Getmə, tərsa
balası!..
Şair və
yazarlar onları sevənlər üçün həmişə
bütün parametrləri ilə maraqlı olur... Necə yaşayıblar, ömürləri necə
keçib görəsən? - kimi
suallar oxucunun zehnində dolaşıb durur... Amma
hər kəsi daha içdən düşündürən, ən
çox maraqlandıran isə onların
yaşadığı eşq hekayəsi, ürcah olduqları
sevgi macəralarıdır. Məhəmmədhüseyn
Şəhriyarın da özəl həyatı həm
sağlığında, həm də dünyasını dəyişdikdən
sonra diqqət çəkib... Çünki o da
gənclik çağlarında sevginin ən alisinə, öləsiyə
eşqə tuş gəlib. Ancaq min təəssüflər
ki, sevgilisinin vüsalına yetə bilmədiyindən kədərin
də ən böyüyünü, ən dərinini
yaşamalı olub…Son nəfəsinədək könlündən,
yaddaşından silinməyən, illər keçsə də
unudulub öləziməyən eşqinə neçə-neçə
şeirlər yazıb, onu qəhr edən üzüntülərini
dəfələrlə nəzmə çəkib "əvvəli
sultani-eşq, axırı ustadi-şeir olan Şəhriyar..."
Könüllər
sultanının sevgi romanını növbəti yazımda -
"Behcətabad xatirəsi" qəzəli üzərində
açıqlamalar edərkən vərəqləyəcəyimə
görə, bu yazımın mövzusu çağının
klassiki, sağlığında ikən ustad kimi qəbul
olunaraq elə bu cür də xitab edilən şairin "Getmə,
tərsa balası" qəzəlidir...
Öncə
onu qeyd edim ki, "Getmə, tərsa balası" qəzəlini
klassik ədəbiyyatımızın ustadlarından birinin -
Seyid Əzim Şirvaninin çap olunmamasına rəğmən
dillər əzbərinə çevrilən məşhur qəzəlinin
iki beytini:
Getmə
tərsa balası, mən də sənə sayə gəlim,
Damənindən
yapışım mən də kəlisaya gəlim...
Ya sən
islamı qəbul eylə, mənim dinimə gəl,
Ya da təlim
elə mən məzhəbi-İsayə gəlim!
- iqtibas verərək qələmə alıb və
sevgi, məhəbbət duyğularının izharına həsr
edib "qəzəllər şahı..." S.Ə.Şirvaninin
əsərindən əsl sənətkar məharəti ilə
bəhrələnməklə o, klassik şeirin ən bitkin,
mükəmməl örnəklərindən birini yaradıb və
Azərbaycan muğam sənətinə qeyri-adi bir sevgi
duyğusunun poetik ifadəsi olan unikal mətn - yeni bir qəzəl
bəxş edib.
Türkcə
divanının əksər nəşrlərində yer alan qəzələ şairin özünün
yazdığı izahdan məlum olur ki, S.Ə.Şirvaninin o məşhur
şeirindən yuxarıdakı iki beyti anası Kövkəb
xanım tez-tez zümzümə edərmiş. Şəhriyar
qəzəli çox bəyəndiyindən bütün mətnini
əldə etmək üçün axtarış
aparır... Lakin dillərdə əzbər olan
qəzəlin çap variantını, əslində
bütün mətnini tapa bilmir və şifahi mətnin
özəlliklərindən çıxış edərək
şahə qalxan sevgi duyğularının bəyanetmə
tavrı və heyranedici gözəlliyi ilə nəfəs kəsən
misilsiz bir əsər ərsəyə gətirir. Bu faktı onu yaxından tanıyan,
yaradıcılığını əzbər bilən
Əsgər Fərdi də təsdiqləyir.
