Səfər
Alışarlının "Sifət möcüzələri"
povesti haqqında
Səfər Alışarlının yeni "Sifət
möcüzələri" povesti ədəbi mühitimiz və
müasir ədəbi prosesin inkişafı baxımından dəyərləndirilə
biləcək əsərlərdəndir. Povest yetkin ədəbi
düşüncənin məhsulu olaraq özlüyündə
bir sıra yüksək peşəkarlıq meyarlarını əks
etdirir. Bədii inikas ölüm və həyat
hadisələrinin qarşılıqlı manevrindən
doğan ziddiyyətlərin konkret insan talelərində və
sifətlərində təzahürü ilə
reallaşdırılır. Müəllifin Azərbaycan
oxucusuna yaxşı tanış olan ləngərli,
bənzətmələrlə zəngin bədii təhkiyəsi
və təsvirdə dəqiqliyi bir an belə unutmayan akvarel
üslubu bu povestdə daha qabarıqdır. Əsər
bir qəhrəmanın taleyi üzərində qurulsa da,
böyük bir zamanın ictimai hadisələrinə toxunur.
Burada zamanın təfsilatları yox, qəhrəmanın
həyatının ayrı-ayrı epizodları sanki bir
prizmadan süzülməklə əsərin ümumi
ideyasını formalaşdırır. Bu
ideya həyat, mübarizə və ölüm tandemlərinə
şəxsi məsuliyyət hissinin çuğlaşması
kimi ifadə oluna bilər.
Povest insana yaşamağın iki yolunu göstərir. Birinci yol
heç nəyə möcüzə olaraq baxmadan yaşamaq,
ikinci yol hər şeyə möcüzə kimi baxaraq
yaşamaqdır. Eyni zamanda, nəyi itirirsən
itir, ağlını itirmə, tövsiyəsidir.
Səfər Alışarlının obrazları adətən
azdanışan olur. Müəllif obrazlarını onların
vasitəsiz nitqi ilə deyil, düşüncələri ilə
təqdim edir. Hərdən onları daha da
möhkəmləndirmək, təhkiyəni əlvanlaşdırmaq
üçün qısa dialoqlardan istifadə edir. Bu
forma bir az da əsərdə "Qurani-Kərim"dən
Yer kürəsi və dağlara aid verilmiş sitatı
xatırladır: "Zəlzələlər sizi
yırğalamasın deyə, dağları mıx kimi yerə
çaldıq". Bəlkə də bu səbəbdəndir
ki, oxucu da bu qəhrəmanlarla elə onların özü
kimi - səssiz dialoqa girir. Əsər
oxucunu illərin insan həyatından nələr
aldığını və aldığının
müqabilində nələr verdiyini düşünməyə
vadar edir.
S.Alışarlı yetərincə peşəkar nasirdir
ki, əsəri hər hansı bir sosial, mənəvi problemin
qoyuluşuna və onun həllinə həsr etməsin. O, sözün müxtəlif
məna və çalarları, gözü önündə
durmuş adi mənzərələrlə ruhi təmasa, səssiz
dialoqa girir. Özünə lazım olan mənanı
hamının gözü qarşısında duran ən adi həyat
həqiqətlərində tapmağa çalışır.
Əsərin başlanğıcında
bütöv bir səhifə qurbanlıq qoyunun yüksək
ustalıqla təsvirini məhz bu qəbildən saymaq olar.
Budur povestin ilk abzası: "Ləkdən
qırpdığı otu gövşəyə-gövşəyə
həyətdə şellənən qoyun bir azdan
başının kəsiləcəyini bilmirdi. Bilsəydi,
yəqin ki, buna öz etiraz səsini ucaltmağı
bacarardı. Mələyib həyəcan təbili
çalardı: mə-ə-ə-ə! Darvazaya kəllə
atardı: da-a-anq! Havayı əziyyət çəkib yediyi
otu yerə tüpürərdi: tfu! Onda dünya
dərhal dəyişib ayrı cür olardı. Yoxsa ki,
sənin başının kəsiləcəyini yer, göy -
hamı bilsin, sən özün bilməyəsən və beləcə,
ölümünə sayılı dəqiqələr
qalmış həyətdə gic-gic gəzib ot
gövşəyəsən. Qoyunlu, keçili
dünya, əslində, ədalətsiz deyil, rabitəsizdir".
