İsmayıl QAYIBOV: "ATAM
BİZİMLƏ
VİDALAŞMADAN GETDİ..."
"Varislər"in bugünkü
qonağı müstəqil Azərbaycan Respublikasının
ilk Baş prokuroru, üçüncü dərəcəli ədliyyə
müşaviri, erməni terroru nəticəsində həlak
olmasından 29 il ötməsinə baxmayaraq hələ də
xatirələrdə yaşayan, adı hörmətlə
anılan dəyərli vətənpərvər, gözəl
insan İsmət Qayıbovun varisi, hüquqşünas
İsmayıl Qayıbovdur.
1942-ci ildə qədim Gəncədə,
Əməkdar müəllim İsmayıl kişinin ailəsində
dünyaya gəlib, amma soykökü Qazax mahalının məşhur
Qayıbovlar nəslindəndir. Ulu
babaları Molla Vəli Vidadi olub. Uşaqlığı
Gəncədə keçib, orta məktəbi burada bitirib,
hüquqşüas olmaq arzusu ilə Bakıya üz tutub.
Müxtəlif illərdə komsomol işində
çalışıb, 1971-ci ildən etibarən prokurorluq
orqanlarında fəaliyyət göstərib. Bakı Şəhər
Prokurorluğunda şöbə pokuroru, İsmayıllı
rayonu, Şirvan, Sumqayıt şəhərlərinin prokuroru
olub, 1990-cı ildə Azərbaycan SSR-in Baş prokuroru vəzifəsinə
təyin edilib.
XX əsrin əvvəllərində
Şərqin ilk müstəqil dövləti olmuş Azərbaycan
Cümhuriyyəti 1991-ci il 18 oktyabr tarixində
yenidən müstəqilliyinə qovuşdu və İsmət
Qayıbov bu ölkənin ilk Baş prokuroru oldu. Bu vəzifədə
fəaliyyəti çox qısa çəksə belə, qətiyyəti,
peşəkarlığı, ölkəmizin mənafeyi naminə
səsləndirdiyi səlis və kəskin fikirlər hələ
də o dövrün insanlarının xatirində, lent
yazılarında, arxiv sənədlərində
yaşayır. Bu unudulmaz insan, gözəl dost, böyük vətənpərvərin
varisi, hüquqşünas İsmayıl Qayıbovla onun xidməti
otağında görüşdük.
Mən onu tanıyırdım
- Tale elə gətirib ki, atanız
İsmət Qayıbov Sumqayıt şəhər prokuroru
olduğu vaxt mən də gənc komsomol işçisi kimi
bir neçə dəfə onunla görüşmüşəm.
Şəhər tədbirlərində
qarşılaşmışıq, iş otağında
söhbət etmişik və onun faciəli
ölümünü bütün Azərbaycan xalqı kimi, mən
də böyük hüzn, ürək ağrısı ilə
yaşamışam.
İsmət Qayıbov müəllim
ailəsində dünyaya gəlib. Mümkünsə, bir qədər onun valideynləri,
doğulub böyüdüyü ailə haqqında məlumat
verin.
-
Adını daşıdığım babam İsmayıl
Qayıbov 1884-cü il təvəllüdlü
idi. Atam ailənin səkkizinci övladı olub
və o, dünyaya gələndə babamın 58 yaşı
varmış. Müəllimlik fəaliyyəti
ilə əlaqədar Qazaxın Yuxarı Salahlı kəndindən
Gəncəyə köçüb və ömrünün
qalan hissəsini orada keçirib. İndiki
Gəncə Aqrar Universitetində Rus dili və ədəbiyyatı
kafedrasının müdiri olub. Nənəm
Füruzə xanım isə orta məktəbdə ibtidai sinif
müəllimi işləyib.
Üzeyir bəyin
seminariya yoldaşı
Babam
İsmayıl Qayıbov Qori Seminariyasını bitirib və
böyük Üzeyir bəy Hacıbəyli, baba Müslüm
Maqomayevlə tələbə yoldaşı, həm də dost
olub. Üzeyir bəy Gəncəyə gələndə
ancaq bizim evdə qalırmış. O ev
indi də durur. Nənəm Füruzə
xanım Gəncə şəhər 1 saylı məktəbdə
dərs deyirdi, atam orta məktəbi həmin məktəbdə
bitirib, indi o məktəbə atamın adı verilib. Məktəbin önündə onun büstü var.