Şəhriyarın "Getmə tərsa balası"
qəzəlini S.Ə.Şirvanidən etkilənərək qələmə
alması ilə bağlı mübahisəli fikirlər
mövcuddur. Belə ki, bəzi Şəhriyarsevərlər həmin
qəzəlin S.Ə.Şirvaniyə məxsus
olmadığı fikrini də irəli sürüblər.
Hətta qəzəlin yazılma nədəni ilə
bağlı belə bir məlumat da var: "Deyilənlərə
görə, bu, Şəhriyarın Tehranda tibb kollecində
oxuyarkən sevdiyi xristian qız ölkədəki qeyri-stabil vəziyyətlə
əlaqədar olaraq ailəsi ilə birlikdə ölkəni tərk
etdiyinə görə, həmin qıza Şəhriyar tərəfindən
həsr edilən qəzəldir".
Əfsuslar
olsun ki, məlumatda əks edilən yanlışlıqlar
gözdən qaçmır: Birincisi, Şəhriyar həmin
vaxt tibb kollecində deyil, Tehran Tibb universitetinin Cərrahiyyə
fakültəsində oxuyurdu. İkincisi də şair bu
dönəmdə xristian qızını deyil, ata-anası
xalis türk olan Sürəyyanı sevirdi... Bu nakam sevgisi
üzündən də gəncəcik çağında
çəkmədiyi zülm qalmadı... Görünür,
qəzəl "Getmə, tərsa balası"
adlandırıldığından və "tərsa
balası" ifadəsi "xristian, xaçpərəst, isəvi"
anlamına gəldiyindən belə bir yanlış məlumatın
yayılmasına rəvac vermişdir. Hətta
qəzəlin Nişat
Şirvaniyə məxsus olduğu da söylənir.
Tərsa
qızına bütün varlığı ilə aşiq
olan, bu yolda sahib olduğu hər şeydən-dinindən belə
imtina edərək sevgi adlı dinə iman gətirən
Şeyx Sənanın faciəsini də ustad Şəhriyar məhz
bu qəzəldə xatırlayır və misilsiz bir bənzətmə
yaradır:
Şeyx Sənan
kimi donquz otarıb illərcə
Səni bir görmək üçün məbədi-tərsayə
gəlim?
Məlum olduğu kimi, ayrı-ayrı millətlərə
və dinlərə mənsub olan iki insanın milli fərqlərin
sınırlarını və məzhəb
ayrı-seçkiliyini nəzərə almadan bir-birinə
aşiq olmaları və öləsiyə eşq
yaşamaları bütün dövrlərdə rast gəlinən
iztirab, ağrı-acılarla dolu həyat hekayələridir.
Şəhriyarın tərənnüm etdiyi sevginin
obyekti-sevgili Tərsa qızı deyil. Bu bir gerçəkdir,
çünki sevdiyinə "Mən cəhənnəmdə
də baş yastığa qoysam sənilə, Heç
ayılmam ki, durub cənnəti-məvayə gəlim. Nənə qarnında da sənlə əkiz
olsaydım əgər, İstəməzdim doğulub bir də
bu dünyayə gəlim. Sən yatıb cənnəti
röyadə görəndə gecələr, Mən də cənnətdə
quş ollam ki, o röyayə gəlim. ...Sən də səhrayə
marallar kimi çıx, nolu ki, Mən də bir seyrə
çıxanlar kimi, o səhrayə gəlim", -
etiraflarını edən lirik qəhrəman hətta gözəl
dinindən dönüb tərsa olsa belə, ona yetmək
üçün Şeyx Sənanın göstərdiyi fədakarlıqları
etməyi gözə alır...
