Varislər
Yeganə KƏRİMZADƏ:
"ATAM MƏNİM ÜÇÜN AĞRI
DAĞIDIR..."
"Varislər"in
bugünkü qonağı Azərbaycan nəsrinin unudulmaz
imzası, yazdığı tarixi romanlarla ruhumuzu dirildən,
bizə Xudafərin sevdasının şirinliyini yaşadan,
ssenariləri ilə qorxmaz, ləyaqətli Azərbaycan
kişilərinin portretini yaradan Fərman Kərimzadənin
varisi, tanınmış yazıçı, kinossenarist Yeganə
Kərimzadədir.
Milis rəisinin oğlu
1937-si ilin martında Vedi
rayonunda, partiya işçisi İsmayıl kişinin ailəsində
dünyaya gəlib. İbtidai təhsilini Vedidəki
kənd məktəbində alsa da, onilliyi Beyləqan rayonunun
Şahsevən kəndində bitirib. Hələ yeniyetməlik
dövründən mütaliə etməyi sevir, əlinə rəngli
qələmlər, rəng, fırça düşən
kimi müxtəlif rəsmlər çəkirdi. Bakıda
Ə.Əzimzadə adına Rəssamlıq
Məktəbində təhsilini başa vurduqdan sonra ədəbiyyata,
kinoya olan həvəsi onu Moskvaya, Ümumittifaq Kinematoqrafiya
İnstitutu nəzdindəki ali ssenari kurslarına gətirib
çıxartdı. İkiillik kursu bitirdikdən sonra peşəkar
kinodramaturq kimi C.Cabbarlı adına "Azərbaycanfilm"
kinostudiyasında redaktor, müəllif, kollegiya üzvü
kimi fəaliyyətə başladı. Onlarca filmin redaktoru, bir
neçə bədii filmin ssenari müəllifi olaraq, kino
tariximizə öz töhfəsini verdi.
Unudulmaz və hər zaman doğma Fərman
Kərimzadənin varisi, tanınmış yazıçı
Yeganə xanım Kərimzadə ilə "Ədəbiyyat qəzeti"
redaksiyasında görüşdük.
Vedili qəhrəmanlar
- Vedi dedikdə ilk olaraq elə Fərman
Kərimzadənin özünün yaratdığı,
obrazlarını kinoya gətirdiyi insanlar - Kərbəlayi
İsmayıl, Qəmlo, Abasqulu bəy Şadlinski yada
düşür. Fərman Kərimzadəni
tanıyırdım, kinostudiyada, Yazıçılar Birliyində
dəfələrlə üz-üzə gəlmişdik,
görüşmüşdük. Mənə elə gəlirdi
ki, onun yerişində bir Kərbəlayi İsmayıl ləngəri,
davranışında Abasqulu bəy Şadlinski təmkini, hərəkətlərində
bəzən Qəmlo qətiyyəti hiss olunur.
-
Atası İsmayıl Şıxəli oğlu
inqilabçı olub, daşnaklara qarşı mübarizədə
fəal iştirak edib. Vedi mahalının milis rəisi
işləyib. Atam 1937-ci ildə Stalin
repressiyasının hər kəsə qan uddurduğu bir
dövrdə anadan olub. Dərd ondadır
ki, Stalinin insanlara zülmü təkcə sürgünlərlə,
güllələnmələrlə, yerli-dibli yox olmalarla yadda
qalmayıb, bu həm də deportasiyalar dövrüdür və
bundan ən çox əziyyət çəkən də azərbaycanlılar
və SSRİ-də yaşayan digər türk xalqları olub.
Atamın 12 yaşı olanda, yəni 1949-cu ildə
azərbaycanlıları Ermənistandan deportasiya ediblər və
onlar Beyləqana köçməyə məcbur olublar.