Məktəbin yerləşdiyi küçə də İsmət
Qayıbovun adını daşıyır.
- İsmət Qayıbov
ümumxalq sevgisi qazanmış prokurorlardan biri idi. Belə başa düşdüm ki, o, Sumqayıta
doğma olduğu qədər də Gəncəyə
doğmadır, çünki Sumqayıtda da onun adına küçə, xatirə lövhəsi,
orta məktəb var.
- Məncə
bu, bir qədər əvvəl qeyd etdiyiniz ümumxalq sevgisinin
göstəricisidir... Nəslimiz-kökümüz
Qazaxdan olsa da, əmilərim, bibilərim Gəncədə
doğulub, orada böyüyüblər. Bu
səbəbdən Gəncə bizim xatirlərimizin şəhəridir.
Amma hamımız qəlbən qazaxlıyıq.
Gəncə - xatirələrin şəhəri
- Bax, indi dediniz ki, Gəncə sizin
xatirələrinizin şəhəridir. Erməni terror birləşmələri
bu il oktyabr ayının 17-də gecə saatlarında Gəncəni
raket atəşinə tutdu və nəticədə azyaşlı
uşaqlar da daxil olmaqla 14 nəfər dinc sakin həyatını
itirdi, 55 nəfər müxtəlif dərəcəli xəsarət
aldı. Bu acı xəbəri eşidəndə
hansı hissləri keçirdiniz?
- O raket həmin
gecə təkcə Gəncədə hansısa məhəlləyə,
evə atılmadı, o raket mənim evimə, mənim doğma
şəhərimə, xatirələrimə atıldı. Bunu izah etmək çətindir. Bunu yaşamaq çox ağırdır. O gecə
bütün Azərbaycan xalqı ayaq üstə idi. Hamı yumruq kimi bir idi və düşməni də
bizim bu birliyimiz narahat edir. Bütün bu
terror əməliyyatlarına hüquqi qiymət veriləcək,
hər kəs öz cəzasını alacaq, amma təəssüf,
evində, yatağında həyatını itirmiş
insanları geri qaytarmaq mümkün olmayacaq.
Atam 1991-ci ildə Qarakənd səmasında erməni
vandalları tərəfindən vurulmuş vertolyot qəzasında
həlak olub.
Onunla birlikdə Azərbaycan rəhbərliyini təmsil
edən şəxslər də həlak olmuşdular və bu
insanlardan biri də mərhum Daxili işlər nazirimiz,
general-mayor Məhəmməd Əsədov idi. Bu yaxınlarda Məhəmməd Əsədovun
dünyaya gəldiyi Zəngilan rayonunun Baharlı kəndi
işğaldan azad olundu. Bu xəbəri
eşidəndə uşaq kimi sevindim. Yəqin,
general Əsədovun ruhu dinclik tapar bundan sonra. Qələbələrimizə sevindiyim kimi, itkilərimizə,
terror xəbərlərinə də bir o qədər
sarsılır, narahat oluram. Həm ailə
üzvünü, doğmasını terrorda itirmiş biri, həm
də vətəndaş kimi ürək ağrısı
keçirirəm. Müharibədir, bu bizim haqq
savaşımızdır, amma adam istəyir
ki, düşmənin atdığı bütün raketlər
elə səmadaca zərərsizləşdirilsin, hər
şey itkisiz ötüb keçsin.
Şair qəlbli prokuror
- İsmət Qayıbov
müəllim ailəsində anadan olub, siz isə prokuror
oğlusunuz. Atanızın
yarımçıq qalmış arzularının
davamçısısınız: həm bir oğul, həm də
hüquqşünas kimi.
Bir hadisə yadıma
düşdü: komsomol fəalı olaraq bir neçə gənc
yoldaşla onun otağında idim və bu vaxt qolu qandallı
birini gətirdilər. İsmət müəllim onu görən
kimi başını bulayaraq: "Yenə sən?" - dedi.
Sonra "Bu, nə edib?" - soruşdu.
