Azərbaycan uşaq ədəbiyyatında
müharibə - Qarabağ
ağrısı
Ədəbiyyat
müharibə üçün deyil, bütün müharibələr
ədəbiyyat mətni üçündür...
Bu gün xalq çoxdan gözlədiyi qələbənin
sevincini yaşamaqdadır. Təbii ki,
torpaqlarımızın azad ediməsi uğrundakı
savaşdan keçən zaman nə qədər uzanarsa, bu
mövzu bütün yönləri ilə ədəbiyyatın
bədii obyekti olmaqda davam edəcək.
Soydaşlarımızın uzun illər öz ata-baba
torpaqlarından ayrı düşməsi; heç bir müqəddəs
hiss tanımayan ermənilərin törətdiyi vəhşiliklər;
viran olmuş Qarabağ; müharibənin acı həqiqətləri,
qorxu, ümidsizlik, dəhşət saçan mənzərələrin
uşaqların mənəviyyatına, psixologiyasına
sarsıdıcı zərbələri, ümumiyyətlə,
müharibənin dəhşətli obrazı ədəbiyyatda
görünməli, Vətənin dar günündə
heç düşünmədən düşmən
üzərinə atılan qəhrəman Azərbaycan əsgərinin
yaddaşlarda qalacaq obrazı yaradılmalıdır. "Ədəbiyyat millətə enerji
püskürdən qüvvət mənbəyi
olmalıdı". (Elnarə Akimova)
Zamanın ruhuna uyğun olaraq, müharibə, qələbədən
əvvəl qələmə alınmış uşaq hekayələrinə
müxtəlif mövzular, yeni keyfiyyətlər
aşılamışdır. Bu dövrdə
yaranmış əsərlərdə əsasən, məğlubiyyət
və kədərdən doğan hisslərin əksi daha
qabarıq görünür. Müharibə
mövzusunu bədii sözə çevirən müəlliflərin
əksəriyyəti ömrünə qaçqınlıq
qisməti düşmüş yazarlardır. Görünür, o səbəbdəndir ki,
onların yaradıcılığında bu mövzu
reallığı əks etdirmə baxımından səmimiliyi
ilə seçilir, xüsusi önəm daşıyır.
Ş.Horovlunun "Kəndimizin bənövşəsi",
M.Məmmədovanın "Vətən həsrəti",
K.Qarabağlının "Dağlar küləyi" hekayələrində
didərginlik, qaçqın həyatı, onun
xalqımızın psixologiyasında buraxdığı dərin
iz və bütün bunların nəticə etibarı ilə
milli mənəviyyata vurulan dəhşətli zərbə
olduğu maraqlı, təsirli lövhələrlə
canlandırılır.
Akademik
İsa Həbibbəyli yazır: "Vətənpərvərlik
- uşaq ədəbiyyatının canı və ruhudur. Sadə və aydın ana dilində
yazılmış və vətənpərvərlik
üstündə köklənmiş Azərbaycan uşaq ədəbiyyatı
xalqımızın müstəqil dövlətçilik
uğrunda mübarizəyə hazırlanmasına şərəflə
xidmət etmişdir." Bu missiya hər
zaman davam etdirilməlidir. Vətənə
sevgini - vətənpərvərliyi kiçik yaşlardan
uşaqların qəlbində alovlandırmaq lazımdır
ki, müəyyən yaşdan sonra bu qisas yanğısına
çevrilsin. 44 günlük II Qarabağ
müharibəsi zamanı misilsiz qəhrəmanlıqlar
göstərmiş, qələbəni qanı ilə
yazmış vətən oğullarının
döyüş ruhu, şücaəti, psixoloji durumu,
yaşadıqları hələ layiqli şəkildə bədiiləşdirilməyib.
Torpaqlarımızın azadlığı,
bütövlüyü uğrunda şəhid olan
oğullarımızı tanıtdırmaq, onların göstərdiyi
qəhrəmanlığı təbliğ etmək gərəkdir.
