Nəsimi:
Fəzlüllahın ölümü haqda şeirlər
Tənqidçi Rəhim Əliyevin Nəsimi haqqında
yeni kitabçası çapdadır. Kitabçadan bir hissəni
oxucularımıza təqdim edirik. Məqalədə
Fəzlüllahın qətlindən sonra Nəsiminin
keçirdiyi sarsıntının nəticələrindən
söhbət gedir.
Nəsimi Divanlarının Bakı çaplarının
bəzisi "Mərhəba" rədifli beşbeytlik
şeirlə açılır. Güman etmək olar
ki, bu ənənə Nəsiminin özündən gəlir, yəni
o özü divanını tərtib edərkən Fəzlüllahla
camedə baş tutmuş ilk görüşünə
yazdığı şeiri divanın birinci səhifəsinə
qoymuşdur. Mənbələrə görə, Nəsimini
Fəzlüllaha təqdim edən şəxs Əli-ul Əla
olmuşdur: O, şair, Fəzlin birinci xəlifəsi və
qızının əri olub. Bu görüşün məhz camedə baş
tutduğu ayrı bir qəzəldə belə
xatırlanır.
Əzəldə
surəti-rəhman yüzün camedə gördüm
çün
İlahi surətin daim bu mənidən sevər
könlüm.
"Mərhəba"
rədifli qəzəlin Fəzlüllaha həsr edilən ilk
şeirlərdən olması onun sadəliyindən bilinir:
burada şairin sonraki şeirlərində görəcəyimiz
dini fəlsəfənin incəlikləri yoxdur. Bu
şeirdə yalnız Fəzlin nitqi İsa Məsihin nitqi və
nəfəsi kimi həyat verən adlandırılır.
Bu da aydındır, İsa Məsihin allah-insan
statusu hürufi əqidəsinin ilk təbliğ mərhələsində
mühüm arqument kimi yozulurdu. Bir də
yığıncağın birində Fəzlüllah onun
kefini soruşmuşdur və bunlar şair üçün
bütün sonrakı həyatı boyu ən əziz xatırələr
olub:
Çün
ləbin cami-Cəm oldu, nəfxeyi-ruhülqüds,
Ey cəmilim,
ey cəmalim, bəhrü-kanım, mərhəba!
Gəldi
yarım naz ilə sordu, Nəsimi, necəsən,
Mərhəba,
xoş gəldin, ey xırdadahanim, mərhəba!
Fəzlüllahla tanışlığın sevincini ifadə
edən və bunu öz taleyində dönüş sayan Nəsimi
şeirləri sırasında "Könlümüz" rədifli
dördlükləri də göstərmək olar. Şair bu
görüşün təkcə özü üçün
yox, Allahı tanımaq və sevmək istəyən
bütün adamlar üçün yeni bir düz yol
açdığını iqrar edir. Bu
şeirlərdə hələ ehtiras, dialoq və polemika
yoxdur.
Ta ki Fəzlüllahə
düşdü könlümüz,
Uş həqiqi rahə düşdü
könlümüz.
Şairin Fəzlüllahla görüşlərinin
sevincini ifadə edən digər nümunələr, məsələn,
"Buldum" rədifli qəzəllər bir neçədir
və onların bəzisinin nəzirə olduğu güman
edilir. Onlardan
birində digər bir görüşün Bağdadda olması belə
ifadə edilib:
Bağdada
gəl, ey qasid, ilət şol xəbəri kim,
Şol şəbədəçi dilbəri-əyyarımı
buldum.
Mərhum Əliyar Səfərli və digər
araşdırıcılar, biz də onların
sırasında, güman edirdik ki, "Buldum" rədifli
şeirlər də şairin öz müəllimi ilə ilk
görüşlərinə aiddir. Biz də bu
kitabçamızın ilkin variantında belə gümanda
idik və hətta yazmışdıq ki, Nəsiminin Bağdad
görüşü zamanı o, yəqin, orda tələbə
imiş. Amma Fəzlüllahın
bioqrafiyasına nəzər salanda, orda onun Bağdada səfər
etdiyi barədə məlumat yoxdur. Lakin
bizi fikrimizi dəyişməyə və bu görüş
haqda qəzəllərin Nəsiminin mistik fantaziyasının
məhsulu olması fikrinə gəlməyə başqa
şey vadar etdi. Məsələnin tarixçəsi
çox mühümdür, ona görə oxucu qoy hövsələ
edib onunla tanış olsun.
Kitabçanın
bu bölməsinin adı belə idi:
3. Fəzlüllahla
ilk tanışlığı və onun ölümü haqda
şeirlər
Biz bu
başlığa uyğun şairin müəllimi ilə ilk
tanışlığı haqda şeirlərin qısa xülasəsini
verəndən sonra (onların sayı azdır) şairin
1973-cü il H.Araslı çapını
götürüb şairin ölümü haqda şeirləri
ardıcıl oxumağa başladıq. Bu oxunuşda qəribə
bir şey diqqətimizi cəlb etdi: Fəzlüllahın qətl
edilməsi haqda şeirlərdə ağrı və kədərlə
yanaşı, sevinc, tapıntı sevinci, bərat, töhfə,
xoş xəbər də var idi və böyük ehtirasla ifadə
olunmuşdu! Bizə birdən aydın oldu ki, Nəsiminin
Fəzlüllahı "ikinci" dəfə tapması və
əlinə gətirməsi haqda şeirlərin hamısı
müəllimin qətlindən sonra yazılıb. Vəsiyyətnamədə adı olmadığı
üçün dəqiq məlumdur ki, qətl zamanı Nəsimi
Naxçıvanda və Əlincə qalası ətrafında
olmayıb. Deməli, Nəsimi Bağdadda Fəzlüllahla
görüşməyib, onun qətl xəbərini və Vəsiyyətnamədə
hürufilərə bir müddət yarım leqal vəziyyətə
keçmək haqda sərəncamını alıb. Və həyatında ən böyük
sarsıntını keçirib. Nəsimi
hürufiliyin məzhəb kimi uğuruna səmimi
inanırdı, lakin Fəzlin ölümü bu layihəni
sual altında qoyurdu. Şair isə öz
taleyini artıq hürufi layihəsinə və Fəzlüllaha
vermişdi və bunu şeirlərində fəxrlə
yazırdı.
