PAUZA
Hər
bir ədəbi-bədii hadisənin necə meydana gəlməsi,
hansı mühitin içində özünə uyğun hava
bulmasını və nəhayət, bir mühit, bir iqlim
yaratması məsələsi fikrimizcə, çox önəmli
məsələlərdəndir. Götürək 60-cı illərin
sonu, 70-ci illərin əvvəllərində ədəbiyyata
gələn nəslin timsalında bu işarə edilən
hadisənin nəticələrini. Yazı metodunun
tapılması və püxtələşməsində
önəmli, böyük əhəmiyyət daşıyan məsələlərdən
biri pauzadır, yəni öz üslubunu, daha dəqiqi yazı
tərzini tapan və ya ona doğru, necə deyərlər,
"inamla addımlayan" yazar bəlkə çox uzun bir
müddət içini dinləməsə,
tapdığını da dərhal itirmək təhlükəsi
qarşısında qala bilər. Bu məsələnin ola
bilsin ki, bəzən, lap elə əksər hallarda siyasi rejim
faktoru ilə də sıx əlaqəsi var, amma bütün
hallarda yazar (şair...) şeir yazdığı nəfəsini
dinləməsə, onun gəzib-dolaşdığı yerlərə
xəyalən baş çəkməsə,
tapdığı yol ilğımlar içində yəqin ki,
yox olub gedər.
Zaman
içində yaradıcılığa çox qənirsiz,
yüksək istedadla yazılmış mətnlərlə gələn
bir şair, yaxud yazıçı olur ki,
özü-özünü dayandırır, şeir
yazdığ nəfəslə arxaya qayıdıb həmin hənirin
hansı əsrdən, hansı əsrin hansı gizlin
laylarından süzülüb gəldiyini bilmək istəyir
və bu, sadəcə, tanıyıb-bilmək, o nəfəsin
şeirin yazıldığı ana qədər havadaca
bulaşdığı bir gül qoxusunu, bir sünbül
qıçağının ətrini bilmək arzusundan
doğur, bunun bir tale olduğunu qətiyyən ağlına gətirmir.
Bu hadisəni biz daha çox klassik ədəbiyyatda
görürük, yaxud folklor janrlarında, ən mükəmməl
şəkildəsə bayatılarda. Azərbaycan dilində deyilən,
insan köksündən həsrətlə bir nəfəs, bir
duman kimi çıxan bayatı misralarının bizdən
çox uzaq əsrlərdə toxunduğu gül qoxusunun
yaddaşı daha sonralar hansısa bir şairin şeirində,
bədii mətnində "açır" da və beləcə,
ənənənin modern yaddaş fraqmentlərinə
çevrilməsi qarşısıalınmaz proses kimi
qavranılır.
Qayıdaq
pauza məsələsinə. Vaqif Səmədoğlunun ədəbi
taleyində ilk kitabından sonra uzun müddət çap
olunmaması, ədəbi prosesdə fəal şəkildə
görünməməsi həmin nəfəsin havada
bulaşdığı ədəbiyyat ətrini bulmaq, onu
tanımaq, bələd olmaq və məhz bundan sonra davam etmək
inadı ilə də bağlı ola bilərdi. Prosesin
özü elədir ki, bu hadisəni sinirən şairin
özü nəyin baş verdiyini izah edə, onun mahiyyətini
detallı şəkildə açıqlaya bilməsin, amma
yazı prosesində, onun müxtəlif halətləri ilə
bağlı versiyaların çoxluğu hər halda bədii
mətnlərin duyğu və hisslərin təsiri ilə necə
yaranması, gecəylə gündüzün tən
ortasında bütün dünyaya hakim olmaq iddiası və
istəyinin necə meydana gəlməsini az da olsa izah edə
bilir. Batan // gəminin suya atılan // yükü kimi // kənara
atıram ümidlərimi // ömrümün divarında // bu
gün yenə // kəndir dayanıb // qapı yerinə...
