"Qurbani"
dastanının İstanbul çapı
Orta əsrlərdə
yaşamış, əsərləri əlimizə
çatmış aşıqlarımızdan biri də
Qurbanidir. Dəqiq
doğum tarixi məlum olmasa da, tədqiqatçılar adı
ilə bağlı olan dastana, şeirlərinə əsaslanaraq
göstərirlər ki, şair XV əsrin ikinci yarısı
- XVI əsrin əvvəllərində yaşamış,
Şah İsmayıl Xətainin hakimiyyəti illərində (1501-1524) onun sarayına
yaxın olmuşdur. (Qurbaninin Səfəvilər
sarayında yaşaması barədə fikir heç bir sənəddə
təsdiqini tapmır). Şair Cənubi Azərbaycanın
Dirili kəndində doğulmuş, Dirili Qurbani kimi də məşhur
olmuşdur. Zəngin ədəbi irsə
malik olan ustad aşığın əsərlərinin bir
çoxu əlimizə çatmayıb, şifahi xalq ədəbiyyatı
janrlarında yazdığı şeirləri, qoşma və
gəraylıları onu qüdrətli lirik şair kimi səciyyələndirməyə
imkan verir. Qurbani sadə, axıcı dillə
yazılmış lirik şeirlərlə bərabər,
ictimai məzmunlu, dövrünün
haqsızlıqlarını, ədalətsizliklərini tənqid
edən əsərlər də yazmışdır. Onun Şah İsmayıla yazdığı, vəzirdən,
saray əyanlarından şikayət məktubu, ümumiyyətlə,
bütün xalqın saray adamlarının, məmurların
özbaşınalığından, zülmündən
şikayəti kimi səslənir. Professor Məmmədhüseyn Təhmasib
haqlı olaraq göstərir ki, şairin şeirləri əsasında
tərtib edilmiş "Qurbani" dastanında rast gəldiyimiz
şaha şikayət məktubu tamamilə başqa bir əhvalat,
Qurbaninin başına gəlmiş başqa bir hadisə
münasibətilə yazılmışdır: "Bir
sıra qoşmalar, bəndlər, misralar onun dövlət
adamları tərəfindən incidilmiş olduğunu da
aydın şəkildə göstərir ki, bunlardan biri elə
həmin "Mürşidi kamilin, Şeyx oğlu
Şahim" qoşmasıdır. Buradakı
"Baş açmadım seyrəqibin sirindən" və
"Qolubağlı keçdim Xudafərindən"
misraları həmin qoşmanın və ümumiyyətlə,
Qurbaninin bu qoşma ilə şaha müraciətinin müəyyən
bir tarixi hadisə ilə bağlı olduğunu göstərir.
Dastanda o, Xudafərini qolubağlı keçməyir.
Buna görə də orada bu misra vəziyyətə
uyğunlaşdırılmış, "qolubağlı"
sözü "gözü yaşlı" ilə əvəz
edilmişdir. İkinci bənddəki
"Oğlu ölmüş vəzir qəza eylədi"
misrası isə bu hadisənin vəzirlə əlaqədar,
daha dəqiq deyilsə, vəzirdən şikayət
olduğunu göstərir. Bu ehtimalı
şairin "Gəlmişəm" rədifli qoşması
da bir daha qüvvətləndirir". "Qurbani"
dastanının mətnini ayrı-ayrı mənbələrdən
əlimizə çatmış şeirləri ilə
müqayisə etdikdə görürük ki, onun şikayət,
etiraz ruhlu bir sıra şeirləri aşıqlar tərəfindən
dəyişdirilərək məhəbbət dastanının
ruhuna uyğunlaşdırılmışdır.
Tədqiqatçılar
"Qurbani" dastanının üç versiya təşkil
edən əsasən on variantının olduğunu göstərirlər. Şərti
olaraq Gəncə, Diri və Zərgan versiyaları nəzərdən
keçirilir. Gəncə
versiyasının dörd, Diri versiyasının dörd, Zərgan
versiyasının isə iki variantı vardır.