Bu məqamı
araşdırandan sonra biz anladıq ki, mühüm bir şey
aydınlatmışıq: bu tapıntı Nəsiminin
misilsiz, bəzən adi məntiqdən kənar bəyan
şeirlərini yazmasının səbəbidi! Bu kitabça axı bəyan şeirlərinə həsr
olunub şairin. Kitabımın ilkin niyyəti
pozuldu bundan. Amma onun quruluşunu dəyişmədim.
***
Fəzlüllahın 1394-cu ildə qərəzli
ittihamlarla qətlə yetirilməsi hürufi hərəkatına
və onu sidq ilə sevən Nəsimiyə mənəvi zərbə
oldu. Elə bir zərbə oldu ki, şairin fərdi
üslubu və Allah adamına məxsus düşüncə
tərzi sarsılıb başqalaşdı. O, dünyaya
sığmadığını və müsəlman olmaqdan
imtina etdiyini elan etdi. Bu yeni məntiqdə
sarsıntı izləri vardır, lakin indi də, tarixi
keçmişdə də şairin məhz bu şeirləri ən
çox sevilib və onlara nəzirələr yazılıb.
Bu şeirləri bu gün də yekməna
anlamaq çətindir, lakin məhz bu xüsusiyyət poetik
sözə parlaq çoxmənalılıq bəxş edir.
Şairin öz müəlliminin ölümü haqda
xeyli şeiri vardır. Bu şeirlərdə ölüm sözü yoxdur və
ola bilməzdi, çünki
ölümsüzlük allahın əsas sifətidir,
hürufilər sayırdı ki, Fəzlüllahın
ölümü haqda açıq yazıb danışsalar, bu
onun allahlığına və qüdrətinə
qarşı inkarçılıq olar, Fəzlin əbədiliyini
danmağa bərabər olar. Tədqiqatçılar
Fəzlüllahın Azərbaycanda həbs olunduğunu və
Şeyx İbrahimin dini məhkəməsində mühakimə
olunduğunu deyirlər. Əsas iki ittiham göstərilir:
Teymurun qəddar üsul-idarəsini tənqid etməsi və
hürufi təbliğatı, Teymurilərin bu etiqada cəlb
edilməsi təşəbbüsləri.
Xatırladaq ki, hələ 1374-cü ildə Fəzlüllah
Təbrizdə öz zühurunu açıq elan etdikdə Təbriz
üləmaları onu kafir elan etmiş və fətva ilə
şəhərdən qovmuşlar. (6,11-16) Bu zamandan
hürufiliyin yarım leqal bir hərəkat kimi davam etdiyini demək
olar. Burdan İsfahana gedəndə artıq Fəzlüllahın
ətrafinda onun zühuruna iman gətirən adamlar və qismən
qohumları var idi. Bu zamandan Fəzlüllah
çox sevdiyi Məhəmməd peyğəmbərin hicrətinə
təqlid olaraq öz ailəsi və ən yaxınları ilə
İranın şəhərlərini gəzib
ardıcıllar toplayır və təbliğat
aparırdılar. Fəzlin icması Səmiran,
İsfahan, Xorasan, Məşhəd, Təbriz, Gilan, Damğan,
Bürucərd, Mazandaran, Şamaxı, Bakı və b.
bölgə və şəhərləri gəzir. Bir təxmini məlumata görə, Fəzlüllah
Bakıda tutulmuş və Naxçıvana, Əlincə
qalasına aparılmışdır. Orada
fətvaya əsasən 29 avqust 1394-cü ildə qətl
edilmişdir. Fətvanın və qətlin
təşkilatçısı sayılan Miranşahın və
Şeyx İbrahimin Təbriz fətvasından xəbərdar
olub-olmadığını söyləmək çətindir.
Bundan sonra Əlincə qalası və onun ətrafları
hürufilər üçün müqəddəs yerə
çevrilmişdir. Fəzlüllah
Əlincə qalasından təxminən bir kilometr aralı, təpənin
üstündə dəfn edilmişdir. Onun
məzarının ətrafı hürufi məzarlığıdır.
Fəzlüllahın türbəsi iri kompleks
kimi sovet vaxtı təmir və bərpa edilmişdir. Lakin Məqbərənin üstündə Fəzlüllahın
adı olan lövhə yoxdur. Fəzlüllahın
məzarına bitişik Xanəgah kəndi formalaşıb
ki, onun özəyini, yəqin ki, hürufilər təşkil
etmişlər. Bu kənd hazırda
Naxçıvan Muxtar Respublikasının Culfa rayonu ərazisindədir.
Fəzlüllah Əlincə qalasında
saxlandığı və edamı gözlədiyi vaxt Nəsimi
orada olmamışdır. Buna əsas kimi, tədqiqatçılar
Fəzlüllahın fətvanın icrasını gözlədiyi
son günlərdə tərəfdarlarına
yazdığı qısa məktublarda (sonralar bunlar Vəsiyyətnamə
adı alıb) Nəsiminin adı yoxdur. Lakin Nəsimi
ilahi bir məhəbbətlə Fəzlüllaha
bağlandığından və ona iman gətirdiyindən
müəlliminin edam edilməsi xəbəri
onu dərindən sarsıtmışdır. Bu xəbərin
özü hürufi hərəkatını pis vəziyyətə
salırdı: onların ilahi şəxs saydığı adam öldürülüb. Amma
Allah axı ölə bilməz və bu sual cavab tələb
edirdi. Nəsiminin özündən də
tələb edirdi və onun inandığı hər şeyi
alt-üst edirdi.
Bu sarsıntının nə müddət davam etdiyini
demək çətindir. Bəzi şeirlərdən bilinir
ki, Fəzlüllahın öldürüləndən
sonrakı ilk vaxtlarda şair özünə toxtaq verir və
müəllimini axtarmamağa çağırır:
Çarə
yoxdur yarə, əbsəm, ey könül, yar istəmə
...Surətin
görmək təmənna etmə, didar istəmə.
