Savaş dönəmində "Bizim tərəflər"
hekayəsinə
yazılmış essevari mətn
Şərif Ağayar özünün "Bizim tərəflər"
hekayəsi barəsində Alpayla danışanda "istərdim
atan da oxusun" deyib. Əgər oxumağımı istəyibsə,
deməli, rəyim də onun üçün maraqlı
olmalıdır. Bəri başdan deyim,
yaşımla bağlı oxumağa həvəsimin
azaldığı vaxtda da gənc yazarların arasında
Şərifin (yanılmıramsa o, qırx yaşı
keçib, bu yaş, nasir enerjisinin aşıb-daşan ən
güclü gənclik çağıdı) yazılarına
diqqətim azalmayıb. Qarşıma
çıxmış qaçqınlıqla bağlı
("Haramı", "Şəkil", "Şeqlov əməliyyatı",
"Arzulardan oyankı şəhər")
yazılarını maraqla oxumuşam. Ötələrdə
təsadüf bir görüşümüzdə onun
güclü yaddaşı, sözə, ağrı-acıya,
itkiyə həssaslığı, dəqiq müşahidə
qabiliyyəti, klassik və çağdaş şairlərimizin
şeirlərində sözlərin yerində
oturmamasını və onları düzgün korrektə edə
bilmək bacarığı yadımda qalıb.
Onun "Bizim tərəflər" hekayəsini
sentyabrın 26-sı gününün gecəsi oxudum. "Sabah nəsə
yazaram..." düşündüm. Hekayənin
elə adından başlamaq fikrindəydim. Həmin axşamın səhərisi, 27 sentyabr Vətən
müharibəmiz başlandı. Ermənilərin
atdıqları top, qrad, raket mərmilərinin Vətənimizin
bədəninə sancılaraq qaldırdığı
toz-duman Ağdam, Goranboy, Tərtər, Füzuli, Cəbrayıl...
bölgələrimiz kimi, mənim yaddaşımı və
yaddaşımdakı Şərifin gözəl təsvir elədiyi
Astaf dağının meşəsi, talası, otu,
gülü-çiçəyi, kol-kosu, daşı,
dağı, yastanı, qumsalı, o yerlərin havası, suyu,
dumanını və mavi göy üzünü də
bürüdü. Özgə vaxt televizordan uzaq
dursam da, indi səhərdən gecə saat on ikiyəcən, bəzənsə
birə, ikiyəcən onunla üzbəüz
dayanırdım. "Gəl indi bu gərgin
vaxtda bir cümlə yaz görüm, necə yazırsan".
Yaxşı ki, hekayədə diqqətimi
çəkmiş söz və cümlələrin
altını karandaşla xətləmişdim. Hekayənin əsas obrazı Şahmar kişinin
taleyindən öncə, hissiyatlı oxucunu yazarın qələmindən
süzülən təbiətin füsunkar gözəlliyi
çəkir. Təbiəti sevən, ona
bağlı olan oxucu özüylə torpağın,
ağacın, qayanın, quşun, suyun qohumluğunu hiss edir.
(Söz düşmüşkən, mənim
"Su qohumluğu" adlı essem var.) Qatırın
noxtası əlində qoca kişi
Şahmarın (subyektiv fikrimcə, həm də antroponim məntiqə
söykənərək bu qənaətdəyəm, Şahmar
adında qocalıqdan çox, gənclik, cavanlıq,
qıvraqlıq, yeyinlik duyulur) yol yoldaşı, yəni Şəriflə
birgə mən də bir oxucu kimi qatırın arxasınca
Astaf dağına qalxan yöndəmsiz, çətin yolla
addımlayıram. Dik yoxuşu çıxarkən, mən kəndimizlə
yaylaq yolunun ortasında olan "Aşağı çay"
deyilən yerdən başlayıb, dağın
döşüylə ələmə-dolama döngəli
"Eşşək yoxuşu" adlanan sərt yoxuşla
qalxanda, daşlı-çınqıllı yolların
yorğunu olub heyim tükəndiyindən (bu məqam mən də
əsərdəki surətlərdən birinin prototipi Şərif
kimi yeniyetmə yaşındayam) qatırın quyruğundan
yapışıram. Yaxud duman çəkiləndən sonra
Astaf dağın başından aşağılara baxanda
Şərifin yazdığı "ard-arda düzülən
yastı-yapalaq dağlar səcdəyə gedən adamları
xatırladırdı" (səh.13) bu qısa cümləsi
övliya ulu babam Seyid Əhmədin adına
olub ziyarətgaha çevrilmiş çeşmədən
üzü yenişə baxanda, çooox aşağılarda
iki dağın dibindən axan incə gümüşü
sapa bənzəyən çay yadıma düşdü. Yaxud
yazarın "Ağ Baba meşədən saqqal
saxlamışdı" (səh.3) bənzətməsi yaylaq
evlərimizin qənşərindəki "Sulu dərə"
deyilən yerin sağ səmtindəki dağın
döşündəki meşənin, eynən oxşarı
olduğundan hekayə mənə çox doğma gəlir,
indi yağı tapdağında qalmış o yerləri
xatırladıqca qəlbimdən sızıltı keçir.