Yəqin ki, insanlar arasında sorğu keçirilsə, əksəriyyət
itirilənlərin arasında ən dəyərlisinin
sağlıq olduğunu deyər. Bəs bu itkinin qismən
də olsa qarşısını necə ala bilərik,
sualına əsərdə cavab tapırıq. Belə ki, müəllif əsərdə professor
Gülməmmədovu rahat və sarsılmaz olaraq təqdim
edir, səbəbini isə onun ömrü boyu eyni məkanda
yaşaması ilə bağlayır. Qənaətinin
izahını yenə obrazın dili ilə
açıqlayır. Gülməmmədov deyir:
"Bütün ömrünü doğulduğu evdə
yaşayan insanla gündə bir ev, bir
şəhər dəyişən insanın dünyaya
baxışında və sağlamlığında
böyük fərq olduğunu elm də təsdiq edir".
Bəzən düşünürük, necə olur ki,
yaxın keçmişdə yaşadıqlarımızı
doğru-düzgün xatırlamazkən, köhnə xatirələrimizi
dünən olmuş kimi aydın şəkildə
xatırlaya bilirik? Yaddaşın zaman qavrayışına təsiri
nədir? Uşaqlığımızda və gəncliyimizdə
uzun müddət kimi görünən bir ay və ya bir il yaşlandıqca niyə göz açıb
yummaqla keçib gedir? Bu illüziyalar bəzən
saniyə və dəqiqə, bəzən günlər, bəzən
illər çəkir, bəzən də insan
ömrünün uzun bir hissəsini əhatə edir.
Ancaq saatlar və təqvimlər baxımından uzunluğu nə
olur-olsun, hamısının bir ortaq cəhəti var: zaman təcrübəmizi
şüurumuzda olanlarla əlaqələndirir. Bu
işin mahiyyəti, yaşlandıqca illər ötdükcə
hiss etdiyimiz "karvan getdi, mən yubandım"dır.
Və bu
düşüncələr arasında Gülməmmədov
yenidən söhbətə qayıdıb ağlımızdan
keçənləri cavablayır:
"...doğma
evdə hər şey - divarlar, qapılar, pəncərələr,
döşəmə taxtasının tanış rəngi,
otaqlardakı əşyaların iyi, hətta
tavandakı balaca çat belə insanın uşaqlıq
yaddaşını korlanmağa qoymur, onu daim diri saxlayır. Uşaqlıq yaddaşı insan həyatının
özəyidir, orada ona dünyaya gəldiyi ilk anlardan
başlayaraq təlqin edilmiş sevgi hissləri, xoş sifət
ifadələri, səs nəvazişləri, eyni zamanda
qadağalar silsiləsi - nəyin yaxşı, nəyin pis
olması barədə ən adi təməl prinsipləri
yaşayır. İnsan məhz bu keyfiyyətlərinə
söykənərək formalaşmaqla sonrakı həyatını
ya güclü, ya da zəif şəxsiyyət kimi
yaşamağa məcbur olur".