Bu yaxınlarda dastanın
Berlin Dövlət Kitabxanasından əldə edilmiş
çap nüsxəsinin surəti göstərir ki, əsərin
Anadoluda yayılıb qələmə alınan versiyası
mövcuddur. Kitabxanada Or.265545 şifri altında saxlanan
"Aşıq Qurbani" adı ilə 1880-ci ildə
İstanbulda çap edilmiş, 40 səhifədən ibarət
bu nüsxə bir neçə baxımdan diqqətimizi cəlb
edir (əsərin surətini Berlin Dövlət
Kitabxanasından əldə edib bizə göndərən
Almaniyada yaşayan həmvətənimiz Məhəmmədəli
Hüseyniyə minnətdarlığımızı bildiririk).
Fikrimizcə, dastanın bu nüsxəsinin ilk
növbədə o cəhəti əlamətdardır ki, əsasən
sovet dövründə Şimali Azərbaycanda toplanan
variantlardan fərqli olaraq bu nüsxə daha əvvəl
yazıya alınmış və deməli, burada müxtəlif
aşıqların əlavələri daha azdır. Nüsxənin mətnindəki süjet xəttində,
bəzi əhvalatlarda, əsas qəhrəmanların
adında, buraya daxil edilmiş şeir parçalarında
müəyyən fərqlər vardır ki, bunlar da onu
ayrıca bir versiya kimi nəzərdən keçirməyə
imkan verir.
Qeyd edək ki, professor
Məmmədhüseyn Təhmasib əsəri məcazi məhəbbət
dastanı, rəmzi dastan adlandırır ki, bu da, fikrimizcə,
onun ilahi eşqə, təsəvvüfi eşqə həsr
edilməsi ilə bağlıdır. Qurbani də,
yuxuda buta verilmiş digər məhəbbət dastanı qəhrəmanları
da Haqq aşiqləridir. Haqq aşiqi isə, əslində,
Tanrıya, Yaradana aşiq olan, ona qovuşmağa can atan
mütəsəvvif deməkdir. Qurbaninin
yaşadığı dövrdən Azərbaycanda, Anadoluda,
digər yerlərdə geniş xalq kütlələrinin
anlayacağı dildə, heca vəznində şeirlər
yazan ozanların Haqq aşiqlərinə çevrildiyini,
aşıq sözünün mütəsəvvif-şair
anlamında işlədildiyini görürük. Təsadüfi deyil ki, dastanda şair Şah
İsmayıl Xətaiyə "mürşidi-kamilim" deyə
müraciət edir. Səfəvi
hökmdarları səfəviyyə-təriqətinin
mürşid-rəhbəri, başçısı idilər.
Azərbaycan ədəbiyyatında Məhəmməd
Əmani Şah İsmayıl Xətaiyə, Qəribi I Təhmasibə,
Məsihi I Şah Abbasa şeirlərində
"mürşidi-kamilim" deyə müraciət etmişlər.
Dastanın əldə
edilmiş yeni versiyasında, İstanbulda nəşr
edilmiş "Aşiq Qurbani" dastanında bir sıra ciddi
fərqlər vardır ki, onları diqqətə
çatdırırıq. Dastanın əksər
variantlarında valideynlərin övladı olmur, onlar nəzir-niyaz
verir, qurban kəsirlər, bundan sonra oğullar dünyaya gəlir.
