İlan qoşunu üzərində qələbə
Gəncədə
dinc əhalinin evində yatdığı yerdə şəhid
edildiyi gün film kimi bir yuxu gördüm:
Payızın indiki yarısoyuq, yarıküləkli
günlərində, çöllərin solğun,
bağların sarı, xınalı əhvalının
içindən keçərək, ayaqyalın,
başıaçıq, daşların, tikanların
içindən əlimdə üçrəngli bayraq bir
dağa doğru qaçırdım. Nəfəsim kəsilincə
qaçıb çatdığım yer Ağrı
dağının ətəkləri idi. Vaxtı ilə
haqqında çoxlu əfsanələr eşitdiyim
Ağrı dağının qarlı zirvəsinə baxa-baxa
üşüdüyümü hiss etdim. Bəli, həmin
Ağrı dağı idi, uşaqlığımda hər səhər
həyətə çıxanda uzaqdan gördüyüm
Ağrı dağı... Bu dəfə lap ətəyində
dayanmışdım. Qarabağ
savaşı Ağrı dağının ətəyindən
başlamışdı. Döyüş
meydanında üstünlük bizim tərəfdə idi.
Heç nədən qorxmurdum. Azərbaycanın bütün nisgilli yurd yerləri
Ağrı dağla yaxın məsafədə
sıralanmış görünürdü. Çiyin-çiyinə duran igidlərə bənzəyirdilər.
Bir addımlıq məsafələrdə yolayrıcları
mövcud idi, həmin yolayrıclarında vurulan lövhələrdə
Şuşa, Təbriz, İrəvan,
Ağrı elləri, Nuhçıxan, Laçın,
Bakı... adları sıralanırdı... Adlar, filmlərdəki
kimi qaçan sətirlərə döndükcə, Azərbaycanın
bütün ərazilərinin adları oxunurdu...
Döyüş meydanında döyüşçülərimiz
göy rəngli atların üstündə "Ya Qarabağ,
ya ölüm", "Azərbaycan uğrunda" - deyərək
vuruşurdular.
Yuxumda, meydanda gördüklərimdən dəhşətə
gəlmişdim. İgid əsgərlərimizin
vuruşduqları düşmənlər insan deyildilər,
ilanabənzər əcaib məxluqlar idi. Fürsət
tapıb kimliklərini öyrənməyə
çalışdım. Əsgərlərdən biri -
"bunlar bizim çörəyimizə nankor olduqlarından
İlahi tərəfindən cəzalanmış ermənilərdir,
bədənləri ilan, başları insana bənzər,
içləri ilan zəhəri ilə dolu qorxulu məxluqlara
çevriliblər" - dedi. Yuxumdakı əsgər
düz deyirdi. Bayraq dedikləri əsgi
parçasında da ilan ağusunun, zəhərinin sarıya,
narıncıya bənzər rəngləri yer
almışdı. Gəbərən ilan məxluqların
yarasından qan yox, sarı, narıncı zəhər
axırdı.
Ağrı
dağının ətəyindən başlanan
döyüşdə az qala göy
üzünü tutacaq qədər üçrəngli bayraq
Göyçə gölünün üstünə kölgə
salaraq bir ucu Şuşaya toxunub qayıdırdı... Bu nə idi, İlahi?! Ağrı
dağı, Göyçə gölü Şuşaya nə
qədər yaxın imiş. Şuşa
ovuc içi kimi yaxın görünürdü. Əsgərlərimiz gömgöy atların belində
quş kimi şığıyaraq döyüş tarixi
yazırdılar. Yaralananların
yarasını günəşdən uzanan əllər
sığalladıqca şəfa tapırdı. Göylərdən
gələn İlahi dəstəklə əsgərlərin
yaralanması ilə sağalması üç, beş dəqiqədə baş verirdi. Dəmir
caynaqlı, heybətli varlıqlar ilan ordusunun başına od yağdırırdı. İlan
leşlərini sayıb bitirmək mümkünsüz idi.
Yorulmaq hissini yurd həsrəti hissi elə
üstələmişdi ki, tezliklə qələbə
müjdəsini verməyə tələsən
oğulların gücü birə-min artmışdı.
Haqq davasının nurunu geyinən oğullar
parçalanmış, əsir torpağı daha tez azad etmək,
bütövləşdirmək əzmilə vuruşurdular.
Əsgərlərimizə atılan güllələr
bumeranq kimi özlərinə qayıdırdı, leş
leşə qarışırdı.