M.Quluzadənin "Məhv edilmiş oyuncaqlar", E.Mehrəliyevin
"Gecikən yaz", A.Alxasovun "Ölməz qəhrəmanlar",
M.Rəşidin "Mübariz" hekayələri müstəqilliyimizin
ilk illərində vətən uğrunda igidlik göstərərək
həlak olmuş Azərbaycanın milli qəhrəmanlarına
həsr olunmuşdur.
Ədəbiyyatımız əzəldən humanizm,
insanpərvərlik duyğuları üzərində köklənmişdir. Azadlıq ideyalarının
carçısı X.R.Ulutürk deyirdi: "Dünyada ən
böyük bəşəri matəm/ Insanın insana ədavətidir."
Mənfur niyyətli düşməndən
zaman-zaman ağır zərbələr almağımıza
baxmayaraq, əksər şair və
yazıçılarımız balalarımızın qəlbini
kin və nifrətdən uzaq tutmuş, onların gözəl
insani dəyərlərlə böyüməsinə
çalışmışlar. Belə bir deyim var:
"qaranlığa lənət oxumaqdansa, bir şam da sən
yandır". R.Yusifoğlu "Qələbəyə
gedən yollar" hekayəsində vətənpərvərliyin,
qələbəyə aparan yollun təkcə hərbdən
ibarət olmadığını, eyni zamanda elm öyrənməklə,
savad almaqla da düşməni yenməyin mümkün
olduğunu uşaqlara təlqin etməyə
çalışır. Müəllif
uşaq və gənclərin vətən, xalq
qarşısında olan mənəvi borcunu humanist ideyalar
işığında həll etməyə
çalışır.
A.Bünyadzadənin də "Şirniyyat atan silahlar"
hekayəsi humanist notlar üzərində qələmə
alınmışdır. Amma düşünürəm ki, erməni
kimi qəddar düşməni olan xalqın ən
kiçiyindən tutmuş bütün üzvləri
düşmənin törətdiklərini unutmamalıdır.
Biz düşməni şirniyyatla
qarşılayıb onunla barışsaq, Xocalıda, ümumiyyətlə
Qarabağda öldürülən günahsız
uşaqların ruhu bizi bağışlamaz. Eyni fikir R.Yusifqızının Xocalı faciəsinə
həsr olunmuş "Qar" hekayəsinə də aid etmək
olar. Qarlı-şaxtalı fevralda öz
yurd-yuvasından ayrı düşən, doğmalarını
itirən, ev-eşiyi dağılıb viran qalmış balaca
Rəhimin faciəsi təsvir olunub. O dövrdə
oxşar dəhşətləri yaşamağa məcbur
olmuş Rəhimlər sarsıntılardan uzun zaman qurtula bilməmişlər.
Buna baxmayaraq, müəllif bircə dəfə
kiçik bir işarə ilə də olsa, bildirmir ki, bu hadisələr
Rəhimin başına niyə gəlib, Rəhimlərin
şikəst, yetim, yurdsuz qalmasının baiskarı kimdir.
Halbuki, "Müharibə ədəbiyyatı ən
acı gerçəkləri yazmalıdır."
(M.Vahid) Uşaqlar üçün yazılsa belə,
onların anlaya biləcəyi bir dillə düşmənin kim olması, törətdiyi
ağlasığmaz vəhşiliklərin bədii dillə təqdimi
vacibdir. "Kəssə hər kim
tökülən qan izini, Qurtaran dahi odur yer
üzünü" deyən, bəşər
övladının xilasını sevgi və gözəllikdə
görən humanist şair Hüseyn Cavid "Müharibə və
ədəbiyyat" məqaləsində yazırdı:
"Rus-yapon müharibəsində, bəzi mütəfəkkirlər,
yaponların qalibiyyətini onların komandanlarında, zabitlərində
deyil, ibtidai məktəblərdə, məktəb müəllimlərində,
müəllimlərin xalqa vermiş olduğu tərbiyədə
aramışlar. İştə böylə bir
mühitdə böyüyən, böylə bir ölkədə
yaşayan tələbə və talibələr ikmali-təhsildən
sonra bir də öz filosofları, ədibləri tərəfindən
yazılmış əsərləri mütaliəyə
başlarlar. Şübhəsiz ki, ən
faydalı düşüncələr, ən ciddi mühakimələr
də yalnız fəlsəfə və ədəbiyyat vasitəsilə
əldə edilə bilir. Çünki
düşünməyə başlayanlar, xilqət və təbiətdə
bir qayə, bir nəticə arayan gənclər yalnız
mütaliə sayəsində öz məsləkini təyin edə
bilir, öz aradığını bulur." Dahi şairin bir əsr bundan qabaq ifadə etdiyi fikirlər
bu gün üçün də aktual görünür.