Vaqif
Səmədoğlunun şeirlərinin xassəsi elədir ki,
onları bir toplu, bir kitab halında oxumaq yuxarıda söylədiyimiz
faktoru anlamaqda yardımçı ola bilər. Bu topluda
şübhəsiz ki, xronoloji ardıcıllıqla yox, məhz
daxili-ruhani bağlantı hesabına mətnlər bir-birini
"tapıb" pauza müddətində şairin xəyalının
gəzib-dolaşdığı yerlərin çiçəklərində
tanıdığı ən qənirsiz, ən bihuşedici ətirləri
bir can kimi birləşdirir, mənaları şairin əlindən
alıb efir kimi havada, bədii iqlim məmləkətinə
dağıdır, dünyanı saran tünlük, nəfəsləri
sıxan toranlıq yox olub gedir, şübhəsiz ki, bir
anlığa. Bu məqamda aşağıda verilən
misralardan da anlaşılacağı kimi, sükutun bərqərar
olduğu bir mühitdə şair bəzən yaşamaq,
yazmaq üçün hava və su kimi gərəkli olan bəzi
qadağaları da unudur, bunlarsız şeirin necə
dünyaya gəlməsini müşahidə etmək, bu prosesə
tamaşa etmək istəyir. Bu payız da başlandı // bu
yağış da // Ölülərim // dirilərim
dolanır içimdə // Xatirələr səyriyir gecəmdə
// təkliyimi minib at təki // yanır // sönür //
ötür ömrüm // Ekspreslər dayanmayan // kiçik
stansiyalartək... Bu misralar sadəcə həmin o pauza
müddətinə insanın içindən səssizcə keçən
misra axını, duyğu cığırının
ötüb-keçməsidir, özü də kiçik
stansiyalarda dayanmayan ekspreslər kimi. Bu halda mətndə nəyinsə
nəyə, yaxud nələrəsə bənzədilməsi
bir elə önəm daşımır, duyğunun,
özü də insanı daim izləyən, narahat edən
duyğunun içindəki "sxemin" texnikaya çevrilməsi
hər şeyi - şeirin indisi və gələcəyini idarə
edir. Amma bu sxem heç zaman üzə çıxmır,
özünü tanıtmır, daim dünya durduqca digər
canlı mətnlərin enerjisi ilə təmasda olmaq arzusuyla
alışıb-yanır. Ancaq nə qədər fraqmentar, nə
qədər "ötəri" olsa da, bu tipli nəfəslər
poeziyanın gələcək inkişafı üçün
önəm daşıyır. Məhz ani və fraqmentar
olduğu üçün onun bətinində qədimliklə
müasirlik, bu anla yaddan çıxmış keçmiş,
xəyalla ... elə mətnin özü yanaşı durur, iki
əks, həm də daban-daban ziddi hadisənin əbədi
qonşuluğu həmin sxemin bir az da dərinlərə
batmasını şərtləndirir. Şeirlə, bədii mətnin
içindəki bitib-tükənməyən havayla
dünyadakı bir sıra artefaktların yenidən canlı təbiətə
qoşulması, sökülən, dağılan tikililərin
bədii mətnlərdə və onların təsiri ilə bərpa
olunması önəmli mədəniyyət hadisəsidir. Yəni
bədii mətnlərdə bərpa olunan dünya həm də
kompensasiyaedici xarakterə malik olur, dünyanın daxili
nizamı, ədəbi prosesin gələcək
inkişafında bir sıra mətləblərin daha canlı
və diri şəkildə meydana çıxmasını bəri
başdan müəyyənləşdirir. Amma mənaların
qırxıncı qapısına qədər ümidlər,
necə deyərlər, bir-bir sönə-sönə gedir, bu
dünyada insan ümidi onun yerli-dibli olmadığı bir
ortamda daha sürətlə çarpır (şah damar
kimi...).
Ömrümün
çarpaz
düyünlənən bağlamasında
beş-on
yaxşı günümün
ucu
çıxacaq bəlkə.
Ümidlərimi
buza qoyun,
Fəqir-füqəraya
paylayın
arzularımı...
