Erməni xisləti
Yazıçı Əli
İldırımoğlunun nəsrində
İkimininci illərdə Azərbaycan nəsrinə
yeni bir romançı gəldi. Bu romançı yaşına
görə cavan deyildi. O, ilk romanını yaşı
yetmişə çatanda
qələmə aldı.
Lakin bu vaxta qədər
mükəmməl həyat
təcrübəsi əldə
etmişdi, öz hekayələri və publisistik yazıları ilə Azərbaycanda kifayət qədər tanınmış və şöhrət qazanmışdı.
Azərbaycanı qarş-qarış
gəzən, insanların
həyat tərzi, xasiyyət və davranışları ilə
yaxından tanış
olan bu yazıçı
əsl həyat adamı idi. O, müəllim kimi fəaliyyətə başlamışdı,
jurnalist kimi qırx il
öz istedadını
nümayiş etdirmişdi.
Yazıçı kimi - romanlar
müəllifi kimi hələ tanınmırdı.
Amma bir romanından sonra onu tanıdılar,
xalq mənəviyyatı
və folklorla ilə bağlılığını,
dil və üslubunun sadəliyini, yalnız reallığa, gerçək həyat hadisələrinə üz
tutduğunu sezdilər.
Oxucuların, ədəbi ictimaiyyətin
yekdil rəyi bu oldu ki,
onun özünəməxsus
yazıçı üslubu,
fərdiyyəti var.
Tanınmış yazıçı-publisist Əli İldırımoğlunun
12 cilddən ibarət
“Seçilmiş əsərlər”i işıq üzü görüb –
Dialoq.info
Əli İlrımoğlunun
nəsrində də ermənilik barədə bir çox fikirlər, mülahizələr
var ki, o, bütün bunları əhvalatlar, hadisələr
və söhbətlər
əsasında nəzərə
çarpdırır. Onun yaxın
keçmişin real həqiqələri
silsiləsindən "Erməni
xisləti" adlı
bir yazıya da müraciət edək. Bu yazının
janrı olmuş bir hadisə əsasında qələmə
alınan hekayədir.
Müəllif yazır ki, neçə il
bundan önxə, bir payız çağı maşınla
Şuşaya gedirdik. Şuşanın dolaylarında
qoyun sürüləri
ilə rastlaşdıq,
Aşağı sürətlə
gedən maşınımız
sürünü yarıb
irəliləmək üçün
aramsız siqnal verdi, amma
Qarakərə qoyun gözlənilmədən özünü
maşının qabaq
fənərlərinə çırpdı,
yıxıldı və
tez də qalxıö sürüyə
qarışdı. Tez maşını
saxladıq. Yolumuza
davam etmək istəyəndə üz-gözünü
tük basmış, hündürboylu, cantaraq bir çoban çıxdı, əlində
dəyənək qabağımızı
kəsdi, qışqıra-qışqıra
dedi ki, ara, permanın
qoyununa vurub hara qaçırsınız.
Rəis maşından endi. "Bağışlayın, a kirvə, adınız nədir?" Erməni Aşot
Manukyanla maşındakıların
söhbəti uzun çəkir. O, hədə-qorxu
gəlir, inadından dönmür, onların qabağından çəkilmir,
hətta zədələnmiş
qoyunun əvəzinə
puldan da imtina edir. Bax,
ğu səhnə
ermənilərin müsəlmanlara
qarşı necə kinli olduqlarını, bir fürsət düşərsə, necə
canavara çevrildiklərini
sübut edir.
Amma hekayə
hələ bitmir. Maşının sürücüsü Rəşid
rəisindən icazə
alır ki, qoy bu məsələni
mən həll edim. "Rəhid hücum çəkdi erməninin üstünə:
- Ə, vicdansız oğlu,
vicdansız. Bayaqdan bu kişilər
abrına qısılıb,
sənə baş qoşmaq istəmirlər,
sən də həyasızlığına salıb,
bizi girinc eləmisən, qoymursan sakitcə yolumuzla gedək, bun ə həyasızlıqdv
eləyirsən?! Rəis sürücüyə
tapşırdı ki,
çoban adamdı, onnan işin olmasın. Həmişə özündən böyüyün qarşısında
"bəli, baş üstə"dən başqa
kəlmə işlətməyən
sürücü bu dəfə rəisi eşitmədi. Əlində
maşından götürdüyü
yarım metrlik dəmirlə Aşotu yaxalamaq istəyəndə,
erməni arada heç bir şey olmayıbmış
kimi, şaqqanaq çəkib güldü
və yüz ilin dostu, qardaşı
kimi sürücünün
boynuna sarıldı:
- Va! Ara! Məshəb
haqqı, zarapat eləyirəm də.
Mənim
sürümün hamısı
sizə qurbandı.
A kibrə, mən burda nə dedim
ki, kepinizə dəydi ki, mənim bir səpim olub, onda gərək günahıma bağışlayasınız"
Çox ibrətli bir hekayədir, erməniliyin əsl üzünü açır, maskasını
yırtır. Fürsət məqamı gələndə
vəhşi heyvana dönən erməni, güc, qüvvət görənqdə necə
də miskinləşir.
Tarix boyu belə olub...