Burada doğulan adam
mütləq yazıçı olmalıdır
Mən
Vedini görməmişdim, illər sonra atam məni ora
apardı, başa düşdüm ki, belə yerdə
doğulan adam mütləq
yazıçı, ya da şair olmalıdır.
Babam əsl sovet adamı olub. Quş cəldliyi ilə
at belinə sıçrayan, güllə yağışı
altında at çapan biri. Yetmiş
yaşı olmamışdı hələ dünyasını
dəyişəndə. Mən onu çox az xatırlayıram, sadəcə uşaq
yaddaşı... Çünki o vaxt 3
yaşım olub, amma ata nənəm yaxşı
yadımdadır. O, ali təhsil
almamışdı, ancaq ağzı bayatılı,
qoşmalı, nağıllı, dastanlı qadın idi. Əsl folklor boğçası demək olardı
ona. Hətta iş görəndə bayatı deyə-deyə,
zümzümə edə-edə görürdü. Çox maraqlı qadın idi. İllər
keçdi, müxtəlif folklor topluları, ədəbiyyat
kitabları ilə tanış oldum, lakin
bir vaxtlar nənəmdən eşitdiyim nümunələri o
kitablarda tapa bilmədim. Mənə elə gəlir,
dediklərini özü yaradırdı. Qardaşını
erkən itirmişdi, taleyinə deportasiya illəri,
ayrılıqlar, itkilər düşmüşdü.
Daha çox ağrılı bayatılar deyirdi: qardaş
oxşamaları.
O adam atamın
dayısı olub
Atamın "Qarlı aşırım"
romanındakı Xəlil obrazı nənəmin doğma
qardaşıdır, yəni atamın dayısı. Nənəm
ömrünün sonuna qədər qardaş deyib göz
yaşı axıtdı, son dəfə qardaşının
şəklinə baxıb, canını tapşırdı.
Bir də bizi nazlayanda, əzizləyəndə
qoşurdu sözləri mirvari dənələri kimi bir-birinin
ardınca. Özüm də nəsə yazıram və mənə
elə gəlir, nənəmə çəkmişəm.
Məncə, belə şeylər qanla, genlə
gəlir.
- Fərman Kərimzadəyə
ilk böyük uğuru "Qarlı aşırım"
romanı və romanın motivləri əsasında
ekranlaşdırılmış "Axırıncı
aşırım" filmi gətirdi. Kim motivasiya vermişdi, kim
tanıtmışdı bu hadisələri ona?
- Əlbəttə, ilk növbədə, atası
İsmayıl kişidən eşitmişdi həmin hadisələri,
çünki babam da həm milis rəisi, həm də
inqilabçı kimi hadisələrin içində olub. Atam öz
xatirələrində bu barədə qeyd yazıb. Ümumiyyətlə, ailədə bu hadisələr
heç vaxt unudulmayıb. Üstəlik, bir qədər
əvvəl də dedim axı, Xəlil atamın dayısı
idi. Müəyyən şeyləri arxiv sənədlərindən,
hadisələrin şahidi olmuş qohumlardan, insanlardan
eşitmişdi. Abasqulu bəy də kənar adam deyildi, qohumluğu çatırdı bizə.
Elə Kərbəlayi İsmayıl özü
də qohum idi. Qəmlo özü də kənd
adamı olub. Yəni bu obrazlar haqqında
atam uşaqlıqdan eşitmişdi və yəqin, zaman-zaman
bu, onun yazıçı yaddaşında bədii həll
formasını tapıb. Mən uşaq
olanda atamın xalası Nəzirə nənəmdən bu
söhbətləri çox eşitmişəm. Əslində, atam bu obrazların bədii təsvir
formasını çox maraqlı işləyib. Bəzi obrazlar dəyişdirilib, rəng
qatılıb onlara.
Onu yaba ilə öldürüb
Tutaq ki, Qəmlo tam olaraq romanda, filmdə göstərildiyi
kimi olmayıb.
