XEYRANSA
Yeganə
KƏRİMZADƏ
O gecə Xeyransa öldü. Səhər qapım
döyüldü, qonşu Minəxanım həmişəki
kimi xalatının açıq yaxasını əli ilə
tutub üzümə baxır, yenə də qara rəngə
boyanmış pirpız saçlarının arasından
boylanan nazik uzun sifətindən mənasız-mənasız
boylanan xırda gözləri bir nöqtəyə zillənib,
dodaqları rabitəsiz sözləri
pıçıldadı: - "Bilirsən, hardan
başlayım bilmirəm, səhər Rasim məni oyatdı
ki, ...hə axşam xəbərin oldu da, həyətdəki
tut ağacı şaqqalandı axı...
Həyətə ötəri
nəzər saldım, tut ağacı doğrudan da yoxuydu,
onsuz da o ağacın xeyrindən çox, ziyanı vardı. Yayda həyət
qan rənginə boyanardı, uşaqların əlləri
qapqara olardı tut yeməkdən, xəzəli bir yandan nəsə
bir sürü əziyyət, görəsən, Minaxanım
bunamı görə gəlmişdi? - Canın sağ
olsun, - dedim.
Qadın mənə: - Sağ ol - deyib,
sözünün gerisini gətirdi.
- Axşam tut şaqqalananda Rasim dedi
ki, ay Minəxanım, Xeyransa daha yaşamaz, ölər...
- Niyə?
- Bilirsən də, Xeyransa o tut
ağacıynan yaşıd idi axı...
Özümdən asılı olmadan
bağırdım: - Nə olsun, ağac qırılıbsa,
Xeyransa niyə ölməlidi, bu nə
danışıqdı, nə demək istəyirsən?!
- Hirslənmə, bacı, Xeyransa
doğrudan da öldü!.. Səhər
hamamlanıb, sonra çıxıb həyətə... elə
səkidə oturduğu yerdəcə...
Birdən-birə - məməəə...
deyib, evdən çıxdığım yadımdaydı. Xeyransanın
evinə girəndə qarının üzünü
örtüb, ətrafına yığışıb,
ağlayan qonşu arvadları gördüm. Onlar məni
görcək səslərini bir az da
ucaltdılar. Mən Xeyransanın doqquz
uşağından sağ qalan yeganə qızının nəvəsi,
onunsa nəticəsiydim. Mənim oğlum ona artıq yad
olan kötücəsi olsa da Xeyransa onu çox sevərdi, ona
"evim-eşiyim, dudu-dumanım, girdavoy balam", - deyərdi.
Xeyransanın yaşı yəqin
ki, yüzu çoxdan haqlamışdı. Qohum-əqrəbasından
heç kim qalmamışdı. Nənəm
dünyasını dəyişəndə Xeyransa
başına döyə-döyə xırda gözlərinin
suyunu sıxıb, daha mən də öldüm! - dedi. Nənəm
anasından cəmi-cümlətanı on beş
yaş kiçik idi ondan sonra səkkiz uşaq doğsa da
heç biri sağ qalmamışdı, elə körpə
yaşındaca ölmüşdülər. Nənəm
anasının yanından ötüb keçəndə arvad
öz qızının arxasıycan baxıb, - başyeyən
- deyərdi. Qonum-qonşu artıq buna
alışmışdılar, bilirdilər ki, arvad belə desə
də artıq özü nənə olan bircə
qızını çox sevir.
Xeyransa yeddi oğuldan sonra
yeddi qurbanla doğulan qız imiş. Atası neftxuda olsa da,
sovetlər gələndə heç bir yerə
qaçmamışdı. Mədənləri
sovetlərə könüllü verib, yeddi oğlunu bir
qızını yanına alıb, şəhərin mərkəzindəki
mülkünə razılıqla köçmüşdü.
Kişi düşünmüşdü ki, yəqin, ondan əl
çəkərlər. Amma elə olmadı... Qızıl
orduyla birgə şəhərə girən ermənilər,
sanki and içmişdilər ki, Bakıda bir
başıpapaqlı qoymayacaqlar. Qoydular ki,
evlərə girib, elə ordaca camaatı qanına qəltan elədilər.
Xeyransa evin sonbeşiyi idi. Sovetlər gəlməmişdən
bir az əvvəl doğulmuşdu.
Bakıdakı mülklərində
hay-küy düşmüşdü. Şəhərin ən
adlı-sanlı həkimi xanıma baxmağa gəlmişdi.