Lakin
sağlam düşüncənin belə
çağırışları onun viran olmuş
könlünə aram vermir. Şair hiss
edir ki, ən həyəcanlı anlarda öz mənindən
çıxır: "Ta eşqi-dilaram alıbdır məni
məndən"(1,410). Şairin sözügedən ruhi vəziyyətini
ifadə edən "Olmuşam" rədifli qəzəllərin
birində daha bariz detallar vardır: şair deyir ki, Fəzlin
üzünü görmək yanğısından yanıram,
qızdırmalı kimi özümdə deyiləm:
Atəşi
mehri-ruxün canımda təsir eylədi,
Mən bu oddan yanıram, yəni ki, məhrur olmuşam.
Sonra şair deyir ki, daim zikr eyləyən sufiyəm. Bilirik ki, Fəzlüllah
özü də Allahü-Əkbərlə ünsiyyət
üçün zikrdən istifadə edirdi. Ona görə Nəsimi də özünə zakir
deyir və iqrar edir ki, mən ol məhbubu buldum (1,427).
Üstəlik, şair özünün artıq Fəzlin yeddi
iqlimin də bulduğunu, yəni ilahi intəhasızlığa
çatdığını deyir: "Bulmuşam çün
kişvəri-Fəzlin yedi iqlimini".
İztirablardan
bezmiş şair həm ali, həm də
pis bir şöhrət tapdığını deyir, bunlardan
xilas olmaq istəyir. Burada şair, yəqin,
öz böhranlı ruhi vəziyyəti, onun artıq
özündə olmaması barədə şayiələri nəzərdə
tutur. Bəzən özü də ruhunun qaydada
olmadığını açıq etiraf edir: "Mən bir
dəli divanəyəm, gəncim sizə faş eylərəm"
(1,429). Şair ilahi xəzinəyə
çevrilsə də, hələ viranədə
yaşamalı olduğunu təəssüflə qeyd edir.
"Bavicudəm vəhdəti-kəsrətdə",
Allahla vəhdət sonsuzluğunda olsa da, vücudu hər nəzərdən
qaibdir, gizlidir. Artıq şair əvvəllər
Fəzlə aid etdiyi "ruhi-qüdsün nitqi",
üzün lövhi-məhfuzdur" kimi epitetləri
özü haqqında işlətməyə başlayır.
Onun könlü ilahi nurun təcəllasına
dönüb, özü isə Allahla minacat edən, daimi
dialoqda olan Musaya (1,429) çevrilib.
Güman ki, bu tərəddüdlər dövrü bir
necə həftə davam etmişdir. Bu müddətdə
şairin dünya duyumunda və dünyagörüşündə
ciddi dəyişikliklər baş vermişdir. Biz hesab
edirik ki, şairin "Sığmanam", "Mənəm",
"Pünhan gəlmişəm" rədifli qəzəlləri
qisminə aid olan həyəcanlı və polemik bəyan
şeirləri onun Fəzlin qətlindən sonra keçirməyə
başladığı mənəvi əzablar, sarsıntı
ilə birbaşa bağlıdır. Şair
özü bu sarsıntını bir şeirdə
başımda tufan adlandırır. Özünü
"Həm xəyaləm, camaləm, sifatəm, həm tələb"
(1,396), niquş adlandırır, həm də bunların
öz mənində olmasına öz heyrətini bildirir.
Axı eyni vaxtda həm xəyal və həm də
Allahın sifəti olmaq müşküldür. Belə motivlər şairin özünün də
öz vəziyyətini araşdırdığını və
anlamağa çalışdığını təsdiq
edir. Fəzlin surətilə vəhdət və vüsal
məqamları gəlməzdən əvvəl onun bədəni
eşq ilə qaynayıb cuşə gəlir: "Qaynadı
çün tənurim eşq ilə cuşə gəldi"
(1, 397). Sonra şair özünü gecənin və səhərin
nuruna dönmüş hiss edir, dalınca elə indicə ilahi
vüsala çatdığını deyir. "Qədrə
irişdim iştə, qədrəm ü həm baratəm"
- yəni indicə Fəzlə qovuşdum, indi allahlayam və
xoş xəbərləyəm". Yerindəcə
şair onun bu cevrilmələrinə inanmayanlarla polemikaya
girir, müşrikə deyir: "Ayəti-fəthi babəm,
sureyi-mərsilatəm" (1,397), yəni Allahın
qapısından girməyim haqqında ayənin təsdiqiyəm,
bunlar endirilmiş yeni ilahi Surədəndir. Yeni Surə
şairin Fəzlüllahın ilahi kitabı "Cavidannamə"ni tamamlamaq, ona əlavə etmək iddiası və
buna dərin inamıdır. Şair inanır ki,
o, Fəzlüllahın eynidir və belədirsə, onun da
yazıb dedikləri müəlliminin dedikləri kimi Həzrəti-Əhədiyyətdəndir,
şəxsi məni isə onun eynidir.
Həm də şair bu eyniyyəti onun vücudunu dolduran
görüntü və həyəcanlarla birgə, onlar gələndə
hiss edirdi. Bu, çox vaxt sübhçağı baş
verirdi, çox güman ki, səhərə qədər davam
edən zikrin və sübh namazının həyəcanlarından
ayrılmaz idi. Bunu təsdiqləyən detaldan öyrənirik
ki, Nəsimi yuxuda ətirlər də duyurdu və bu onun
görüntülərinə inandırıcılıq gətirirdi:
sözügedən səhər Fəzlin
görüntüsü (surəti) aləmi gözəl ətirlə
doldurur.
Zülfünə
seyr eylədi badi-səba vəqti-səhər
Şol səbəbdən doldu aləm əzrüxət ənbər-şəmim.
Fəzlin surətilə vüsalın səhər gəlməsi
digər şeirlərdə də təkrar olunur. "Nə
hüsn olur bu, nə surət, zəhi behişti-nəim" -
deyə şair Fəzlüllahın görüntüsünə
heyrətini bildirir, onu behişt nemətlərinə bənzədir.
Sonra yenə qeyd edir ki, Fəzlin görüntüsü elə
bir səba nəfəsi ilə gəldi ki, şairin
könlü ölməzlik qazandı:
Könül
səba nəfəsindən dirildi, can buldu,
Qara saçın qoxusundan nə bu gətirdi nəsim?
Şairin Fəzldən sonra yaşadığı
sarsıntının digər nəticəsi Nəsiminin
ortodoksal islamla, onun qətllərə fətva verən
yalançı din xadimləri ilə açıq polemikaya
girməyə başlaması idi. Bu polemikanı
şairin "Mən müsəlman olmanam" kimi radikal
şeirlərində, küfr imanı epitetinin geniş işlədilməsində
görürük.