Doğrudur, ermənilərə qan uddurub, adı gələndə
hamı pərən-pərən düşüb, çox
vahiməli adam olub. Müəyyən
çatışmayan cəhətlərinə görə həm
də nifrət edirmişlər ona. Məlik
Dadaşov filmdə onun obrazını gözəl yaradıb.
O dövrün şahidlərinin dediyinə görə,
güllə ilə vurublar, Qəmlo ölməyib, sonra yaba ilə
öldürüblər onu.
- "Axırıncı
aşırım" milli kinematoqrafımızın vestern
janrında çəkdiyi ən uğurlu işlərdən
hesab olunur. İllər
keçsə də bu filmə maraq azalmır. Rejissor
Kamil Rüstəmbəyovun quruluşu, Rasim İsmayılovun
operator işi, Arif Məlikovun ölməz musiqisi və
peşəkar aktyor ifaları adamı sehrləyir. Fərman Kərimzadə belə bir uğurlu işin
şöhrəti ilə necə yaşayırdı?
- Atam həm
kinostudiyadan, həm də yazıçı kimi çox
yaxşı qazanırdı. Korluq çəkmirdik.
Özü çox zəhmətkeş adam
idi, çox işləyirdi və bunun haqqını da
alırdı. Kitabları böyük tirajla
çap olunurdu. "Xudafərin
körpüsü" ilə "Çaldıran
döyüşü" romanları o dövrdə rekord
vurmuşdu. İki nəşriyyat bir
ayın ərzində bu kitabların hesabına milyonlar
qazandı və təbii ki, atam da öz payına düşəni
almışdı. Hamı hörmət
edirdi ona. Hər yerdə başa çəkirdilər.
"Göy at"lı oğlan
Ailədə üç bacı, bir qardaş olmuşuq. Mənə qədər
iki qız da dünyaya gəlib, amma onlar vəfat ediblər.
Evin böyük övladı mənəm.
Ailəmizin elə də böyük tələbatı
olmayıb. Sadə həyat tərzi
sürmüşük. Maşınımız
vardı. Rəngi göy olduğundan
"göy at" deyirdi ona. Kinostudiyanın
binasında yaşayırdıq. Rəhmətlik
Adil İsgəndərov o evi atama vermişdi. Atam bizi respublikanın hər yerinə aparıb.
Siqnal səsi eşidib eyvana cumurduq. Yuxarı qalxmağa da hövsələsi
çatmırdı. Deyirdi, əyin-baş
götürün, geyinin, düşün aşağı.
Hara gedəcəyimizi bilmirdik. Az qala Azərbaycanın hər rayonunda döyməyə
qapısı vardı. Öz evi kimi idi
döydüyü qapıların hamısı. Biz də gedirdik, onlar da ara-sıra gəlirdilər
bizə. Raykom katibləri, vəzifəli
adamlar başına and içirdilər, amma onun dostları
daha çox sadə adamlar idi. Şuşanı,
Laçını, Kəlbəcəri
qarış-qarış gəzdirib bizə. Cənub zonası, Şimal zonası, Şəki-Qəbələ
tərəflər. Azərbaycanın dörd tərəfi
cənnətdir, harada gözəl təbiət, saf sulu bulaq, təmiz dağ havası vardısa,
maqnit kimi çəkirdi onu özünə. Gəlişi
toy-bayram olurdu dostları üçün. Quzular kəsilirdi, süfrə
açılırdı. Belə şeyləri
götürmürdü, heyvan kəsiləndə gözləri
dolurdu, amma kimə deyirsən, adamlar bilmirdilər necə
dursunlar onun qulluğunda.
Rusiyanı gəzmişik. O vaxtkı sovet respublikalarını
gəzmişik. Yəni valideynlərimiz əsasən
tərbiyəmizə, təhsilimizə,
sağlamlığımıza fikir veriblər.