Bu səbəbdən də onun adını
Qurbani qoyurlar. (Məntiqə görə,
onun adı Qurban olmalı idi. Aşıqlar
Qurbani şeirləri əsasında onun adı ilə
bağlı olan dastan yaradarkən ustad aşığın
adını təhrif etməmək üçün belə
etmişlər). İstanbul nüsxəsində
isə baş qəhrəmanın adı onun qurban kəsiləndən
sonra doğulması ilə bağlı deyil. Qurbani varlı bir tacirin-bazirganın üç
oğlundan biridir. Onların adı müsəlman ilinin
ayları ilə bağlıdır: Rəcəb, Şəban,
Qurbani. Burada Qurbani adı Həcc səfərləri
edilən, qurbanlar kəsilən zilhiccə ayına işarə
kimi təqdim olunur. Nüsxədər
şeir parçalarının sayı Gəncə
versiyası ilə müqayisədə azdır. Dilində
osmanlı dilinin təsiri özünü
göstərir. Təhkiyəsində
nağıl, rəvayət tərzini, kitab dilinin təsirini
görürük. Əsərin əvvəlindən bir
nümunə verməklə onun əsasən yazıya
alınarkən məruz qaldığı bu təsirləri əyani
surətdə nümayiş etdirmək mümkündür:
"Raviyani-Əxbar və naqilani asar və mühəddisani-ruzigar
şöylə rəvayət və bu yüzdən hekayət
edirlər ki, zəmani-əvaildə Əcəm diyarında
kain bir məmləkətdə bir bazirgan var idi. Lakin dünya yüzündə gərək mal və
gərək cariyə və tarla və əmlak və cəvahircə
bir şeyə ehtiyacı yox idi. Lakin bunun üç oğlanı
var idi: birinin adı Rəcəb və birinin adı Şəban
və birinin Qurbani idi". Qeyd edək ki,
sonrakı yerlərdə əsərin dili sadələşməyə
doğru gedir.
Dastanın ən mükəmməl
Gəncə versiyasında Qurbaninin atasının adı Mirzəli,
əmisinin adı isə Hüseynəli xandır. Onlar Xudafərin
körpüsü ilə Araz-Kür qovuşağı
arasında yaşayırdılar. Ataları
öldükdən sonra Hüseynəli xan atasının
bütün varidatını mənimsəyir, qardaşına
heç nə vermir. Yoxsul Mirzəli
xanın qurban kəsdikdən sonra bir oğlu Qurbani doğulur.
Qurbani böyüyüb əmisinin yanına
gedir. Ondan bir cüt öküz alır.
Lakin Qurbani bu öküzləri kövşəndə
işlədə bilmir. Öküzləri
açıb buraxır, özü də bir zağada
yatır. Yuxuda ona buta verilir.
Üç gündən sonra ayılan Qurbani gəncəli Ziyad
xanın qızı Pəri xanımın ona buta verildiyini
deyir, butasının ardınca Gəncəyə yola
düşür, bir sıra çətinliklərdən,
sınaqlardan, Şah İsmayıla müraciətindən
sonra sevgilisinə qovuşur.
Diri versiyasında Qurbani
Dirili Fəraməz bəyin nəzir-niyazla anadan olan
oğludur. On yeddi yaşına çatanda atası öz əhdinə
görə onu ova aparır. Bir
dağkeçisini vurub yeyir, Mazannənə pirinin ətəyində
yatırlar. Yatarkən Qurbani yalvarır ki,
ona buta versinlər. Elə də olur.
Yuxuda onu gəncəli Abdulla xanın
bacısı Pərini göstərir, buta verirlər. O, Gəncəyə yola
düşür, bir sıra çətinliklərdən, Gəncə
versiyasında olduğu kimi, Qara Vəzirin maneçiliklərindən,
Şah Abbasa şikayətdən sonra Pərini Qurbaniyə verməyə
razı olurlar. Qurbani əlində saz
qızı Diri dağındakı pirdə gözləyir.
Lakin vüsal baş tutmur: Qurbanini ilan vurur. O, bulağın
başında ölür, Pəri də onun meyiti
üstündə bayatı deyib ölür. Aşiqlər
yanaşı qəbirlərdə basdırılır.