Sirri
zatın gövhəriyəm, mən müsəlman olmanam,
Əhli imanəm, yəğinəm, mən müsəlman
olmanam.
Aşikar
bildim tanıdım küfri-iman xansıdır
Küfri verib iman aldım, mən müsəlman olmanam.
Mən Nəsimi
həqqi buldum, həqqə iqrar eylədim,
Çün müvəhhid mömin oldum, mən müsəlman
olmanam.
Ənəlhəqq sözü isə bir epitetdən Nəsiminin
şəxsi ilahiləşməsi, Fəzlüllahla eyniləşməsi
ehkamına çevrilir. Bu isə şairin ağılla gəldiyi
nəticə deyildi, müəlliminin öldürülməsindən
sonrakı psixoloji-ruhi vəziyyətinin nəticəsi və təsviri
idi. Sadəcə, Nəsimi Fəzlullahın
özü kimi öz daxili hissiyyatlarına, öz emosional qənaətlərinə
mütləq şəkildə inanırdı və onları əlavə
dəlillərlə möhkəmlətməyə ehtiyac
görmürdü. Nəsimi qətl
edilmiş Fəzlüllahın öz xəyalının və
könlünün dərinliklərində tapdığı
surətinə mütləq həqiqət kimi inanırdı.
Amma onun ətrafındakı ortodoksal müsəlmanlar
və hürufilərin də bir qismi bunu həqiqət kimi qəbul
etmirdi. Bu məqamda Nəsimi öz ətrafı
ilə qoqquşmuş və meydanda tək qalmışdı.
Şairə qarşı psixoloji təzyiqlər
artdıqca onun öz ətrafi ilə polemikanın
qızğınlığı və ehtirası artır.
Bu ehtiras burulğanında biz onun bəyan
şeirlərindəki radikal hissiyyatları və nəticələri
görürük, "mən müsəlman olmanam"
hayqırtısını görürük. Ortodoks islama belə sərt münasibət
"Cavidannamə"də yoxdur, Fəzlin qətlinə qədərki
hürufi hərəkatı və Nəsimi şeirləri
üçün də səciyyəvi deyildi. Bunlar şairin qeyri-adi psixoloji-ruhi vəziyyətinin,
yəni öz məni ilə Fəzlüllahın ibadətlər
vaxtı gələn və gözünə əyan və yəqin
kimi görünən surəti ilə ünsiyyətin nəticəsi
idi.
Psixologiyada normadan kənar sayılan bu hala rus dilində
samoidentifikaüiə deyilir, ana dilimizə bunu
özünü başqa şəxslə eyniləşdirmə
kimi çevirmək olar. Şairin öz müəllimini "yenidən"
tapması belə bir psixoloji çevrilmə kimi də
başa düşülə bilər. Bu,
şairin yaşadığı tragik sarsıntının nəticələrindən
idi. Şair müəlliminin mistik xəyalını
görür və bidar saydığı bu xəyali surətlə
özünü məkan-zamanca eyniləşdirirdi. Əslində bu, Fəzlüllahın
özünü Allahın oğlu və İsa Məsihlə
eyniləşdirməsinin təkrarı idi. Nəsimi
bunda öz hünərini və əvəzsizliyini yox, Fəzlüllahın
ilahi iradəsini görürdü:
İkilik
mülkünü viranə qıldın,
Onuncün guşeyi-vəhdətdə birəm.
Nəsimi
bilirdi ki, müəllimi bu eyniləşdirmədə ən
çox öz daxili hissiyyatlarına, təzkiyə -
özünü təmizləmə və təcərrüd -
Allaha qovuşma və sığınma məşqlərinə
əsaslanırdı: bu hissiyyatlar həm də zikr, namaz, təlqin
və s. psixoloji məşqlərlə tamamlanırdı. Nəsimi öz müəlliminin ilahiləşmə
təkamülünü çox yaxşı bilirdi. Üstəlik hürufi ehkamları sistemi
baxımından Nəsiminin özünü Fəzlüllahla
eyniləşdirməsi mümkün və qəbul edilən
idi. Nəsimi bu baxımdan Fəzlüllahdan
sonra özündə də ilahi ilə eyniləşməyə
inana bilərdi və inanırdı.
Bunun bir səbəbi
də Fəzlüllahın özündə ilahilik hiss etməsi
haqda "Cavidannamə"də dəfələrlə
danışması idi. Lakin deməliyik ki, Fəzlüllah
heç yerdə özü haqda mən əvəzliyi ilə
danışmır ilahiləşmə məsələsində.
Həmişə özü haqda ikinci və ya
üçüncü şəxsdə danışır,
"O şəxs ki" kimi əvəzliklərdən istifadə
edirdi. Hətta sidqli namaz zamanı Allahın
üzünü görə bilməyin
mümkünlüyünü qeyd edəndə də, Fəzlüllah
rəqiblərin etirazlarını qabaqlamaq üçün
özünün Allahın üzünü
görüb-görmədiyini demir. Şübhəsiz
ki, namaz zamanı Allahın üzünü görmək
qüdrəti Fəzlüllahın özünə aiddir.
Burda Fəzlüllahı Nəsimidən ayıran böyük
fakt ""Cavidannamə"nin özüdür. Şübhəsiz ki, çox cavan yaşlarından
Fəzl namaz üstə Allahın surətini görüb
onunla danışmış və özünü bu ilahi surətlə
eyniləşdirmişdi. Amma
ortodoksların buna etiraz və şübhəsini görərək
Fəzlüllah "Cavidannamə" boyda bir kitab da
yazmışdı, burada monoteist mətnlərdə öz
ilahiləşməsini təsdiq edə bilən bütün dəlilləri
toplamışdı.
(Onu da deyək ki, əslində, bütün peyğəmbərlər
Allahla eyniləşmə və ya ünsiyyət möcüzəsini
yaşayıblar, bundan keçiblər. Sadəcə,
onların ömür tarixçəsini araşdırmaq
lazımdır.)
