Klassiklərin duyulması
1
M.F.Axundzadə Azərbaycan bədii təfəkkürü
tarixində müasir ədəbiyyata yön, özündən
əvvəlki ədəbiyyata münasibətdə
"işarə düşmənçiliyinə yol" verən
bir fiqurdur. Azərbaycan
ədəbiyyatşünaslığının demək olar
ki, bütün nəsilləri onun "Füzuli şair deyil
və xəyalatında əsla təsir yoxdur: ancaq
nazimi-ustaddır" fikrinin "tilsimini" açmağa,
bu ibarəyə özünəməxsus izah verməyə
çalışmış, ancaq sonda demək olar ki, hamı
eyni fikrə gəlmişdir: bu məqamda Axundov böyük səhvə
yol vermişdir. Yəni bu mülahizə ilə
bağlı "Axundzadənin səhvini" görmək
asan olsa da, bunun arxasında Azərbaycan bədii təfəkkür
tarixinin hansı problemlərinin durmasını incələmək
demək olar, heç kəsin ağlını məşğul
etməmişdir. Ancaq... məşğul
etsə də, etməsə də, bu problem, bu qovğa sayəsində
dünya standartları səviyyəsində Azərbaycan nəsri
yaranıb formalaşmışdır. Həm
də yeni dövr, yeni ədəbiyyat klassika ilə
qovğadan doğmuşdur.
Axundzadədən sonra Mirzə Cəlilin dram və nəsr
əsərləri gəlir. Filoloji fikirdə bizim
dramaturji və nəsr mətnləri ilə bağlı
"janr qarışıqlığı" məsələsi
də məhz Mirzə Cəlilin bədii təfəkkürü
ilə bağlıdır. "Janr
qarışıqlığı" yenə də yuxarıda
vurğuladığımız "sınma" hadisəsini
müstəviyə gətirir: sosial mahiyyətli ədəbiyyat,
onun mahiyyəti və poetik sistemi yeni nəfəs və
baxışla təzələnir. Axundovun qələmində
çox aydın oxunan bir şey, Mirzə Cəlil qələmində
bədii-estetik baxımdan "qəlizləşir", janr
qarışıqlığı yaranır, "Ölülər"
və "Dəli yığıncağı",
"Kişmiş oyunu" və sair əsərlərdə
zamanı ovuc içinə alıb göstərmək
ehtirası daha sonrakı illərin nəsr təcrübəsində
təfərrüatdan qaçmaq, "işarə dili ilə
danışmaq", detalların müxtəlif
kombinasiyalarından istifadə edib modellər qurmaq...
bütün bunlar az bir zaman içində Azərbaycan nəsrinin
keçdiyi yolu şərtləndirən əsas keyfiyyətlərdir.
2
Bu gün bizim klassik adlandırdığımız
şair, yaxud yazıçı sağ ikən məhz
klassikaya işlədiyini, müvafiq dildə klassika nümunələri
yaratdığının fərqində olmur. Bu təbiidir.
Bəzən belə ifadələr eşidilir
ki, Nizamini məqbərədən çıxarıb
xalqın içinə buraxmaq lazımdır. Məqbərə, əlbəttə, onun
böyük söz ustadı, nəhəng, dahi klassik
olduğunun bir nişanəsidir. Amma bu ifadə ("məqbərə"),
eyni zamanda onun dahiliyini çəpərə alan,
onunla müasir proseslər arasında təcrid yaradan bir nəsnədir.
Onun elə mətnləri, yaxud misraları var
ki, şair məqbərədən çıxıb, modern ədəbi
prosesə qoşulub bunları ifadə etsəydi, çox qəliz
situasiya yaranardı. Həm də bu: Ey Şeyx Nizami, ey
nizamı dağılan // Ey Gəncədə izzü -
ehtişamı dağılan // Olmayıbdır cahanda bir səninlə
məntək // Beyti, evi, məktəbi, kəlamı
dağılan... Ona görə zaman klassikin məqbərədə
olmasını, muzeydə saxlanmasını sevir. Yəni klassika təkcə hikmətli söz,
insanı durduğu yerdə düşündürən,
dünyadan, onun olar-olmazlarından ayıran ifadələr
deyildir, klassik sözün geniş mənasında həm də
"məhbəs" adamıdır. O mənada ki, bir
gün o məhbəsin dəmir barmaqlıqları
qırılacaq, gün doğacaq və bizim əsrlərdir
intizarında olduğumuz mənalar içimizə dolacaq,
onları duyub yaşamaq xoşbəxtliyi behişt küləyi
timsalındadır və bu, bəri bəşdan deyək,
fantastikadan başqa bir şey deyildir. Ona görə fantastika və
ya fantasmaqoriyadır ki, klassik ədəbiyyatın arxasında
həmişə tarix dayanır, tarixsə, T.S.Eliotun təbirincə
təkcə salnamələr,
yığın-yığın əlyazma və sadəcə
əsərlər, külliyyatlar deyildir, klassik ədəbiyyatı
yetirən tarix lap elə şüurlu şəkildə olmasa
da sahmanlı, arasıkəsilməz
prosesdir, həm də malik olduğu potensial çərçivəsində
həmin əsərlərin yazıldığı dilin bu
prosesi mənimsəməsidir.