Cənubi Azərbaycan
aşıqları tərəfindən yaradılmış
üçüncü Zəngan versiyasına görə,
Qurbani Zəngan xanı Vəlinin oğludur. Vəlinin
ölümündən sonra qardaşı Məmmədəli
vəzir şahlığı ələ keçirir, Qurbanini
saymır, hətta oğlunun toyuna belə
çağırmır. Bundan incimiş
Qurbani bağda çarhovuzun yanında yatır. Yuxuda kabilli Pərizad xanımın qızı Pərini
ona göstərib eşq badəsi içirirlər. Bir sıra macəralardan sonra Qurbani Kabilə gedib Pəri
ilə görüşür. Çuğul
vəzir bunu Kabil şahına xəbər verir. Pəri Kabil şahının oğluna
nişanlıdır. Şahın hüzuruna gətirilən
Qurbani qapının dalında əlində yalın
qılınc olan cəlladların durduğunu hiss edir (bu, əslində,
onun Haqq aşığı olub-olmadığını
yoxlamaq üçündür), versiyaların hamısında
istifadə edilən "Dedim: könül, sevmə xublar
xubunu" misrasıyla başlanan qoşmasını deyir. Başqa versiyalarda olduğu kimi, qılınclar
kütləşir. Şah Qurbaninin Haqq
aşığı olduğunu başa düşür, onu
incidən vəzirin boynunu vurdurmaq istəyir. Qurbani şahın qan tökməsinə razı
olmur, vəzirə qarğış edir. Vəzir
yıxılıb ölür. Şah Pərinin
Qurbaniyə getməsinə razı olur. Dastan
Qurbaninin Pəri xanıma və qırx incəbel qıza xitabən
dediyi "Bənövşə" rədifli qoşması
ilə bitir.
Yeni İstanbul nüsxəsində
Qurbani adı bildirilməyən varlı bir tacirin oğlu,
üç qardaşın biridir. Atası ölərkən vəsiyyət edir ki,
var-dövləti bərabər bölünsün, Qurbani məktəbə
oxumağa göndərilsin. Bir gün
Qurbani anasından xahiş edir ki, qardaşları tarlaya
işləməyə gedərkən onu da gəzməyə
aparsınlar. Tarlada işləyən
qardaşlar onu çörək ardınca göndərirlər.
Qurbani yolda bir çeşmənin başında
yorulub yatır, üç gün ayılmır. Onu axtarıb tapanda görürlər ki, Qurbani
yatıb, ağzından köpüklər çiyinlərinə
tökülüb. Üç gündən sonra ayılan Qurbani xəbər
verir ki, qırxlar gəlib Qarabağda İzzət xanın
bacısı Pərüzat (pəri mənşəli mənasını
verən "pərizad" sözünün dəyişmiş
variantıdır) xanımı ona buta vermişlər. Qeyd edək ki, dastanın əvvəlində, bir yerdə
onun adı "Durrzat" kimi gedir. Bu məqamda
Qurbaninin dediyi "Dedilər" rədifli qoşmada digər
versiyalarla müqayisədə bir sıra fərqlər
vardır. Burada haqqında söhbət gedən ərənlər,
qırxlar, qırx ərənlər övliyalar, müqəddəslərdir
ki, bu da bir daha əsərin təsəvvüflə
bağlı olduğunu göstərir:
Yatirkən üstümə gəldi ərənlər,
Yatan, nə yatırsan, oyan dedilər,
Onu görən olur sərxoş,
divanə,
Pəri, Pərizatdır
dövran dedilər.
Oyandım qəflətdən,
açdım gözümü,
Söylətdilər bəni, Həqqə
dedim sözümü.
Ərənlər payinə
sürdüm üzümü,
Doxsan min kəlam bəyan
dedilər.
Əli minmiş Düldülə, Qənbər
də belə,
Pirim də yadigar, qırxlar da belə,
Səbəb ............. qol-qola,
Bir qədəh iç,
qan-dedilər.
Nəşrdəki mətbəə
xətası səbəbindən sonuncu bənddəki bir
neçə sözü oxumaq mümkün olmadı. Məhəbbət
dastanlarında, adətən, buta verən Həzrət Əli
olur. Burada Qırxlardan və Həzrət
Əlidən danışılır. Dastanın
həqiqi, ilahi eşqə həsr edildiyini göstərən
başqa məqamlar da vardır. Sınaqlardan
keçən Qurbanini Pərüzatla görüşdürmək
istəyərkən, o, hətta nikahdan sonra da onunla cismani
vüsalı arzulamadığını bildirir. Şah Abbasla görüşüb dərdini bildirəndən
sonra Qurbani "Varmışam mürşidimə, muradım
almışam" deyir, onun, Səfəviyyə təriqətinin
müridi olduğunu bildirir. Qoşmaların birində o,
sevgilisinin üzündə Tanrının təcəlli
etdiyini deyir:
Cəbinin təcəlli, camalın
günəş,
Küllü şeyün
halik Allah deyibdir.
