yadımda qalan bir proses çox
maraqlıydı. Bir bağın tutu çəkilib qurtarandan
sonra növbəti bağın qıcqırdılmış
tutu qazana tökülüb təmiz arağı gələn
kimi araq çəkən kişilər lülədən
süzülən mayedən bir qədər nəlbəkiyə
tutub qıraqda od vurardılar. Nəlbəkidəki maye göy alovla yanardı.
Hansı bağın tutu yanandan sonra yerində daha az su qalırdısa, demək o bağın tutu
çox şirin, qıcqırma müddətində buxarlanma
itkisi isə az olub. Bu, çəkilən
arağın keyfiyyət göstəricisi sayılırdı.
Son vaxtlar bəzi dərgi və saytlarda cavan ədiblər
tərəfindən şeiri vəzninə görə dəyərləndirən
yazılar işıq üzü görür. Bu yazılarda
əsasən tərəzinin bir gözü müəllifin
gözündə sərbəst şeirin xeyrinə
aşağı basır, heca şeirinin qoyulduğu
gözü isə təbii ki, yuxarı qalxır. Mən cavanların tərəzisində
yüngül gələn heca şeirinin tayının
üstündə durmaq fikrindən uzağam. Sadəcə, həmin yazıların kontekstində
şeir haqqında fikirlərimi bölüşmək hissi mənə
güc gəldi. Amma haqqın
tayının üstündə durmağı boynumun borcu hesab
edirəm.
Çox təəssüf ki, gənclər sənətə,
onun janrlarına yaranma zamanı etibarilə hansının qədim
və hansının təzə olmasına görə qiymət
verirlər və bu zaman guya yeniliyin tərəfdarı
olduqlarını göstərməyə
çalışırlar. Belə yazılarda əsasən
yekun qənaət kimi - əgər hökm vermirlərsə -
heca şeirinin dövrünün keçdiyini cəmiyyətin
şüuruna yeritmək meyli hiss olunur. Şeiri
vəzninə bölüb şairin fikir və
düşüncəsini sərbəst şeirdə daha azad
ifadə olduğunun tərəfdarı olanların fikirləriylə
o zaman razılaşmaq olar ki, hecada yazılan şeirlər bədii-estetik
gücünə və müəllifinə özünü
ifadə etmək üçün verdiyi imkana görə o
biri vəznlərə yenilsin. Axı bizdə
bu, müşahidə olunmur. Hecaya
ağız büzənlərin, onu ironiya ilə
"dördkünc" şeirlər adlandıran bəzi əli
qələm tutanların saçı-saqqalı ağarıb,
amma hələ də yazdıqlarını eksperiment adıyla
ortaya çıxarırlar. Müəllifin
yazdığını uzun illər eksperiment adına
ortaya çıxartmasının alt qatında həm də
özünə, yazdığının bədii dəyərinə
bədgümanlıq dayanır. Dolayısı
ilə belə özündən bədgüman mətnlərin
eksperiment adlandırılması haqqında müəllifə
sual edəndə cavab yerində özünü qabaqcadan
sığortalamaq üçün əl yeri qoyur. Necə deyərlər, tutar qatıq, tutmaz ayran.
Bunlar ancaq qrupbazlıq edərək, bir-birinin
başını bəzəyib, bir-birinə mükafatlar verib
nə yolla olur-olsun, özlərini gündəmdə saxlamaq
istəyindən o yana keçmir.
Şeir hansı vəzndə yazılır,
yazılsın meyar sənin mövzunu necə ustalıqla
işləməyində, fikirlərini nə qədər
pardaxlaya bilməyində, ruhunun (vəhy) və müşahidələrinin
(kəsb etmək) diliylə özünü ifadə edə
bilmək bacarığındadır. İnsan nə qədər elmi tərəqqiyə
nail olsa da, şeirin materialı keçmişdən
günümüzə yol alan, folklor
kitablarında cəmlənib dədə-nənələrimizin
ruhunu özündə yaşadan sehrli sözlərdi. Ustad tarzənin
barmağının simlə çarpışmasından
insanın qəlbini ehtizaza gətirən musiqi
havalandığı kimi, arı ilə çiçəyin
tutaşmasından şana bal
süzüldüyü kimi, əlindəki qələm sənin
ən dərin fikirlərinin bədii ifadəsini ancaq sözlə,
onu yerli-yerində işlətməklə verə bilər. Qələmin çarpışması,
tutaşması sözlədir. Bu gün
şeirə gəlmək istəyən cavanların ortaya
qoyduğu mətnlərdə daha çox müşahidə
olunan qüsur həmin mətnlərin dil, söz ehtiyatı
baxımından yavan olmasıdır. Hansısa
mövzuda şeir yazanda gərək şairin söz
ehtiyatı elə ola ki, mövzunu aça
bilən bütün sözlər göydən keçən
durna qatarı kimi onun ağlından (burda xəyal yerinə
düşmür) ötüb keçə. Şair
həmin sözlərdən ona lazım olanını qatardan
endirə bilməlidir. Bəzən həmin
qatardan şeirə saldırılan sözdən daha
yaxşısı qatarda görünə bilər, bu zaman əvvəlki
sözü buraxıb, təzə sözü şeirdə
yerinə qoymaq lazımdır. Hər
hansı bir mövzuya müraciət edən şair mövzuya
aid olan hər şeyi xatırlamalıdır. Misal
üçün, tutaq ki, ağacdan bədii mətn yazan
müəllif ağacı dibinin kölgəsiylə,
budağındakı quşu yuvasıyla, itin qovduğu
pişiyin həmin ağaca dırmaşaraq canını
qurtarmasıyla, dibindən keçən su arxıyla, sinəsindəki
qarışqa cığırıyla, hətta düşməni
olan baltanı görəndə necə qorxmasıyla
xatırlamalıdır. Baxanda gözlə görünməyən
kökləri də öz yerində! Başqa
cür ağac haqqında olan şeir yavan olacaq.