Yazarın "ilmə düşüb! Duman sökülür!" (səh.13)
poetik deyimi... mətni şirinləşdirən ifadələrdəndi.
Deməyim budur, Şərif bəyin incə
detallarla (!) təsvir elədiyi "Bizim tərəflər"i,
eynən, həm də doğulub boya-başa
çatdığım bizim Zəngəzur tərəfləridi.
Detal demişkən, hekayənin ən təsirli, kədərli
yeri, məncə, Ağ Baba dağının meşəsində
qorxulu vəhşi heyvanlarla qarşılaşanda qorxmayan, sərrast
gülləsindən heç vaxt ovu yayınmayan
Şahmarın fır kəkliyi ovladığı səhnə
yığcam və çox qəmli mənzərədir. Məncə, hekayənin sirli məqamı buradan
başlasa da, sonacan üstüörtülü qalır.
İnsult keçirdiyindın üzünün
sol tərəfi səyriyən Şahmar ilk öncə oxucuya,
şəxsən mənə də qorxmaz, iradəli, dediyi
sözündən dönməyən, iki ayağını bir
başmağa geyinən tərs qoca kimi görünür.
O, sərt yoxuşlu Astaf dağına qalxdıqca haldan-hala
düşür, durumu gərginləşir, bəzən
huşunu itirib özündən getsə də iradəsindən
dönmür. Məqsədi Astaf
dağının son zirvəsinə qalxıb, gəncliyində
hər qarışını gəzib dolaşdığı,
ov ovladığı Ağ Baba dağını heç olmasa
uzaqdan bircə yol seyr etməkdir. Hekayənin
sonunda bəlli olur ki, bu inadcıl, iradəli, tərs
qocanın canında, qürurundan kiməsə açıb
deyə bilmədiyi əslində, bir sirr, bir "qorxu"
varmış. Bəlkə
qaçqınlıqdan öncə tüfəngini yerə
qoyub ovçuluğuna tövbə etdiyi də elə bu
qorxusuyla bağlıymış. Vəhşi qaban,
ayı, canavardan qorxmayan sərrast ovçunu zərif, məsum
kəklik fərəsinin iki yol aralıdan qalxaraq
yaxınlaşıb al qana boyanmış sevgilisi xoruz kəkliyi
israrla qaldıraraq özüylə aparmaq cəhdi, deməyəsən,
illərdən bəri unuda bilmədiyi ovçu
Şahmarın canına saldığı
peşmançılıqdan çox, qorxu, vicvicəymiş.
Astafın son zirvəsində Şahmar bircə yol
dağları gözdən keçirir, axtardığı
Ağ Baba dağını tapmır, bir yol durbinlə baxsa da,
Ağ Baba dağını başqa dağlardan seçə
bilmir. Burda çox-çox illər öncə
görkəmli yazıçımız Sabir Əhmədlinin,
ya eşitdiyim söhbətində, ya da hansısa əsərindəsə
oxuduğum bir məqamı təxmin olaraq xatırlayıram,
"hüzr yiyəsi yas çadırının
qapısından içəri girəndə "bir ovçu
baxışıyla" bütün adamları görə
bilir". Əslində, ovçu
Şahmar illərlə addım-addım,
qarışbaqarış gəzdiyi Ağ Baba
dağını uzaqdan onun görkəmindən, duruşundan
tanımalıydı.
Yazıçı, Şahmar kişinin Ağ Babanı
görə, tanıya bilməməsini onun qocalması, yaxud xəstəlikdən
gözünün işığının azalmasında
görür, yaxud dağı tanıyandan sonra Şahmarın
keçirəcəyi halı təsvir etməyə ya çətinləşir,
ya da həvəsi olmur. Mətndə Şahmarın dağı görməyə
biganəliyi hiss olunur. Onun fikri-zikri geçəbəgündüz
ziyarətgahda ibadət edib fır kəkliyi al qana
boyadığı suçundan qurtarıb o dünyaya
günahsız getməkdir. Bəlkə,
Şahmarın acı, dözülməz, məşəqqətli
qaçqınlıq həyatı yaşamasının səbəbi,
məhz qadağan olunmuş o müqəddəs yerdə ov etməsiymiş.