Neftxuda evdə çalışanlara,
qonum-qonşuya qızıl pullar
bağışlamışdı. Qurbanlar
kəsilib, qazanlar asılmışdı. Bəziləri
ağanın bu halına arxada gülsələr də üzdə
büruzə verməmişdilər. Çoxu, - Ağa,
deyəsən, qocalıb, ağlı çaşıb, desələr
də bilmirdilər ki, bu onların xoş günlərinin son
şənliyi olacaq. Elə onda da Ağa dövrələmə
həyətin tən ortasında tut şivi
basdıra-basdıra demişdi ki, "səni görüm
yüz yaşayasan, qızım da sənən birgə"...
Bütün olanları Xeyransa görməmişdi,
eşitmişdi. Qundaqda olan körpə nə bilə bilərdi
ki...
Xeyransanın atasını,
qardaşlarını sovetlər gecənin birində qənşərlərinə
salıb harasa apardılar. Elə o gedən
oldular. Mülklərini də sovetlər anasının əlindən
alıb, ona körpə qızıyla balaca, qulluqçular
üçün ayrılan otaqlardan birini verib, - sevin ki, bunu da
veririk! -dedilər. Gözünün
qabağında mülkünü parça-parça
bölüb, erməniyə, rusa pay-puş etdilər. Gözündə deyildi, var-dövlət gəldi-gedərdi
yeddi oğul, Ağa kimi kişidən sonra bunlar nəyinə
lazımdı ki? Onu yandıran başqa məsələ
idi; vaxtilə uşaqlarının səsi ilə
aşıb-daşan mülkündə indi rus gədələriylə
erməni qızlarının kef məslisləri qurulur,
yarıçılpaq qadınlar döymə
naxışlı sürahili eyvanlarda sovet əsgərləriylə
birgə qonum-qonşuya məhəl qoymadan bir-birinə
sarılır, işlərini görəndən sonra
açıq şalvarlarının qabağını
islada-islada üçüncü mərtəbədən
düz onlar qalan otağın qənşərinə sidik
buraxır, sonra şaqqanaq çəkib, gülürdülər.
Hər dəfəsində də - burjuyskaya
blyad, - deyib, tüpürəni də olurdu. Hara gedəydi, kimə deyəydi? Bu qız da olmasaydı bircə gün belə
yaşamazdı. Qız isə dünyadan xəbərsiz
böyüyürdü. Özünü
tanıyıb, əli qələm tutanda bildi ki, bir
otağına sığındığı bu mülk
onların olub, yazmadığı yer qoymadı. Axırda onun səsini eşidən tapıldı.
Xeyransanı anası ilə birgə yuxarı mərtəbəyə
qaldırıb, üçotaqlı mənzil ayırdılar.
Həmin gün qızın uçmağa
qanadı yoxuydu. Anası isə artıq zəif
görən gözləri ilə qızına baxıb fərəhlənirdi.
Az müddət sonra evi onlara geri verən
komissar Cəfər qıza elçi göndərdi. Əvvəl
anası razılaşmaq istəməsə də Xeyransa
anasını yola gətirdi: - Məmə, bizim seçmək
hüququmuz əlimizdən alınıb, başqası bu
qapını döyməyəcək, hamı mənə kulak
qızı deyir.
- Xeyrənsə, qızım, o Cəfərin
atası, atovun faytonçusu olub, məni yandıran budu...
- Ay mə... görürsən, yenə
də çörək itirmir, yenə də sağ olsun...
- Nə deyirəm, onsuz da başqa yol
yoxdu. Mən də deyirəm, niyə evi dəyişdi, sən
demə, qara gədənin dərdi varmış...
- Ay mə...
Cəfər pis adam
olmadı. Qızdan on beş yaş
böyük olmasına baxmayaraq, hər onu görəndə
ayaqları, əlləri əsirdi. Axır ki, evlənəndən
bir il keçəndən sonra Xeyransa
öz sözünü ona dedi: - Ay, Cəfər... sənə nə olub ey, əllərün
nöş əsirrr?
- Rəhmətliyin qızı, hər
səni görəndə elə bilirəm dədən
gözümün içinə baxıb, mənə deyir ki,
"ay dəyyuss, sən mənim qızımın
tayısan?", - deyə astadan Xeyransanın qulağına
pıçıldamışdı.
