Mosart kimi gülə bilmərəm mən

Anamla bir yerdə qaçdıq, əlimizdə bir çamadan və

sonra saxta olduğu meydana çıxan bir az qır-qızılla,

yük qatarı kimi ağır-ağır gedən bir qatarda gedirdik -

Friulinin çəmənlikləri incə və qatı qarla örtülmüşdü.

Romaya gedirdik.

Gedirdik nəhayət, atamı

ucuz odun sobasının yanında

köhnə əsgər şineliylə

və

serrozla paranoyanın ucbatından baş verən

tutmalarıyla qoyub.

Gözüdolusu yaşadım

həyatımdakı tək diqqətəlayiq şey olan bu roman səhifəsini:

əks halda,

yaşayardım hamının heyran qaldığı şeirlərdə.

Əlyazmalarım arasında birinci romanım da var idi;

"Velosiped oğruları"nın yazıldığı

və ədəbiyyatçıları İtaliyanı kəşf etməyə başladığı vaxtlar idi.

…

Romaya gəldik,

Mənə bir az qan verən

sevimli dayım kömək etdi bizə:

edama məhkum olunmuş adamlar kimi yaşayırdım

həmişə ağlımda fırlanırdı

qürursuzluq, işsizlik və kasıblıq düşüncəsi.

Anam qulluqçu işləyirdi

Və mən heç vaxt xilas ola bilmədim bu xəstəlikdən.

Çünki mən burjuayam

və Mosart kimi gülə bilmərəm mən...

"Gündəliklərdən" (1945-1947)

Saçlarım səliqəsiz şəkildə tökülür gözümün üstünə,

Balaca lampanın işığı yayılır stolun üstünə,

Qırmızı ləkəli kağıza.

Yeniyetmə olanda gecələr boyu yorğun halda

Bu işıltıya baxırdım və qəribə idi

Küləyə və tənha çəyirtkələrə qulaq asmaq.

İçəri otaqda valideynlərim yatardı qayğısız,

Nazik divarın o üzündə də qardaşım. Sakit və rahat -

Hardasan sən indi? Qırmızı işıq mənə cavab vermir,

Demir uzaq keçmişin hara getdiyini.

Tərk edilmiş sahədə tənha çəyirtkə dərindən nəfəs alır

Və anam saçını darayır güzgünün qabağında

Həyatdan məhrum yuxunun fikrinə dalmış

Dünya kimi adi və köhnə hərəkətlə.

Pier Paolo Pazolini

Tərcümə etdi: Həmid PİRİYEV

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 11 dekabr.- S.32.