ÖLÜNÜN
QEYDLƏRİ
"Vəziyyət
ruscadır"
Atam "Usta və Marqarita"dan yazmağa icazə
vermir. Ötən
il birtəhər qılığına
girib yeni layihəmdə kömək etməsi
üçün razı salmışdım. Çölə
çıxma qadağası, karantin rejimi, təzə virus və
qatı açılmamış ştamların, Hiçkokun
belə ürəyini üzə biləcək mutasiyaların
ab-havasında kitab oxumaqdan və sənət haqqında
düşünməkdən savayı, xilas yolu görmürəm.
Ona görə atamla bəyəndiyimiz əsərləri
müzakirə etmək və bəlkə sonucda nə isə
yazmaq niyyətimiz vardı. Böyüyün təklifi
ilə Bulqakovdan başladıq və elə bu
qarmaqarışıq zamanda atam təzə problem də
tapdı; "Usta və Marqarita"dan yazmaq və ümumiyyətlə,
bu əsərə aid hər hansı iş görmək bədbəxtlik
gətirirmiş. Uzun bir siyahı da varmış, hansısa
şəkildə romanla bağlı olan adamların başına
pis hadisələr gəlib zaman-zaman...
Ona görə atam bu əsərə əl
qoymağı qəti qadağan elədi. Qanım
qaraldı, ovqatım da pozuldu, istədim bir üsyan
qaldırım. Axı yaradıcı
adamın azadlığına toxunmaq olmaz, mən nədən
istəsəm, yazmalıyam. Ailəmizdən
ibarət (əlbəttə, atam xaric!) kiçik bir dəstə
düzəldib otağının qabağında plakatlarla
piket keçirmək və tələblərimizi irəli
sürmək də planlayırdım. Əvvəlcədən
maraqlı şüarlar da hazırlamışdım: "qələm
buxov tanımaz", "inanclar sənətin düşmənidi",
"ustalar və marqaritalar kölgədə
qalmamalıdı", "Tükəzbanları neylərdin,
İlahi", "Get ay batandan sonra gəl..." oy, deyəsən,
hissə qapılıram axı. Amma məsələ
burasındadır ki, atamın səmimi qəlbdən
narahatlığı da əsassız deyil. Kimin bu əsərdən
hansı ziyanlar çəkdiyini araşdırmamışam...
Onu dəqiq bilirəm ki, Mixail Bulqakov özü
yazdıqlarına görə çox sınaqlardan keçməli
olub. Əlbəttə, Osip Mandelştam
kimi repressiyaya uğramayıb və ölümündən
sonra bəraət almayıb. Lakin o, ömrü boyu
hansısa şübhələrin əsas obyekti olub... Onu tez-tez təftiş ediblər, çək-çevirə
salıblar, sorğu-suala tutublar, adı qara siyahılara
düşüb, pyesləri qadağan, əlyazmaları
müsadirə olunub. 1925-ci ildən sonra
bircə dənə də olsun irihəcmli əsəri
işıq üzü görməyib. Sağlığında
heç bir pyesi çap olunmayıb, təxminən 1960-cı
ilə qədər o, faktiki yox kimi idi mühitdə. Amerikalı araşdırmaçı "Ədəbi
dullar" kitabının müəllifi Karl Proffer yazır ki,
o zamanlar bu cür adı qara siyahıda olan sənətkarlarla
bağlı hər hansı araşdırma aparmaq, arxivlərə
baş vurmaq, materiallar əldə etmək mümkünsüz
imiş. Ona görə dünyasını
dəyişmiş bu cür yazıçı-şairlərin
xanımları ən yaxşı (bəlkə yeganə!) məxəz,
ən gözəl arxivarius sayılırmış. Yəqin, elə Bulqakov özü də irsini
xanımı Yelena Sergeyevnaya (üçüncü ailəsi
və ilham pərisinə) tapşıranda ölümündən
sonra baş verəcəkləri təxmin edirmiş. Sonralar Yelena Sergeyevna yazıçının
ömrünün son günlərində, xəstəliyinin kəskinləşdiyi
bir vaxtda əlyazmalarına görə, onların gələcək
taleyindən ötrü necə nigaran olduğunu
yazırdı. Artıq nitq qabiliyyətini itirmiş
yazıçı əl işarəsi ilə, gözlərinin
ifadəsiylə nə isə çatdırmağa
çalışırmış xanımına... Yelena isə
onu yaxşı tanıdığı üçün
mövzunu yayındırırmış: Nə istəyirsən?!
Limonlu su?! Şirin çay?! Mixail
Afanasyeviç son gücünü toplayıb zorla ikicə kəlmə
deyir: "Bəlkə anladılar?!". Yelena Bulqakova yazır ki, bu ifadədən sonra
yazıçının çap olunmayan əsərləri ilə
necə davranacağını dəqiq başa
düşüb. Və məhz bu qadının sayəsində
"Usta və Marqarita" ilə yanaşı, digər
romanları da işıq üzü görüb.