İki qabi-qövseyn, qürrətül-eynin,
Bilmirəm qanıma nə
susayıbdır.
Beləliklə, digər
versiyalardan fərqli olaraq İstanbul nüsxəsində
Qurbaninin sevgilisinin adı Pərüzat xanımdır və
o, Qarabağ xanı İzzət xanın bacısıdır. Əsərin bir yerinə
Könül dilər varım gedim
qürbətə,
Orda bir şəhər var adı Gəncə,
hey
- misraları ilə
başlanan qoşmanın daxil edilməsi səbəbini
başa düşmək olmur. Fikrimizcə,
dastanın bu versiyasını yaradanlar sadəcə olaraq
şairin şeirini kənarda qoymaq istəməmiş, nəyin
bahasına olur-olsun, burada yerləşdirmək istəmişlər.
İstanbul nüsxəsində
hadisələrin digər versiyalardan fərqli olaraq
Qarabağda cərəyan etməsi barədə onu deyə bilərik
ki, Səfəvilər dövründə Gəncə ilə
Qarabağ uzun müddət bir bəylərbəylik
olmuşdur. XVI əsrin 40-cı illərində I Şah Təhmasib
Azərbaycanın Qızılbaş tayfalarından olan Qacar qəbiləsinin
Ziyadlı oymağından Əmir Şahverdi Sultanı Gəncə-Qarabağ
bəylərbəyi və Qacar qəbiləsinin
başçısı təyin etmişdir. Bu vəziyyət 1737-ci ilə qədər davam
etmiş, sonra iki xanlıq ayrılmışdır.
Əksər versiyalardan fərqli olaraq, İstanbul nüsxəsində
Qurbaninin arzusuna çatmaq üçün I Şah Abbasa
müraciət etməsi barədə deyə bilərik ki, Səfəvi
dövlətinin (1501-1736) ən qüdrətli
hökmdarlarından olan I Şah Abbas (hakimiyyəti illəri:
1587-1629) şifahi xalq ədəbiyyatımızda geniş yer
tutur. Folklorumuzda ona münasibət birmənalı
olmamışdır. O, gah tamamilə mənfi, gah da
tamamilə müsbət keyfiyyətlərdən ibarət
şəxsiyyət kimi də təqdim olunmuşdur. Bir çox nağıl, əfsanə və rəvayətlərdə
o, xeyirxah, ədalətli bir hökmdar, mürşid kimi təsvir
edilir, "cənnətməkan" deyə xatırlanır.
Bu əsərlərdə o, çox vaxt vəzir
Allahverdi xanla birlikdə libasını dəyişərək
kəndləri, şəhərləri, evləri gəzir, sadə
insanların dərdini öyrənir, haqsızlıqları, ədalətsizlikləri
aradan qaldırır, günahkarları cəzalandırır.
Burada da o, ədalətin tərəfdarı kimi
göstərilmişdir.
İstanbul nüsxəsində digər
versiyalarda olmayan belə bir epizod vardır: Qurbani Qarabağa
getdiyi yolda bir abdala rast gəlir. "Abdal"
övliya, müqəddəs deməkdir. Əsərdə
sufi mənasında işlənir. Aşıq Qurbani ona "paşam" deyə
müraciət edən abdalla libasını dəyişir,
bundan sonra getdiyi bütün yerlərdə abdal və Haqq
aşığı kimi qəbul edilir.
Nəzərdən keçirilən
nüsxədə belə bir qoşma vardır:
Yatır ikən üstümə gəldi
ərlər,
Muradımı verdi
murad verənlər.
Eşit, şahım, Pərüzatı
görənlər,
Ya sərindən keçər,
ya abdal olur.
İstanbul nüsxəsində
olub, başqa versiyalarda rast gəlmədiyimiz bir sıra məqamlara
diqqət yetirək. Burada da Pərüzat xanım (əksər
versiyalarda Pəri xanımdır) vəzirin oğlunun
nişanlısıdır. Lakin burada onun
adı Qara vəzir deyil. Onun, ümumiyyətlə,
adı yoxdur. Vəzirlə bərabər
bacısı Nigar xanım da Qurbanini sınaqlardan keçirir.
