Çərçivə-şəkil
Küçədə
başı dumanlı adamlar... Həyətdə gövdəsi,
yar-yarpağı yorğun ağaclar... Evdə isə... Evdə
tənhalıq və bir də əbədi xatirələr...
Ruhunu göynədən və göyərdən nə varsa,
küçələrdəki dumandan keçib
çıxmış, həyətdəki yorğunluqdan
qurtulmuş, evdəki sükuta bələnmişdi... Bir gün ağacdan qopan bir yarpaq kimi zamanın xəfif
quş lələyindən ayrılıb önünə
düşəcəkdi. Necə ki, zaman bir daha geri
dönməmək şərti ilə gedir, eləcə o
yarpaq da bir daha öz budağına tərəf uçub
qanadlana bilmir...
Dünənki
boyat xatirələr bu günə istilik qata bilməsə də,
rəng qatır bəzən... Hansı rəngi
qatırsa-qatsın, fırça Sənin əlində
olmalı! Bəzən də susarsan, sükutunda
ağrıların daha gözəl görünər deyə...
Küçələrdəki adamlardan, həyətdəki
ağaclardan, evdəki xatirələrdən başqa nəyin
var ki? Həm də hər şeyin varmış...
Dostların da var, rastlaşacaqsan da hardasa!
***
Divarda asılan çərçivədə çox
xoşbəxt bir ailə fotosu hamını gülərüzlə
qarşılayıb yola salırdı. Əlim cəftəyə
dəyər-dəyməz qapı gəlişimə hazır
dayanıbmış kimi üzümə taybatay
açıldı. Bir balaca oğlan uşağı
qabağıma yüyürüb mənə:
- Atam gəldi,
atam gəldi! - deyə
qışqırmağa başladı. Duruxdum.
Bu otağın qapısını son dəfə
nə zaman açıb içəri girdiyimi yada salmaq istəsəm
də, heç nəyi xatırlaya bilmədim. Oğrun
baxışlarla ətrafa göz gəzdirdim... Pəncərədən
asılan büzməli tül pərdənin arxasında
üzü həyət bağçasına tərəf bir
qadın dayanmışdı, yəqin uşağın
anasıydı, onun yalnız ağ örpəyə
bürünmüş saçlarını görə
bilirdim. Üzünü görsəydim kim
olduğunu xatırlayacaqdım bəlkə də... Orada, durduğu yerdə birdən
göründüyü kimi anidən də yox olar deyə, irəli
gedib yaxınlaşmağa da cürət eləmirdim.
Keşkə dönəydi mənə tərəf, bir dəfə
də olsa üzünü görəydim, - istəyi
keçdi ürəyimdən.
Uşaq elə qışqıra-qışqıra
yüyürərək qapıdaca yetişib tutduğu əlimi
buraxmadan məni otağın pəncərə ilə üzbəüz
divarın dibində qoyulmuş oturacağa tərəf çəkdi. Əvvəl məni
oturtdu, sonra özü də dırmaşıb dizlərimin
üstündə əyləşdi. Daha
qışqırmırdı, toxdamışdı.
İp-isti, nap-nazik körpə əllərini nəvazişlə
üz-gözümə, saçlarıma çəkir, mənsə
onun haralardansa tanış gələn
qarayanız çöhrəsinə diqqətlə
baxırdım. Uşaq bir dünya xoşbəxtlik
görübmüş kimi şirin-şirin gülümsəyirdi.
Heyrət içindəydim, axı bu uşaq kim
idi, mən bu körpəni nə ilə xoşbəxt
etmişdim, anlaya bilmirdim.
Birdən
gözüm divardan asılmış çərçivədəki
rəsmimə sataşdı... Bu şəkil
buraya necə gəlib çıxmışdı, bu
otağın divarından niyə asılmışdı?
Düşüncələr içində
vurnuxur, fikrimi toparlayıb bir qənaətə gələ
bilmirdim.
Qalxmaq istədim, uşaq məndən əl çəkmədi. İsti və
toppuş əlləri ilə əlimi sıxaraq nəsə
demək istəyirdi, ancaq bir elə, - Ata, - deyə bilirdi.
Belə başa düşdüm ki, qapıdan içəri
girəndə, - Atam gəldi, atam gəldi! - deyə
üstümə yüyürən uşağın birdən-birə
dili tutulmağa başladı və o bu dəfə
sözünün ardını gətirməyi bacarmadı.
Yaddaşının harasındasa bu söz ilişib
qalıbmış kimi, onu axtaran adam kimi
gözləri nigaran-nigaran yol çəkməyə
başladı... Uşağı qucağıma
alıb şəklə tərəf gəldim. Şəkildəkinin mən olduğuna inanmaq istəmirdim.