Müəllifin əsəs məqsədi dəyişən
insan sifətlərini və bu sifətlərin möcüzələrini
açıb göstərməkdir. Gizli və
açıq sifət möcüzələrini göstərəcək
yol, məqam obrazların tükürpərdən dəyişiklikləri
ilə üzə çıxır. Bununla
yanaşı, əsər hazırda dünyanın
qarşı-qarşıya qaldığı bir nömrəli
pandemiya bəlasını da əks etdirir. Əsərin əsas mahiyyəti pandemiya mövzusu
olmasa da, bu oxucunun nəzərində əsas məzmun kimi
qalır. COVİD-19 pandemiyasının ciddiliyini tarixə
daşıyacaq məlumat əsərdə bir neçə
cümlə ilə qeyd olunur: "Morqda bir qəbiristanlıq
üzvi material hazır idi. İçəridə
xərək arabasını ən qısa marşrut üzrə
işlətmək üçün də yerdən ən
azı 6-7 meyit götürülüb yol açılmalı
idi. Arabaların da, stolların da, pəncərəsiz
divarlar boyu dövrələmə piştaxtaların da
üstü doluydu".
Bədii əsərdə xarakterləri açmaq hadisələri
konkretləşdirmək üçün bir vasitədir və
əsərin inkişaf xəttidir. Burada müəllif
pandemiyanın yaratdığı dəhşətlərin
miqyasını göstərərkən, eyni zamanda insan
xarakterini açır. Belə ki, meyitxananın təsviri
orada adı çəkilən və çəkilməyən
işçilərin xarakterini ortaya qoyurdu:
"Onları necə gəldi, hara gəldi
atmışdılar. Bircə ayaq üstə qoyulanı yox idi.
Sayca onlardan az görünən
çılpaq ölüləri piştaxtaların
üstündə yan-yana, qoşa uzatmışdılar. Bəzilərinin ayaqlarını digərinin
ayaqları arasına axıradək soxmaqla qiymətli yerə
bu üsulla da qənaət etmişdilər. Meyitlərin çoxluğu yox, məhz belə,
baş-ayaq bir-birinə geydirilməsi xof doğururdu, sanki
ölümün insan bədənində təcəllasının
formaca tamam ayrı cür olmasının sirri
açılırdı".
Fəlsəfəsinin
əsasında kainatın dəyişkən olması
ideyası dayanan yunan filosofu Heraklit bunun izahını belə
verirdi: "Eyni çaya girənlərin üzərinə həmişə
fərqli sular axır" (və ya bir suya iki dəfə girmək
mümkün deyil).
Demək ki, insan, təbiətin sayısız dəyişimi
içində yaşadığı çevrədəki hər
şeyin dəyişdiyini, qalıcı heç nəyin
olmadığını gördükdə qalıcı -
gerçək varlığın olmadığını
düşünür və bu düşüncə ilə
özü də bilmədən dəyişir. Dünən canlı və
"var" olanların bu gün hərəkətsiz və
"yox" oluşlarını görən Tarverdi və
arıq, paxmel oğlan artıq yox olanlara hörmət etməyin
gərəksiz olduğunu düşünürlər. Yəni mühit insanın şüurunu kütləşdirərək
mədəni dəyərləri unutdurur, onları asanlıqla
idarə olunan və manipulyasiya edilən özünə yad
biri olaraq formalaşdırır.
Ölüm insanların xoşluqla qəbul etmədiyi
yeganə gerçəklikdir. Bu gerçəklik onları həyatın
dürlü oyunlarından, yalanlarından uzaqlaşdıraraq əslində
kim olduqlarına güzgü tutur. "Sifət
möcüzələri"ndə bu güzgü insan
psixologiyasında gizlənən və ölüm zamanı
aşkarlanan əsas sirri göstərir: "Elə bil meyitin
üzündə onun bütün taleyi, bütün iztirab və
sevinclərinin aydın təsviri, xəritəsi vardı və
sağ insanlardan fərqli olaraq onun hansısa həyat sirrini
bilməsi yarıaçıq ağzına, qapalı gözlərinə,
alnının qırışlarına, dağınıq
saçlarına baxdıqca daha aşkar
görünürdü".
Bu təsvir
insan varlığının daxilən dəyişik
olmasını göstərir, bu dəyişiklik surətlərə
vuraraq "surət möcüzələri"ni
yaradır.