Atam
çox ürəyiyumşaq adam idi, bizə
iynə vurulanda gözləri dolurdu. Ümumiyyətlə,
kiminsə əzab çəkməyini,
ağrımağını ürəyi
götürmürdü. Ata deyildi, dost idi bizə. Evdə əsasən anamız məşğul olurdu
tərbiyəmizlə. Dərslərimizlə
o maraqlanırdı, lazım olanda anamız cəzalandırırdı
bizi, üstümüzə çığırırdı.
Atam yanımızda olmasa da, xəlvətdə
anama deyirdi ki, elə bil yad uşaqlarıdır, niyə belə
davranırsan onlarla?! Əslində, valideyn
elə belə olur. Onların ikisi də
bizim yaxşılığımızı istəyirdi.
Atamla ilk uzaq səfərim
Atamla ilk uzaq səfərim 4-cü sinfi bitirdiyim vaxt oldu,
məni özü ilə Moskvaya apardı. Kinostudiyada
işləyirdi onda, filmləri Moskvaya təhvil verirdilər.
İlk dostluğumuz,
yoldaşlığımız belə başladı. Nə yaxşı ki, məni özü ilə
aparmışdı. Bunu özü də sonralar deyirdi:
"Yeganə yanımda olmasaydı getmişdim!".
Oteldə onun təzyiqi qalxdı. Cavan idi, otuzdan bir qədər artıq yaşı
vardı. Ayıltmaq olmurdu. Yaxşı ki, rus dilini bilirdim. Moskvada
azdım, amma sonra yolu tapdım, həkim gətirdim onun
üçün. Bir neçə saatdan
sonra özünə gəldi.
Ailədə çox mehriban idi, üstümüzə
acıqlandığını xatırlamıram. Özü də
səfərlərə çox çıxırdı. Mütləq bizə nəsə hədiyyə gətirməliydi.
Paltar, suvenir, oyuncaq... Ayaqqabı həvəskarı
olduğum üçün çalışırdı mənə
çoxlu ayaqqabı alsın. Uşağıq
da, bir də gördün qripə yoluxurduq,
qızdırmamız qalxırdı. Özünə
yer tapa bilmirdi. Tez nəsə bir hədiyyə
alıb başımızı qatmaq istəyirdi. Saçları tez ağarmışdı, qar kimi
idi, amma uşaq kimi saf, insanlara inanan, onları sevən biri idi
atam. Övladlar arasında heç vaxt
ayrı-seçkilik salmazdı. Dördümüzü
də eyni məhəbbətlə sevirdi.
Yalançı adamları sevmirdi
- Gündəliyinizə
baxırdı? Pis qiymət alanda gündəliyi
gizlətdiyiniz vaxtlar olubmu heç? Bir də, mənim
üçün maraqlıdır, insanlarda ən çox
hansı keyfiyyətə dəyər verirdi?
- Elə adam idi ki, ondan heç nə gizlətmək olmazdı. Onunla hər söhbəti açıq, səmimi etmək
mümkün idi. Deyə bilərdin ki, filan səbəbdən
dərsimi oxuya bilməmişəm və s. Yalançı adam gözünün düşməni idi.
Bayaq dedim, səsini qaldırmazdı, bütün bu xoş
xasiyyətlərinə baxmayaraq, ondan çəkinirdik. Bircə baxışı bəs edirdi,
özümüzü yığışdıraq. Yeganə arzusu savadlı, təhsilli
olmağımızı görmək idi.
Dördümüz də ali təhsil
aldıq. Hətta aramızda iki universitet bitirən
də oldu. Vəzifədə olan
çoxlu dost-tanışı vardı, amma kimdənsə
istifadə etmək onun xarakterinə yad idi. Yekəxana insanlardan ümumiyyətlə,
qaçırdı. Özü kimi sadə,
təkəbbürsüz, səmimi adamların ətrafında
olmaqdan zövq alırdı.