Bu evdə şəklimin, özümün bu balaca oğlan
uşağına bu qədər xoşbəxtlik gətirəcəyinə
necə inanaydım axı... Uşaq boynumu
qucaqlamışdı, şəklə diqqətlə
baxdığımı görəndə nəsə demək
istədi, ancaq yenə, bu dəfə də, - Ata, - deyə
bildi, əslində, yox, - A-taaa, - deyə kəkələdi.
Qadına tərəf getdim. Qadının əhvalı
anlaşılmaz, müəmmalı idi. Evdə yad bir adam gəzir, bu qadın da arxaya dönmədən
yerindəcə hərəkətsiz durmuşdu. "Yad"
sözü nədənsə mənə sözün əsl mənasında
qəribə gəldi, nədənsə mən
özümü, sanki yüz ildir bu evdə yaşamış
kimi hiss edirdim. Bu nə idi belə?..
Anlamadım... Qadın ağlayırdı... Uşağı
yerə qoyub ona tərəf getdim. Örpəyin
altından çıxan ətir qoxulu saçları, telləri
dən-dən ağarmış olsa da, çox səliqəli
halda yığılıb toxunmuşdu. Qadın
üzümə baxa bilmirmiş kimi durduğu yerdən birdən
qapıya tərəf qaçdı, sonra nə
düşündüsə, ordan da geri çevrilib şəkli
divardan aldı, sinəsinə sıxıb öpdü, sonra
şkafın siyirtməsini açıb ora qoydu. Hələ
də onun üzünü görmək istəyirdim,
saçlarının ətri özü ilə ətrafımı
sarırmış kimi mənə rahatlıq vermirdi, bircə
gözlərinin içinə baxsaydım biləcəkdim onun
kim olduğunu, - deyə düşünə-düşünə
beynimdəki dumandan xilas olmağa çalışır,
yaddaşımın pas atmış qatlarına enə
bilmirdim. Uşaq palazın saçaqlarına
ilişərək yıxılıb ağlamağa
başlayanda istər-istəməz qaçıb onu yerdən
götürdüm və onda anladım ki, bu dəcəl
oğlan uşağında elə mənim özümdən nəsə
var. Bəs niyə şəklin nə zaman çəkildiyini,
bu insanları xatırlamıram.
Baş verənlərdən ağlım bir şey kəsmirdi. Qadın fikrə
getdiyimi görüb yaxına gəldi, əli ilə nəsə
işarə etdi, pəncərəyə tərəf getdik, həyətdə
yelləncək vardı. Üstünə
sərçələr qonmuşdu. Hər
tərəfdə xəzəl topaları var idi. Bir topa sərçə də onların içində
eşələnirdi. Qadın
barmağının işarəsi ilə mənə uzaqlardan
nəsə göstərməyə
çalışırdı. Mən isə
heç nə görmürdüm. Daha
doğrusu, hündür hasar eyvanın qarşısını
kəsmişdi. Qadın bir şey başa
düşmədiyimi görüb başını
köksümə sıxdı, əllərini sinəsində
cütləşdirib mənə söykəndi, onu
qucaqlasaydım, sanki hönkürüb ağlayacaqdı.
Qucaqladım, amma yenə də ağladı... Balaca
bizə yaxınlaşdı. Pəncərəyə
dırmaşmağa çalışdı, -
yıxılarsan, - dedim, sanki öz balam idi, elə ərklə
acıqlandım ki! O, dərhal məni anladı, danışa
bilməsə də ağıllı gözləri ilə
üzümə baxıb gülümsədi. Qadının ətirli
saçları məni özünə çəksə də
hələ ki, özümlə bacarırdım, hələ
ki, qucağımdakı ağ örpəkli
mələyi tanımaq istəyirdim... Bu dəfə
də qadın yenə nəsə demək istədi və yenə
də deyə bilmədi, barmağı ilə əvvəl
göstərdiyi yeri göstərdi, dili topuq vururdu. Deyəsən,
qadın da lal idi... Dəhşət içindəydim... Bunu dəqiqləşdirmək məqsədi ilə
ondan, - Sən kimsən? - deyə
soruşdum, qadın başını qaldırıb gözlərimin
içinə elə baxdı ki, bu sualın nə qədər
yersiz verildiyini anlayıb utandığımdan
başımı aşağı saldım. Onu
daha bərk-bərk qucaqladım. Bu otaq mənim
evim idi. Mənim evimdə olan qadın və
mənə böyük məhəbbətlə, - Ata, - deyən
bu dünya sevimlisi oğlan uşağı kimin olacaqdı ki?