- Ağamı yaxından
görmüşdünnn?
- Sussss...
Xeyransa onda hiss etmişdi ki, kişisi
onu çox sevir, ailəsinə hörmət qoyur, elə o səbəbdən
də hər hərəkətinə, söhbətinə fikir
verirdi ki, Cəfərin başını aşağı eləməsin.
Hər dəfə kişisinin ayağını suya qoymaq istəyəndə,
o çəkinər arvadını yaxın qoymasa da Xeyransa bu
işdən zövq alar, kişisi isə
pıçıldayardı: - Sən xanımsan eyyy, rəiyyət
ayağı yumaq sənlik deyil...
- Sus, ayağıvu bura uzat, sən mənim
ərimsən.
Doğulub basdırılan
uşaqların acısı Xeyransanı yandırsa da əri
onu üzməzdi, əksinə daha çox əzizləyər
könlünü ovudardı. Böyük
qızından sonra səkkiz uşaq itirdi Xeyransa. Qızı isə onunla birgə böyüdü.
Əri anasını ana kimi istər, hörmətini
tutardı, arvad isə hər gün artıq rəngini
itirmiş naxışlı eyvana söykənib oturar, zəif
görən gözlərini mülkün giriş
qapısına dikərdi. Yəqin ki, yeddi
oğlunun, ərinin yolunu gözləyirdi yazıq arvad.
Hərdən də həyətdəki yeganə tut
ağacına baxıb, - Ağəz, Xeyrənsə sən
Allah ağaca bax e, gör necə də böyüyüb...
Ağəz, Cəfərə de dəə, qoy bir
sorağlaşsın, görsün qərdeşlərin, aton hardadı? Kiçik Ağamirzənin iyi
burnuma gəlir... Böyük balam Məhəmməd evlənsəydi...
Həsən... Atam, atam, canım balalarım...
- Ay mə...
Arvad balalarım deyə-deyə
gözü açıq, əlləri qapıya sarı
uzanılı vəziyyətdə canını
tapşırdı...
Elə həmin gün də
Fin müharibəsi başladı. Cəfər də
müharibəyə getdi. Xeyransa fabrikdə
işə düzəldi bir balasını böyütməliydi.
Otağın birini kirayə verdi. Birtəhər dolanışığını
qaydasına saldı. ərindən də
bir az qızıl, pul qalmışdı, pulu az-az xərcləsə
də, qızılları qızına saxlayırdı,
dünyanın işini bilməkmi olardı. Dünya
fırlanırdı, zaman qaçırdı, qız da
böyüdü, ərə getdi, amma uzağa getmədi, anasının
yanında qaldı. Onun da bir qızı oldu, o da
böyüdü, oxudu ərə getdi, onun da bir qızı
oldu o qız mən idim oxudum, anamı, nənəmi itirdim,
amma Xeyransa yaşayırdı mən onun nəticəsi idim,
elçilərim onun yanına gəldi. Xeyransa bir elçilərə
baxdı, bir də mənə: - Ağəz, deyirsən
yaxçu adamduu?
Başımı aşağı diksəm
də sakitcə pıçıldadım: - ay məə...
- Nədü, ağəz, hara
baxıram uğrəş, biqeyrətdi, özümə də
şəkki-şübhəm var...
- Ay məə...
Nəsə, Xeyransa məni də ərə
verdi, təhsilimi başa vurmuşdum,
müəlliməydim. Oğlum dünyaya gələndə
isə Xeyransa məndən çox sevinmişdi. - Ağəz,
axır ki, axır ki...
- Nə, ay mə?
- Day hər şey yaxçı
olacey, bilirsən nöşün, bilməzsən, hardan biləsən,
yeddi qərdeşimdən sonra yeddi qurbannan doğulsam da
ayağım ağır oldu, Nikolay köpəyoğlunu Lenin
köpəyoğlu yıxdı, elə onnan da bizim
öyümüz yıxıldı. Neftxuda
qızıydım, faytonçu arvadı oldum, səkkiz
uşaq basdırdım, bir qız balam qalmışdı onu
da Allah aldı. Qurban kəsin, toxumumuz dəyişdi,
oğlan gəldi, oğlan! Day hər şey
yaxçı olacey, inanmırsan? Bax, bax,
istəyirsən bu tut ağacından soruş, mənnən
yaşıddu.
- Ay mə, ağac danışar?
- Sən bilməzsən,
danışar... Mən daşa dönmüş
danışıramsa, ağac da danışar...
