XX ƏSR: YEKUN - "Vəziyyət ruscadır"
XX əsr rus
ədəbiyyatı bir
neçə mərhələyə
bölünür. Əslində, sənətin illərlə,
əsrlərlə təsnifatlanması
xeyli mübahisəli məqamdı. Belə
baxanda ədəbiyyat zəmanəni
"sifariş etməlidi",
qurub yaratmalıdı,
inkişafıyla, redaktəsiylə
məşğul olmalıdı.
Amma bu, faktdır ki, tarixdən asılılıq qaçılmazdı.
Tarix həm böyük mənada, həm də sadəcə elə gündəm kimi düşünən beyinlərə təsir edir. Axı sənətkar bir
bunkerə qapanıb sadəcə xəyal dünyasını sözə
çevirə bilməz,
qapının o tayında
qan su yerinə
axırsa, ayrı mövzuya köklənmək
çətindi, hətta
mümkünsüzdü. Hələ üstəgəl,
qapının o tayı
yazdıqlarını təftiş
edirsə, hər addımın təqib altında, hər sözün zərrəbinlə
ölçülürsə, başının üstündə
qılınc, divarının
künc-bucağında "qulaqlar" yerləşdirilibsə...
Görünür, bütün şərtlər
və çərçivələr
daxilində gerçək
sənət yaratmaq ən bacarıqlıların,
cəsarətlilərin, istedadlıların
nəsibidir. XX əsr də bu cəhətdən hərtərəfli qənim
kəsilib sənətkara.
Bircə
əsrə sığan
iki dünya müharibəsi, inqilab, İmperiyanın süqutu,
İttifaqın yaranması
və dağılması,
repressiya, heç xronologiya gözləmədən
belə, bir anlıq düşünəndə
adamın gözü qaralır, başı gicəllənir. Hansının
dərdini çəkməliydi
dövrün söz adamı; günahsızların
ahının, sadə
xalqın alət kimi istifadəsinin, düşünən adama
qənim kəsilmişlərin,
xoşbəxtlik örtüsü
ilə pərdələnmiş
dəhşətlərin, karikatura
təsiri bağışlayan
gündəlik həyatın,
yalan, riya üzərində qurulmuş
təbliğat maşınının?!
Hansının?! Artıq sonuna
gəlib çıxdığım
bu layihəylə bağlı apardığım
araşdırmalar və
müşahidələrim bir
qənaətimi təsdiqləyib...
Sənət bütün vəziyyətlərdə
yer tapıb özünə, mövcud
duruma uyğun ifadə üsulları meydana gəlib. Ona görə Qızıl dövr adlandırılan və elə yüksək əyarlı
sənət nümunələri
ilə səciyyələndirilən
XIX əsrdən sonra gümüş səviyyəsində,
qiymətində olsa da, ədəbiyyat yaranırdı. XX əsrin
ilk iki onilliyi "Gümüş dövr"
adlandı: bu dövr ədəbi cərəyanların sürətli
inkişafı, parlaq söz ustaları pleyadasının meydana gəlməsi ilə səciyyələnir. Ədəbiyyat tarixçiləri deyirlər
ki, bu dövrün
ədəbiyyatı cəmiyyətdəki
dərin ziddiyyətləri
ifşa edə bilirdi. Bəli, hələ ifşa
etmək üçün
bir azacıq azadlıq vardı. Hətta yazıçılar artıq
klassik kanonlarla kifayətlənmirdilər və
yeni formalar, üsullar axtarmağa başlamışdılar. Varlığın mənası, əxlaq,
mənəviyyat haqqında
ümumi insani, fəlsəfi mövzular ön plana çıxmışdı.
Bir sözlə, zəngin XIX əsr nəsr ənənələrinin yeni
zamana uyğun ardıcılları vardı.
Getdikcə dini mövzulara
belə müraciət
edilirdi. Ümumiyyətlə, köhnəyə yenidən
qayıtma, ənənəyə
yeni baxış dövrün əsas yanaşması idi. Misal üçün üç əsas ədəbi cərəyan
inkişaf etdirilirdi: realizm, modernizm və rus avanqardı.
Amma bununla belə romantizm prinsipləri də yenidən dirçəlirdi və bu, V.Korolenko və A.Qrin əsərlərində xüsusilə
aydın şəkildə
görünürdü.