Povestdə hadisələr sondan əvvələ
doğru nəql olunur. Bu, müəllifin bədii
fantaziyasının gücündən və epizodların
ardıcıllığını təyin etmə sərbəstliyindən
irəli gəlir. Əsərin baş qəhrəmanı
virusdan dünyasını dəyişən Yasin Vəliyevdir.
O, oxucuya meyitxanada üstündə qırmızı flomasterlə
familiyası, adı, atasının adı yazılan bozumtul
kleyonka kisənin içində təqdim olunur. Yüksək
dəqiqlikli çertyojlar müəssisəsində işləyən
qəhrəmanı qaralan üzü, yumulu gözləri,
azacıq aralı qalan ağzı ilə ilk sifət
möcüzəsini həyatının sonunda, dəhşət
doğuran səssiz, qaranlıq və kəsif qoxulu divarlar
arasında görürük. Qəhrəmanın
həyatının əvvəli isə Yasinin meyitini
aparmağa gələn əmioğlusunun xatırlamaları ilə
davam edir.
Dəyişik sifət möcüzələrini Yasinin
tale ortaqları "İstanbulun fəthində şəhid
olmuş kimi əlini irəli tuşlamış, dəli nərəsinin
yarısı boğazında qırılıb qalmış
ağzıaçıq, üzütüklü bir
kişi"də, onun yanına uzadılmış
"sapsarı ayaqlarının qırmızı laklı
dırnaqları ilə seçilən,
boyun-boğazının əti nazik çiyinlərini
basmış kök bir qadın"da görürük. Eynilə digər təsvirlərdə:
"...kleyonka
kisənin içində açılan hər yeni sifət
indiyə qədər tanımadığı, görmədiyi
başqa dünyanın bir əlamət və sirr
parçasının ifadəçisi kimi təzə və
maraqlı görünürdü. Ona elə gəlirdi
ki, o sirli dünya bu real dünyanın virtual proyeksiyada tam əksidir
və kisənin içindəki meyitlər ölüm
anında çəkdiyi ağrıları bir daha yaşayaraq
dirilməyi və çox primitiv qurulmuş bu həyata yenidən
qayıtmağı qətiyyən istəməzlər".
13-cü
bölümdə Çıraqlı kəndi
yaxınlığında yoluna çıxan bir qadının
xahişilə köməyinə tələsdiyi kişi xəstəxanaya getməkdən imtina
edir. Onun vəziyyəti çox ağırdır, ancaq xəstəxanada
minnətli baxışlardan, sözlərdənsə öz
evində minnətsiz ölümü üstün tutur:
"Başına toxunma torba papaq keçirmişdi, əlləri,
üzü, bütün bədəni hiss olunacaq qədər
şişmişdi. Səsi erkək şirin nəriltisi
kimi çox aşağı oktavada durmuşdu. Danışanda nəfəsi
çatdırmadığına görə sözlərin
çoxu qırılıb boğazında, oradan da
aşağıda qalır, dodaqları boş-boşuna tərpənirdi".
Kifayət qədər peşəkarlıqla təsvir
olunmuş bu "İvan İliç canverməsi" qəhrəmana
nə vaxtsa tələbəykən xəstəxanada yatanda
çarpayı qonşusunun ölümünü
xatırladır. Əslində, kişinin xəstəxanadan
imtinasının səbəbi, bir növ, bu ölüm vasitəsilə
həm fiziki, həm də metafiziki cövhərlə
aydınlaşdırılmaqda davam edir: "Öləndən
sonra qollarının ikisi də çarpayıdan kənara
uzana qalmışdı. Dişləyib
yaraladığı qanlı dilinin ucu açıq
dodaqları arasında qapqara yad cisim kimi
görünürdü. Ölənə yaxın kişi gücəndi, havada oynayan qolları bir
anlığa dayanıb sanki bədəninin özünü
torparlamasına kömək etmək istədilər. Onun əzgin, quru sifəti ağrı
qırışlarında əyilib simmetriyasını itirdi.