Kəsilən qurbanlığı
tut ağacından asmışdılar, budaqlar dözməyib
qırılanda Xeyransa heyifsilənsə də dinmədi. Hələ
zarafat da etdi ki, - bunun vaxtı çoxdan çatıb, kəsib
atmaq lazımdu. Qonşu arvadlar hay-küy saldılar ki, -
paltar asmaq üçün ipin bir ucunu hara bağlayaq...
Xeyransa başını buladı,
dördbucaq şəklində tikilmiş həyətə diqqətlə
baxdı, baxdı: - Dünya durduqca görüm Lenin
oğraşa üstünü örtməyə torpaq
tapılmasın, - dedi.
Bu vaxt qapı qonşum Minəxanım
üçüncü mərtəbədən
aşağı baxıb qışqırdı: - Ay Sona
xanım, Xeyransa xaladan soruş gör atasının adı
Ağaydı, neft maqnatı Ağa?..
Məhlənin giriş
qapısına sarı asta-asta gedən Xeyransa uşaq cəldliyi
ilə qəfildən çevrilib, - necə bəgəm? - dedi.
- Gözün aydın, televizorda
göstərdilər, tikdirdiyi evləri göstərəndə
bizim də evi çöldən çəkmişdilər, elə
gözəl görsənirdi...
- Qərdeşdərim, qərdeşdərim...
onlardan bir söz demədilər ki?..
- Hamısını güllələyiblər...
Xeyransa bir an
dayandı, sonra asta-asta pillələri qalxmağa
başladı, pillə üstündəki qonşular ona yol
verir, vaxtilə yanından düz keçənlər indi onu
qucaqlayıb, öpürdülər. O gün ağlıma belə
gəlməzdi ki, Xeyransa bu pillələri sonuncu dəfə
qalxır. O, yuxarı çatıb, əllərini
arxasında çarpazlayıb, başını dik tutaraq xeyli
müddət yuxarıdan bir zamanlar onun ailəsinə məxsus
olmuş mülkə baxdı, baxdı sonra öz balaca
otağına çəkildi. O anlarda onun qəlbindən
keçənləri duymaya bilməzdim, axı mənim də
damarlarımda onun qanı axırdı. Onunla
birgə mən də bu gün qürür duyurdum. Bu
gün bu mülk sevinirdi, manqallar həyətin ortasında
qalanmışdı, həyat yoldaşım hamını səsləyirdi:
- Ay camaat, gəlin, hərəyə bir tikə də olsa, gəlin
bir yerdə yeyək!
Uşaqların səsi aləmi
götürmüşdü, qadınlar ərlərinə
qoşulub həyətə enirdi. Xeyransa taxtının
üstə oturub, təsbehlə zikr edirdi.
- Ay mə, gözümüz
aydın...
- Aydınlıq içində, qızım...
- Axır ki, haqq yerini aldı...
- Onları güllələyiblərmiş...
- Zamanə eləydi...
- İndi nə dəyişib?
- Zamanə...
- Deyirəm, ağamın neft
payından süzə verərlər?..
- İstəmirəm, ay mə...
- Nöşün?
- Ağan adi adam
olsaydı, sən bu qədər çəkərdinmi?
- Yox!
- Elə ona görə də istəmirəm,
ay mə... İnsan kimi, bir tikə çörəyimiz
olsa bəsimizdi.
- Ağıllısan, amma qismət,
bura nə yazılıbsa odu...
Xeyransa əlini alnına
dayamışdı, yaşadıqlarını yenidənmi
yaşayırdı? Sakitcə ulu babamdan qalan yeni təmirdən
çıxan evimə keçdim, qundaqdakı oğlum
ağlayırdı, yemək vaxtıydı. Uşağı yedirdib, yuxuya getmişdim,
qapının səsinə oyandım. Artıq
səhər açılmışdı, həyat
yoldaşım gözümə dəymədi, axı bazar
günüydü, görəsən, hara gedib? Qapı döyülürdü. Uşaq
oyandı. Qapı döyülürdü.
- Xeyransa öldü! Öldü!
Mənə elə gəlirdi ki, o heç bir zaman ölməyəcək, məni tək qoymayacaq axı o, Xeyransa idi, amma o öldü! Gecə isə tut ağacı ölmüşdü...
1 aprel 2012-ci il
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2020.- 21 noyabr.- S.14.