Azər
Turan "Milli mətbuat, Ayasofyada namaz və Tovuz hadisələri"
məqaləsində yazır: "Azərbaycan ədəbiyyatının
müstəqillik dövründə meydana çıxan nəsli
niyə Avropa ədəbi estetikalarının pərdə
arxasında gizlənib guya ki, ədəbiyyatın amacı
olmayan savaşı, müharibəni ədəbiyyata yaxın
buraxmadı?.. Və nə qədər
gülüncdür ki, torpaqları işğal altında olan
bir məmləkətin ədəbiyyatı savaşa
"yox" deyir. Hələ də Vətən
məfkurəli ədəbiyyatımızı
yaratmırıq, savaşa yox deyən ədəbiyyatımızla
da dünyaya çıxa bilmirik". Əlbəttə,
ədəbiyyat estetik zövq aşılamaqla işini
bitmiş hesab etməməli, oxucudan - uşaqdan düşmənin
kim olduğunu gizlətməməli, hər
zaman ayıq-sayıq olmağı, ən əsas da
unutqanlığın ağır nəticələrıni
göstərməlidir. Qorxmaz, vətənsevər
müasir gəncliyi formalaşdırmaq, onlarda dövrə
uyğun ruh yaratmaq ailə və məktəblə bərabər
yazarların qarşısına da böyük məsuliyyət
qoyur.
"Ulduz"
jurnalının "Qarabağ buraxılışı"nda
gənc yazar Xəyal Rzanın qələmə
aldığı "Kötük baba" hekayəsini sona qədər
oxuyandan sonra buradakı rəmzi obrazların - ata-anası,
bacı-qardaşı, bütün digər qohumları
öldürülmüş "gənc"in, qolları kəsilmiş
müharibə əlili olan "Kötük baba"nın,
"Çinar dayı"nın, "Bənövşə
xala"nın əslində viran qalmış bir yurdun
"ağac"ları olması aydınlaşır. Uzaqdan eşidilən döyüş səsləri,
düşmən üzərində qələbə,
üçrəngli bayrağın yenidən yarıuçuq
binanın damında dalğalanması, yurdun əsl sakinlərinin
vətənə dönüşü alleqorik dillə
dövrün gerçəklərinə uyğun əksini
tapmışdır. "Gənc"in dilindən verilən
sözlərdən aydın olur ki, vətən sevgisi
bütün sevgiləri üstələyir, bütün
müqəddəs hislərin fövqündə dayanır:
"İçimdə dəhşətli bir yanğı
vardı, qisas yanğısı. Bu
yanğını da, nifrət etməyi də yenicə öyrənmişdim.
Vətən sevgisi, Vətən məhəbbəti
mənim canımı üşüməyə qoymurdu, qisas
yanğısı bütün bədənimi isidirdi, mən
indi yaxşı başa düşürdüm babamı."
Bu yanğını uşaqların ruhuna
hopdurmaq vacibdir. Vətənin ən
kiçik çiçəyinə, otuna (boynu bükük bənövşəsinə
belə) sevgi yaranmasa, onu qorumaqdan söhbət gedə bilməz.