- Kimlər idi Fərman Kərimzadənin
dostları? Sirrini verdiyi, sirrini bildiyi adamlar. Ailəsini etibar
edə biləcəyi, evinə gedib-gələn, evində
qonaq qala biləcəyi adamlar? Fərman Kərimzadə
dünyasını dəyişəndən sonra necə, bu
dostlar yenə o münasibəti qoruyub saxlaya bildilərmi? Dayaq
ola bildilərmi Fərman Kərimzadənin
övladlarına?
Atamın dostları...
- Ən yaxın dostu
Sabir Rüstəmxanlı idi. Dəfələrlə
Yardımlıda, Sabir bəyin ata-baba yurdunda olublar. Məmməd
İsmayıl, Məmməd Aslan... Hətta Məmməd
Aslan atamın elçiliyini də edib.
Tələbəlikdən
dostluq etdiyi, ürək qızdırdığı adam Əlibala Hacızadə idi. Soyadını
xatırlamadığım tələbə yoldaşı
vardı - Seyfəddin əmi. Fotoqraf idi.
Onlara dost demək olmazdı, qardaşdan artıq idilər. Rəssam
Əli Verdiyevlə dost idi. Şeyx Əbdül Mahmudovla dost
idi, həm də ana tərəfdən qohumluğu
çatır bizə Əbdül müəllimin. Yəni həm sənət adamları, həm də
adi insanlar arasında dostları çox idi. Təəssüflər olsun ki, atam
dünyasını dəyişdikdən sonra bu dostların
çoxu yoxa çıxdı.
- Belə demək mümkünsə,
Fərman Kərimzadə ali təhsil almamışdı,
Bakıda Ə.Əzimzadə adına Rəssamlıq Məktəbini
bitirmiş, sonra Moskvada ikiillik ali ssenari kursunda oxumuşdu.
Keçmiş milis rəisinin oğlunun incəsənətə,
rəssamlığa, ədəbiyyata haradan idi bu qədər
marağı?
Tarix fakültəsinə
qəbul olunsa da...
- Atam orta
məktəbi bitirdikdən sonra universitetin tarix fakültəsinə
qəbul olunur. Yəni imtahan verir, amma elə
bilir ki, müsabiqədən keçməyib. Buna görə də maraqlanmır. Əslində, qəbul olunur, lakin onu tapa bilmirlər.
O da, haradasa küsür. Sənədlərini rəssamlıq
məktəbinə verir, ora qəbul olunur, təhsilini davam
etdirir. Sonra kinostudiya, kino onu maraqlandırdığı
üçün ali ssenari kursunda təhsil
alır. Çox mütaliəli adam idi. Tarixlə, xarici ədəbiyyatla maraqlanırdı və
Azərbaycan tarixini gözəl bilirdi.
- Yeganə xanım, bu il
oktyabr ayının 18-də şanlı Azərbaycan Ordusu
Xudafərin körpüsü üzərində üçrəngli
bayrağımızı sancdı. "Xudafərin
körpüsü" deyiləndə ilk olaraq Fərman Kərimzadənin
eyni adlı romanı yada düşür. Torpaqlarımız
30 ilə yaxındır düşmən işğalı
altında idi. Xudafərinin alınması
xəbərini eşidəndə hansı hissləri
keçirdiniz? Xudafərin
körpüsünü ziyarət etmək niyyətiniz
varmı?
Xudafərin və atamın ruhu...
- (O dəqiqə gözləri dolur, səsi titrəyir)
Ağladım.