İkinci bir misal su - maye haqqında deyilən sözlərə
baxaq - içmək, hörtdətmək, dümləmək,
tamsınmaq, qudum, qurtum, bir yan ovuc, bir qoşa ovuc və s.
İndi, gəlin, görək bu sözlərin işlənmə
yeri necə seçilir. Ciyəri yanan suyu içir, hövsələsiz
adam isti çayı hörtdədir, uşaqlar limonadı
dümlədilər, getdi (burda incə yumor da var), xəstənin
dodaqlarına limonlu suda islanmış pambığı
toxunduran zaman xəstə ancaq suyun tamını, dadını
dilində hiss edir - bu, tamsınmaqdı, ardınca el
arasında su haqqında ölçü vahidi kimi işlənən
sözlərdi - mənə bir qudum su ver, bir qurtum su
içdim, bir yan ovuc su içmək, bir qoşa ovuc su
içmək. Bədii mətndə gərək
dilin zənginliyinin verdiyi imkandan məqamında yararlana biləsən.
Bunu bacaran dili sevdirəcək. Dilə sevgi qazandıran özünə və
yazdıqlarına sevgi, ölənlərinə rəhmət
qazandıracaq. Ədəbiyyat dil faktorudur,
yazırıq ki, bizə öyrədilən dil yaşasın.
Burda ayrı düstur yoxdu.
Gözəl şeir yazmağın vəznə, formaya
heç bir dəxli yoxdu. Şeirdə vəznin
fərqi almanı doğrayıb yeməklə, dişləyib
yemək arasındakı mahiyyət fərqi qədərdir.
Aşağıda
sərbəst şeirə nümunə kimi güneyli yazar
Aydın Arazdan bir nümunə gətirmək istəyirəm:
Yalnızlıq
- yəni qapını döyənlər
Üzr
istəyirlər yanlış gəldiklərinə görə...
Hara fırlatsan, hardan baxsan sanballı, bir dəfə
eşitməklə yadda qalan deyimdi. Sərbəst
şeirdi. Yalnızlığın fikirlə
rəsminin şəklidi. Buna kim nə
deyə bilər?!
Yoxsa, "stul "h" hərfinə bənzəyir"i
də bir tapıntı kimi şeirə gətirirlər. Gülməli və sənət
adına söyüşdür. Hələ bir tənqidçi bunlardan ala-bəzək
bir yazı da yazır.
İndi də bir neçə kəlmə şeirdə
azadlıq haqqında. Şeir, eləcə də digər sənət
sahələri azadlıq sevir. Amma ortada o
azadlığa yaraşan nəsə olsun. Bu
nəsəni isə necə, hansı formada deməyin, necə
ifadə etməyin sənətdə heç bir fərqi yoxdu.
İstər ənənəvi formanı
seç, istər sərbəsti. Bizdə
sərbəstdə sicilləmələr oxuyursan-oxuyursan, amma
heç nə almırsan, müəllifin nə demək,
hansı informasiyanı çatdırmaq istədiyi
anlaşılmır. Şeiri oxuyandan sonra
ha fikirləşirsən maraqlı bir deyimi yadına
düşmür. Sonda səndə belə
bir qənaət hasil olur ki, müəllif bu oxucuya
çatmayan fikirlərin arxasında ancaq özünü
(imzasını) gizlədir. Yəni mən
bu oxuduğun yox, mətnlə varam. Keçən
əsrin ortalarında Avropada rəssamlıq və poeziyada
dadaizm deyilən bir cərəyan olub. Cərəyanın
nümayəndəsi qəzetdən sözləri
doğrayıb panamasına doldurur, sonra ordan bir-bir
çıxardıb, ard-arda düzüb adını şeir
qoyurmuş. Daha doğrusu, bu, rabitəsiz
sözləri şeir qəlibinə salmaqdır. Gerisi
oxucunun öhdəsinə düşür, oxu, nə
anlayırsan anla... Şeirdə azadlıq, sərbəstlik
olmalıdır deyənlərin nəzərinə bir daha
çatdırım ki, bəli, sənət azad
olmalıdır, amma yaxşı şeir var gücünlə
sıxılmaqla (gərilməklə) sərbəstliyin vəhdətindən
doğulur. Şeir yazarkən şair
içəridən hanadakı iplər, ifaya köklənmiş
tar simi kimi daram olmalıdır. İstənilən
şeir mətninə bu meyarla qiymət vermək olar. Bu dediklərimi anlayan şəxs şairdir. Yoxsa azadlıq, sənətdə dombalaq aşmaq
deyil. Sıxılmaq, içinin
daramlığı səni dərinliyə aparmaq
üçündür. Bəs sərbəstlik
nədi - sərbəstlik dərinə yenərkən təfəkkürünün
sənə çatdırdığını
qazandığın söz ehtiyatınla özünü ifadə
edə bilməyindir. Kimdə az, kimdə
çox. Yəni sənətdə
azadlığı qazanmaq mərtəbəsinə qalxmaq sənətkarın
öz əlindədi. Onu o özü
qazanır, onu sənətkara heç kəs
bağışlamır. Burada el deyimi yada
düşür, filankəsin dili də var, dilçəyi də.
