Poeziyada "Görmədim" müxəmməsi
ilə
başlayan estetik
qürub, yaxud Vaqif
ömrünün və
türbəsinin faciəvi aqibəti
Molla Pənah Vaqifin portretidir.
Səlim Turan onu Parisdə çəkib.
Vaqifin bu portreti "Görmədim" müxəmməsinə
illüstrasiya təsiri bağışlayır.
Salman Mümtaza görə, "Görmədim" hər
şeydən, hətta həyatından da məyus olan Vaqifin
son şeiridir.
Elə bu portret də Vaqifin sonuna bənzəyir.
Şuşa şəhərinin bir səmtini əks etdirən
bu fotoşəkli isə "Qarabağın mərkəzi və
bir çox Qafqasiya türk üdəba və şüərasının
vətəni olan Şuşa şəhərindən bir mənzərədir"
adı ilə 1906-cı ildə Əli bəy Hüseynzadə
təqdim etmişdi.
Vaqifşünaslıqda heç
araşdırılmamış,
düşündürücü olduğu qədər də
cazibədar bir məqam var. Bu, Şeyxülislam Əhməd
Hüseynzadənin Vaqifin şəxsiyyətinə, şeirlərinə,
hətta məzarına münasibəti məsələsidir.
Yusif Akçura XIX yüzilin 60-cı illərini nəzərdə
tutub yazırdı ki, o zaman Qafqaz mədrəsələrində
türkcə oxudulmazdı. İslam alimləri
türkcə kitablara tənəzzül etmir, türkcənin
yazılmağa layiq bir lisan olduğuna inanmırdılar.
Fəqət ümum üləmanın səviyyəsindən
xeyli yüksək duran Şeyx Əhməd Vaqifin türkcə
şeirlərindən zövq aldığını söyləmək
cürətkarlığında belə bulunurdu".
Şeyxülislamın
"Türk ədəbiyyatı tarixi"nin
müəllifi olduğunu çoxları bilir. Bəs Qafqaz
Şeyxülislamı olaraq fəaliyyətə
başlar-başlamaz onun Vaqiflə maraqlanması, altmış
üç il əvvəl
dünyasını dəyişmiş şairin taleyini, hətta
məzarının yerini öyrənməyə maraq göstərməsi
nə ilə bağlı idi? Vaqifşünaslığın
açıq qalan suallarından biri də budur. Təbii
ki, "Görmədim" müxəmməsinin bir azdan
haqqında ətraflı danışacağım "Ey
xoş onlar kim Məhəmməd
Mustafanı sevdilər, // Oldular aşiq, Əliyyül-Mürtəzanı
sevdilər, // Sidqü ixlas ilə pənc ali-əbanı
sevdilər, // Çardəh məsum tək
müşkülgüşanı sevdilər, // Dəxi onlardan
gözəl yaxşı cəmaət görmədim"
misraları Şeyxin nəzərindən yayına bilməzdi.
Digər tərəfdən, hər halda, Şeyx
üçün önəmli olan məsələnin
yalnız din tərəfi deyildi. Bir halda ki,
Şeyxülislam "Vaqifin türkcə şeirlərindən
əşari-farsiyyədən daha ziyadə zövq
alırdı...".
Qarabağ
xanının Molla Pənahdan sonrakı vəziri və
"Tarixi-Qarabağ"ın müəllifi Mirzə
Camalın böyük oğlu Rzaqulu bəy şairin
ölümündən illər keçəndən sonra
Vaqifin qətlinin səbəbi və məzarının yeri ilə
maraqlanan Qafqaz Şeyxülislamı Axund Əhməd Səlyaniyə
1862-ci ildə Vaqiflə bağlı ayrıca məktub
göndərdi: "Hərçənd axund mərhum (yəni
Vaqif - A.T.) o zalımlara (Məhəmməd bəyin fərraşlarına
- A.T.) yalvarır ki, məni öldürün, amma bu binəva
nakamı (oğlu Əli Ağanı - A.T.) öldürməyin.
Görür əlac yoxdur, təvəqqe edir ki, əvvəl məni
öldürün, barı bunun
ölümünü görməyim. O birəhmlər
baxmayıb əvvəl Əli Ağanı öldürürlər
və sonra axund mərhumu öldürüb həman yerdə
öz oğlu ilə dəfn edirlər. Belə
ki, indi mədfun olan yerdə günbədi vardır. Həman gecə Məhəmməd bəy axundun evini
qarət edib övrətini (Qızxanımı - A.T.) öz
evinə aparıb alır".