Görünür, otaqda olduğumuz üçün məruzə
etmədilər, sadəcə, bir neçə rəsmi sənədi
prokurora təqdim etdilər. Prokuror sənədlə tanış oldu, kağızları
cırdı və üzünü qolu qandallı adama tutaraq:
"Səni bu dəfə də buraxıram, - dedi. - Amma bu,
axırıncı dəfədir!". Mən orada humanist prokuror gördüm. Söhbət
əsnasında onun nə qədər ədəbiyyat
maraqlısı, kitab həvəskarı olduğunu hiss etdim. Səməd
Vurğundan, Bəxtiyar Vahabzadədən, Hüseyn Arifdən
şeirlər dedi. Fikirlərini folklor nümunəsi, hər
hansısa dahidən, filosofdan sitatlar gətirməklə əsaslandırdı.
Qarşımızda sadəcə məmur yox, yüksək
intellektli, yüksək mədəniyyətli adam
görürdük. Sizdə necədir, yeri gələndə
humanist olmağa, kitab oxumağa vaxt tapa bilirsinizmi?
Prokuror - himayədar deməkdir
-
Atamın intellekti çox adamda heyrət doğururdu. O,
çətinlik çəkmədən hər kəslə
ünsiyyət qura bilirdi. Əslində,
prokurorun vəzifəsi cinayətkarı cəzalandırmaqla
bitmir, onun əsas vəzifəsi həm də cinayətkarı
tərbiyə etməkdir. Qədim latın
dilində prokuror sözü himayədar mənasını
daşıyır. Bu baxımdan deyə bilərəm
ki, elə əsl prokuror mənim atam kimi olmalıdır.
Prokuror deyəndə çox vaxt təsəvvürdə
əzazil, daşürəkli birinin obrazı yaranır, bu, qətiyyən
belə deyil.
Elə
adamlar var ki, kiminsə dilindən bir-neçə
ağıllı fikir, maraqlı sitat eşidib əzbərləyir
və yeri gəldi-gəlmədi, onları deyərək,
özünü ağıllı adam kimi qələmə
verməyə çalışır. Amma atam elə
deyildi, o, fikirlərini zərgər dəqiqliyi ilə
seçib ifadə edirdi. O ki qaldı kitab oxumağa vaxt
tapmaq... biz ailədə özümüzü kitabsız təsəvvür
edə bilməzdik. Atam səhərdən
axşama qədər işdə olduğundan, tərbiyəmiz
əsasən anam Leyla xanımın üzərinə
düşmüşdü. Ağlımız
kəsəndən biz nağıllar dünyasında
böyüdük. Atamın işi ilə əlaqədar
bir müddət İsmayıllıda yaşamışıq.
İndi bütün rayonlarımızda
sosial-iqtisadi vəziyyət gözəldir, yaşamağa hər
cür şərait var, amma o zaman elə deyildi. Qaz yox,
şərait yox... Anam bütün bunları
normal qarşılayırdı. Hələ
oxumaq-yazmaq bilməyəndə Leyla xanım
nağılları bizə ucadan oxuyurdu. Nağıllar,
hekayələr yazılmış müxtəlif vallar olurdu
evimizdə, onları dinləyirdik. Diafilmlərə
baxırdıq. Sonrakı dövrdə isə
bədii kitablara maraq göstərdik. İndi
də müasir ədəbiyyatdan uzaq düşməməyə
çalışıram. Orta məktəbdə
əlaçı olmuşam, universiteti də əla
bitirmişəm. Buna görə ailədən
aldığım tərbiyəyə və kitablara borcluyam.
- Artıq xeyli vaxtdır ki, siz də
prokurorluq orqanlarında çalışırsınız.
Prokuror kimi atanızın humanist biri olduğunu mən öz
xatirəm, siz isə övladı olaraq dilə gətirdiniz. Oğul İsmayıl Qayıbovun ata İsmət
Qayıbova verdiyi qiyməti eşitmək istəyirəm.
"Əminliklə deyə bilərəm
ki..."
-
Əminliklə deyə bilərəm ki, İsmət
Qayıbovun oğlu olaraq, nə onun adına,
nə də xatirəsinə xələl gətirəcək
heç bir addım atmamışam və atmaram da. Humanizm insani keyfiyyətdir, amma bizim sahədə bunu
hər adama tətbiq etmək olmaz. Atam
öz işinin peşəkarı idi,
qarşısındakı şəxsə hara qədər
humanistlik göstərmək lazım olduğunu dəqiq
bildiyi üçün haqqında
danışdığınız adamı buraxıb. Əgər onun gedib daha ağır cinayət edəcəyinə
iynənin ucu qədər şübhəsi olsaydı,
heç vaxt belə bir addımı atmazdı. Elə peşəkarlıq da budur.