Şübhəsiz ki, pauza və
sükutun çökdüyü bu anlarda hər şey ilk nəfəs
dərimindən duyulur, duyulan nəsnənin bütün
çalarları yaddaşda illər boyu yatan xatirələrlə,
illər boyu qövr edən məşum hadisələrlə
ani təmas tapır, sadəcə toxunub keçir,
keçdiyin küçənin, tamaşa etdiyin (özü də
gözlərini daim yummaqla) hansısa tikilinin (kilsənin, məscidin,
yaxud qədim memarlıq abidəsinin) divarlarından
sürüşüb keçən ümidsiz insan əllərinin
təması şüuraltında özünə doğma
olan hissləri, təəssürat və fraqmentləri
tapır, onlarla birləşir: Əyrin-üyrün // dar
küçələrin // Gündüzlər //
otaqlarındakı bəyaz gecələrin // damlarının
yastısı // içinin astası // küçələrinin
// dolanan addımlarının // həmişə tənha səsi
// Gecələrinin // dünyada itən tarix tikəsi //
İçindən // Kommunist küçəsinə
çıxan təəccübüm // ölüm
ayağındadır indi // Biçarə şəhər //
İçərişəhər... Şübhəsiz ki, bu
tipli mətnlər haqqında danışanda mühitin dərindən
duyulması məsələsini önə çəkmək
lazımdır, ancaq bu, zənnimizcə, ötəri bir
faktordur, şeir "biçarə şəhər" ifadəsi
ilə təkcə bitmir, həm də başlayır, həm
də zaman-zaman çox nüanslar meydana gəlir. Yəni bir
şairin böyük ustalıqla qələmə
aldığı nəsnə yuxarıda işarə edildiyi
kimi təbii fəlakət nəticəsində yer
üzündən silinə də bilər, ancaq onun bu
dünyada silinməyən izləri də var. Bu izlər bədii
mətnlərin zamanla açılan qat və laylarında hifz
edilir. Ancaq bir şərtlə, təbii fəlakət nəticəsində
dağılan, yer üzündən silinən tikili, yaxud abidə
bədii mətnlərdə oxşadılaraq, yaxud "eskizi
çıxarılaraq" bərpa olunmur, bədii mətn onu
heç zaman olmadığı kimi bərpa edir və
yaradır...
Və
haçansa gördüyün, yaxud xəyalından
keçirdiyin nəsnə bu təsadüfdə
başqalaşa da bilir. Və daha sonra bu dəyişmə, bu
metamorfoza oxucunun düşüncəsində, şeirlə
onun şüuraltına köçən qatı
açılmamış nüanslarda davam edir, başqa
sözlə, bəzi şeylər həyatını,
varoluşu gizlənməklə, üzünə yoxluq pərdəsi
çəkməklə davam etdirir. Bu mənada şairin həyatına
çökən pauza, iqlimin sükut ladına keçməsi
iki hadisənin daha qabarıq şəkildə ifadə
olunmasına yol açır. Birincisi odur ki, bəzən
qırıq-qırıq gələn, duyulan nəsnələr,
duyğu şülüzləri anidən birləşib nəfəs
dərmədən deyilən sözlərə çevrilir, bu
zaman deyilən şeir, misraların axışı onları
yaradan havanı və iqlimi əvəz edir:
Nəyimsə
yox olub,
nəyimsə
itib,
hardasa
qırılıb
nəyinsə
simi.
Ömrüm
ancaq külək əsəndə dinir,
quşlardan
xəbərsiz bir meşə kimi...
Nədənsə
gizlənib,
kimdənsə
qaçıb,
bu
ömrün günləri,
sevinci, qəmi,
hardasa tək qalıb,
olub gərəksiz
Allahsız dünyada
peyğəmbər kimi...
Yaxud sükut, şairin könüllü düşdüyü
pauza dünyadakı bütün səsləri
damcı-damcı, kəlmə-kəlmə
yox edir, kənarlaşdırır, dil
danışmaq, qulaq eşitmək, gözlər
- görmək aparatı
kimi sıradan çıxır, bu şəraitdə pauzanın
ən dərin və ən sirli məqamında insan bu qədər
dağıntı və
fəlakətin içində
ən görünməyən
və duyulmayan hadisələri də içdən duyur və vizual şəkildə görür.
Yəni bu tipli şeirlərdə
səslə görüntü
ani birləşərək
dünyanın ən gözəl və qənirsiz mənzərəsini
yarada bilir. Ürəyim yol çəkir // bir közə dönüb //
Yollar da tərs kimi uzanır, gülüm // Yuxumdan hər gecə durnalar keçir // Bilmirəm nə olub, haradan
bilim // Belə getsə sınar quşların səsi // Dənizin də səsi günbəgün
batar // Yubanma əzizim, gəl, qurtar məni // Arxadan dərd çapır, qorxuram çata...
Bu şeirlər həm də yuxarıda dediyimiz dərin-dərin sükut və pauzanın səbəbindən
bitməyən şeirlərdir...
Nəsə gözlənti
kimi, incə, zərif və ümidsiz...
Qapımı azacıq
açanda hər gün,
hürməyə başlayır
dünyada itlər.
Dünya
elə bil ki, özgə bağıdır,
düşmüşəm içinə,
Açılır səhər...
Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.-
11 dekabr.- S.25.