Əgər
sevdiyi gözəl tərsa balası olsaydı, şair onun
Allahından, dinindən dönüb başqa dinə -
xristianlığa etiqad edərək "tərsa" ola biləcəyindən əndişələnməz,
qorxu hissi keçirməzdi... Çünki aşiq lirik qəhrəman
bu halda özünün də Şeyx Sənan kimi tərsa
qızının mənsub olduğu özgə dini qəbul
edərək sevdiyini, heç deyilsə, bircə dəfə
görmək üçün illərlə donuz otardıqdan
sonra, xristianların dua və dini ayinləri icra etdikləri məbədə-kilsəyə
gələcəyini bəyan etməzdi. Bir nüansı da
vurğulamaq gərəkir ki, Şəhriyarın lirik "Mən"i
bunları edəcəyini təsdiqləmir, hətta eşqinin
ona bu addımı atmağa vadar etməyə
gücünün yetəcəyini bildiyi halda belə, yenə
də bəyanını sualla edir:
Allahından
sən əgər qorxmayıb olsan tərsa,
Qorxuram, mən də dönüb dini-Məsihayə gəlim.
Şeyx Sənan
kimi donquz otarıb illərcə
Səni bir görmək üçün məbəde-tərsayə
gəlim?
Yox sənəm!
Anlamadım, anlamadım, haşa mən,
Buraxım məscidimi, sənlə kəlisayə gəlim?!
Şairin sunduğu olayda eşqinin üzündən
acı çəkən aşiqlərin ayrılıq həsrəti
ilə axıtdığı göz yaşları
qıtlıq illərinin yağışı kimi, artıq
qurumuşdur.
Amma o, namaz qılan və sonra səcdəyə qapanıb
Allaha dualar edən mömünlər tək sevdiyinin eşqinə
düşdüyü yerə - Qaf dağının ətəyində
olduğu söylənən Haqq dərgahının
qapısına gəlib ona (həm də Allahına) yetmək
üçün dualar etməkdə qərarlıdır...
Şəhriyarın
da özünü büsbütün dərk etdiyi andan etibarən
mükəmməlliyə, arifliyə, salikliyə -
Tanrının dərgahına qovuşmağa doğru yol
aldığını xatırlasaq, burada da onun birmənalı
olaraq Ali gözəlliyin dərkinə yönəldiyini dərk
etmiş olarıq... Eyni sonuca varmaq
üçün əsərin başqa beyti də
yardımımıza gəlir. Beytdə
Şəhriyar sevdiyindən Tur dağına
çıxmağı və ilahi nurun içində cilvələnməyi,
bu zaman Musa peyğəmbər kimi özünün də Tur
dağına təcəllaya gəlməsini istəyir.
Şəhriyar bu motivlə orijinal bir bənzətmə
yaratmış olur, ilahi qüdrətin təcəlla etdiyi Tur
dağını dünyəvi sevgiliyə bənzədir:
Gəl,
çıxaq Turi-təcəllayə, sən ol cilveyi-Tur,
Mən də Musa kimi ol Turi-təcəllayə gəlim.
Doqquz
beytlik qəzəldə böyük məharətlə yaradılan
təşbeh və metafora silsiləsində sevdiyini səhradakı
marala, özünü səyyaha, aylı gecədə seyrə
çıxan sərv ağacına, sərvin arxasınca
sürünən kölgəyə, cənnət quşuna,
göz yaşının qurumasını isə qıtlıq
illərinin yağışına bənzədən şairin
xəyal gücünə heyran olmamaq
mümkünsüzdü...
Şəhriyarın
bir məharəti də dinlər arasında
bağlılıq yaratmağa səy göstərməsi,
insanların dini mənsubiyyətinə
qarşılıqlı hörmət prinsipini gözləməsi,
bu son dərəcə həssas məsələyə poetik
yanaşmasıdır...