Nəsimi, yəqin, bunu da başa düşürdü və
ona görə yeni bir Surə yaratdığını elan etməklə
kifayətlənirdi. Onun ən zəif yeri isə öz məni
adından danışması idi. Lakin məhz bu, Nəsiminin
bəyan şeirlərinə ilahi mənadan başqa, bədii
bir möcüzə qüdrəti verdi. Şairin şeirlərinin ilahi mənaları polemika
yarada-yarada onun şeirlərinin bədii qüdrəti ona həqiqi
bir əbədiyyət qazandırdı. Hürufiliyin
əsas anlayışlarından olan kəlimeyi-ilahilər
öz əbədilik və ilahilik qüdrətini bir daha
göstərdilər.
Təkrar edirik ki, hürufi sistemi baxımından bu, qəbul
edilən idi və Nəsimi hürufiliyə yeni Surə əlavə
etmək iddiasında mənsub olduğu sistemdən kənar
deyil. Amma təəssüf
ki, öz sağlığında hürufilərin belə bir
qismi onun ilahi ilə eyniləşməsini qəbul etmirdilər,
şairin Fəzlüllahla vüsal vəziyyəti haqda
şeirləri "ənaniyyət" - mənəmlik termini
ilə ifadə edərək şairi qınayırdılar. Nəsimi
özünün Fəzlüllahla ilahi eyniyyətini və vəhdətini
"ənaniyyət" adlandıranlara deyirdi: "Keç ənaniyyət
sözündən, könlünü viranə qıl"
(1,452), yəni o mənasız sözü at,
könlünü gərəksiz dəyərlərdən təmizlə
ki, "Sən Nəsimi məntiqindən dinlə Fəzlüllahı
gör!"- yəni Nəsimi dili ilə Fəzlüllahın
danışdığını gör və bizim eyniyyətimizə
inan. Nəsiminin səmimiyyətinə
şübhə edənləri onun özündən sonra tarix
də haqsız çıxardı. Hürufi
hərəkatı Nəsimini yaşatdı və bizə
çatdırdı. Bu isə o deməkdir
ki, ümumilikdə Nəsiminin ilahi ilə eyniləşməsini
hürufilər tərəfindən qəbul edilmiş saya bilərik.
Fəzlin qətlindən sonrakı
ayrılığı şair kosmik bir miqyasla bəyan edir. "Sənə
qaib deməzəm, üştə ayansan" - deyərək
müəlliminin yoxluğuna və qeyb olmasına
inanmadığını bildirir. Sübh
çağlarında ardıcıl olaraq namaz üstə Fəzlin
surətini və tapusunu görməsi buna imkan vermirdi.
Ən ağır günlərində də şairin təsəllisi
xəyalında yaşayan Fəzlüllah obrazıdır:
İki aləm
mənə sənsiz gərəkməz, olmasın hərgiz
Çahanın hasili sənsən, onu sənsiz nedər
könlüm?
Xəyalın
şölədir yarım, gözümdən gərçi
ayrılmaz,
Cəmalın pərdəsiz görmək dilər,
açuq-bəsər könlüm.
Başqa
şeirlərdə yenə gecə-gündüz müəlliminin
surətindən ayrılmadığını iqrar edir:
Zülfü-rüxün
hədisini necə unudam, ey pəri
Çün dünü-gün anınla mən leylü
nahar içindəyəm.
Səndən
məni kimdir ayıran, sən
Zahirdə vü batinimdə sənsən.
Yarın ətəyin
qaçırdın əldən
Düşdün bu cəzayə gör nədən sən.
Şair hər şeirdə müəllimi ilə birliyi
qabardır. Amma onu da etiraf edir ki, Fəzlin surəti ilə vəhdət
vəziyyəti daimi deyildir. Özünü Fəzlin surətindən
ayrı hiss etdiyi vaxtlarda ayrılıq iztirabları gəlir və
vüsal vəziyyəti şairin canına qayıdıb girincə
yenə hüzn içində əziyyət çəkir.
Xürrəm
edər ümid ilə vəsl u rüxün məni vəli,
Vəsl irişincə canıma hüzn ü məlal
içindəyəm.
Həmin
qəzəlin sonrakı beytində isə daha ziddiyyətli və
paradoksal fikirlər gəlir: Fəzlə üz tutaraq deyir ki,
vüsalına, vəhdətinə çatmaq istəyirəm,
hərçənd ki, səninlə eyniləşmişəm,
eyni bir mahiyyət olmuşam, özüm də buna heyrət
edirəm: bizi heç kim ayıra bilməz,
amma nigaran fikirlər üzür məni:
Vəslinə
irmək istərəm, gərçi ki, eyniyəm anın,
Məndən
anı kim ayıra, fikr ü məlal icindəyəm.
Şair həm də münkirlərlə, hürufiliyə
pis baxan rəqiblərlə qeylü-qal içindədir və
bu da onun mənəvi böhranını dərinləşdirir. Rəqiblər
şairin öz müəllimi ilə tapdığı mənəvi
vəhdəti qəbul etmirlər. Lakin bu
inkar həm də Nəsiminin ən parlaq şeirlərinin
yaranmasına səbəb olurdu. Başqa
bir şeirində şair açıq-aşkar itirdiyi Fəzldən
əlini verməsini tələb edir.
Ey qamu
xubların şəhi, lütf ü inayət eyləgil
Dut əlimi ki, düşmüşəm əqrəb
ü mar içindəyəm.
Zülf
ü rüxün hədisini necə unudam, ey pəri
Çün dün ü gün anınla mən leylü
nəhar içindəyəm.
Fəzlin ölümündən sonra keçirdiyi
sarsıntıları şair tufan adlandırır və bu
sarsıntı ilə bağlı elə detallar verir ki,
şeirin Fəzlin ölümü barədə
yazıldığına heç bir şübhə
qalmır. Həm
də şair Fəzlüllahı bir insan deyil, Allah kimi
axtarır, məqsədi və hədəfi ona qovuşmaq
olduğunu çəkinmədən deyir:
Ey
lütfi-hüsnün kişvəri, yandım irişdir vəslinə
Çün səndən özgə kimsədən
yoxdur bu ehsan, qandasan?
Eynimin sənsən
rövşəni, könlüm dilər görmək səni
Ey hurieyn Pizvan ilə hüsnünə heyran, qandasan?