Bu mənada
məsələn, İmadəddin Nəsimi həm də...
klassik deyildir, mətnlərinin içindəki enerji, dinamika,
bu günün ədəbi, ictimai-fəlsəfi prosesi ilə
onun daxili bağlantısının tipi Nəsimini klassika
çevrəsindən ayırır, haqqında əsrlər
boyunca yaranan ən fantastik əhvalatlara rəğmən bu
günün şairinin yazdığı mətnlərə
uzaqdan təsir edib onları dəyişə bilən fiqurdur. Bunun daha aydın şəkildə
anlaşılması üçün T.S.Eliotun "Klassika nədir"
məqaləsinə müraciət etmək olar. Eliot
yazırdı: "Əgər, məsələn, haçansa
şifahi olaraq, yaxud auditoriyada çıxış zamanı
"klassik" sözünü hansı dildə
yazmasından asılı olmayaraq ustalığının və
bu sahədə mübahisəsiz dahiliyinin təsdiqi kimi
"nümunəvi müəllif" mənasında işlətsəm,
bu zaman heç bir izahat tələb olunmaz... Daha
sonra mən fikrimcə, klassikanı fərqləndirən
keyfiyyətləri, özümlü xüsusiyyətləri
sadalayıram. Ancaq demirəm ki, hansısa xalqın ədəbiyyatına
klassik olmaq qisməti yazılıbsa, bütün bu keyfiyyətlər
hökmən deyil ki, hansısa bir konkret müəllif, yaxud
konkret ədəbi epoxada özünü göstərsin.
Ancaq bütün bu keyfiyyətlər mənim zənnimcə,
Vergilinin simasında təcəssüm olunubsa, bu yenə də
o demək deyildir ki, o, dünyada ən böyük şairdir,
hər hansı şair haqqında bunu demək mənasızdır.
Əgər hansısa xalqın ədəbiyyatı
klassik müəllif və ya dövrlə fərqlənmirsə,
bu da qüsur sayılmamalıdır; yaxud klassika
anlayışına ən çox yaxın olan epoxa heç də
böyük adlandırılmırsa, deyək ki, bu, ingilis ədəbiyyatı
üçün normal və ədalətlidir. Zənnimcə, klassikanın qızıl damar kimi ən
müxtəlif dövrlərin gah bu, gah da digər müəllifdə
"yanıb-söndüyü" milli ədəbiyyatlar zəngin
hesab edilməlidir".
Klassik ədəbiyyat
(poeziya) təfəkkürünün parlaqlığı oxu
zamanı bizi hər addımda saxlayır, məcbur edir ki, mənaların
yaratdığı möhtəşəm məkanın (şəhər...)
hər qarışını, hər
daşını-divarını təsəvvürümüzdə
canlandıraq, ancaq bu təfəkkür tipində metafora
sistemi elə düzülür ki, həmin şəhərin
ayrı-ayrı fraqmentlərini "görürük", bu
isə son nəticədə səssiz kino effektinə bənzəyir
- o uzaqlıqdan səsin bizə çatmaması deyək ki, məsnəvidə
süjetlərin şaxələnməsinə, poetik mətnin
anidən pritçaya çevrilməsinə səbəb olur.
Bu kontekstdə statika ilə dinamikanın vəhdəti,
alovla külün "qovuşuğu" süjetlərin,
onlara yönəlik meydana çıxan mənaların
sonsuzluğu, bitib-tükınməzliyi anlamına gəlir.
Klassik müəllifin gözləri ilə baxanda eşqə
dair bir mövzu ("Leyli və Məcnun") nə qədər
təkrar olunsa da, heç zaman bitmir, bu mövzuda yazan hər
bir müəllif tanış, hamının keçdiyi
cığırlardan keçib sehr cilvəsinin ən möhtəşəm
zirvəsinə çatacağına ümid edir. Rolan
Bartın vurğuladığı kimi, "poetik leksikanın
özü yaradıcı aktla deyil, sözlərin adəti
yerində işlədilməsiylə təyin edilən
leksikadır: burada orijinallıq
ayrıca götürülmüş metaforaya deyil,
bütövlükdə metafora sisteminə xasdır, burada
yaradıcı başlanğıc deyil, ənənə
hakimdir...".