İkinci Dünya müharibəsinin
başlaması ilə
rus ədəbiyyatında
yeni bir istiqamət - hərb ədəbiyyatı ortaya çıxdı. Lap başlanğıcda
jurnalistikaya yaxın janrlar populyar idi - oçerklər, esselər, reportajlar.
Daha sonralar isə müharibənin bütün
dəhşətlərini və
faşizmə qarşı
mübarizəni əks
etdirən monumental əsərlər
peyda olacaqdı.
Bu mənada L.Andreyev,
F.Abramov, V.Astafyev, Y.Bondarev, V.Bıkovun əsərlərini nümunə
gətirmək olar.
XX əsrin
ikinci yarısı müxtəliflik və ziddiyyətlərlə xarakterizə
olunur. Bu, ümumi
götürdükdə ədəbiyyatın
və sənətin inkişafının hakim rejim
tərəfindən idarə
olunması ilə əlaqədardır. İdeoloji hökmranlığa
boyun əymə, yoxsa tam azadlıq, senzuraya uyma məcburiyyəti, yaxud sandıq ədəbiyyatı?!
Qələm əhli bəzən
bu seçimlər qarşısında aciz qalırdı. Mən daha
öncəki yazılarımı
təkrarlamamaq üçün
konkret nümunələrdən
çəkinirəm. Amma hər halda bir neçə xarakterik məqama diqqət yönəltmək
istərdim. Misal
üçün "bir
anasından, bir Stalindən qorxan" (öz təbirincə) Aleksandr Fadeyev rəhbərin sərt tənqidindən sonra müharibə mövzusunda
yazdığı "Gənc
qvardiya" əsərini
"qocaltmaqla", dəyişdirməklə
məşğul idisə,
elə həmin mövzuda Qrossmanın tamam başqa səpkili və fərqli baxış bucağından qələmə
alınmış "Həyat
və tale" əsəri
meydana gəlirdi. Hər iki sənətkarın yaşadıqları da, tutduqları mövqe də məlumdur. Yaxud da Vladimir Voynoviç
"Əsgər İvan
Çonkinin həyatı
və macəraları"
əsəri də müharibə mövzusunda
idi, amma tam bir ironiya, sarkazm
üzərində qurulmuşdu.
Amma eyni zamanda Konstantin Simonovun "Dirilər və ölülər"i,
Yuri Bondarevin "İsti
qar"ı müharibənin
bütün vətənpərvərlik
pafosunu ifadə edirdi. Həmçinin,
tənqidçilərin başqa
bir yanaşması da ondan ibarətdir
ki, 37-ci ilin məşum hadisələrindən,
kütləvi repressiyalardan
sonra məhz müharibə dövrü
sənət üçün
az da
olsa, müstəqil zaman idi. Hökumətin
başı yağılara qarışmışdı,
daxildə "düşmən"
axtarmaq hayında deyildi.
Ancaq elə bütöv əsrə nəzər salanda görürük ki, nə qədər çətin olsa da, hər bir
sənətkar öz yolunu seçməkdə
"azad" idi... Azadlıq
isə yenə də hər kəsin bacardığı yerə
kimi yaşana bilərdi.
Misal üçün İvan Bunin inqilabın saxta, riya üzünə dözməyib tərk elədi
vətənini və xalqına Nobel
mükafatı qazandırdı. Maksim Qorki isə əksinə, vətənə
qayıtdı və qələm əhlinin
qayğılarını düşünüb
Yazıçılar İttifaqı yaratdı. Əslində, kimin xalqa daha
çox xidmət etməsini
ayırd etmək çətindi... Ancaq
istənilən halda bu
gündən baxanda görünən odur ki, hökumətin sevimlisi olmaq, yaxud dissident kimi ömür sürmək
şərt deyilmiş. Daha
dəqiq desək, sənət kriterisi
sayılmırmış... Məsələn, "Novıy mir" redaktoru Tvardovskini hökumətə yaxın olmaqda, böyüklərlə oturub-durmaqda
ittiham edirdilər, amma
onun da cavabı
vardı axı... Elə böyüklərə
yaxın olmağın, yuxarıları razı
salmağının sayəsində dövr
üçün sensasion
hadisə baş vermişdi,
Aleksandr Soljenitsının "İvan Denisoviçin bir günü" povesti işıq üzü
görmüşdü. Əlbəttə,
həqiqətin əks olunduğu əsərlərin
çapı və yayılması son dərəcə
çətin idi. Amma
yenə də bulaq suyu
kimi ən qalın maneələrdən də
keçib özünə yer
tapan sənət yeni
vasitələr kəşf edirdi. Geniş də olmasa, auditoriyaya çıxa bilirdi.
