Sən Allahla xoşbəxtsən, mənsə sənlə məsudam...

Nəsimi

Sönər bu su içində həyat atəşim - qaçaq

Yanar bu od içində baxışlarım çak-ka-çak...

Həyat nisbidi - bizlər - "mütləq olaq" deyirik

"Şəfəqləri bəbəkdən bir-bir yolaq" deyirik...

Şəfəq məndə yayılar - mən yayılmaq bilmirəm

Ayağım səkkiz gəzər - heç ayılmaq bilmirəm...

Tapılmaq istəmirəm - axtarılmaq bilmirəm...

Gövdədən can ayrılır - çün ayrılmaq bilmirəm...

Gəl bir az analıq et içimdəki körpəyə.

Söylə pəncərənə də az örtünsün örpəyə

Günəş deyə bir şey var - müqəddəs kitabı yox

ondan qaçmağa bir yer, hansısa bir qapı yox...

...günəş Tanrıdı axı - ayəsi şəfəqində

Üfüq batar - sonrası başlar ən-əl-həqqində...

Bir Nəsimi doğuldu bəlkə hansısa yurdda

Bu gün uşaq, sabah söz... amma sonrası budda...

Təbəssümün şeiri

O balıq var bu çayda - balaca qara balıq.

Bədbinləşib, onunçün hər bir yer xarabalıq

Hər gün ucuz fəlsəfə, hər gün yem axtarmalar,

Nə qədər axtar, ara, yolsuz qalıb karmalar...

Bapbalaca bir uşaq daş götürüb atarsa

Fəlsəfə etdiyi vaxt bu balığa tuş gələr.

Suyun qabarcıqları pulcuqlara qarışsa.

Suda səs-küyü görüb, köçəri bir quş gələr.

Caynaqları bu ovçun kobud, kələ-kötürsə

Dimdiyiylə balığı yuvasına aparsa

Böyük sevinc içində böyük sürət götürsə,

Kiçik ətcə balalar ondan tikə qoparsa...

Günəş boylansa sənə, açsa şəfəq ovcunu

Qapama gözlərini, üfüq zərbəsi vurma

Dovşan qaçsa yeyincə və çaşdırsa ovçunu

Qışqır: "...onu gözləyir tifil körpəsi, vurma!..".

Günəş qol açar bizə, dağın taa kürəyindən

Ağaclar yarpaq dolar, budaqlar şux olarsa

Atalar xoşbəxt olar, zəhmətin "pul iyi"ndən

Atalar xoşbəxt olar, körpələr tox olarsa.

Körpəsi səhər-səhər qum-torpağın içində

Bir çimdik bal götürüb yuvalara əyilsə

Onlarla qarışqalar barmağına daraşsa

Arıların zəhməti bala-bala yeyilsə...

Ovucların içində balıqqulağı gülsə

O gülüşlər sənindir - hamısını mənimsə...

Bir stəkan dolu su döşəməyə tökülsə

Su aydınlıqdı deyib, əsəbləşmə, gülümsə...

Qocaman bir gün

Üfüq günəşin kürəyini vurur yerə

və 5 metr qarşıda,

qaranlıq bir kafe qarşısında

günəşə and içir

oğlu Bakı-Müharibə yolunda itkin düşmüş

üzündən qürubluq süzülən ata,

gözünə qəriblik muncuqları düzülən vətənpərvər,

nigaranlığın hər üzünü görmüş güzgü adam...

Bədəninin hər nöqtəsiylə üzgün adam...

Səhvlərlə bəzədilmiş batinən düzgün adam...

Üfüq günəşin kürəyini vurur yerə

və böyük bir qaranlıq udmağa çalışır şəhəri

yorğun işçilər Bizansa dönüşür bu halsızlıqdan

ceo və founderlər isə onlar üçün

yenicə yetkinləşmiş yeniçəri...

Bu çərçivədən çıxmaq,

burdan başqa dünyalar üçün darıxmaq,

yumruğunu sıxmaq və...

əllərini boşaltmaqla keçən bu ömür

bizi... öz içimizdəki ümidlərə gömür...

əslində

Sabahlar üçün xəyal qəpikləri yığır gizlində

bütün zəhmətkeş və zəhləmgetmiş adamlar...

Üfüq günəşin kürəyini vurur yerə

və səni yuxudan

oyatmamasını istəyirsən artıq

pəncərəni dələn işıltıların...

Sevincin inzivaya çəkilir.

...və qapı zəngini duymursan bəlkə də.

yuxuda da qaçırsan bu ölkədən...

Sevinirsən görəndə ki,

Günəş - o mələksima,

o daima

yanındadı.

...və oyanırsan.

Günəş kimi yanırsan

bu kor olası həqiqətə...

Üfüq günəşin kürəyini vurur yerə

və balıqçının balaqlarından su damır,

kor peşman təpikləyir qumsala dalğanı.

Qarmağa gəlmir daha balıqlar,

anarxistləşiblər...

Və gecə düşdükcə aclıq oyunlarında

götürməyə gedir qalxanı

qoca balıqçı...

Ona xorhaxorla gülür bir qayıqçı...

"Çox deyirdin, qarmaq tordan güclüdür deyə".

P.S.

Nə ola bu kor qayıqçı

"...bircə dənə bu balıqdan gəl götür" deyə...