Bir-birlərindən xəbərsiz olsalar belə bu
ortamda bir mətn o biri üçün "daim başlayan
ön söz" (heç zaman bitməyən və bitmək
perspektivi olmayan) rolunu oynayır, onun bu təkrarlar, tanış məkanlar içindən
keçib "özünü tapmasında"
yardımçı olur. Orta əsrlərdə,
ədəbiyyatımızın klassik dövründə nə
qədər müxtəlif mövzuda məsnəvi və
poetik parçalar yazılsa da, vahid mətn
yaradılırdı və bu yaradılış aktı əbədiyyətin
hər saatında təkrar edilirdi. Bəlli
mənalar sistemini, insan, dünya və həyatla bağlı
hikmət əsərdən əsərə, mətndən mətnə
təkrar edilən lövhələr, bir-birinə poetika
baxımından çox yaxın olan vasitələr əsasında
ifadə edilirdi. Diqqət edin, "... Nizami
və Füzulinin Leylisi kimi Gülşa da qapalıdır,
düşdüyü vəziyyət nə qədər
acınacaqlı olsa da, dərdini gizli saxlayır. Leyli kimi o da böyük bir dərdin
ağırlığını tək çəkmək
üçün tənhalığa meyil göstərir,
guşənişinlik edir, zəmanəyə etiraz əlaməti
olaraq, bütün insanlardan, yaşayış və həyatdan
üz çevrir. Məsihi Gülşanı vəfalı
bir məşuqə kimi göstərmək, qəmlərinin
böyüklüyünü təsirli və cazibəli bir
şəkildə tərənnüm etmək üçün
onu Füzulinin Leylisi kimi şam və pərvanə ilə
qarşılaşdırır...".
Vaxtilə Jak Derridaya belə bir sual
ünvanlanmışdı ki, sizin əsərlərinizi
labirintə bənzədirlər. O, cavab verir ki, şübhəsiz,
bütün mətnlər özündən sonra gələn
bütün digər mətnlər üçün sonsuz
ön söz rolunu oynayır, bu sonsuz ön söz sonrakı mətnə
güc kimi verilir. Vahid mətn parçalanıb
bölündü və dünyanın hər bir küncünə
səpələndi, vahidlik, bölünməzlik
qırıntı, fraqment kimi təzahür etdi. Niyə? Dünyada birdən-birə nə
baş verdi? XX əsrdə
müəyyən düzümü və sistemi olan nəsnələrin
dağılıb parçalanması və prosesin sonsuz stixiya
qazanması bütün gerçəkliyi bir ovuc içinə
yığmaq və düyünləmək zərurəti
doğurdu. Beləcə, bir ovuc içinə
sığan dünyanı klassiklər ən geniş planda, ən
adi təfərrüatlarıyla təsvir edə bilirdilər və
bu təsadüfdə "bir ovuc içinə
sığmaq" metaforası elə onların əsərlərinin
poetik sisteminə də aid edilirdi, bu mənada klassik poeziya
janrları yerlə göyün birləşdiyi yer idi. R.Bart
sözünə davam edərək yazırdı ki, "Bax,
buna görə də klassik şairin məqsədi həmişə
təzə, parlaq, rastlanmayan sözləri axtarıb tapmaqdan
ibarət deyildi, bu sözləri ənənədən gələn
tələblərə uyğun olaraq yerləşdirməkdən,
əlaqələrin simmetriya və dəqiqliyinə fikir vermək,
mənanı şeir ölçüsünə düşənə
qədər sıxmaqdan ibarət idi. Klassik təfəkkürün
parlaqlığı məsələsi məhz sözlər
arasındakı mənaya yetişdiyi zaman peyda olur: bu aləm
icad yox, ifadə aləmidir. Sözün sanki qürurun qeyzli və gözlənilməz
hücumuna tab gətirməyib fərdi
insan təcrübəsinin bütün dərinliyini və təkrarolunmazlığını aşkara
çıxardığı
sonrakı epoxadan fərqli olaraq, klassik poeziyada onlar (sözlər) incə və dekorativ nizamın tələblərinə
tabe olaraq səth üzərində düzülürlər".
İncə nizamın tələblərincə səth
üzərində düzülmə dərinliyi göstərməkdən
çox, onu duyurmaq cəhdləri ilə bağlı idi. Bu hal klassik
poeziyanın klassik fəlsəfəyə kəsişdiyi məqamdır.
Məsələn, Dekartın fəlsəfəsində
olduğu kimi, dünyanın "dərk edən" (subyekt,
şüur) və "cəzb edilən" (fiziki dünya,
obyekt) hissələrə bölünməsi təkcə əşyaların
səthini göstərir, ancaq dünyanın dibi ilə
bağlı olaraq vahid reallıqdan bəhs etmək daha yerinə
düşərdi (Spinozada olduğu kimi). Bunun
sübutu olaraq Qrofun eksperimentlərini göstərmək olar,
o göstərirdi ki, şüur öz dərinliklərində
kainatın əsasları ilə çarpazlaşır.
Klassik kimdir, klassik mətn nəyə deyilir? Bunu düşünəndə
hiss edirsən ki, ən böyük sevgi, eşq, ən
böyük xoşbəxtlik... yazanda, nəfəsini
yazdığı və oxuduğu şeyə verəndə,
çox şeydən imtina edəndə duyulur, dünyanın
içində qaynaşan, onun altını üstünə
çevirən mənaların "rəqsi" bir gün
günəşi göstərəcək, xoşbəxtsən,
ya bədbəxtsən... deməyə macal qalmayacaq...
Cavanşir
YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 10 iyul.- S.13.