"Getmə tərsa balası" şeirinin iqtibasdan
sonra gələn ilk beytində Şəhriyar lirik qəhrəmanın
dili ilə xalqın toy adətlərinin xüsusiyyətlərindən
birini açıqlamağı gərəkli sayır. Adətə
görə, toy günü ər evinə yola düşməzdən
öncə, məşşatə gəlinin
üz-gözünü bəzəyir, saçına,
libasına bəzək-düzək verir. Burada
başqasına yar olacaq sevgilisindən əli üzülən
naçar aşiq-şair, toy gecəsi dayə kimi də olsa
toy evinə gəlmək, gəlinə gözəllik verən
məşşatə ona "əl qatanda", yəni bəzəyib-düzəyəndə
orada olmaq, onun daha da gözəlləşməsinə
tamaşa etmək arzusunu gizlədə bilmir:
İzn
ver toy gecəsi mən də sənə dayə gəlim,
Əl qatanda sənə məşşatə tamaşayə
gəlim.
Sonuncu, məqtə beytdə adını çəkən
Şəhriyar şeirini əlində şəmşir-qılınc
tutmuş şirə bənzədir və əminliklə
bildirir ki, bu şir ilə üz-üzə gəlməyə,
söz oynatmağa - deyişməyə qüdrəti
çatan elə bir söz ustası yoxdur. Şairin qürrələnməyə
haqqı çatırdı, çünki İranda Azərbaycan
türkcəsinin qadağan olunduğu bir dövrdə
"Heydərbabaya salam" poemasının yaranması
çox ilginc, qarşısıalınmaz bir ədəbi hadisəyə
çevrilmişdi...
Əsərlərində, eləcə də bu qəzəlində
Şəhriyarın təsvir etdiyi insanlar, obrazlar, milli
mühitdə, milli konkretliyində yaşayır, hadisələr
xalqın düşüncə və duyğu tərzində
canlandırılır.
Və
sonda Şəhriyarımızın "bir ruhun daxilindəki
ilahi eşqi, qutsallıq duyğusunu kəşf etmək
üçün bütün çətinliklərə davam
gətirən, həyatın tam dibindən, çirkabın dərinliyindən
çəkib çıxaran ən güclü bir vasitənin
məhz sevgi, eşq olduğunu kanıtlayan "Getmə tərsa
balası" qəzəlinin tam mətnini sunuruq:
İzn ver
toy gecəsi mən də sənə dayə gəlim,
Əl qatanda sənə məşşatə təmaşayə
gəlim.
Sən bu
məhtab gecəsi seyrə çıxan bir sərv ol,
İzn ver, mən də dalınca sürünüb sayə
gəlim.
Mənə
də baxdın o şəhla gözilən, mən qaragün
Cürətim olmadı bir kəlmə təmənnayə
gəlim.
Mən cəhənnəmdə
də baş yastığa qoysam sənlə,
Heç ayılmam ki, durub cənnəti-məvayə gəlim.
Nənə
qarnında da sənlə əkiz olsaydım mən,
İstəməzdim doğulub bir də bu dünyayə
gəlim.
Sən
yatıb cənnəti röyadə görəndə gecələr
Mən də cənnətdə quş ollam ki, o röyayə
gəlim.
Qıtlıq
illər yağışıtək quruyub göz
yaşımız,
Kuyi-eşqində gərək bir də müsəllayə
gəlim.
Sən də səhrayə marallar kimi çıx, nə
olu ki.
Mən də bir seyrə çıxanlar kimi səhrayə
gəlim.
Allahından
sən əgər qorxmayıb olsan tərsa,
Qorxaram mən də dönüb dini-Məsihayə gəlim.
Şeyx Sənan
kimi donquz otarıb illərcə
Səni bir görmək üçün məbəde-tərsayə
gəlim?
Yox sənəm!
Anlamadım, anlamadım, haşa mən,
Buraxım məscidimi, sənlə kəlisayə gəlim?!
Gəl
çıxaq Ture-təcəllayə, sən ol cilveyi-Tur,
Mən də Musa kimi, ol Turə təcəllayə gəlim.
Şirdir
Şəhriyarın şeiri, əlində şəmşir,
Kim deyir mən belə sir ilə dəvayə gəlim?
Esmira Fuad
Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 5 sentyabr.- S.23.