Nə isə,
piket baş tutmadı... Anam - "qonşular nə deyər,
ayıbdı" kimi tərbiyəvi söhbətlərlə
yola gətirdi məni. Görünür,
yaradıcı adamın hay-küyü, üsyanı elə
qonşuların eşitdiyi yerəcəndi.
Özümü sındırmadım, axı
yazıçının ağrısını,
düşüncələrini duymaq üçün ən məşhur
əsərini təhlil etmək mütləq deyil... Və mənə görə Bulqakov
yaradıcılığında orijinal, problemli məqamları,
mövcud mühiti ən təsirli ifadə edən əsərlərindən
biri "Teatral roman"dır. Başına gələnləri,
dramaturq kimi yaşadıqlarını, yaradıcı
mühitin hər üzünü son dərəcə gülməli
intonasiyada qələmə alan müəllif
əslində dövrün portretini yaradıb. Amma gülə-gülə...
Yazıçı bu əsəri 1936-cı ildə
yazmağa başlayıb. Hərçənd, hələ
29-cu ildən Yelena Bulqakovaya ünvanladığı
"Gizlin dosta" adlı epistolyar roman yazmışdı və
elə həmin əsərində də dramaturq kimi
başına gələnləri gen-bol
danışmışdı. 1930-cu ildə
isə həmin cızmaqaralarının əsasında
"Teatr" adlı əsərini yazıb, amma çox
keçməyib ki, onu da yandırıb. 6 il
sonra isə onun dramaturq kimi sıxışdırılması
məsələsi yenidən aktuallaşanda, MXAT-la birdəfəlik
üzülüşəndə bu mövzuya qayıdır və
"Teatral roman"ını qələmə alır. Yelena Sergeyevnanın gündəliklərində
romanın adı "Ölünün qeydləri" kimi
yazılıb. Bu adla müəllif sənət
aləmində "ölmüş" adamın
müşahidələrinə diqqət çəkir.
Lakin 1965-ci ildə "Novıy mir"də işıq
üzü görəndə konyunktura "Teatral roman" adına üstünlük verir... Əsəri oxuduqca, onun araya-ərsəyə gəlmə
tarixçəsinin qəlizliyi təəccübləndirir
adamı. Axı burda qorxulu nə var ki,
müəllif uzun müddət tərəddüd edib yazmaqda,
bitirə bilməyib və belə çətinliklə
çapa gedib roman?!
Məsələ burasındadır ki, əsərdə
gülünc vəziyyətlərə salınan qəhrəmanların
demək olar, hamısı real mühitdən
götürülmüş obrazlardı. Sovet ədəbiyyatşünaslığı
bütün prototipləri aşkara çıxarıb.
Vikipediyalarda, əsərlə bağlı araşdırmalarda
uzun siyahılar var... Stanislavski, Nemiroviç Dançenko,
Aleksey Tolstoydan tutmuş, teatr və ədəbiyyat
mühitinin az qala hər bir üzvünə
eyham vuran məqamlar, hadisələr əks olunub burada. Və
situasiyalar əsasən yumorla təqdim olunduğu
üçün bu adamlar da gülüş obyektidirlər...
Təsadüfi
deyil ki, Soljenitsın "Mənim Bulqakovum" məqaləsində
bu əsərin həm gülməli, həm də bioqrafik
olduğunu xüsusi qeyd edir: "İstisna etmirəm ki,
yazı manerasında o, mübariz inqilabaqədərki yumoristlərdən
bəhrələnib. Çox vaxt - gülməli,
təbəssüm yaradan məqamlar uzun müddət bizi tərk
etmir. Hərəsinin çəkisi bir
azacıqdır, amma birlikdə fasiləsiz enerji yaradırlar.
Ən böyük uğur odur ki, qəhrəman
yumoristik şəkildə kiçildilib. Görünür,
bütün yazıçı mühiti elə buna layiqdir.
İzmail Bondarevski (A.N.Tolstoy) çox gözəldi,
Paris haqqında tüpürə-tüpürə
danışdıqları, Baklajanovun qapısında
yaşadıqları ilə gülməlidir. Müstəqil teatra qarşı qalereyaya uğunub
getməmək mümkün deyil. Nemiroviç də əladı...
Mxat metodunu ələ salması, Stanislavski məşqlərinin
yəqin, bir az şişirdilmiş
dolanması gülməlidi, həm də inandırıcı.
Ümumiyyətlə, Bulqakovun real həyatını
bildikdən sonra bu əsərdə avtobioqrafik məqamların
nə qədər çox olduğunu görürsən, amma
bunlar hamısı ustalıqla yazılıb, şən formada
təqdim edilib".