İkinci sualınızın cavabı olaraq bir hadisəni
danışmaq istəyirəm. Bu yaxınlarda sosial
şəbəkə ünvanıma tanımadığım həkimdən
məktub gəldi. İsmət Qayıbovun
oğlu olduğumu bildikdən sonra yazmışdı. Gənc ailədir, körpə uşaqları var və
1990-cı illərin əvvəllərində Ermənistandan
köçkün düşmək məcburiyyətində
qalıblar. Sumqayıtda boş erməni
evlərinin birində yerləşib, sahə müvəkkili dərhal
başının üstünü kəsdirib və təcili
evi tərk etməsini tələb edib. Çarəsiz
qalan, şəhərdə heç kəsi tanımayan adam xahiş edib ki, başqa yer axtarmaq
üçün ona vaxt versinlər. Adam pərt,
pərişan halda küçələrə
düşüb və təsadüfən uzaq
tanışı ilə qarşılaşıb. Dərdini açıb danışıb və
tanışı deyib ki, bu işdə sənə ancaq şəhər
prokuroru İsmət Qayıbov kömək edə bilər.
Həmin həkim tərəddüd içində
prokurorluğa gedib, atamla görüşmək istədiyini
bildirib və atam onu qəbul edib, problemini dinləyib, şəhər
milis idarəsinin rəisi ilə danışıb, sahə
müvəkkilini tənbeh edib və başa salıb ki, bu
insanlar bizim öz vətəndaşlarımızdır,
qardaşlarımız, bacılarımızdır. Biz
onlara sahib çıxmasaq kim sahib
çıxacaq?! Beləliklə, məsələ
həll olunub. Həmin həkim indi də
atama minnətdarlıq edir, ruhuna rəhmət oxuyur. Sizcə,
belə ataya bir oğul kimi münasibətim necə ola bilər?! Sadəcə, onunla qürur
duyuram!
"Həmişə bir yerdə
olmuşuq"
- Uşaqlıq illəriniz
yaddaşınızda necə qalıb? Məni daha çox atanızla,
ailənizlə keçirdiyiniz zaman, tətillər, səyahətlər
maraqlandırır. Atanızın dostları kim
idi? Ailə tədbirləri necə keçirdi?
Özəl olaraq sizə nə hədiyyə
alırdı və o hədiyyələrdən hansısa evdə
qorunurmu?
-
Yadıma gəlmir məzuniyyətini nə vaxtsa bizsiz
keçirsin. Həmişə bir yerdə
olmuşuq. Uşaq vaxtı səhhətimdə
astmaya meyillilik vardı, həkim müalicə proseduru kimi
Yaltada, dağ havasında dincəlməyimi məsləhət
görmüşdü. Bu səbəbdən beş il ard-arda yay tətili başlayan kimi ana
nənəmlə mən Yaltaya gedirdik, tətilin son ayında
isə valideynlərimlə bacım da gəlib bizə
qoşulurdu. Unudulmaz günlər idi. Atamla
dost idim, qardaş idim. Arada pərdə
vardı, bu öz yerində, amma bir-birimizlə nəfəs
alırdıq. O həm də mənim ilk peşə
müəllimim oldu, ondan aldığım məsləhətlər
hələ də yaddaşımda qalıb. Ad günləri,
müəyyən tarixləri qeyd etmək, səs-küy,
mehribanlıq... Mənzilimiz çox darısqal idi, təsəvvür
edirsinizmi, üç otaq olsa da, cəmi 21 kvadrat metr sahəsi
vardı, amma o darısqal mənzilə otuz adam
toplaşırdı. Musiqişünas Firudin
Şuşinski, Xalq şairi Hüseyn Ariflə dostluq edirdi.
Rəhmətlik Ağaxan Abdullayev, sevimli Alim Qasımov dəfələrlə
evimizdə olub. Yəqin, hər bir ailənin
tarixində belə unudulmaz məqamlar var.