Bu sınaqlarda Qurbaninin rəqiblərinin məqsədi
onun Haqq aşığı olmadığını sübut
etməkdir. Əgər o Haqq
aşığıdırsa, onun butasını müqəddəs
qüvvələr vermişlərsə, belə bir adamın
taleyini heç kim dəyişdirə bilməz.
Haqq aşıqlığının özünü nədə
büruzə verdiyini görürük: O, heç kimin görə
bilmədiyini görür, qarşısındakının
fikrindən, məqsədindən belə xəbərdardır.
İstanbul nüsxəsində belə bir epizod var: İzzət
xan Qurbaninin Haqq aşığı olduğunu başa
düşüb qızını ona vermək qərarına gəlir. (O başa düşür ki,
müqəddəs qüvvələrin əmrinə
qarşı durmaq olmaz). Lakin məkrli Nigar
xanım xandan icazə alıb onu yeni sınaqlara çəkir.
Aşıq bütün sınaqlardan
keçdikdən sonra, Nigar xanım ona şərab verir.
Qurbani sərxoş olub huşunu itirir. Nigar xanım bir qayıqçıya pul verib Qurbanini
sahibsiz bir adaya aparmağı tapşırır. Qurbani
adada ayıldıqdan sonra başına gələn əhvalat
maraq doğurur, buradakı onu xilas edən, adı çəkilməyən
müqəddəs əlamətlərinə görə
Xızır peyğəmbərdir: "Qurbani, - qaliba, bən
röya görürəm, - deyü gözlərini yumub yenə
açdı. Baxdı ki, xeyr, röya deyildir.
Bir də gördü ki, dəniz üstündən bir atlı gəlir, atının ayağından
toz çıxıyor. Bir də ol atlı
Qurbaninin yanına gəlib, atın başını çəkib
ayıtdı: Ey abdal! Bu
issız adada nə gəzirsən deyincə Qurbani
ayıtdı: Sultanın, buraya düşmüşəm, nə
təriq ilə düşmüşəm və bəni buraya kim gətirdi, bilmiyorum. Bir də uyqudan
oyandım ki, ətrafımı su almış... Qurbani
türkiyi təkmil edincə atlı
ayıtdı: Oğul, nə tərəfə gedirsən -
dedikdə Qurbani ayıtdı: Bənim gedəcək yerim uzaq,
amma, lakin şu dənizin kənarına düşsəm, yolu
bularam - deməklə ol atlı ayıtdı: Oğul, gəl
atın tərkinə, - deyib, Qurbanini atın tərkinə
alıb, - oğul, yum gözlərini deyincə Qurbani gözlərini
yumub bir də, - aç gözünü, - deyincə bir də
Qurbani gözlərini açıb kəndisini dəniz kənarında
buldu. Bir də ardınca baxıb gördü
ki, nə atlı var və nə kimsə var". Bu epizod "Aşıq Qərib" dastanında
çıxılmaz vəziyyətdə Qəribin
Xızırın atının tərkinə minib mənzilinə
çatmasını xatırladır.
İstanbul nüsxəsində
Qurbaninin vüsala çatması üçün Şah
Abbasla bərabər başqa bir hökmdar - Ərdəbil
şahı da məktub göndərir. Hər iki
şahın İzzət xana məktubu əsasən hədə-qorxudan
ibarət idi. Şah Abbas katibinə əmr edir ki, İzzət
xana belə bir məktub yazsın: "Qurbani oraya gəldikdə
Pərüzat xanımı Qurbaniyə verib muradına
irgürər isən, nə gözəl. Əgər
əmrimə müxalif edər isən, Qarabağ məmləkətini
dələr də boğazına keçirərəm".
Qurbaninin Ərdəbil
hökmdarı ilə görüşü epizodu da çox
maraqlıdır və buna başqa versiyalarda rast gəlmirik. Məlum olur
ki, o, aşıqları oxutdurur, xoşuna gəlməyənlərin
başını kəsdirib, camaata nümayiş etdirir. İndiyədək 39 aşıq başı kəsdirmişdir.