Hönkür-hönkür ağladım. Sevindiyimdən özümə yer tapa bilmirdim. Xudafərin işğal altında olanda həmişə
mənə elə gəlirdi ki, atamın ruhu da işğal
altında qalıb. Ali Baş Komandan o şad xəbəri
televiziya ilə elan edəndə bir anlıq rahatlıq hiss
etdim, düşündüm, atamın ruhu da sakitləşdi. Yollar açılan kimi mütləq gedib Xudafərini
ziyarət edəcəyəm. O körpü ilə
bağlı atamın dilindən o qədər maraqlı hadisə
eşitmişəm ki... "Xudafərin
körpüsü" kitabının məndə
avtoqraflı nüsxəsi var. Orada atam təxminən belə
yazıb: "Qızım, bu romanı oxu və nə qədər
ki, Azərbaycan var, Azərbaycan xalqı var mənim əxlaqımdan,
bu kitabdakı əxlaqdan çıxma. Nə zaman bu əxlaqdan
çıxsan, o zaman bil ki, nə atan var, nə də Azərbaycan
xalqı!". O, bütün
kitablarını övladlarına avtoqrafla hədiyyə
edirdi.
- Stalin repressiyasından sonra sovet
DTK-sında bir ənənə qalmışdı. Ədəbiyyatı, yəni kütləvi təsir
gücünə qadir təbliğat sahələrini daima nəzarətdə
saxlamaq ənənəsi. Kimin qabında nə
vardısa, gözəl bilirdilər. Hətta DTK-ya işləyən
sənət adamları da az deyildi və
bununla fəxr edənlər də vardı. Eşitdiyimə
görə, sovet DTK-sı ilə Fərman Kərimzadənin
ulduzu düz gətirməyib...
Onu niyə izləyirdilər
-
Çox doğru qeyd etdiniz, DTK sənət adamlarını nəzarətdə
saxlayırdı və güclü senzura vardı. Ümumiyyətlə götürsək, o dövrdə
rus xalqı ilə müştərək qəhrəmanlıq
faktı olmayan tarixi əsərlərin yazılması qanunla
olmasa da, yazılmamış qanunlarla qadağan idi. Azərbaycan tarixində isə ancaq rus zülmü,
rus işğalından söhbət gedə bilər. Ümumi götürsək, Kərbəlayi
İsmayıl kimi obrazları ədəbiyyata gətirmək
çətin idi. Bu kişilər millətimizin
mentallıq göstəriciləri olub. Bolşevik
bayrağına əyilməyən, mübariz, qətiyyətli,
ölümün gözünə düz baxan adamlar. Sovet ədəbiyyatı belə obrazları görmək
istəmirdi. Onları yaratmaq
üçün mütləq böyük peşəkarlıq
tələb olunurdu, qolçomaq kimi təqdim edirsən, sinfi
düşmən kimi yaradırsan, amma onu alçaltmırsan,
təhqir etmirsən. Əlbəttə, belə
şeylər DXK-nın gözündən yayına bilməzdi.
Yəqin, elə ilk əsərlərinin çapından sonra
atam daima onların nəzarətində olub, amma 1988-ci il hadisələri başlayandan sonra, meydan hərəkatı
öz pik nöqtəsinə çatanda bu nəzarət
artıq təzyiq halı aldı. Qarabağa
Xalq Yardımı Komitəsi yaradıldı və atamın
orada rəhbərlikdə təmsil olunmasını istəyirdilər.
Artıq, Ermənistandan azərbaycanlıların
növbəti deportasiyası başlamışdı.
Həbs olunsam
intihar edəcəyəm
Atam komitə üzvləri ilə rayonlara gedir,
qaçqınların yerləşdirilməsində fəallıq
göstərirdi. Həmin ərəfədə izləndiyini hiss edirdi. Xəlvətcə anama demişdi ki, əgər məni
tutsalar, intihar edəcəyəm. Razı
olmaram mənə görə övladlarım
başıaşağı olsunlar. Yəni
həbs olunmağı özünə, ailəsinə təhqir
hesab edirdi.
O vaxt
işğaldan təzə azad olunmuş Cəbrayıl rayonu
bizdə idi. Atamın dostu vardı orada,
Şahmat məktəbinin direktoru, Şəhriyar müəllim.