Tarixi əsərlərdə erməni-müsəlman
davasını əks
etdirən, günü,
ayı, ili
ilə düzümlənən
mənbələr, sənədlərin
dili ilə söz açan materiallarla üzləşirik.
Lakin bədii və publisistik əsərlərdə
bu mövzu tarixi əsərlərdən
fərqlidir. Belə ki,
müəllif tarixdə
baş vermiş hadisələri qətiyyən
təhrif eləmir, lakin bu əsərlərdə
canlı obrazlar, həyat həqiqətlərinin
bədii təcəssümü
diqqəti cəlb edir. Qarabağ müharibəsini əks etdirən romanlar sırasında Sabir Əhmədlinin "Axirət
sevdası", Hüseynbala
Mirələmovun "Dağlarda
atılan güllə",
Aqil Abbasın "Dolu" romanlarının
adlarını çəkmək
olar.
Əli İldırımoğlunun
romanlarında da bu mövzu əhəmiyyətli
yer tutur. "Mənim
rəncbər atam"
romanında İldırım
kişi deyir ki: "Radiolar bar-bar bağırır
ki: "Qardaş olub Hayıstanla-Azərbaycan",
sənsə köhnə
havaları çalırsan.
Onsuz da atam bilirdi
ki, erməni hansı yuvanın quşudur. Xalq arasında nahaq
deməyiblər ki, ermənini qapında gör. Elə ki, işi düşdü, qapına
gəldi, yağlı
dilini işə salıb kəlməbaşı-kirvə,
kirvə-deyəcək. Əlinə fürsət düşəndə
də əqrəb kimi quyruğunu qaldıracaq. Atam bunları
içi kimi bilirdi. Ancaq bildirməyin zəmanəsi
deyildi". Yenə
həmin romanda Sədətqulu kişi
yaşadığı əsrin
əvvəllərində ermənilərin
Qubadlı camaatının
başına gətirdiyi
müsibətləri xatırlayır
Köhnə Balahəsənli
kəndindən qalxan alovun tüstüsü onun da gözlərini
yaşartmışdı, burda
ermənilərin törətdiyi
vəhşiliklərin şahidi
olmuşdu. Qətlə yetirilən, işgəncələrə
məruz qalan insanların fəryadı
Sədətqulunun qulağından
getməmişdi.
Yenə həmin romanda erməni vəhşiliklərinin
şahidi olursan. "Behbud kişi bir səhər Azərbaycan-Ermənistan sərhəddinin
qovuşduğu Aynaqlı
dərəsinə odun
yığmağa gedir.
Əliquluuşağı ilə kövşən-kövşənə
olan Xınzirək kəndindən dörd nəfər erməni qulduru Behbud kişini kənardan görüb, tez onu dövrəyə alırlar. Behbud kişi işin
nə yerdə olduğunu başa düşüb qasmaq istəyir. Lakin ona aman vermirlər.
- A kirvə, sizə neyləmişəm?! Öz meşəmizdən
odun yığıram.
Yalvarıram sizə, buraxın
gedim. Mənnən işiniz olmasın,
balalarım var.
- Ara, turka buraxmaq
olar?! Səni doğrayıb bizim ac köpəklərə atacam,- ermənilər bunu deyib onun
başına ip salıb sürüyürlər.
Behbud kişi yalvarıb
yaxarır ki, öldürürsünüz, elə
burda öldürünq!
Qoy qanım öz torpağımıza
tökülsün...
Ermənilər insafa gəlmirlər. Onu amansızcasına
döyə-döyə Xınzirək
kəndinə aparırlar.
Bunu eşidib bilən kənd adamlarının sevinci yerə-göyə sığmır. Çünki bir türk ələ
keçmişdi. Uşaqlı-böyüklü
hamı onun edam mərasiminə axışır. Kəndin kənarında
Behbud kişini əl-qolu bağlı ağaca sarıyırlar.
Və qpnıq itləri üstünə buraxırlar".
Başqa
bir misal: "Bir dəfə də şər qarışanda erməni namərdləri torlu-tüfəngli
Əliquluuşağı kəndinə
hücuma keçəndə
ayağı yer tutan ev-eşiyini atıb üz qoyur qaçmağa. İllərlə yel xəstəliyindən
əziyyət çəkən
kimsəsiz bir qarı yorğan-döşəkdən
qalxa bilmir. Ermənilər onu dörddirəkli
damın altında, xəstə vəziyyətdə
yaxalayırlar. Xəstəhal
qarıya olmazın işgəncələr verirlər"
Əli İldırımoğlunun
digər romanlarında
da ermənilərin törətdikləri vəhşiliklər
haqqında belə ürək sarsıdan səhnələr çoxdur. Müəllifin dünyaya gəldiyi kənd Ermənistanla həmsərhəd idi və Əli İldırımoğlu öz
rəncbər atasından,
o kəndin qocaman sakinlərindən bu vəhşiliklər barədə
xeyli bilgiləri vardı.
Bu yazıda Əli
İldırımoğlunun erməni xislətindən
söz açan digər romanlarından da söz aça
bilərik. Amma, zənnimizcə, bu qədər yetər.
Vaqif YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.-
14 noyabr.- S.20.