Cövri-cəfası
firqətin tufan gətirdi başıma,
Andan məni qurtarmağa, ey Fəzli-rəhman qandasan?
Qətldən sonrakı sarsıntı nəticəsində
şairin daxilində Fəzlüllahın yeni və diri
obrazı yaranır və Fəzlin ölümünə qədər
yazılan şeirlərdə olandan kəskin şəkildə
fərqlənir. Şair Fəzlin surətinin gəldiyi
günləri bayram kimi qəbul edir. Bu şairin fəzlsizlik
iztirablarından xilas günüdür və şair həmin
günü bir necə şeirində əbədiləşdirməyə
çalışır, Fəzlüllahla
ayrılığın bitməsindən danışır, onu
könlündə yəqinliklə tapmasına görə
Allaha şükür edir:
Əlminnətülillah
ki bu gün yarımı buldum,
Könlümdə yəqin dilbər ü didarımı
buldum.
Şair
bu günü açıq-aşkar yenidən doğulma
günü hesab edir: həm də Fəzlüllahı yəqinliklə
görüb və onunla əbədi bir vəhdətə
çatıb və bunu nişana gəlmək
adlandırır. Yəni Fəzldən bundan belə
ayrı deyiləm, onun ayrılmaz hissəsiyəm.
Mən ol
tilsimi pünhan ki bu gün cəhanə gəldim
Əzəli nişansız idim, əbədi nişanə
gəldim.
Xatırladaq ki, "İncil"in ardıcılları
olan xristian rahibləri və rahibələri də
monastıra gedib özlərini İsaya həsr etmək qərar
verəndə özlərini İsanın
nişanlıları adlandırır, saçlarını
qırxır, təzə adlar qəbul edirlər. Lakin Nəsiminin
nişana gəlmək anlayışı birbaşa Fəzlüllahla
vəhdəti nəzərdə turur. Üstəlik,
Nəsimi dəfələrlə qeyd edir ki, onun vəhdəti əzəldən
həm də zatilədür, yəni dünyanı xəlq edən
Həzrəti-Əhədiyyətlədir və onun eynidir.
Məhz bu məqam, hətta hürufilərin
öz arasında da narazılıq doğurmuşdur, ortodoks
müsəlmanlar arasında isə düşməncə
qarşılanmışdır. Şair isə
öz hissiyyatına inanır və məğrurcasına təkrar
edirdi ki,"zayiləyəm, sifat ilə. Zatin eyniyəm"
və s. Aşağıdakı qəzəlində şair
açıq-aşkar özünün insanlara məxsus
cahandan kənar bir cahanda olduğunu iqrar edir və bunu xəyal
və həqiqət adlandırır:
Var bu
cahandan özgə bizim bir cəhanımız,
Surət bu aləm oldu, bizə ol, məkanımız.
Zatinə
heyy ü baqi demişlər bu cövhərin,
Şol kim bizim cahanımız olmuş bu
canımız.
Ol kim kim bizim həqiqətimizdir xəyalımız,
Yoxdur nişanı qılca, nə bilsin
nişanımız.
Bu şairin öz mücərrəd və real
dünyasını qarşılaşdırma təşəbbüsü
olan nadir bir möcüzəli nümunədir. Belə
nümunələr vəchüllah probleminin Nəsimi
üçün və onun Allaha münasibəti
üçün necə mühüm əhəmiyyət
daşıdığını göstərir. Şair
öz sirri-ənəlhəqqini aydın şərh etdiyi
şeirlərinin birində yenə bu məsələyə
qayıdır və deyir: şübhəsiz, Fəzlüllahın
vəchi ilahinin vəchi idi ki, insanlara endirilmişdi, (o
olmayanda) aləmdə Allahın üzünün
varlığına sübut-dəlil mənim (diri) vəchimdir:
La-reybə-illa
vəchəhü gəldi anın vəchində uş,
Aləmdə hüsnün vəchinə mən vəchi
bürhan gəlmişəm.
Şairin sirri-pünhanı - onun yenidən
doğulması idi, bu dəfə müqəddəs kimi və
ilahi missiya ilə doğulması idi. Bu doğuluşun mənası Nəsiminin
özünü həm də Fəzlüllahın
bidarlığının ilahi sübutu kimi hiss etməsi idi. Bu da zühur idi, messiyalıq idi və Allahdan idi.
Nəsimi buna yəqinliklə inanırdı.
Ona görə şairin ənəlhəqq
polemikalarının son nəticəsi birmənalıdır:
"Həm mənəm tövhidi-bürhan, pirimin
mövlasıyam" (1,418) - yəni allahın birliyinin dəliliyəm
və özüm onun pir sahibiyəm.
Şairin bəyan şeirləri ziddiyyətlər və
inkarlarla doludur. O, hətta müəllimi haqda əvvəlki şeirlərinə
də ögey baxmağa, oradakı məntiqinə rişxənd
etməyə başlayır: "Demişəm" rədifli
qəzəldə şair çox sevdiyi can sözünü
ruh sözü ilə qarşılaşdırır. Nəyə görə? Çünki can sözü maddi
dirilik mənasına gəlir, Fəzl isə artıq maddi
dirilikdən məhrumdur. İndi artıq Nəsimi
müəllimini diri yox, bidar adlandırır və sayır.
Bidarlıq isə insanların maddi
ölümündən sonra da itməyən ruhuna aid
oyaqlıqdır.
Dilbərin
ləblərinə çeşməyi-heyvan demişəm,
Mədəni-ruhə
əcəb, mən nə üçün can demişəm.
Xəcil
oldum bu səbəbdən ki, nigarın üzünə
İrəmin gülşəni vü rövzeyi rizvan
demişəm.
Təklik və iztirab günlərində
çırpınan şairin öz müəlliminin xəyali
surəti ilə dialoqu onun çoxlu bəyan şeirlərində
səpələnmişdir. "İçində" rədifli
bir qəzəldə şair bu surəti öz içində
yatan və gəzən bir can kimi hiss edir. Bu sifətdə
adəm oğlu görünməyib, şair Allahı
şahidliyə dəvət edir. Şair özü də
gördüklərinə təəccüb edir, lakin yenə əmindir
ki, Fəzlin üzü ona nəsə demək
üçün gəlmişdir:
Bu nə
bərgüzidə surət ki, gəzər bu can
içində,
Bu nə
quyməti gühərdir ki, yatar bu kan
içində.