Atam onlarda olanda özünün xəbəri olmayıb, milislər
gəlib ev yiyəsinə xəbərdarlıq
ediblər ki, Fərman müəllim təcili Cəbrayılı
tərk etməlidir. Ev sahibi bunu atamdan gizlədib,
amma milislər əl çəkməyiblər və Şəhriyar
müəllim axırda deyib ki, mən qonağıma evimi tərk
elə deyə bilmərəm, əgər o gedəcəksə
mən də onunla biryolluq gedəcəyəm. Beləcə, Şəhriyar müəllim atama
qoşulub Cəbrayıldan çıxmışdı.
O ərəfədə
atam böyük bir nümayəndə heyətini
başına toplayıb Moskvaya getmişdi. SSRİ
prezidenti Mixail Qorbaçovun qəbuluna düşmək, Azərbaycandakı
vəziyyət, qaçqınlar, ermənilərin xəyanəti
ilə bağlı onu birbaşa məlumatlandırmaq istəyirdilər.
Xeyli vaxt Moskvada qalmalı oldu. Bilirsiniz də, erməni lobbisi Rusiyada
güclüdür. Rusiyanın, elə Azərbaycanın
özündə ermənilər DTK və digər güc
strukturlarında yerləşiblər. Atam
1967-68-ci illərdə qələmə aldığı
romanda erməni Andranik haqqında dəqiq faktlar
yazmışdı və bunu çox dar çərçivədə
dostlarının yanında oxumuşdu. DTK
dərhal bundan xəbər tutmuşdu və atam o vaxtdan bəri
həmişə nəzarətdə olub.
Oğurlanmış roman
Haqqında danışdığım roman çap
olunmadı və evdən yoxa çıxdı. Yəni
romanı evdən oğurladılar. Bunu
gözlərimlə gördüm. Səhərə
yaxın idi, hamı yatmışdı. Birdən
evdə ayaqqabı səsi eşitdim. Elə
uşaqlıqdan çox ayıq yatıram. Oyandım. Fikirləşdim anam
niyə evdə ayaqqabı ilə gəzir?! Yad bir qadın vardı evdə, məni görən
kimi qaçıb getdi. Həyəcandan
çığıra bilmədim. Sonra bunu
evdə danışdım, gülüb dedilər ki, qara
basıb məni. Atam da gülərək dedi ki, təxəyyülü
güclüdür, bu qız yazıçı olacaq.
- Bəs nəyə görə həmin
romanı yenidən bərpa etmədi? Düzdür, bir
şeyi itirdikdən sonra yenidən yazmaq çox ağır
prosesdir, amma belə vacib əsəri nədən unutdu?
- İmkan vermədilər axı. Danışdığım
hadisədən xeyli müddət sonra məlum oldu ki, roman evdən
yoxa çıxıb. Nə qədər
axtarsaq da, əlyazmaları tapa bilmədik. Xeyirxah adamlar hər yerdə var. Atama məlumat verdilər
ki, romanın filan yerdədir və üstünü
açıb-ağartma. Yalnız bundan
sonra o vaxt mənim yuxu görmədiyimə inandılar.
Arxivləri Rusiyaya
köçürmüşdülər
Atam
dünyasını dəyişəndən sonra onun adına xeyriyyə fondu yaratdıq. Milli Təhlükəsizlik Nazirliyinə fond
adından rəsmi müraciət etdik və bizə cavab verdilər
ki, 1990-cı ildə bəzi arxiv sənədləri Rusiyaya
köçürülüb.
O romanda təsvir
olunmuş epizodların böyük qismi şahidlərin danışdığı
hadisələr əsasında yazılıb. Andranikin necə bir türk düşməni
olduğu, türklərə necə divan tutduğu
yazılıb.
- Məşhur kişilərin ətrafında
qadınlar da çox olur. İşlə əlaqədar olaraq
fanatlar, oxucular və b. Yəqin, Fərman Kərimzadənin də
ətrafında belə qadınlar az
olmayıb. Evdə necə idi vəziyyət?!
