Bas bağrına Bayrağı

Bu nə baxışdı, Allah,

Bu nə duruşdu, Allah,

Hara baxır bu ata?

Keçmişəmi boylanır?

Yoxsa ki, xəyalında,

Ürəyində tutduğu

Bir evə elçi gedir?

Nəvəsinin əlindən

Tutub məktəbə gedir...

Hara baxırsan, ata?

Hara baxırsan, belə?

Sıx sinənə oğlunun

Öpüb alın basdığı

Qan tökülmüş,

qan hopmuş,

Büründüyü bayrağı.

Bayraq qan rəngindədi.

Torpaq qan rəngindədi.

Nə şəhidin arzusu,

Nə qanlar yerdə qalar!

Sən elə baxma, ata!

Şəhidim sənə baxır

Dayandığı zirvədən.

Vaxtsız gələn payız

Nə yaman tez gəldi ömrə bu payız.

Rəngim saralacaq, qızaracaqmı,

payız yarpaqlarıtək?

Mən hansı ağacam, hansı budağam?

Bu necə meyvədi?

Həm göy, həm sarı?

Yaşım da bilinmir,

Mən calağammı?

Yağışlar yağacaq budaq gözümdən,

Günlər töküləcək yarpaqlar kimi.

Gah bulud, gah duman alır dövrəmi,

vaxtsız itiririk yaxın çevrəni.

Mən bir az gözləsəm gözüm görəsi,

əlimi uzatsan əlim çatası,

səslərə səs verən səsim çatası

hələ yaşanmamış bir ömür qalır.

Məni yaşadası bir ömür qalır.

Qaytar duruşumu yerinə, qaytar,

itən baxışımı yerinə qaytar,

qaytar olanları yerinə qaytar,

İlahi, illəri yerinə qaytar.

Mən bahar ömrümdən özüm yığışıb

təzədən payıza qayıdacağam.

Ömrün baharı, qışı

Sevdik, bu dünyanın nazını sevdik,

çoxuna gözləyib, azını sevdik,

payıza dözmədik, yazını sevdik,

Bu ömrün qışını kim sevəcək, kim?!

Hələ sevgilərin quraçağı var,

hələ istəklərin alaçağı var.

Bu yerdən, bu göydən, doğmadan, yaddan

hələ könüllərin umacağı var.

Gecələr qurtarmır, gündüzüm gəlmir,

hənirtim səs salır, nəfəsim gəlmir.

Çönüb boylanıram dünənlərimə,

çox şeyə əvvəlki həvəsim gəlmir.

Daha əllərim də üzülüb düşür,

uçur xəzan kimi hər əsən mehlə.

Baharın gül üzü, o təzə qönçə

hər gün səhər-səhər bəzənir şehlə.

Sevdik, bu dünyanın nazını sevdik,

çoxunu gözləyib, azını sevdik,

payıza dözmədik, yazını sevdik,

Bu ömrün qışını kim sevəcək, kim?!

***

Hər dərənin qulağı,

hər təpənin gözü var.

Hər ağacın, yarpağın

deməyə bir sözü var.

Üzünü döndər bəri,

görüm halın necədi?

Baxışını oxuyum,

deyim bu nə gecədi.

Dənizin pıçıltısı

həzin nəğmə oxuyur.

Sənlə olduğum yerlər

yenə sevgi qoxuyur.

Xəsis dünya

Aramıza girdi yuxu

bir gecəlik ölüm kimi,

baxışım axtarır səni

qaranlıqda əlim kimi.

Ümid göylərdən asılı,

sevinclər üzdən sürüşür,

gözlər gözlərdən çəkilir,

dodaq-dodaqdan küsüşür.

Bu dünya belə dünyadı,

istəmir doyunca güləsən,

əlindəkin tutub alır,

qoymur adamtək öləsən.

***

Dünyamı çöndü görən,

Yermi yerin dəyişdi?

Hər yer bomboş, qapqara,

Bilən varmı nə işdi?