Birdən daha güclü xırıldayıb
sakitləşdi, gözünün də biri ağzı kimi
açıq qaldı. Sakitləşməyi, sifətinin
bütün əzab-əziyyətləri dadmış və
son ana qədər onlardan qurtula bilməmiş peşman
möcüzəsilə o sanki öz keçmiş həyatına
çağırış etmişdi: "Niyə?"".
Müəllifə görə, insanlar ancaq öldükləri
vaxt həyatı boyu yaşadıqları dəhşətləri,
ağrıları və sevincləri gizlədə bilmirlər. Həyatda
olduqları müddətdə isə bunun çox hissəsini
gizlədirlər. Bu, Şekspirın "Həyat
bir səhnədir, insanlar aktyor" fikrini xatırladır.
Bu mövzuda əsərdə müəllifin gəldiyi nəticə
budur ki, insan sirrə canı ağzından çıxan
anlarda vaqif olduğu üçün ondan faydalana bilmir, nitqini
itirdiyindən bu haqda kiməsə bir söz deməyə də
imkan tapmır.
Öldüyündə ona görə ağzı
açıq qalır ki, həyatla ölüm arasında duran
o yeganə, əsas sirri açsın, insanlara səhvlərindən
gec də olsa nəticə çıxarmasını, doğru
yola dönməsini desin. (Lakin bu, indiyədək
heç kəsə nəsib olmamışdır.)
Səfər Alışarlının əsərləri
təbiət, xüsusilə düşüncə təsvirlərilə
zəngin fikir ədəbiyyatıdır. Bununla
yanaşı, qeyd etmək istədiyim bir nüans da var ki, son
illərdə yazdığı əsərlər süjet və
kompozisiya baxımından bir qədər mürəkkəbdir.
Məlumdur ki, təhkiyədə fikir və
düşüncələrin uzunluğu müəllifin şəxsi
dünyagörüşünün mənzərəsini
yaradır. Amma bu, bəzən oxucunu, necə
deyərlər, dağa-daşa salır.
Hərdən oxucuya elə gəlir ki, təşbehlərdə
əlaqə azdır, bənzədilən tərəf bənzəyən
tərəfdən fərqlidir. Lakin dərindən
düşündükdə bu əlaqəsizliyin özündə
də bir əlaqənin olduğunu görürsən.
Nümunələrə diqqət edək:
l
"Şərifov beş dəqiqənin içində futbol
oyununu öz həyatından bir turp kimi çıxarıb kənara
qoydu və boşalmış qara çalaya cinayət
işinin bəzi budaqlarından şitil vurmağa
çalışdı".
l
"Ondan sonra bir təkəri güclü cırıldayan
sanitar arabası gəldi. Sanki nasaz təkərin
qeyri-adi cırıltısı deyirdi ki, bu dünyada hər
dörd nəfərdən biri ayaqda dursa da, ölümcül
xəstədir".
Hər yazıçının
yaradıcılığında müəyyən sayda fikirlər
var ki, onlar nə hekayələrə, nə romanlara, nə
kitablara sığır. Nəinki kitablardan,
yazıçının ömrünü aşıb, ədəbiyyatın
tarixindən sıyrılıb günümüzə qədər
dəyərini qoruyan fikirlər, hikmətlər kitab rəflərində
ömürlərini davam etdirərək müəllifini də
yaşadır. Həyat davam etdikcə hekayələr,
romanlar yazılmağa davam edəcək, yenə də hər
kitabın arasından sıyrılıb dövrünü
aşan bir neçə belə fikir müəllifini
yaşadacaqdır. Səfər
Alışarlının əsərlərində belə
cümlələr saysızdır. "Sifət
möcüzələri"ndə də eynilə. Həmin
cümlələrdən bir neçəsini diqqətə
çatdıraq:
l
"Özgənin fikir və qənaətlərini
çatdırmaq missiyası altında adamın üzü də
özgələşir və o sifətin möcüzəsi
olmur".