"Rütbəsinin artmasını
istəmirdim..."
Bir dəfə
rütbəsini artırmışdılar, respublika prokurorunun əmrini
divarda şəkil asılmış mismara keçirdib sevinclə
dedi ki, bu gündən kapitanam. O vaxt 5-6 yaşım olardı.
Xəbəri eşidən kimi ağlamağa başladım,
dedim istəmirəm kapitan olsan, istəyirəm həmişə
prokuror olasan. Kapitan deyəndə gəmi
kapitanı başa düşmüşdüm.
Hədiyyə
məsələsi... Adətən saat
alırdı mənə. Özü də
aksesuar kimi saatı xoşlayırdı. Əlbəttə,
o saatlardan bir neçəsi hələ də evdə əziz
xatirə kimi qorunur.
- Bildiyim qədərilə İsmət
Qayıbovla ananız Leyla xanımın maraqlı
tanışlıq tarixçəsi var. İmkan varsa, bu barədə
bir qədər danışın.
"Mən o qızla ailə
quracağam"
-
Anamın "İnsan arzulamalıdır" adlı
kitabı çap olunub. Oraya şeirlər, xatirələr,
müsahibə toplanıb. İndi sizə
danışacağım əhvalat həmin kitabda da yer alıb.
Demək, o vaxt SSRİ məktəbliləri
bir-birilə məktublaşırdı. Anam
da sibirli bir qızla məktublaşırmış. Elə olur ki, anam orta məktəbi bitirib instituta qəbul
olunur və həmin ərəfədə sibirli qız
Bakıya qonaq gəlir. Bir neçə
gün sonra çimərliyə getmək istədiyini söyləyir.
Anam belə yerlərdən uzaq adam olub,
amma qonağa xatir çimərliyə getməyə məcbur
olur. Özündən balaca bacısı və
qonaqla bir yerdə Şıx çimərliyinə getməyə
qərar verirlər. Dayanacaqda iki cavan
oğlandan başqa heç kəs olmur. Onlara
yaxınlaşıb marşrutu xəbər alır və
oğlanlardan biri deyir ki, elə biz də ora gedirik, yolu sizə
göstərərik. Həmin oğlan
İsmət Qayıbov imiş. Beləcə,
eyni avtobusda gedirlər, vəssalam. Bir
neçə gün sonra anam evdən çıxanda
oğlanlardan birini - atamı görür. Guya
təsadüfən qarşılaşırlar. Amma atam avtobusa minən kimi dostuna demişdi ki, mən
o qızla ailə quracağam. Atam çimərlikdən
sonra bir neçə gün anamı kənardan izləyib.
Sonra onun dostu da atamla bacanaq oldu, xalamla ailə
qurdu. O vaxt Aleksandr Qrinin "Al yelkənlər" povesti
məşhur idi və povest əsasında çəkilmiş
filmin qəhrəmanları da sevilirdi. Atamın
köynəyinin sinəsində həmin "al yelkən"
sapla hörülübmüş. Anam
başa düşüb ki, zövqləri də uyğun gəlir.
Çox xoşbəxt ailə həyatı
yaşayırdılar. Atam işdən nə
qədər yorğun, nə qədər qayğılı, əsəbi
gəlsə də, qapıdan içəri girən kimi hər
şeyi unudurdu. Bütün problemlər,
yorğunluq, əsəb qapının o tayında
qalırdı.
Bu gün o gündür!
- Baş prokuror işlədiyi
qısa müddət ərzində sovet məmuru stereotipini
kökündən dəyişə bilmişdi. Hər
axşam "Xəbərlər"də onun yeni
görüntülərini gözləyirdik. O, həbs
edilmiş erməni terrorçularını istintaqa çəkirdi
və hər dəfə də deyirdi ki, Azərbaycan xalqı
sizin bu xəyanətlərinizi cavabsız qoymayacaq. Ermənilər Quqarkda yüzlərlə azərbaycanlını
qətlə yetirmişdilər və cəmi 4 nəfər məsuliyyətə
cəlb edilmişdi. İsmət Qayıbov
bununla barışa bilmirdi və hər dəfə bu məsələni
qaldırırdı. Məncə, o gün bu
gündür! Üstündən 30 il
keçsə də, Azərbaycan xalqı öz Ali Baş
Komandanının qətiyyətli iradəsi və
şanlı ordusu ilə illərlə davam edən erməni xəyanətinin
layiqli cavabını verir.