Yollar yolluqdan çıxıb,

Qapımı bir döyən yox.

Hamı köçüb gedibmi,

Yerimimi bilən yox?!

Nə günəş var, nə də Ay.

Nə də bir insan səsi.

Bəlkə mənəm yox olan?

Bu nə sükut, İlahi?

Sükut məqamı

Bu günlərə bir inam,

sabaha güman yoxsa,

məni qorxudan günlər

dünənkindən lap çoxsa,

arzuların, xəyalın

tam sükut məqamıdı.

Demək dayanıb həyat,

Demək yoxam bu saat.

Vağzallar... ayrılıqlar

Vağzal...

Uzun fit səsi.

Yola düşür qatar.

Kiminin gözündə qal,

kimində məni apar.

Bəlkə bu dodaqların

sonuncu öpüşüdü.

Bəlkə bu qucaqların

sonuncu görüşüdü.

Bəlkə bu əl o üzün

sığalın görməyəcək.

Bəlkə də bu baxışlar

gözlərdə sönməyəcək.

Bəlkə ömür qatarı

bu vağzala

bir daha dönməyəcək.

Bu hansı ayrılıqdı?

Bizi geri alarmı

götürüb gedən qatar?

Yoxsa bizi sonradan

hansısa tale tapar?

Vağzallar görüş yeri,

vağzallar... ayrılıqlar.

Yellənən bayraq əllər

sonda göylərdən itər.

Kimdə dodağa enər,

kimdə sallanıb gedər.

Ötür ömür qatarı...

Nə qədər həsrət, ümid

uzanıb yollara.

Gecə xatirəsi

Qoşa qol arasında

ötür ömür qatarı...

Gecələr yuxularda

üstümü örtəcəksən.

Boş yastığa dəyən əl

diksinib ayılacaq.

Xatirələr təzədən

yuxudan oyanacaq.

Saata baxacaqsan,

telefonu yoxlayacaqsan...

Ömrün günlərində

neçə xatirə yatar.

Yaddaşlarda olanlar

günlərə min rəng qatar.

Bu gecə mən özümlə

səni də aparıram:

paltarımda əl izin,

xatirəmdə olanlar.

Köksümdə döyünürsən,

baxıb hey öyünürsən,

yuxulu gözlərimdə.

Gecənin sükutunda

sənin xoş təbəssümün.

Dəniz gözlü sarışın qız

Göy üzünün buludu tən,

gecələrin ulduzu sən,

pəncərədən keşik çəkən,

dəniz gözlü sarışın qız.

Yolda ağac sıra-sıra,

boynun əyər ora-bura,

baxış səni çəkər dara,

dəniz gözlü sarışın qız.

Hara gedir, hara bu yol?

Əllərinin çiçəyi bol,

sən gecəmə gəl qonaq ol,

dəniz gözlü sarışın qız.

Əsir qalan əzayla sahibinin söhbəti

Necə getdin yolları,

izinə iz qoymadan?

Sızlayan ayrılığın

közünə köz qoymadan?

O qədər adam içində

səni yoxlayan olmadı?

Demədilər nəyin çatmır,

Baxıb saxlayan olmadı?

Hanı sənin ayağın,

Hanı qolun, qanadın?

Sözünü deyən varmı

əlsiz, qolsuz adamın?

Hər an səni ağrıdan,

səndən qalan kəsir var.

Param-parça canından

burda qalan əsir var.

Gəlirmi tək ayağın,

tək əllərin sədası?

Ürəyin ağrıyanda

varmı yad əl əsası?

Baxa bilmirəm yarama,

gedə bilmirəm parama,

bu gün məni arama

özümdə deyiləm, Allah.

Məndən aralanıb gedib,

köksü yaralanıb gedib,

dərdim paralanıb gedib,

sözümdə deyiləm, Allah.

Çəkməyə dərdmi azdı?

Canı da bölüşürük.

Olanlar getdi bizdən,

yoxluqla döyüşürük.

Rəfail Tağızadə

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 25 iyul.- S.26.