Qızxanımın sonrakı taleyini Yusif Vəzirin
"Qan içində" romanından oxuyub Azərbaycanın
XVIII əsrdəki halına vahimələnməmək olmur. Məhəmməd bəy
Vaqifi və oğlunu edam etdirəndən
sonra elə həmin gecə şairin arvadı
Qızxanımla evləndi. Sonra Məhəmməd
bəy qətlə yetirildi. Qızxanım
Sarıcalı Hüseyn bəyə ərə getdi. Sonra Hüseyn bəy öldürüldü,
Qızxanım Mustafa xanla ailə qurdu. Mustafadan da
boşandı, Qarabağa qayıdıb mayor Abbasqulu bəyə
ərə getdi...
Səlim Turanın çəkdiyi "Molla Pənah
Vaqif" portretinin qaynağı, məncə, elə
"Görmədim" müxəmməsidir. Çünki
başqa heç bir şeirində Vaqif bu portretdəki kimi məhzun,
məlul və məyus deyil. Səlim
Turanın ulu babası - Qafqaz Şeyxülislamı Əhməd
Salyaninin Vaqifə, onun şeirlərinə, həyatına,
taleyinə, hətta məzarına münasibəti yuxarıda
xatırlatdığım sənədlərdən
aydındır. Yaxud Səlim Turanın
atası Əli bəy Hüseynzadəni götürək.
Vaqifin şairlik təbini Sədi Şirazi ilə, ədəbi
əxlaqını Horatsinin, Ömər Xəyyamın, yaxud
Volterin ədəbi əxlaqı ilə qiyaslandıran və
"Bizim Vaqifi oxuyun, onun yaradıcılığında şəxsiyyətə
qarşı bir hərfə belə rast gəlməzsiniz"
deyən Əli bəy Hüseynzadə İstanbulda 1890-cı
ildə ittihatçı kimi yarğılananda
Yıldızın, yəni sultan sarayının polisləri
onun koğuşundakı kitab rəfindən Vaqifin 1868-ci ildə
Leypsiqdə Adolf Berje tərəfindən nəşr
edilmiş kitabını götürmüşdülər və
Əli bəy yalnız bu səbəblə bir həftə təcridxanada
saxlanılmışdı.
Firudin bəy Köçərli yazırdı ki, Molla Pənahı
qətlə yetirdikləri yerdə də dəfn ediblər.
"Qarabağnamə" müəllifi Mir Mehdi Xəzani
də yazır ki, Vaqifin məzarının üzərində
günbəz var və həmin günbəzi İbrahim xan
Dağıstandan qayıdandan sonra inşa etdirib.
Vaqifin türbəsi uzun onillər boyu Şuşada ziyarətgah
halında olub.
Firudin bəy Köçərli hələ 1903-cü ildə
bildirirdi ki, hər il Novruz bayramı ərəfəsində
axır çərşənbə günü Şuşa
şəhərinin əlvan və təzə paltar geymiş
arvadları qadınların ləyaqətini və gözəlliyini
ilhamla tərənnüm etmiş şairin qəbri
üstünə gedərmişlər. Hətta
bəzi adətləri (çillə kəsdirmək və s.)
icra etmək üçün gedərmişlər.
Təbii
ki, belə bir ritual Azərbaycan poeziyasına həm də
bütün estetik boyutları ilə erotizmi gətirmiş
Vaqifin şairliyi, yaxud Rusiya imperatriçası
Yekaterinanın iltifatına, İran şahı Qacarın qəzəbinə
məzhər olmuş vəzirliyi ilə bağlı deyildi. Yəqin,
böyük şairliyindən, vəzirliyindən, münəccimliyindən,
memarlığından, sərkərdəliyindən,
axundluğundan başqa, Molla Pənah Vaqiflə bağlı
bilinməyən hansısa səbəblər var ki,
özündən sonra da məzarı şəfa
ocağına, pirə, ziyarətgaha çevrilib.