Bu dəfə də səhv edəcəyimdən
qorxurmuş kimi eyvandan bağa tərəf boylanan pəncərədəki
qaranlığı özüm üçün
aydınlaşdırmaq məqsədi ilə bağa
düşdüm. Həyətdə hər şey öz
qaydasında idi. Yelləncəkdə
bir-iki saralmış yarpaqdan başqa artıq heç nə
gözə dəymirdi. O yarpaqları da külək
oynadıb, yəqin ki, bir azdan yerə, sərçələrin
içində eşələndiyi xəzəllərə
qatacaqdı. Bağ tərəfdən pəncərəyə
boylandım. Bayır hələ ki,
işıqlı olduğundan otağın içi
görünürdü. Lap yaxın gəldim.
Qulaq kəsildim. Eşidə
bildiyim bağda civildəşən sərçələrin
səsi və yarpaqların xışıltısı idi.
Sonra bir az pəncərənin
altındakı səndəlin üstündə oturdum. Hava kifayət qədər soyuq idi. Səndəlin nəmliyi canıma işlədi.
Qalxıb içəri keçdim. Otağın qapısını açıq
qoymuşdum. İçəridə kimsə
görünmürdü. Vahimələndim.
Bayaq burda olan qadının heç adını
da bilmədiyimdən həya edib çağırmağa da
bir ad tapmırdım. Qaçıb
şkafın siyirtməsini açdım. Şəkil
ordaydı. Onu götürüb diqqətlə
baxdım və qaytarıb əvvəlki yerindən asdım.
Eşiyə çıxıb qapını
çırpdım. Elə həmin andaca
içəridən şüşə
qırılmasının dəhşətli səsi gəldi.
Qapını tez açıb qadını
görmək ümidi ilə pəncərəyə tərəf
qaçdım. Qadın yox idi, pəncərə
şüşəsi də yerindəydi. Anlamadım.
Bəs bu qırılan şüşə səsi nə ola bilərdi?! Ətrafa nəzər
saldım, birdən şəklin yerində boşluq
gözümə sataşdı. Şəkil
yerində yox idi. Yerdə isə
çilik-çilik olmuş şüşə
qırıqları var idi. Onların
altında da şəklim. Əyilib
götürdüm. Şüşələri
yığanda barmağımda bir balaca kəsik əmələ
gəldi. Qıpqırmızı qanın
rəngi gözümü qamaşdırdı. Yaranın yeri bərk acıdı. Bütün gördüklərimin bir yuxu, bir
röya olduğuna inanmırdım. Əllərimi
üzümə aparıb gözlərimi ovuşdurmaq istəyəndə
barmağının qanlı olduğu yadıma
düşdü. Əlimə baxdım.
Əlimdə qandan əsər-əlamət yox
idi. Yenə də öz-özümdən
hövlləndim. Axı bayaq burda qadın
və uşaq vardı. Bapbalaca, lap oğluna oxşayan,
ona şirin-şirin, - Ata, - deyən oğlan
uşağı... Deməli, gördüklərim
yuxu idi. Nə o susub, üzünü gizlədən
qadın, nə də o lal uşaq olmamışdı.
Şəkil də sınmamışdı heç... Əlimə
batmamışdı şüşə qırıqları...
Küçəyə çıxmalıydım. Ayaqlarım məni harasa çəkib aparırdı. Getdikcə daralan küçələr daha məni qorxutmurdu. Yəqin o lal qadın da, balaca oğlan da, çərçivə şüşəsi qırılıb tökülən şəkil də olmamışdı. Ayaqlarım nəm torpaq yola çatanda rahatlığa qovuşurmuş kimi yeriməyə başlamışdım. Torpaq isti idi. Ya bu mənə belə gəlirdi, ya da asfalta nisbətən torpaq yol həm isti, həm də yalın ayaqlar üçün daha yumşaq olur axı.
Öz oğlumun körpəliyini xatırladım...
Torpağa yağan yağış damcılarından üzərimdə çırtlayan palçıqlı damlaların ləkələri qalmışdı... Qadının qucağında gülümsəyən oğlan onun gözlərinin içinə baxaraq nəsə demək istəyirdi. Danılmaz bir həqiqət var idi, həqiqətən də çox gözəl bir duyğuya bürünmüşdü ürəyim.
20 sentyabr, 2020 ci il
Novruz NƏCƏFOĞLU
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2021.- 20 fevral. S. 7.