Ananız Xalidə xanım qısqanırdı
Fərman müəllimi?
- Anam
atamı çox sevirdi. Bu sevgi
qarşılıqlı idi. Onlar sevib evləniblər.
Atam elə ilk görüşdən aşiq olub
anama. Üç yaş kiçik idi anam
ondan. Həmişə xatırlayıb
gülürdülər. On bir günün içində
az qala on dəfə elçi gedirlər və
dediyim kimi, babam tərslik edib qızı vermək istəmir. Təsəvvür edin, əvvəl böyüklər,
ağsaqqallar gedir elçiliyə, alınmır. Dostları gedir, alınmır. Atam
dostlarına qoşulub elçiliyə gedir, özünü
oğlanın yaxın dostu kimi təqdim edir, alınmır.
Yəni babam onlara başqa çıxış
yolu saxlamır, məcbur olub qızı
qaçırırlar. Sonradan babam
atamın xətrini dünyalar qədər istəyirdi. Belə deyək də, arvad qohumları başına
and içirdilər onun. Hətta anam bəzən
bundan küsürdü.
Anam onu
Elizabet Teylora da qısqanırdı
- Yeganə xanım, bunu başa
düşdüm, amma cavab vermədiniz axı, Xalidə
xanım Fərman Kərimzadəni qısqanırdı, ya yox?
- Anam
çox qısqanc qadın idi. O vaxt "Kleopatra" filminə
birgə gedib baxıblar. Filmdən sonra atam deyib
ki, gördün də Elizabet Teylor necə gözəl
qadın idi, anam da bunu təsdiq edib, amma həm də
küsüb atamdan. Yəni anam uzaq məsafələrdəki
qadınları da atama qısqana bilirdi. Hətta
elə bil dünyasını tez dəyişməsinə də
anam qısqandı onu. Son günlərində bir dəfə
dedi ki, uşaqlar, məni bağışlayın, atanızdan
çox yaşadım.
- Fərman Kərimzadə 52
yaşında dünyasını dəyişdi. Bu yaşda ölüm həm gözlənilməzdir,
həm də ağrılı. Nə oldu
ölümünə səbəb?
- Tərtərdə
idi, qaçqınların yerləşdirilməsi ilə məşğul
olurdu. Qəfil insult olmuşdu. Amma mənim
içimdə bir şübhə də var. Məncə, ona nəsə
elədilər. Həkimə
çatdırılsa da gec olub. Bizə xəbər
verdilər ki, xəstədir. Həkimlə
danışdıq, birlikdə Tərtərə getmək istədik.
İlaxır çərşənbəyə
hazırlaşırdıq. Evə
qayıtmağını gözləyirdik. Müslüm əmi vardı, yanında idi. O xəbər
verdi bizə. Sən demə,
artıq atam keçinib, amma bizə demirlər. Yazıçılar İttifaqında Lida xanım
vardı, o zəng vurdu, mən danışdım. Dedi
ki, nəsə kömək, maşın-zad lazımdırsa xəbər
verin.
Bizdən başqa hamı
bilirmiş...
Çox
sakit danışdım, dedim hər şey qaydasındadır,
maşın da, adam da gedib. Söhbətin
sonunda dedi ki, Allah rəhmət eləsin. Yerimdə
donub qaldım, dilim tutuldu. Sən demə,
yaxın ailə üzvlərindən başqa, hamı onun rəhmətə
getdiyini bilirmiş. (Göz
yaşlarını saxlaya bilmir).
- Sonda rəssam, yazıçı,
kinossenarist Yeganə Kərimzadə atası Fərman Kərimzadənin
portretini bir cümlə ilə necə təsvir edə bilər?
- Fərman Kərimzadə mənim üçün
Ağrı dağıdır, saçları
Ağrının qarı, xatirəsi Ağrı
dağının əzəmətidir.
Söhbətləşdi:
Əyyub QİYAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 7
noyabr.- S.16-17.