Qurbani onun hüzurunda çalıb-oxumağa məcbur
olduqda yarıciddi-yarızarafat öz-özünə deyir ki,
deyəsən, kəsiləcək qırxıncı baş mənimki
olacaqdır. Qurbaninin
görücülüyü, aşıqlığı Ərdəbil
hökmdarının çox xoşuna gəlir. Qurbani başa düşür ki, onunla pərdə
arxasında danışan hökmdar qızdır və ifa
etdiyi qoşmasında bunu bildirir. Qurbanidən
razı qalan Ədrəbil hökmdarı da çaparla İzzət
xana məktub göndərib, bacısını Qurbaniyə ərə
verməsini tələb edir.
Bütün cəhdlərinin
boşa çıxdığını görən Nigar
xanım yalançı qəbir qazdırır, qoca
qarıları Qurbanini qarşılamağa göndərir. Onlar
aşığa sevgilisinin öldüyünü deyirlər.
Bu bəd xəbərdən ürəyi gedən Qurbani
özünə gəlib belə bir şeir oxuyur:
Ey fələk, sənin əlindən
əlləşənin
meydanı ola,
Tutalım dövran sənindir,
kərəmin,
ehsanın ola.
Varmışam mürşidimə,
mən
muradım almışam,
Neylim, bənciləyin xak ilə
yeksanın ola.
Ey yarım, kim
köçürdü
fani
dünyadan səni,
Ya İlahi, necə qıydın,
şöylə
mövcəvanın ola.
Qurbaniyə dedilər ki,
yarın
üçün qəm yemə,
Bu yazı böylə
yazılmış, aləmə nişan
ola.
Bəd xəbər
almasına baxmayaraq, Qurbani də, Şah Abbasın və
Ərdəbil şahın çaparları da İzzət
xanın sarayına gedirlər. İzzət xan məktubları
alıb oxuyur, baş vermiş əhvalatdan xəbərdar olur.
Məmləkətdəki küpəgirən
qarıları ciddi cəzalandırır. Bundan
sonra Qurbani ilə Pərüzat xanıma qırx gün,
qırx gecə toy edib onları bir-birinə qovuşdurur.
Qeyd edək ki, bu yazıda
İstanbul nüsxəsinin bütün fərqli epizod və məqamlarını
sadalamadıq.
Gəncə versiyası ilə müqayisədə
İstanbul nüsxəsinin mətni daha kiçikdir,
buradakı şeirlərin sayı daha azdır. Əsərin dilində bir sıra əski türk
sözləri (məsələn, "dedi" əvəzinə
"ayıtdı"). Osmanlı sözləri,
Anadolu həyatı ilə bağlı sözlər diqqəti
cəlb edir. Məsələn,
hökmdarların ordusundakı əsgərlər
"çavuş" adlanır.
Aşığın
oxuduğu şeirlərə "qoşma" deyil,
"türki" deyilir. Müraciət forması kimi
"paşam", "əfəndim" sözlərindən
istifadə edilir. Lakin birmənalı olaraq
deməliyik ki, əsərin dili Azərbaycan türkcəsidir.
Burada bir hadisədən başqasına
keçid nağıllarda, bir sıra dastanlarımızda
olduğu kimidir. Məsələn: "Çapar getməyində
olsun, gələlim Qurbaniyə"; "Qurbani layəqəl
düşüb yatmağında olsun, gələlim Nigar
xanıma" və s.
Surətini yeni əldə etdiyimiz,
1880-ci ildə İstanbulda çap edilmiş "Aşıq
Qurbani" dastanı sübut edir ki, Dirili Aşıq
Qurbaninin, onun adı ilə bağlı olan dastanın
şöhrəti vaxtı ilə Cənubi və Şimali Azərbaycanın
hüdudlarından kənarlara da yayılmışdı. İndiyədək bizə məlum olan versiyalarla
müqayisədə daha əvvəl qələmə
alınmış bu nüsxənin ətraflı
araşdırılması, dastanın, ümumiyyətlə,
dastançılıq ənənələrimizin tədqiqinə
töhfələrini verə bilər.
Teymur
Kərimli ,
Paşa Əlioğlu.
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2020.- 11 yanvar. S. 22-23.