-
Ümumiyyətlə, atam erməni vandalizmi ilə hələ
Sumqayıtda işləyəndə
qarşılaşmışdı. Artıq ermənilərin
nə mal olduğunu bilirdi. Daha sonra 20 Yanvar faciəsi
baş verdi. Bu hadisə onu
ümumiyyətlə çox sarsıtdı. Şəhidlərimizin
dəfni axşamı, yanvarın 23-də işdən evə
gəldi, bizə dedi ki, geyinin gedirik. Hara gedirik,
niyə gedirik?! Heç kəs
soruşmadı. O da heç nə bildirmədi. Anam, bacım və mən geyinib aşağı
endik, maşın gözləyirdi. Şəhidlər
xiyabanına getdik. Gecə
düşmüşdü. Birdən
üç nəfər yaxınlaşıb bizim ziyarət etməyimizə
mane olmağa çalışdı. Vəziyyət
gərginləşdi. O adamlar şəhidlərimizin məzarına
keşik çəkirdilər. Atam dedi ki, mən ailəmlə
şəhidlərmizi ziyarət edəcəyəm. Az qala dalaşmaq həddinə çatmışdıq.
Birdən o üç adamdan biri atamı
tanıdı. "Bu ki İsmət
Qayıbovdur!" - deyib, o biri
yoldaşlarını sakitləşdirdi. Biz
xiyabana gedib şəhidlərimizi ziyarət etdik. Deməyim odur ki, cəmiyyətin istənilən təbəqəsində
onun hörmətini saxlayırdılar. Atam
Sumqayıt hadisələrində məhkəməyə
dövlət ittihamçısı kimi çıxmasına
baxmayaraq, təsadüfən erməni Qriqoryanın
bandasına qoşulan gənclərimizin bəraət
alması, cəzasının yüngülləşdirilməsinə
çalışırdı. Erməni
ictimaiyyəti arasında ona böyük nifrət
yaranmışdı.
Ermənilər ona nifrət edirdi
- İsmayıl müəllim,
cətin də olsa Qarakənd faciəsi barədə
danışın. Həmin gün, 1991-ci ilin
20 noyabrı yaddaşınızda necə qalıb? İsmət Qayıbov işə hansı ovqatda
getmişdi? Xalq olaraq biz 20 noyabr gününü
heç vaxt unutmadıq, çünki erməni xəyanəti
nəticəsində ölkənin rəhbər vəzifələrində
işləyən insanlarını itirdik.
- Həmin
hadisədən 3 gün əvvəl atam Milli Məclisdə
olarkən köməkçisi, general Şükür Rzayevin
Xankəndidə ermənilər tərəfindən girov
götürüldüyü xəbərini almışdı.
Əslən şuşalı olan Ş.Rzayev qorxu bilməyən,
qətiyyətli adam idi. Xankəndidə
arın-arxayın gəzdiyi yerdə ermənilər
maşını saxlayıb onu götürmüşdülər.
Bu hadisə atamın heysiyyətinə
toxunmuşdu. Yaxın
silahdaşının, dostunun, köməkçisinin
başına gələn hadisəni həzm edə bilmirdi.
Dəfələrlə ezamiyyətə, səfərə,
görüşlərə getmişdi, amma mütləq evə
baş çəkir, anamla, bizimlə görüşür,
sonra yola çıxardı, o gün isə evə dəymədən
birbaşa Xankəndiyə yola düşdü.
Həmin hadisədən bir müddət əvvəl
atamın qurduğu xüsusi əməliyyat tədbiri ilə Milli
Qəhrəman, jurnalist Salatın Əsgərovanın qətlində
əli olan 7 nəfəri həbs edib, Bakıya gətirmişdilər. Ermənilər
Baş prokurorun özünün gəldiyini görəndə
həmin 7 nəfərlə generalı dəyişmək
fikrinə düşürlər. Atam buna
gedə bilməzdi. Odur ki,
danışıqlar uzandı. Həmin vaxt
Azərbaycanın dövlət və hökumət
adamlarından ibarət nümayəndə heyəti də Xankəndidə
xüsusi müşavirə keçirirmiş. Atam da
gedib onlarla görüşüb və bu vaxt xəbər gəlib
ki, ermənilər Ağdam tərəfdə kəndlərə
od vururlar. Həmin iclasda
Rusiya təmsilçiləri də olub və onlar ermənilərə
havadarlıq ediblər. Dövlət katibi
Tofiq İsmayılov təkilf edib ki, məsələni yerindəcə
yoxlamaq üçün vertolyotla hadisə yerinə getsinlər.