Səni
kimdir adəm oğlu deyən, allah, allah,
Bu cifatda kim görübdür bəşeiri cahan
içində.
Məgər
oy verür ləbindən irəməz yəqin bu sirrə
Nə xəyal imiş bu ya rəb, xəbəri güman
içində.
Səni məndən
iraq, ey can, necə ayıra zəmanə
Gözüm ilə görmüşəm çün səni
hər məkan içində.
Bəzən
isə şair özünü altı cəhətdən Fəzlüllahla
əhatə olunmuş hiss edir, onun varlığını
hüdudsuz kainat kimi hiss edir: keçirdiyi
sarsıntıların bir nəticəsi də budur, onun
ovqatının və halının dəyişkənliyi və
müxtəlifliyi: belə halda şair Fəzlin
iştirakını dünyanın sərhədsizliyi və
hüdudsuzluğu kimi hiss edir.
Ey Nəsimi
çün ulaşdın şeş cəhətdən
yar ilə,
Bicəhət oldu hüdudun, həddi ətrafın
hanı?
Özünü maddi dünyadan çıxmış,
hüdudsuzluqda hiss edən şair halı dəyişəndən
sonra yenidən maddi dünyaya qayıdır və adəm və
insan olur. Belə şəkillənmə (müşəkil)
"Cavidannamə"də Allahın xassələrindən
biri sayılır. Nəsiminin
allahlaşmasının əlamətlərindən biri də
budur. Şair öz məninin şəkillənmələri
haqda danışmağı və yazmağı sevir. Özünü dərviş, fəqir, aləmin
padişahı kimi hiss edir. Hərdən də rəngsiz
və sərhədsiz ruh olduğunu deyir:
Mən ki
dərvişəm, fəqirəm, padişahi-aləməm,
Ruhi-birəngəm, əgərçi rəngə girdim,
adəməm.
Lakin maddi aləmdə olması onun maddi
mövcudluğunu faş edir, belə olmasaydı Fəzlüllahla
vəhdət xəzinəsində nur dəniziyəm - deyə
bilməzdi. Həm də qeyb aləminin sifətiyəm
(çünki Fəzlləyəm). Hətta
şair özü də rəqibləri kimi içindəki
ikiləşməni araşdırır, soruşur
özündən ki, mənim dilimlə danışan həqdir,
yoxsa mənəm? Əlbəttə həqdir,
özündə hiss etdiyi dörd təbiət
ünsürü laldır, dilsizdir.
Şeş cəhətdən çar ənasirdir məni faş
eyləyən,
Yoxsa mən gəncineyi vəhdətdə nuri-əbhərəm.
Aləmül
qeybin sifatı məndən oldu aşikar
Ey bəsirətsiz,
məni gör kim nə zatü-əbkərəm.
Nəsiminin
Bağdadda mistik şəkildə kəşf etməyə
başladığı yeni Fəzlüllah həm də mədəni-ruhdur!
Şair təəssüf edir ki, qətldən əvvəl
müəlliminin üzü ilə hipnotik kontakta, vəhdətə
nail ola bilməyib, bunu türkcə
"İrəmin" feli ilə ifadə edir. Bunu
bacarmaq əvəzinə şair şeirlərində Fəzlin
üzünü behişt qapısına, rövzeyi-Rizvana bənzətdiyi
üçün özünü xəcil olmuş,
utanmış adlandırır. Nəyə
görə? Ona görə ki, qətl edilmiş, fiziki cəhətdən
yox edilmiş Fəzlüllaha can məcazı yox, ruh məcazı
daha artıq uyğun gəlir. "Ruhi-məhzəm
ki, düşmüşəm bu yerə" (1,430), yəni
xalis ruhəm insanlar arasında.
Fəzlin "Cavidannamə"də ruha münasibəti
mənfiyə daha yaxındır, o deyir ki, ruh - kəlimeyi-ilahidir,
yəni Allahın xəlq etdikləri, xilqət,
yaranmışlar qisminə aiddir. Lakin "Cavidannamə"də
ruh anlayışına aid başqa bir qeyd də vardır.
O deyir: ən sidqli və səmimi namaz elə
qılınmalıdır ki, Allahın özü sənin
gözünə görüksün. Belə görünmə
bir ruh hadisəsi kimi ola bilər. Fəzlüllah
öz kitabında bu yolla Allahın üzünü kimin
gördüyünü demir. İkinci şəxsdə
danışır. Amma aydın məsələdir
ki, bu ayə Fəzlin öz ibadət praktikasına aiddir və
yəqin ki, tərəfdarlarının
yığıncaqlarında və Nəsiminin iştiraki olan
vaxtda müəllim bu barədə özünə aid olan bir
təcrübə kimi danışmışdır. Məhz
bunu nəzərdə tutaraq Nəsimi bir qəzəlində Fəzlüllahın
haqqın üzünü görməsi haqqında
yazırdı:
İki aləm
anındır kim, gözünə həq əyan
oldu,
Həqi
gördü, həqi bildi, həqi kim
bigüman oldu.
Yəqin ki, sonralar, müəlliminin qətlindən sonra
Nəsimi Fəzlin kitabındakı bu ehkamı
xatırlamış və itirilmiş müəllimin mistik
qayıdışı üçün bundan istifadə
etmişdir.
Əlbəttə, bəyan şeirlərində
özünü ruh dənizində hiss etməsi kimi obrazlar
"Cavidannamə"nin ruh haqda
xatırlanan mövqeyinə uyğun deyildir, ona görə bu
motivlərə Nəsiminin hürufi ehkamlarına öz əlavəsi
kimi baxmaq olar. Şeirlərdəki yəqin
inamdan və allahlaşmaya inanmasından demək olar ki,
şair buna özünü haqlı bilirdi, yəqin ki, öz
sözü ilə Fəzlin sözü arasında fərq
görmürdü.