Bizimkilər
ilan ordusunu ot kimi biçirdilər. Yerdə
sağ qalan düşmən döyüşçülər
isə ilan dilini çıxararaq yalvarırdılar. Elə ilan dilində də söyürdülər
onları bura göndərənə, ilanların
padşahına. Amma aman verilən kimi
sancmaqlarından da qalmırdılar. Əsgərlərimizin
ayıq-sayıqlığı ilə başları yenidən
vurulurdu. Yerə düşən ilan
başları dərhal erməni sifəti alırdı.
Əsgərlər, eləcə də ətrafdakı adamlar
onların kim olduğunu
aydınlaşdırmağa çalışırdılar:
"Bu qara ilan Xocalı soyqırımının rəhbəridir.
Bu dili qoparılan boz ilan tarixi
torpaqlarımızın erməni torpağı olduğunu
iddia edən saxtakar erməni alimidir. Digər
biri qışqırırdı ki, gəlin baxın, bu da ilan
ordusunun dövlət rəhbəridir, bax, bu isə
ağzı üstə düşüb boğaza qədər
torpaq udub gəbərən, ilan ordusunun generalıdır.
Digər biri təəccüblə, ölən
ilanın başını ayağı ilə çevirərək,
bu da bizim məhəllədə pinəçi işləyən
Gevork kişidir. Sumqayıt hadisələrində
qonşu erməni qadınını eyvandan ataraq, "azərbaycanlılar
bizi burda qırır" - harayı salmışdı. Onun kiçik pinəçi daxması məlumatların
ötürülməsində kəşfiyyat mərkəzi
rolunu oynayırmış, amma heç birimizin xəbəri
olmamışdı..." - deyə araşdırmalar təəccüb
doğururdu.
Ölən ilanların üzü erməni üzünə
çevrildikcə, əsgərlər onların kimliyini dəqiqləşdirirdilər. Şuşada
qondarma respublikanın andiçməsində iştirak edənlərin
əksəriyyəti gəbərmişdilər.
Xocalı soyqırımının təşkilatçısı
olduğundan qürur duyan iki ilanabənzər məxluq can
üstəydi, ilan dili çıxararaq imdad diləyirdilər.
Əsgərlərdən biri ölməkdə olan
ilanın yanından keçib getmək istəyərkən
arxadan ayağına ağız atan ilanın başına
dostlarından biri güllə çaxdı. Dərhal ilanabənzər məxluqun
başı tanış düşmən
üzünə çevrildi. İlan erməni
xisləti ilə birlikdə məhv edilirdi. İyrənc üzlü ilanı tanıyanlardan biri
- "Gəncəni vurmaq əmrini verən komandiri də cəhənnəmə
vasil etmişik!" - deyə sevinclə
qışqırırdı.
Hər tərəf
mavi, qırmızı, yaşıl çiçəklərə
bürünmüşdü... Torpağın
bütövləşmək diləyi çiçəklənmişdi
payız günündə. Yurdun azadlığı
qayıdanda payızın baharı belə olurmuş, demə...
Yuxumda payızda bol su içən ağacların vaxtsız
çiçəkləməsi kimi qələbə əhvalı
torpağı cana gətirmişdi. Zəfər
sevinci ilə yellədiyim bayrağın öz əlimdə
deyil, dünyasını dəyişən anamın əlində
olduğuna təəccüblənəndə: "Mənim
Əshabi-Kəhfə dediyim qurbanlar qəbul olunub, 27 il əvvəl
dediyim qurbanım qəbul edilib", - deyə sevinc
gözyaşı ilə anam cavab verdi.
Anam:
"Göy atlı oğullar torpağı ilan məxluqlardan
azad etdikcə, gor evimiz də abad olacaq. İlan
məxluqların leşini tez yığışdırın,
ağusu, zəhəri torpağa çökməsin. Bunlar ilandan betərdir, İlahidən torpaq hərisliyi,
torpaq tamahı ilə cəzalanmış məxluqlardır.
İlanla birgə yaşamaq olmaz. Şükür, təmizləndi
torpağımız, bəla başımızdan sovuşur.
İlahinin yaratdığı ilan insanı
yatarkən vurmaz, bu ilanabənzər, ilan xislətlilər
bizim bacı-qardaşlarımızı yatdığı yerdə
şəhid etdilər. Allahdan isə bəlalarını
indi belə buldular. İlanın
ağına da, qarasına da, sarısına da lənət.