Burda Şah babamızın acı taleyi yada
düşür. Çaldıran
savaşının qızğın,
şıdırğı getdiyi ilk günlərdə qalib gələcəyinə
əmin olduğundan Şah İsmayıl Xətainin
könlündən ov etmək azartı baş
qaldırdığından Şəkiyə gəlir. Yerli ağsaqqalların "o müqəddəs yerdə
ov etmək yasaqdır" tövsiyəsinin fərqinə
varmadan Şəki dağlarının müqəddəs
sayılan ərazisində ceyran-cüyür ovuna
çıxır. Ehh, bu dünyada hər şeyi
bilirikmi, bəlkə, Şah babamızın o tarixi savaşda
ilk dəfə (!) yenilməsi də "müqəddəs gələnəyi"
pozmasının bədəliymiş?.. Burdaca bəndənizin "Kəpənək
bayramı" hekayəsindəki zavallı, miskin erməni
ovçusunu xatırlamaq, güman edirəm heç də
yersiz deyil. Təbiətin sakit, dinc qoynunda bir dəstə
al-əlvan kəpənəyin bir parça yamyaşıl
gözənin üstündə fır-fır firlanaraq rəqs
etdiyini, elə o yaşıl gözənin ortasındaca erkək
və dişi ilanların sevişdiyi xoşbəxt, müqəddəs
anları gözü götürməyən erməni
ovçusu ilanları gülləyə, kəpənək
komunu tulazmaya tutduğundan, (bir Allah bilir, bu çağacan
neçə dağ keçisi, neçə əlik, lap elə
ana donuzu vurduğundan, onların balalarını yetim
qoymuşdu) təkcə o dağların, o meşələrin
deyil, dünyanın ahəngini, harmonisini pozduğuna görəydi
ki, sağ qalmış erkək gürzə onu anbaan izlədiyindən,
vahimədən, qara qorxudan havalanmış ovçu,
doğulduğu yeri biryolluq tərk edərək, bir Allah bilir,
didərgin olaraq dünyanın hansı başına getmək
zorunda qalır.
Hadrut qəsəbəmiz,
Cəbrayıl rayonumuz işğaldan azad edildiyinin sevincindən
doymadığımız bir çağda qana susayan ermənilər
döyüş meydanında yenilməz ordumuzla savaşmağa
təpəri, gücləri çatmadığından,
cığallıq, azğınlıq və alçaqlıq
edərək, müharibə qanunlarını pozub ruslardan
aldıqları ağır dağıdıcı raketlərini
gecə saatlarında savaş meydanından yüz kilometrə
yaxın Gəncə və Mingəçevir, bir gün sonra Bərdə
şəhərinin dinc sakinlərinin üstünə
atdılar.
Gün
boyu televizorun ekranında dəfələrlə uçub
dağılmış evlər, ətrafa
dağılmış daşlar, şaqqalanmış
ağaclar, qarmaqarışıq taxtalar, millər, məftillər,
armaturlar... Pikassonun hayqıran "Henrika"sından yüz
qat dəhşətli mənzərə... Qazıntı
altından çıxarılmış cəsədlər,
körpə uşaqların başında, üz-gözündə
qurumuş qan izləri. Bu vahiməli mənzərəni
qorxu, çaşqınlıqla seyr edən
qızcığazın böyümüş mavi gözləri...
Bir gün sonra da Qubadlını lənətlənmiş ermənilərdən
təmizləmək uğrunda savaşda bacım nəvəsinin
şəhid olma xəbəri... Dönə-dönə
təzyiqimi ölçürlər. Qəhər
boğazıma tıxanıb. Gözlərim
yaşla dolu. "Yekə kişisən,
şanlı ordumuz, igid əsgərlərimiz qızıl hərflərlə
baş ucaldan tariximizi yazır, sənsə evdə oturub
zıqqıldayırsan" özümü gah qınayır,
gah da ovuduram. Şərifin "Bizim tərəflər"
hekayəsi də o dağıntının altından
görünməkdə.
Həmin günün axşamı Ali Baş Komandan cənab
prezidentimizın "Artıq bayrağımız Qubadlı
şəhərimizdə də dalğalanmaqda" xoş
müjdəsi yanğımıza su çiləyir. Həndəsi
fiqurlardan üçbucağa bənzər möhkəm,
davamlı, sarsılmaz ordumuz, xalqımız, prezidentimizdəki
bir narın içərisindəki dənələrtəkin
monolit birliyi, mətanət və bacarığı yenidən
kəşf edərək qürur hissi keçirirəm.
