Dostum Şerlok Holmsa

 

Vladimir Daşkeviçin

 

"Helen Culiya"

 

bəstəsini dinləyərkən

 

 

 

Əlbəttə, əsrlərdir insanlar isti çörəyin

 

Buxarı

 

Tənbəkimizə doldurduğumuz

 

            kokainin tüstüsü qəzetlərin

 

                        hamarlığı ilə

 

Ömrümüzdə yaranmış qabığın içində

 

            bu həyatı ən praqmatik şəkildə

 

                        yaşaya bildiyimizə inanır.

 

Bəlkə , doğrudan da, eləydi...

 

 

 

Barmaqlarımız kükürdə,

 

            beynimiz cinayətkarların

 

                        şəhərin içində gəzişən

 

                              səssiz izinə bulaşanda

 

əlimizdəki baston yerə

 

başımızdakı papaqlar

 

            şkafların üstünə düşəndə

 

bəlkə, doğrudan da, biz bir gün

 

            yağış yağmayanda belə

 

                        boz görünən şəhərin

 

ürəkaçan olmasını deyil,

 

 

 

daha xoşbəxt günləri deyil,

 

 

 

üstünə fosfor sürtülən qorxunc

 

      it haqqındakı hekayələri gözləyirdik.

 

 

 

Bəlkə , doğrudan da,

 

            dostumun zahiri ağrısızlığı

 

Onun daxili ağrısına heç vaxt çevrilməmişdi.

 

Bəlkə , doğrudan da,

 

            hətta böyüdücü lupayla da

 

                        ömrümüzün özümüzə aid

 

                      görünməməsi bizi incitmirdi.

 

 

 

içinə qızılgüllər tökülmüş suda

 

Çimən ətcə körpələri ağlımıza gətirmirdik...

 

Hansısa gənc qadının hürkmüş sifəti

 

Titrəyən əlləri ümid gözləyən baxışları

 

Sifətlərin təkrarı

 

Dolub daşırdı

 

Həyatımızda

 

Amma bütün əhvalatlar fərqli maraqlı idi.

 

Hadisələrin bolluğu həb udmuş

 

            adamların bəbəyi kimi

 

                        diri etmişdi günlərimizi...

 

 

 

Amma bəzi şeyləri anlaya bilmirdim...

 

 

 

Əgər, doğrudan da, biz əsrimizin ideallarıydıqsa

 

Əgər, doğrudan da,

 

            həyatımızda hər şey yerində idisə

 

mənim yazdığım əhvalatlar

 

Amerikada, Fransada, Rusiyada oxunacaqdısa

 

Eləsə niyə Holms bəzən

 

            yanan sobanın qarşısında

 

                        məndən skripka istəyirdi?!.

 

 

 

Niyə bəzən iti zəkasını soyuqluğunu

 

Ona bəxş edilən hər şeyi öz lupası kimi

 

            çıxarıb bir tərəfə qoyurdu?..

 

 

 

Musiqinin həzinliyi içimizdəki

 

            yaralı yerləri necə icad edib

 

            əllərini onların içinə ilişdirirdi...

 

 

 

Amma hər şeyə baxmayaraq,

 

            kibrit çəkib barmaqlarımızı

 

                         kükürdlə yandırsaydılar da

 

Soyuqqanlı idik.

 

Qorxunc itlərin

 

Rəngi solmuş qadınların

 

Oğruların

 

Sirli hekayələrini çözüb bir tərəfə yaslananda

 

 

 

Maykroftun zəngiylə

 

            dincliyimizə son qoyulurdu.

 

 

 

Düşünməyə başladığımız şeylərin

 

            hamısı yenidən

 

Özümüzə aid

 

 

 

Olmayanlarla dolmağa başlayırdı...

 

 

 

 

 

Əsmər

 

 

Əsmər,

 

Açılan hər səhərə

 

Sənin körpə uşağının sevmədiyi

 

            yeməklərə baxdığı kimi baxıram.

 

Peçenye qoxusunun, şirniyyatların

 

xoş ətri yayılmış otağın belə,

 

xoşbəxt edə bilmədiyi bir uşaq kimi..

 

 

 

Heç olmasa paltarının bir parçasını,

 

            bir hissəsini axtarıram,

 

Onu iyləyərək yuxulayım, yatım

 

 

 

Bu əzablı günlərə davam etməyim...

 

 

 

Əsmər,

 

Zaman keçdi

 

Ucu ən gözəl qəsrlərə

 

            gedib çıxan arxların yanında

 

Səninlə dərmək istədiyim

 

            meyvələri dərə bilmədim.

 

İndi anaların öz balaca uşaqlarına

 

            qırıb verdiyini görürəm, onları

 

 

 

Xoşbəxt ola bilmirəm, amma.

 

 

 

Çox ucuz dəyərlər üstündə qurduğunu

 

            görürəm dünyanı, Tanrının.

 

 

 

Əsmər,

 

Ellada torpağının əsatirlərində yaşayan

 

            bir adam da olmaq istəməzdim,

 

                        səndən uzaqda

 

dünyanın ən sehrli

 

Yollarında təpələrində

 

Mələklərin ağzından burnuma

 

                        verilən nəfəs

 

Sənin varlığını ruhumda əvəz etməzdi...

 

 

 

Özümə bomba bağlayıb

 

            partlaya da bilməzdim sənsiz

 

Cənnət vədini eşitmiş ağlı dayaz adamlar kimi

 

Çünki mənim səndən başqa

 

            gedəcəyim cənnət yoxdur.

 

Əsmər,

 

Lüksemburq bağında

 

dünyanın ən gözəl tarlalarında

 

Artıq xoşbəxt ola bilmərəm

 

Qızılı rəngli torpaq kimi

 

            həvəs saça bilmərəm yaşamıma.

 

Tükənmişəm artıq.

 

 

 

Siyerva Mariyaya aşiq olmuş

 

            keşiş kimi edam edilərək

 

            ölmək də istəməzdim, amma

 

Günlərlə günəş altında qalmağı arzulayardım

 

Bişmiş heyvan əti kimi

 

Yanıb buxar olmasını istəyərdim qorxularımın,

 

Bu dünyanın rəzil olması haqqında inanclarımın,

 

Az qala hər nöqtəsində

 

            əzaba yoluxmuş ruhumun.

 

 

 

Və hər şeyin sonunda

 

            sənin qəlbini öpmək istərdim...

 

Əlibala ƏHMƏDOV

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 4 dekabr. S. 32.