Uşaqlara vətənpərvərlik, humanizm
ideyalarının, mənəvi-dəyərlərin
aşılanması, onları insani hisslərlə, əsasən
də sevgi ilə tərbiyələndirmək zəruridir. Sevgi
insanları bir-birinə, ən əsas da həyata bağlayan
gözəl duyğudur. İnsanın -
uşağın qəlbinin mənəvi qidası olan sevgi
mütləq şərə qalib gələcək. Müharibədə qələbəni qazandıran
da bu sevgi oldu. Məmməd Namaz, Ələsgər
Əlioğlu, İlham Qəhrəman, Qəşəm Nəcəfzadə,
Sərvaz Hüseynoğlu, Balayar Sadiq, Əziz Musa, Aləmzər
Əlizadə və başqalarının şeirləri bu
baxımdan yaddaqalandır. Bu səpkidə
uğurlu bədii mətn yaratmış müəlliflərdən
biri də S.Nuruqızıdır. "Ağca və
Cuppulu", "Gəlincik", "Günəş, buludlar
və Ağca"
hekayələrində müəllifin əsas məqsədi
"Uşaqlar, gəlinciklər və göyərçinlər
müharibəyə yox deyir" - sülh mesajını
ötürməklə, bütün dünyaya Qarabağın
sərhədyanı kəndlərində yaşayan
uşaqların fəryadını çatdırmaq
olmuşdur. Təsvir olunanlar gerçək həyatda
baş vermiş hadisələrin bədiiləşmiş
forması, körpə qəlbinin üsyanı,
haqsızlığa etirazı, düşmənə nifrətinin
ifadəsidir.
X.Kazımlının "Canavar balasına rəhm edən
amansız döyüşçü" hekayəsi də
maraqlı məqam üzərində qurulub. Yırtıcı
canavarı xilas edən kövrək qəlbli Fəqanın
döyüş zamanı "Dayı, başına
dönüm, məni gülələmə!"- deyən düşmənə qarşı
"amansız"lığının səbəbi məlum
olanda ona haqq verməli olursan. Bu əsgər
öz vətəninin müdafiəsinə qalxır,
gözü qarşısında canını tapşıran
döyüş yoldaşlarının qisasını alır,
heç bir namərdlik nümayiş etdirmir. Müharibə qanunlarına zidd olan heç bir hərəkət
etmir. Müharibənin bütün reallığı və
mürəkkəbliyi ilə təqdimatı daha doğru
seçimdir...
Mina Rəşid
kiçik yaşlılara ünvanladığı
"Dünya bizim evimizdir...", Pərvanə
Bayramqızı "İnsanlığın hekayəsi"ndə
müharibəni düşmən kimi təqdim edir, qan,
qırğın, ədavət pislənir, müharibə
törədənlərin yer üzündən silinməsi,
dünyanın xeyirxah, sülhsevər, mehriban insanlara verilməsi
səmimi bir məhəbbətlə arzulanır.
Şəmistan Nəzirlinin "Qorxu" hekayəsində
arxa cəbhədə çörək gözləyən
üç yetim nəvəsi ilə ac-yalavac, əzab-əziyyət
çəkən nənənin iztirabları, dözülməz,
acınacaqlı yaşayışı, şər işlərin
törədicisi müharibənin insan taleyində
açdığı yaralar təsvir olunur. Döyüşən
ata, dünyasını vaxtsız dəyişən ana,
aclıq çəkən uşaqlar, müharibənin
acı-ağrısından, əzablarından qurtula bilməyən
nənənin keçirdiyi hisslər maraqlı, təsirli bir
dillə əks olunub.
Bəzi tədqiqatçılar müharibə
haqqında yaranmış ədəbiyyatı yetərli hesab
etməsələr də, qazanılmış qələbə
onu deməyə əsas verir ki, bədii söz bu illər ərzində
öz mənəvi tərbiyyə missiyasını yerinə
yetirməyə çalışmışdır. Azərbaycan əsgəri - mübariz vətən
igidi başda olmaqla hər kəsin qələbə naminə
Ali Baş Komandanın ətrafında sıx birləşərək,
Müqəddəs Vətənin bir parçası olan
Qarabağı düşmən tapdağından azad etməsində
sözün magik gücünün də rolu az deyildir.
Bundan sonra yaranacaq ədəbiyyatda Qarabağ mövzusu
şübhəsiz ki, tariximizə yazılan qara faciə kimi
yox, qürur verici məqamlarlarla təqdim olunacaq, söhbət
ağrıdan, kədərdən getsə belə.
İlhamə
AĞAZADƏ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 17 iyul.- S.28.