Bizdə
yenilik adına şeirdə bəzən elə
əndrəbadi fikirlərə rast gəlirsən, məəttəl
qalırsan. Burdakı yenilik altına yorğan,
üstünə döşək salmağa bənzəyir.
Bilmirsən qəh-qəh çəkəsən, ya
hönkürəsən?!
Hansı vəzndə yazılmasından asılı
olmayaraq, şeirdə lakoniklik və obrazlı dil həmişə
üstünlük qazanacaq. Obrazlı
düşüncə şairin fikrini dərhal oxucuya
çatdırmaq baxımından əvəzsiz materialdır.
Bunun üçün isə həyatda
görüb-götürmək və zəngin müşahidə
qabiliyyətin, mənalandırma bacarığın, bənzətmə
fəhmin olmalıdır. Obrazlı
düşüncə hadisənin oxşarını tapmaq
elmidir. Onun əvəzi yoxdur.
Obrazlı deyim obrazlı desək, tüfəngin
nişangahından qarovullanıb tətiyi çəkməklə
lülədən (müəllifdən) hədəfə
(oxucuya) yönələn güllə kimidir, düz nişan alsan yayınmaz. Şeiri
zinətləndirən bu şərtlər cərgəsinə
gözəl deyim və dərin fikirlər də qoşa bilənlər
barmaqla göstərilənlərdən olurlar.
Bir fikrimi də cavan və ciddi qələm adamlarıyla
bölüşmək istəyirəm. Şeirdə
həmişə zaman və məkan məfhumunu gözləməklə
yanaşı, fikirləri adi məntiqin çətiri
altında olsun. Məntiqə söykənməyən
mətn ayıq oxucunun diqqətindən yayınmayacaq,
haçansa, üzə çıxacaq. Bu,
şeiri xiridarları yanında qiymətdən salan
böyük zədədir. Bugünkü poeziyamızda
ümid verən cavanların içində Şəhriyar Del
Gerani də var. Onun bir şeirinin son bəndi belədi:
Qırmızı
kəndirdə boynun dincələ,
ölüm də gələndə gülərüz gələ,
bir
gün uzaqlardan bir payız gələ,
deyə
ki, qaytarın yarpaqlarımı!
Axı payız hansı haqla yarpaq tələb edə bilər,
bir halda ki, yarpaqların sahibi yazdı. Əksinə,
payız yarpaq itirəndi, xərcləyəndi, zay edəndi.
Payız yarpaqların qırğın fəslidi,
yarpaqların qənimidi. Adi məntiqlə,
bahar payızın üstünə yeriməlidi ki,
yetirib-bitirib sənə göndərdiyim yarpaqları neylədin?!
Yəni məntiq sözə dəhnədən
başlamağı tələb edir. Payızın
üstünə bir bahar gələ (qafiyə düzəlsin
deyə, belə də demək olar - payızın
üstünə dura yaz gələ), deyə ki, qaytar ver
yarpaqlarımı. Adi məntiqlə fikir
belə olmalıdı.
Sözümün axırında sözümün əvvəlindəki
suala qayıdıram - şeir nədi? Cavab verirəm:
Şeir cilvəli gözəl kimi sevimlidir. Sən ondan
yazı prosesində həzz ala bilərsən. Amma bundan
qabaq, gərək, o sənə könül versin.
Şeir şairdən yalquzaq xislətli olmağı tələb
edir, ancaq O.
Şeir yazanın daxili enerjisi, temperamenti yerində
olmalıdır, şeirin payını xərcləmək
olmaz, bu çox vacib şərtdir.
Şeir günəşin dalınca qaçmaqdır.
Şeir şeytan fəhləliyidir.
...Və
nəhayət, şeir qaynar qazandan buğlanaraq soyuq sudan keçib göz yaşı kimi qaba
süzüləndən sonra nəlbəkidə göy alovla
yanıb yox olan odlu mayedir.
May, 2020
İlham Qəhrəman
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 16 may. S. 30-31.