Köçərlinin
bildirdiyinə görə, Vaqifin qəbrinin üstə indi
uçulub dağıdılmış bir günbəz var
imiş və həmin günbəz "Molla Pənah günbəzi"
adı ilə məşhur imiş və Vaqifi Qafqaz şairlərinin
atası və ustadı, Azərbaycan ədəbiyyatının
birinci şairi adlandıran Köçərli onun məzarının
təzələnib qaydaya salınmasını Qarabağ
şüəra və üdəbasının mühüm vəzifələrindən
hesab edirdi. Rzaqulu bəyin 1862-ci ildə Şeyxülislam Salyaniyə
yazdığı hesabat xarakterli məlum məktubdan da, Mir
Mehdi Xəzaninin "Qarabağnamə"sindən də
görünür ki, hələ o zaman, yəni Vaqifin
ölümündən 70 il sonraya qədər məzarının
üstündəki günbəz qalırmış. Köçərlinin 1903-cü ildə
yazdığı qeydlərində isə "Hal-hazırda
onun qəbri çox acınacaqlı bir vəziyyətdədir
və heç kəs onu qaydaya salmağın qeydinə də
qalmır".
Demək,
XIX yüzilin yetmişinci illərinə kimi Şuşada
Vaqifin ziyarətgah şəklində olan türbəsi var
imiş, Vaqifi ziyarət edirmişlər və bu türbə ən
azı, 70 il mövcud olub. Sonra da birdən-birə
türbə baxımsız qalıb... XVIII yüzilin
sonlarından başlayaraq yetmiş il ziyarətgah
olan türbə iyirmi-otuz il müddətində hansı səbəbdən
silinib itə bilərdi? Sonrakı illərdə Novruz çərşənbələrində
Köçərlinin dediyi Şuşa
şəhərinin əlvan və təzə paltar geymiş gəlinləri
qadınların ləyaqətini və gözəlliyini ilhamla
tərənnüm etmiş şairin qəbri üstünə
niyə gəlməyiblər? Arada nə baş verdi?
Bəlkə, Vaqifdən qisas alıblar, Vaqifi
ölümündən sonra da cəzalandırıblar və
proses uzun çəkib. Yoxsa Vaqifin türbəsi
göz görə-görə niyə baxımsız hala
qalıb dağılmalıydı? Söhbət
Şuşadan gedirsə, Zəfərlə bitən İkinci
Qarabağ savaşından sonra şübhəsiz ki, bu
torpaqlardakı bütün dəyərlərimiz bərpa ediləcək..."Qarabağnamə"lərin
yazdığı kimi, əgər ata və oğul - Vaqif
oğlu Əliağa ilə bir yerdə
öldürülüb, bir yerdə də dəfn edilmişdilərsə,
o zaman Molla Pənah günbəzinin altında ikisi də
yanaşı olmalıydı... Vaqif türbəsinin
növbəti və sonuncu bərpası zamanı bunu mütləq
nəzərə almalıyıq.
Vaqifin "Görmədim" müxəmməsi, Vaqifdən
qabaq Nişat Şirvaninin "Görmədim" mürəbbesi
ilə, daha sonralar Cavidin "Görmədim" şeiri ilə
eyni estetik ortamdadır. Amma fəlsəfi miqyas və məzmun fərqlidir.
Nişat Şirvani şəxsi qüssələrinin
dilmancıdır, Cavid hüznlü bir qəlbin sentimental fəryadını,
Vaqif isə XVIII yüzilin sonunda və ictimai ziddiyyətlərin
fonunda toplum olaraq bütövləşə bilməyən Azərbaycanın
faciəsini qələmə alır. Faciə
XX yüzilin əvvəllərinə qədər davam elədi.
Yalnız Səməd Mənsurun "Rəngdir"
şeiri Vaqifin "Mən cahan mülkündə, mütləq
doğru halət görmədim" müxəmməsi ilə
eyni ladda səslənir, hər ikisi ruhibir ovqatın əks-sədasıdır.
Bu mənada və bu kontekstdə poeziyada dekadans,
ruhun çöküşü, estetik qürub XIX yüzildə
deyil, XVIII əsrdə, Parisdən əvvəl Şuşada,
Bodlerlə deyil, Vaqiflə başlayır. Bu
fikri təkzib etmək də olar. "Toy-bayramdır bu
dünyanın əzabı" deyən şair necə
dekadans ola bilərdi? Amma söhbət
Vaqifin XVIII yüzilin sonunda yazdığı
poeziyamızın orta əsrlərini sona çatdıran son
şeirindən gedirsə...