l
"Müharibənin yaxşı cəhəti yoxdur. Əgər onun çoxlu sayda dəhşətli cəhətləri
içindən bir yaxşısını axtarıb tapmaq
mümkün olsaydı, o da yəqin ki, müharibənin
insanlar arasında bütün hesabları silməsi
olardı".
l
"Bu dünyada satılmayan heç nə yoxdur. Əgər varsa, ya sövdələşmənin
vaxtı, ya da məzənnəsi düzgün müəyyən
edilməyib".
l
"İnsanın düşüncəsi də, bədəni
də daim inkişaf edir, - biri müdrikləşdikcə
yuxarı meyillənir, o biri köhnəldikcə
aşağı enir".
l
"Müəyyən yaşdan sonra adamı dörd məsələ
daha çox maraqlandırır: mal-mülk toplamaq, kef eləmək,
başqaları tərəfindən təriflənmək və
əbədi şöhrət qazanmaq".
l
"İnsan həyatı bir-birinə zidd olan dörd
ünsürün qarışığından
hörülmüş nazik bir sap kimidir, onun uzun müddət
müxtəlif təsirlərə, o cümlədən
ziyansız, faydalı təsirlərə də eyni dərəcədə
davam gətirəcəyinə tam əmin olmaq mümkün
deyil".
l
"Öz xatirələri ilə əlləşən insan
bazarda alınıb-satılan hər şeylə maraqlansa, onun
yaxşı bacardığı vacib işləri görməyə
vaxtı qalmaz və ömrünü lazımsız cəfəngiyat
içində çarpışmalara sərf edər".
l
"Müharibə təkcə adamların yox, güllərin
də məkanını dəyişir. Məkanı
dəyişmiş güllər ölüm qoxuyur".
l
"...Deməli, hamısı mənasızmış. Zeytunların cəzası ölüm yox, bu susuz,
daşlı, qumlu torpağın verə biləcəyi şirənin
ən azına qane olmaqla çox yaşamaqdır. Min il ömür sürüb sulara qərq olmuş
Nuh peyğəmbəri zeytun budağı ilə müjdələyən
xilas etsə də, bağışlamamışdı,
öldürmüşdü".
l
"Bütün gözəl xanımlar "ər"
sözünün böyründə sanki şeirdən
mahnıya çevrilərək sürətlə köhnəlir".
S.Alışarlı bu əsəri insanda sifət
möcüzələrinin yaranma səbəblərini göstərmək,
o səbəblərin mənfi olanlarını kəsib atmaq, həyatın
sonunda sifətdəki sonuncu möcüzənin
razılığı, rahatlığı təcəssüm
edirməsi niyyətilə yazıb. Əsərdə Tofiqin dili ilə
dediyi: "Niyyətin təmizliyi borcun dərəcəsindən
asılı olaraq yola çıxmış adamın
uğuruna mütləq təsir edir" - fikri onun doğru
bildiklərini deməklə borcundan çıxmaq istəyi,
yaxud da həyatda gördüyü ona əziyyət verən,
hiss və duyğularını təlatümünə gətirən
sifət möcüzələrini yazmaqla
sıxıntılardan qurtarma istəyidir. Müəllifin
xoş niyyəindən asılı olmayaraq, insanın həyatını
necə yaşamasının öz əlində
olmadığını da "Quran"dan gətirdiyi bir ayə
ilə qeyd edir: "Möhkəm olsun, zəlzələlər
sizi yırğalamasın deyə, dağları mıx kimi yerə
çaldıq. Əmanəti yerə, göylərə,
dağlara təklif etdik, onlar qorxub götürmədilər.
İnsan onu boynuna götürdü. O, həqiqətən
özünə zülm edən bir cahil idi".
Adilə
NƏZƏROVA
Ədəbiyyat qəzeti.-
2021.- 14 avqust. S. 10-11.