Özümü xatırlatma

İlahi, özümü xatırladıram,

Əzəli ünvanım:

Adəmlə Həvvanı qovduğun məkan,

Kiçik bir kənddi,

Bir yanı təpələr, bir yanı bağlar.

Təpələr çılpaqdı,

Bağlarda isə iri yarpaqlı hündür ağaclar

Xışıldaşırlar külək əsəndə.

***

Orada bizim

Birmərtəbəli evimiz vardı.

Evin kələ-kötür divarlarında

Bala çıxarardı sərçələr hər il.

Tavanındasa cıvıldaşardı

Ətcəbalaları qaranquşların.

***

Quşlardan aşağı biz yaşayardıq,

Biz - altı bala.

Atam axşamlar işdən dönəndə

Qapımızı qoruyan itin suyunu

Dəyişməmiş evə girməzdi.

***

Atam çox işıqlı adamdı çünki...

Şam yeməyində çay əvəzinə

Günəşi içərdi,

Yay aylarında

Üzüm gilələrinə hopan günəşi.

***

Bizimlə yaşayan qaranquşlarla

Bəhsə girmişdi elə bil anam -

Yuxarıda quşlar, aşağıdasa

Anam bəsləyirdi balalarını...

Suvaqsız divardakı sərçəcikləri

Demirəm hələ.

***

Bizi təmənnasız sevirdi anam,

Atam da sevirdi,

Bunu oxuyurdum,

Onun qabar-qabar ovuclarından.

***

O zaman bəndəni Sən də sevirdin.

Onda bizə olan məhəbbətinlə

Bildirirdin, Tanrım, öz varlığını.

***

Mənə yönəltdiyin sevgi-məhəbbət

Elə ülvi idi, elə çox idi,

Ondan pay çıxırdım hələ gözləri

Tamam açılmamış it küçüyünə,

Pişik mavrısına, sinif yoldaşıma, -

Aşağı sinifdə gözəl bir qıza...

***

Özün bəxş etdiyin hədsiz eşq ilə

Mən Səni hamıdan artıq sevirdim,

Amma zərrə qədər qorxmurdum səndən.

Çünki divardakı və tavandakı

Ətcəbalalartək sığınmışdım mən

Sənin sevginə.

Əndişə hissinin nə olduğunu

Bilmirdim hələ...

***

Mən indi qorxuram, yaman qorxuram,

Elə bil, sevginin damı sökülüb,

Yerə tökülüb ətcəbalalar,

Qorxuram adamlar ayaqlayarlar.

Elə bil, axşamdan soyuyub, Allah,

Yer-göy arasındakı o ilıq hava...

***

Onda arzularla doluydu mənim,

Belimə asdığım məktəb çantası.

İndi o arzular hanı bilmirəm,

Arzu çantasını harda boşaltdım

Və harda doldurdum əndişələrlə!?

***

Məktəbə gedəndə qış aylarında

İki iz düşərdi qarın üstünə,

Biri mənim, biri Sənin izindi...

İndi izin biri yoxdu, İlahi!

Bəlkə daha məni tək buraxmısan,

Bəlkə bu iz sənin izindi, Tanrım?

Mən artıq yorğunam, gedə bilmirəm,

Məni qucağında aparırsan, bəlkə, İlahi!?.

Bilmirəm nə olub, nə dəyişibdi,

Getdiyim yollara qoşa iz düşmür,

İz təklənibdir.

***

Mən bu şübhələri, bu xofu atıb

Yenidən sevginə sığınmaq üçün

Allahım, özümü xatırladıram,

İmir Məmmədliyəm,

Bir yanı təpələr, bir yanı bağlar

Olan məkanda

Gözümü açanda, hər bir tərəfdən

İçimə gur axan o ilk işıqda

Səni görmüşəm.

İmir MƏMMƏDLİ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 10 aprel.- S.11.