Qarakənd səmasında vertolyot vurulur. Yəni atamın həmin vertolyotda olması tam təsadüf
idi.
- Bəs siz hadisədən necə xəbər
tutdunuz?
"Mənim üçün həyat
o anda bitdi"
- Gün ərzində
çox narahat idim. Özümə yer tapa
bilmirdim. Nahara atamgilə getdim, anam yemək
çəkdi, iştaham olmadı. Gedib uzandım ki, bir az dincəlim, sonra işə qayıdaram. Nahar fasiləsi bitdi, anam xəbərdarlıq etdi ki,
gecikirəm, əhəmiyyət vermədim. O gün
günortadan sonra işə qayıtmadım. Axşam evə
gedəndə yoldaşım dedi ki, atasıgilə getmək
istəyir. Həvəssiz də olsa
razılaşdım, əslində, başımı qatmaq istəyirdim.
Gəzə-gəzə getdik qayınatamgilə.
Şam süfrəsi
açılmışdı. Yenə yeməyə
həvəsim olmadı. Bu vaxt atamın
sürücüsü gəldi. Şübhələndim.
Bu adamın burada nə işi var?! Qayınatamı bir kənara çəkib ona nəsə
dedikdən sonra çıxıb getdi. Qayınatam
təkidlə nəsə yeməyimi istədi, alınmadı.
Nə olub?! - soruşdum.
Dedi ki, atamın da olduğu vertolyot qəzaya uğrayıb. O
anı sözlə ifadə etmək mümkün deyil. Mənim üçün həyat o anda bitdi.
Gecə ilə atamın iş otağına girib şəxsi əşyalarını
yığdım. Onun iş masası arxasına keçib,
stolüstü lampanı yandırdım. Artıq
xəbər televiziya ilə də verilmişdi. Qaranlıq otaqda bircə lampa yanırdı. Bu vaxt dəhlizdən ayaq səsləri gəldi.
Əməkdaşlardan biri qapıdan məni görüb:
"İsmət müəllim?!" - deyə
səsləndi. O anda atamın yoxluğunu iliyimə qədər
hiss etdim.
Hərbi cinayətkarların aqibəti...
- Bir aydan artıqdır ölkədə
Vətən müharibəsi gedir. Bu gün də
erməni terroru davam edir. Gəncəyə, Bərdəyə,
Tərtərə, Ağdama, Naftalana atılan raket mərmiləri
sivil insanların, körpələrin, uşaqların həyatına
son qoyur. Siz bir peşəkar
hüquqşünas kimi bu cinayətlərdə əli olan
insanların nə vaxtsa məsuliyyətə cəlb
olunacağına inanırsınızmı?
- Terror
erməninin ən yaxşı bacardığı işlərdən
biridir. Torpaqlarımızın, eləcə də Qarakəndin
işğaldan azad olunacağı günü səbirsizliklə
gözləyirəm və əminəm ki, o günə
çox az qalıb. O ki qaldı erməni
terrorçularının məsuliyyətə cəlb
olunmasına, buna tam arxayın ola bilərsiniz.
Həm 30 illik hərbi cinayətlərdə, həm
də son günlər baş vermiş terror hadisələrində
əli olanlar mütləq beynəlxalq hüquq qarşısında
məsuliyyətə cəlb olunacaqlar. Yuqoslaviya
hadisələrində necə oldu? Doğrudur,
bu, illərlə uzandı, amma nəticə oldu, hərbi cinayətdə
əli olanlar həbs edilərək, layiq olduqları cəzanı
aldılar. Ermənistan rəhbərliyini də eyni aqibət
gözləyir, çünki bu, 30 il əvvəlki
Azərbaycan deyil.
Söhbətləşdi: Əyyub
QİYAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 31 oktyabr.- S.16-17.