Amma bütün bu şənliyin, gülməli
ab-havanın içərisində təsirli olan, daha
doğrusu, üsyankar ovqat yaradan əsərin qəhrəmanı
yazıçı-dramaturq Maksudovun durumudur. Bu yazıq
yazıçının "Qara qar" adlı romanı ilə
birgə çəkmədiyi zülüm,
yaşamadığı problem qalmır. Romanı
nəşriyyatlardan geri qaytarılır, çapa verildikdən
sonra jurnalın nüsxələri məhv edilir, sonra əsər
əsasında pyes sifarişi alsa da, yenə ideyasının
reallaşması əngəllənir. Maksudov
obrazı ilə özünə və yaşadıqlarına
ironiya edən Bulqakov bir neçə detalla mühitin
yaradıcı adamı necə aşağıda
tutmasını, onun hüquqlarının sıfıra endirilməsini
göstərir. Misal üçün,
Maksudov Müstəqil teatrda pyesinə quruluş verilməsi ilə
bağlı müqavilə bağlayanda bütün şərtlər
"müəllifin ixtiyarı yoxdur" ifadəsi ilə
bitir. Həmçinin ara-sıra
"müəllif borcludur" kimi hökmlər də
razılaşmanın əsasını təşkil edir.
Elə bu şərti ifadələr
yazıçı "hüquq"larını dəqiq
göstərir.
"Teatral roman"ın mənə görə ən
üstün cəhəti müəllifin özünə
ironiyasıdır. Maksudovun Esxil, Sofokl, Şiller, Lope de Veqa, Ostrovski kimi
müəlliflərin adları ilə yanaşı
özünü görməsi və "Qara qar" əsərinin
afişasından sevinməsi bu mənada çox xarakterikdir. Nə yazıq ki, bədbəxt Maksudov məşqlərə
gündə bir kostyum, köynək geyinib gəlsə də,
özünü İvan Vasilyeviçə (Stanislavski) bəyəndirə
bilmir. Çünki özü də mətni
bir kənara qoyub aktyorlara etüd göstərən, onlara
immitasiyalar öyrədən rejissora nifrət edir.
Axı hansısa olmayan pulqabıdan xəyali pulları
götürüb saymağın "Qara qar"a nə dəxli var?!
Bulqakov "Teatral roman"ı ləzzətlə və
əzabsız yazdığını deyirmiş. Elə eyni
qaydada, eyni ovqatda oxunur əsər və sənətin
yazılmamış qanunları haqqında
düşündürür. Bütün zülmlərə
və məhrumiyyətlərə baxmayaraq Bulqakov rus nəsrinin
klassiki kimi tanındı, sevildi, az qala
dünyanın bütün əsas dillərinə
çevrildi. Amma elə əsərində məşq
prosesini, estetikasını lağa qoyduğu Stanislavski də
yeni bir məktəbin əsasını qoydu. Müasirləri deyirdilər ki, Bulqakovun bu əsəri
sənətə dəli sevgisinin təzahürüdür.
Yəni artıq 30-cu illərdən sonra sənətin siyasətin
təsiri altına düşdüyün, rejimə xidmət
etdiyini anladığı üçün qələm alıb. Hətta əsəri gerçək sənət
üçün, teatr üçün elegiya kimi qiymətləndirənlər
də vardı. Zaman isə başqa nəticələri
qabartdı... Göstərdi ki, sənət təkcə
gündəmi əks etdirmir, həm də öz taleyini
yaşayır və bu talenin hara aparıb
çıxaracağını təxmin eləmək çətindi.
Artıq dediyim kimi, zamanında gülməli karikatura təsiri
bağışlayan məşqlər bir məktəbə
çevrilə bilər, yaxud da böyük, tarixi iş kimi qələmə
verilənlər beş addım sonra
heç olar. Bütün zamanlarda
aktuallığını itirməyən yeganə obyekt isə
insandı. XX əsr iki dünya müharibəsindən
sonra sənəti insana bir az daha yaxın
getməyə, onun dərinliklərinə enməyə, indiyəcən
danışılmayan, ya da üstüörtülü deyilən
hisslərindən söz açmağa vadar edirdi. Axı insan təkcə zamanın tərkibi deyil.
Həm də qorxulu, gizlin, hətta dəhşətli
duyğuların toplusudu. Nabokov istər
mühazirələrində, istərsə də bədii əsərlərində
bunu önə çəkməyə, anlatmağa
çalışırdı. Misal üçün elə
Tolstoydan ən çox dəyərləndirdiyi əsərin
"İvan İliçin ölümü" olması bu
yanaşmasının təzahürüdür...
Dünyanı bircə adamın düşüncəsi, hissləri,
qorxuları, sapıntıları ilə öyrənmək
daha maraqlı imiş... Sözü uzadıram
ki, gələn yazıda "Lolita"dan
danışacağımı dərhal açmayım. Əsas odu, atam bilməsin; kefimi pozacaq mövzular,
qanımı qaraldacaq işlərdən uzaq durmağım
lazımdı. Doğrusu, Bulqakovun taleyi və
"Teatral roman"ın ətrafında düşünəndə
bir həqiqəti də anlamaq olur. Yaradıcılıq
heç zaman rahat ola bilməz... Hətta şöhrət, maddiyyat və nüfuz da
bu narahatlıqları ört-basdır etmək gücündə
deyil. Necə ki, Nabokov... Yaxşı, bura qədər bəsdi,
gələn dəfə atamdan gizlin bir faktı da deyəcəm!
PƏRVİN
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 10
iyul.- S.6.