Müəlliminin Allah üzünü axtarması, diləməsi
və son nəticədə tapması Nəsiminin Fəzlin qətlindən
sonraki mənəvi axtarış və metamorfozlarının əsas
məzmununu təşkil edir. Bu mənəvi macəraların
son və aydın ehkam şəklində şərhinə
şairin "Pünhan gəlmişəm" rədifli qəzəlində
təsadüf edirik. Bu qəzəlin elə birinci beytində
şair deyir ki, mən Fəzlin ölümündən sonra
yenidən dünyaya heç kəsin xəbəri olmadan gəlmişəm
ki, sirri ənəlhəqqi bəyan edəm, deyəm ki: haqq mənim
içimdədir və mən həzərti-zatın
yolladığı allah-insanların xətmiyəm,
sonuncusuyam. Bu artıq bitkin bir dini doktrinadır:
Sirri-ənəlhəq
söylərəm aləmdə pünhan gəlmişəm,
Həm həq derəm, həq məndədir, həm xətmi
insan gəlmişəm.
Şair
öz gəlişini Fəzlüllahın zühurundan sonra
növbəti ilahi sirrin açılışı sayır və
bunu məqtə beytində iqrar edir: o növbəti
sirri-pünhandır, Allahın elə sirridir ki, ona qədər
insanlara məlum deyildi. İndi Nəsimi öz
sözünü yox, haqqın sözünü şərh
edib açıqlayır, onun dili ilə danışan
Allahdır, necə ki, Fəzlüllahın dili ilə
danışırdı.
Gəlmiş
cahana şərh edər şimdi Nəsimi Həq sözün
Anı kim idrak eyləsin, mən sirri-pünhan gəlmişəm.
Fəzlüllahı daha maddi dünyada deyil, şairin onu
öz içində, təsəvvüründə,
yaddaşında axtarması onu ənəlhəqq təlimini
öz şüurunda və mənində tapması ilə nəticələnir. Qəzəllərdə
Fəzlin bu diriliyi artıq ehkami məna
daşıyan"bidar" termini ilə ifadə edilir.
Sevinc və vəcd bu qəbildən olan şeirlərdə
diqqəti cəlb edən ümdə xüsusiyyətdir. Bu sevinc həm
də ondan doğur ki, şair Fəzlin surətini onun mənzilinə
gəlmiş saymır, əksinə özünü Fəzlin
ilahi sferasına yüksəlmiş və yol tapmış
sayır. Ona görə Fəzlin tapusunu görəndə
özünü aləmi-qeybdə hiss edir, çünki
öz müəllimini məhz orda hesab edir İsa kimi. "Aləmül-qeybəm, vicudəm, həm
anın dəryasıyəm"(1,418) deyir, yəni qeybdə
belə insan vücudunda olduğunu da unutmur. Həm də bunlar şairin allahlaşma, müəllimi
ilə vəhdətə nail olma sevinci ilə müşayiət
olunur.
Sübhi əzəldən
hər kim buldu səninlə vüslət,
Qaldı səninlə şimdi eyşi-vüsal
içində.
Mən məndə
həqqi buldum həqülyəqin həq oldum
Uyxuda qaldı münkir, nəqşi xəyal içində.
Digər şeirində şair Fəzlin üzünü
öz mistik aləmində görməsini bayram sevinci ilə
müqayisə edir.
Üzün
eydinə ta irdim səyami-hicr məhv oldu,
Yenə əyyami vəsl oldu, tükəndi hicriyyat andan.
Başqa
bir qəzəldə şair Fəzlüllahın mistic surəti
ilə görüşünü nəhayətsiz bir dənizə
düşməsi kimi təsvir edir. Həm də bu
görüş sübhçağı yuxu ilə reallıq
arasında baş verib:
Daldım yenə bir bəhrə ki, umman dəxi bilməz.
...Buldum
vücudun cübhi əzəl vəhy ilə münzil.
Bəzən
şair Fəzl ilə bu vəhdət vəziyyətini
detallaşdırır, sanki onun yeni halını təsəvvür
etmək istəyənlərə deyir: mənim nişanım
bütün nəhayətsiz yer-göydür,
başlanğıcım isə Həzrəti-Əhədiyyətlə
ayrılmaz olubdur başlanğıcdan:
Kövn
ü məkandır ayətim, zatidürür bidayətim,
Bu nişan ilə bil məni, bil ki, nişanə
sığmazam!
Allahdan töhfə almış bütün müqəddəslər
və peyğəmbərlər kimi, Nəsimi də öz
hissiyyatlarına inanırdi, onları fəxrlə elan etməkdən
qorxmurdu. Anlayırdı ki, onun Fəzlə qovuşma
haqqında dedikləri və yazdıqları dinin müəyyən
ehkamlarını dağıdır və yağmalayır,
yenilərini yaradırdı. Amma bundan qorxmurdu,
çünki Allah qapısından girmiş sayırdı
özünü və bunu Allahü-Əkbərin iradəsi
kimi qəbul edirdi:
Mən Nəsimiyəm
ki, həqqin dini vü imanıyam,
Həm İmami məzhəbəm, həm dininin yəqmasiyəm.
Yəqin
ki, Nəsimi özünü Fəzlüllahdan sonra
hürufiliyin yeni imamı sayırdı və bu məzhəb
məhv edilməsəydi qan içində, Nəsiminin din
tarixində mövqeyi alayı cür də ola
bilərdi. Bunu özü də anlayırdı,
yəqin. Lakin tarixi məlumatlar göstərir
ki, hürufi hərəkatının özündə Nəsiminin
ənəlhəqq ehkamı bəziləri tərəfindən
qəbul edilmirdi. Nəsimi Fəzlin
ölümündən sonrakı vəziyyətdə
hürufi əqidəsinin sistemini inkişaf etdirirdi, Fəzl
olmadan bu hərəkatın inkişafı üçün
yollar göstərirdi.
Şairin mənəvi metamorfozu çox dərindir. O qədər dərindir ki,
polemik şeirlərində Fəzlüllahı ikinci dəfə
tapmasından təkrar-təkrar danışır. Şair
özü başa düşürdü ki, bu, Fəzllə
birinci tanışlıqdan az əhəmiyyətli
deyil, bəlkə daha əhəmiyyətli və böyük
hadisədir. Həm də Fəzlün ikinci
tapıntısı və ya kəşfi şairin şeirlərində
qeyri-adi bir sevinc, bərat tapma motivinin tam gücü ilə səslənməsi
ilə müşayiət olunur.
Rəhim Əliyev
Ədəbiyyat qəzeti.-
2020.- 18 yanvar. S. 12-14.