...qaranlığın ən pik nöqtəsində

fırçanı dənizdə isladır,

quaşı gecədən götürür rəssam

və qımışır Günəşi düşündükcə:

"uduzan pəhləvan güləşə doymazmış..."

"sabah insanları günəşə doymazmış..."

...gecəni bilə-bilə...

İsa

İşlətdiyim bu sözlər necə sərsəmmiş, sərsəm

Nöqtə və vergüllərlə danışaram istəsəm

Su ocaqdan böyükmüş, yaşam eşqisə sudan

Sən Allahla xoşbəxtsən, mənsə sənlə məsudam...

Aşdı azadlıq payın, bitdi imtiyazın da

Nöqtən cümləndən böyük, ayaqların əlindən

Biraz xatırla məni, boğul söz dünyasında...

Suyun xoşbəxti balıq sürüşsə çəngəlindən...

Mən də qeybə qaçaram, öpüş versə İuda

Mən intihar edərəm sataramsa İsamı

Yoxdu burda Kavafis, Edip nə də Neruda

Söylə, ruhla ağıldan... necə qurum nizamı?

Romantika tanrısan! Qarşındaca əyildim!

Anlatdılar öləssən! İnan Allaha, inan!

Onsuz da mən ruhumdan başqa bir şey deyildim...

Nəsimi söylədim mən, yox başqa doktrinam!

Mənim şeirim rənglərin yeddi qarışığından

Söz ölməli, ölməsə qaçacaq çarmıxından

Lüsiferin kəfgiri qaynadır bizi sözsüz

Yox kiçik məzuniyyət, hansısa bir tənəffüs

İndi insanlar qısa sözcük ya şəkilçilər

Ya da uzun cümlələr, müəllimlər və dilçilər

İndi insanlar ölü, indi insanlar ölü

Redaktəyə meyilli, səhvli, əyri-üyrülü...

Günəşdən danışırıq... gözümüzdə sönüb nur...

Heç cür həyat oturmur şairlərin mətninə...

Çünki... şair dediyin ölmür, abort olunur

Bu dünyanın bətnindən, o dünyanın bətninə!

Dənizkənarı

Səhər 10:27

...

...sevgimi yansıtdığım qağayılar da anidən

hissə-hissə, dəstə-dəstə ləkələdi

ağappaq göy üzünü.

...dəniz, ən qəddar baxışlarımı götür..

Bu gün bir neçə balıqçını ac qoyduğunçün,

məndən sonra döy özünü...

Gecə saat 22:53

...

Soyuqdur. Qucaqla.

ƏIlərini cibinçün yox, ovcumçün saxla.

Dodaqlarında illərdir həbs etdiyin

sözlərə əfv fərmanı verib,

onlarla məni büründür...

Gecədir, gecdir, gözlərimə düşən işıltın

nura boyadı bozarmış çöhrəmi.

Qalx, mayakları söndür.

Noyabrın şeiri

Bir andaca küləklər yuxusundan oyanar

Bir qırıq ümid tozu düşər göz bəbəyinə.

Soyuq kəlmələriylə düz önümdə dayanar:

- Məqsəd fəsli gəlir bax, geyin səbəb əyninə.

Mənim duyğum ağlımı kölgələyib beləcə

Tam getmək havasında, addım basır əyləcə.

Mən artıq anlamıram, neçə söz var susduğum?

Hərflərim yağanda, dilim olur gölməçə.

Gəlir payız havası, bulud susuzdu susuz

Bunun yanvarı susuz, bunun avqustu susuz

Guya sakit gedirsən, heç bir şey də demirsən.

Bəs nədir bu qışqırıq? Bu qədər gurultu.. sus.

Sən şəhərin tozusan, dolmuşkən pəncərəyə

Mənsə divar küncündə - məhbusam hörümçəyə.

İçindəki cüzamdan sözlər qopub tökülür

yarımçıq cümlələrtək bu kimsəsiz küçəyə...

Kadrlara nəzər

(Sosializmə göndərmələrdən)

1. Onda hələ Yalıncıq

Beyrəyin qanlı köynəyini gətirməmişdi..

2. Onda hələ sığortalamamışdı "əlif zəbəd əə"-lərlə

Molla Sadıq behişti..

3. Onda kartoçkasını axtaran Vaqif də

qırçı olmaq istəyirdi aclıqdan

4. Onda həmin o tənha narı

tapmaq asan idi min ağaclıqdan...

1. - Gəldi..

Beyrəyin qanlı köynəyi...

2. - Gəldi.

Ruhanilərin cəhaləti canımıza...

Behiştin qoxusu gəlmədi həyat boyu

burnumuzun ucuna,

hədis və ayələrındən başqa...

3. - Gəldi.

Həmin zaman ki...

Vaqif qırçı oldu, başımızın üstü yağış...

Nə yağış dayandı, nə Vaqif qırçı ola bildi...

4. - Gəldi.

Sadıq axtardı ağaclığı...

"Burda nar deyə bir ağac yoxdur" deyildi...

Atası yenidən qayıtmadı, sanki Sadığın

müharibədən...

P.S.

Düşündüm ki,

bu qaramsarlaşmış günəş bəlkə də

kimsəsizliyin əlaltısıdır..

Bəlkə də..

hansısa kiçik ulduzların sabah qaraltısıdır sadəcə...

Seymur SU

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 11 yanvar. S. 12-13.