...Hekayədə
altından xətt çəkdiyim "Əlini (Şahmar -
A.A.) yerə atıb cığırın kənarında
oturdu (səh.6)" cümləsindəki "əlini yerə
atıb" ifadəsi, məncə, əlini yerə
dayayıb, yaxud söykəyib kimi yazılsaydı, daha dəqiq
olardı. Mənə qeyri-dəqiq görünən bu ifadə
Şərif kimi söz xiridarının mətnində ağ qarğa kimi görünməkdə. Yazarın bu hekayəsi, nədənsə, Əli Həsənlinin
psixoloji, fəlsəfi "Qayıq" hekayəsini və bu
hekayə barədə Şərifin Alpaya söylədiyi
ürəkaçmayan fikrini yadıma saldı. Ola bilsin, bu psixoloji, özəl üslubla, ləngərli,
uzun cümlələrlə yazılmış o sanballı,
gözəl "Qayıq" hekayəni sonacan oxumağa
Şərifin hövsələsi çatmayıb. Kompüterdə yazanın səhvi ucbatından
yanlış yazılmış bir neçə cümlədən
çıxış edərək tələsik rəy
söyləyib. Buna rəğmən, Şərif
bəydən Əli Həsənlinin "qisasını"
almaq qərarına gəldim. Kənd-kəsəyi,
oranın gələnəyini, təbiətini, mal-heyvan təsərrüfatını
gözəl bilən Şərif bəy "Bizim tərəflər"
hekayəsində "cilovun ucunu ona uzadanda (səh.7)"
yazır. Bəllidir ki, qatırın,
eşşəyin noxtası olar. Cilovu
qatıra vermək, atın kübarlığını,
aristokratlığını aşağılamaqdır. Bu, çiynində kətmən, pambıq
alağına gedən qıza uzun dabanlı tufli, dizdən
yuxarı mini don, yəni dekolte geyindirməyə bənzəyir.
Şərifin, cilovla noxtanın fərqini bilmədiyinə
inanmağım gəlmir. Şərif bəy,
axı sənin yeniyetmə çağın ustad
yazıçımız Yusif Səmədoğlu kimi şəhərdə
keçməyib. Hörmətli
yazıçımızın, yanılmıramsa, "Qətl
günü" romanında "mahmız"
sözünü yerində dəqiq işlətmədiyini
görəndə, bilirsənmi nə qədər
sevinmişdim. Lap səkkizinci sinifdə oxuyanda
"Kommunist" qəzetindəki bir sözdə tapdığım
bir orfoqrafik səhvə sevindiyim qədər. Ancaq
Şərif bəy, sənin bilmədən, bəlkə də
təsadüfdən elədiyin yanlışlığa (cilov məsələsi)
dodağımın bir qırağıyla yumşaqca
gülümsünürəm. "Ayaqların
birləşən yerindən heyvan asmaq üçün
yoğun qarmaq sallanırdı. (səh.10)"
yazırsan. "Ayaqların birləşən
yerindən" yox, "baş tərəfdə dəmirlərin
bir-birinə birləşən ucundan" olmalı. Şahmarın yol yoldaşı, yəni Şərif
"Nə çox nəmişlik var burda? (səh.11)" soruşanda, Şahmar "nəmişlik
deyil, havasızlıqdı" qoca cavab verir. Təbiəti gözəl bilən Şahmar
dumanlı havanın nəmişli olmasını bilməyə
bilməz, o, səhv edə bilməz. Yaxud
qaz sobası "ölə-ölə yanırdı (səh.13)"
yerinə "öləziyirdi" yazılsaydı, daha dəqiq
olardı.
Belə xırda yanlış ifadələri istənilən
yazıçının mətnində tapmaq olar. Məncə,
Şərif Ağayar gənc yaşında (nasir kimi gəncdir)
yaxşı yazmağın və xaricdə çap
olunmağın artıq çəmini tapıb. Lənətə
gəlmişlərin atdığı mərmilərdən Gəncə,
Bərdə, Tərtər... evlərinin
dağıntısından qopan toz-duman, xaos və
dözülməz acılar (elə mən də, "Bizim tərəflər"
hekayəsi də o dağıntının altındaydı)
ağlımı, şüurumu, ruhumu bürüməsəydi,
bəlkə "Bizim tərəflər" hekayəsi
haqqında daha geniş, gözəl fikir yazılardı.
Şərif bəyin oxuduğum yazılarına söykənərək,
"o, öz şedevrini (mənim şedevr ölçüm:
Tolstoyun "İvan İliçin ölümü",
Çexovun "Altı saylı palata", Heminqueyin "Qoca
və dəniz", İvan Buninin "San-Fransiskolu cənab",
Yusif Səmədoğlunun "Bayatı-Şiraz", Patrik
Züskindin "Kontrabas" və Əli Həsənlinin
"Qayıq"... və bu kimilər) bundan sonra yazacaq"
deyirəm.
P.S.
Folknerin sözü olmasın, Əli Həsənlinin
"Qayıq" hekayəsini ikinci yol oxumasını
sayın Şərif bəyə məsləhət bilirəm.
17-19 oktyabr, 2020
Azər Abdulla
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 7
noyabr.- S.28.