Unutmayın, sarı ilan daha zəhərli
olur" - deyə bizi bundan sonra daha ehtiyatlı olmağa
çağırırdı. Yuxudan
ayılanda beş-on dəqiqə mürgülədiyimi
anladım. Elə bu an Cəbrayılın,
Füzulinin, Zəngilanın kəndləri işğaldan azad
edildiyi üçün ölkə rəhbəri, Ali Baş
Komandan cənab İlham Əliyev televiziya vasitəsilə
xalqımızı təbrik edirdi. Eyni zamanda
ordumuzun yalnız erməni faşist rejiminin cəlladlarına
qarşı vuruşduğunu, heç bir dinc əhaliyə
qarşı silah işlədilmədiyini
çatdırırdı. Bu bizik, dinc əhaliyə
qarşı həmişə rəhmli və mərhəmətli
davranan Azərbaycan ordusu! Ali Baş Komandan cənab
İlham Əliyevin qətiyyətli, iradəli
çıxışını dinləyən xalq yumruq kimi
birləşirdi.
Anamın yuxuma gəlməsinin öz anlamı vardı. Demək, yurd
həsrətilə dünyasını dəyişən nə
qədər doğmalarımız vardırsa, onların ruhu bu
gün şad idi.
Anam, Qarabağ yeni işğal olunanda Murovdağda,
Ağdərədə şəhid olan əsgərlərin xəbərini
xəstəxanada xəstə yatarkən eşitmişdi. Ağır xəstəliyi
olduğunu unutmuşdu, elə hey ağlayırdı. Bir gün yanına gəldiyimdə mərkəzi xəstəxananın
həyətində üzü Şəhidlər xiyabanına
dayanıb, çox asta səslə ağı dediyini
gördüm. Elə bu vaxtlar idi... Payızın
xınalı vaxtlarında anam 20 Yanvar şəhidləri ilə
ilan məxluqların əsir aldığı torpaqlar
uğrunda şəhid olanlarını oxşayıb
ağlayırdı. Hətta xəstəlik tarixçəsini
yazan tibb bacısı doğum tarixini soruşanda - "Vallah,
nə bilim, ay qızım, bu şəhid gedən
oğullardan sonra neçə il
yaşamağımızın və ya neçə yaşda
olmağın özü günahdır. Analar
qalır, oğullar ölür, çox günahdır" -
demişdi. Elə bil anam
yaşamağından utanırdı. Əslən
Ərdəbildən olan anamın fərqli irfan əxlaqı,
Vətənə, yurda fərqli sevgi duyğuları vardı.
Bu gün yuxumda əlimdən üçrəngli
bayrağı alıb özü yelləyirdi. Elə bil cavanlaşmışdı, gözəlləşmişdi.
Ətrafı göy qurşağına bənzər
işıq haləsi ilə bəzənmişdi. Demək, ruhu şad idi. Zəfər
gününü ruh halı ilə izləyən bütün
dünyasını dəyişənlərimiz kimi...
Gözün
aydın, Vətən! Gözünüz aydın,
dünyasını dəyişənlər, ruhu yurdumuza duaçı
olanlar! Gözün aydın, şəhid oğullarla birgə
ruhu zəfərimizi izləyən anam! İlan məxluqlardan
torpağımızı azad edirik. Əziz anam, sən
demişkən, ilanın ağına da lənət,
qarasına da! Sarısına isə min lənət!
Şükür, ilan məxluqlar torpaqlarımızdan birdəfəlik
rədd oldular!
Müjdə, Şuşam, biz gəlirik!
Eşit
ay elim, ərənim,
Qalam, bürcüm, səngərim.
Gözü
yol çəkənlərim,
Müjdə,
Şuşam, biz gəlirik!
Yenəmi o dağa qar yağır?
Bilirmi İsa bulağı?
Yox olsun
göz yaşı, ağı,
Müjdə,
Şuşam, biz gəlirik!
Ay
dağlar, ay meşələr,
Ay intizar
bənövşələr,
Ruhu
yaşayan kişilər,
Müjdə,
Şuşam, biz gəlirik!
Düşmən
haqdan cəza bulur,
Yetməyə
yollar durulur,
Turan
birliyi qurulur,
Müjdə,
Şuşam, biz gəlirik!
Bu gün
axşama yetərik,
Zəfər
bayrağın dikərik,
Yurda qəhrəman dönərik,
Müjdə, Şuşam, biz gəlirik!
Sona Vəliyeva
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 24
oktyabr.- S.12.