Söz sözü çəkdi deyə, burda bir
haşiyə çıxmaq istədim. Azərbaycan ədəbiyyatı
tarixinin hər kəsə bəlli olan Hüseyn Cavid və
oğlu Ərtoğrol səhifəsi var. Kifayət qədər
pessimist səhifədir. Amma Vaqif və
oğlunun vaqeəsi bu miqyasda olan bütün faciələri
kölgədə qoyur. Ata
iztirabının son həddi tariximizin Vaqif və Əliağa
səhifəsindədir. Vaqif
yalvarmışdı ki, əvvəl məni, sonra onu
öldürün. Etinaya
almamışdılar. Oğlunu yerə
uzadıb gözlərinin qabağında başını kəsmişdilər.
Vaqif oğlunun xırıltısını
eşitmişdi. Dünyanın hansı şairinə
belə divan tutulub? 40 il vəzirlik
edib məmləkəti abadlaşdırdı, anadilli ədəbiyyatın
ən gözəl şeirlərini yazdı, Azərbaycan
gözəllərinin sözlə bədii təsvirini intibah və
Tsian Veneraları estetikasının əyarında yaratdı,
milli realist poeziyanın gəlişməsi üçün
yeni üfüqlər açdı. Sonunda da
oğluyla bir yerdə öldürüldü,
öldüyü gecə evi yağmalandı, şeirlərinin
əlyazması məhv edildi, gənc və gözəl
arvadı ərinin qatiliylə evləndi, sonra da bu gözəl
qadın əldən-ələ düşdü.
Vaqif təkcə
Qafqaz şairlərinin atası deyil, eyni zamanda
Şuşanı Şuşa edən qala
divarlarının memarıdır. Hələ təkcə
bu da deyil, Salman Mümtaz yazırdı ki, Vaqifin məzarı
Mir Fasih məqbərəsinin yaxınlığındaydı.
Tarixçilərimizlə birgə
ilahiyyatçılarımız da Mir Fasihin kimliyini
araşdırmalıdırlar. Lazım gələrsə,
Şuşanın yaddaşını bütövlükdə
ehya etmək, diriltmək üçün Mir Fasih türbəsi
də bərpa olunmalıdır. Adını
Şərqin konservatoriyası qoyub keçməyək.
Elxanilər, Teymurilər, osmanlılar, səfəvilər,
Rusiya, İran min ildir ki, bu torpaqlara konservatoriya olduğu
üçün axın etməyiblər...
Qəribədir, itən, itirilən təkcə Vaqifin
günbəzi olmayıb. Salman Mümtazın təbiriycə, hər şeydən,
hətta həyatından da məyus olan Vaqifin son şeiri
"Görmədim"dirsə, Vaqifin avtoportret mislində
yaratdığı, yaşadığı çevrənin fəlsəfi
izahını, təfsirini və təsvirini verən bu müxəmməsə
də zamanında müdaxilə edildi. Müxəmməsin
yuxarıda da xatırlatdığım:
Ey xoş
onlar kim Məhəmməd Mustafanı
sevdilər,
Oldular
aşiq, Əliyyül-Mürtəzanı sevdilər,
Sidqü
ixlas ilə pənc ali-əbanı sevdilər,
Çardəh
məsumtək müşkülgüşanı sevdilər,
Dəxi
onlardan gözəl yaxşı cəmaət görmədim
- bəndi Firudin bəy Köçərlinin də,
Salman Mümtazın da məlum kitablarında olduğu kimi
verilsə də, hansı səbəbdənsə Vaqifin nə
ən mükəmməl hesab olunan 1968-ci il, nə də
latın qrafikası ilə çap olunmuş son - 2004-cü
il nəşrlərinə daxil edilməyib. Ümumiyyətlə,
"Görmədim" müxəmməsi Vaqifin heç bir
nəşrində bütöv görünmür,
xatırlatdığımız bənd bütün
kitablarında ixtisar edilib. Məncə, bu
da vaqifşünaslığın açıq qalmış suallarından
biridir.
Vaqifin məqbərəsini
təzələyib qaydaya salmaq üçün Azərbaycana
yüz əlli il vaxt lazım oldu. Vaqifin uçulmuş türbəsini Qarabağ
şair və ədibləri deyil, əsr yarımdan sonra Heydər
Əliyev təzələyib qaydaya saldı və 1982-ci ildə
Şuşada Vaqifin məqbərəsini yaratdı.
29 mart 2021
Azər TURAN
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 3 aprel.- S.6-7.