Bu mənada
müəyyən bir zaman
kəsiyində "samizdat" deyilən
yayımlar istənilən nəşriyyatdan daha
populyar idi və gənc
nəsil sənəti məhz bu çap maşınlarında kopyalanan
əsərlərin vasitəsilə öyrənirdi. Əlbəttə,
hökumət buna da nəzarət
etməyə və idarəsində saxlamağa çalışırdı və
ta ki yenidənqurma
dövrünə qədər senzurasız yayımlanan ədəbiyyatdan
xeyli ehtiyatlanırdı. Məsələn,
Viktor Yerofeyevin və Aleksandr Popovun təşəbbüsü
ilə çap olunan
"Metropol" almanaxı cəmisi 12
nüsxə çıxmışdı, amma
hökumət nümayəndələrini, ittifaqın
söz-sənət siyasətini yürüdənləri
bir-birinə vurmuşdu. Vasili
Aksyonov, Fazil İskəndər,
Andrey Bitov kimi müəlliflərin çabaları nəticəsində
işıq üzü görən almanaxda Vısotski, Axmadulina,
Voznesenski və s. kimi sənətkarların senzuradan
keçməyən əsərləri verilmişdi.
Və elə cəmisi 12 nüsxədən biri Amerikaya, Ardis nəşriyyatına ötürülüb
orda tirajlanmışdı.
Yazıçılar İttifaqı böyük
tərkibdə almanaxın "məhkəməsini" keçirib burda yer alan əsərləri
hər cür yamanlayırdı. Amma elə yenidənqurma dövründə bu işlərə təəccüblənənlər,
axı burda nə var ki, deyənlər də az
olmadı. Bir sözlə, rejim
azad sözdən qorxurdu...
Bəlkə ona görə azadlıq
ab-havası hər şeydən əvvəl elə sözün özünü
azğınlaşdırdı. Ən müxtəlif cərəyanlar
və estetikalar pərdəsi ilə sözü hər cür
"soyundurdular"... Sanki bütün
inkişaf mərhələlərini arxada qoyan və dünya ədəbiyyatını yönləndirmək
səviyyəsində qeyri-adi inkişaf yolu keçən
rus nəsri oxucusunu təəccübləndirmək
üçün "kəllə-mayallaq"
metodlardan, küçə
söyüşlərini kitaba gətirməkdən
çəkinmədi. Venedikt Yerofeyev, Eduard Limonov, Viktor Pelevin kimi
yazıçılar oxucunu da, ədəbi tənqidi də
qıcıqlandırmağın yolunu
HƏR ŞEYİ danışmaqda gördülər. Amma elə əsrin əvvəllərindən,
ortalarından azadlığa, Avropaya üz tutan emiqrant
ədəbiyyatın nümunəsində bütün
bunların cavabı var. Məsələ nə
yazmaqda yox, hansı mövzuya müraciətdə yox,
necə yazmaqda və peşəkarlıqdadır.
Bəlkə elə bu aşırı
açıq-saçıqlıq da sənəti
yerə endirdi. Bir vaxt ilahi səviyyədə
yazılan insan hissləri ən murdar yerdə göstərildisə, oxucuda təbii bir reaksiya yarandı - bunu mən
də bilirəm... Yəqin, ona
görə bu qədər qəddar ifadə
"leqallaşdı" - Rus ədəbiyyatının
gələcəyi onun keçmişidir
- dedi çoxları və mərhələli
şəkildə mütaliə etdikcə, bu
gün sənətin gəlib
çıxdığı məqamı anlayanda
bu ifadənin əsassız
olmadığı təsdiqlənir. Və əlbəttə,
hansısa statistikalar, ciddi
sənəti sıxma-boğmaya salan səviyyəsiz
sosial-şəbəkə bumu adamı qorxuya da salır. Amma elə dövrün yekununda onu da başa
düşürəm ki, sosialist
rejimi görüntü
yaratmışdı; sanki hamı
oxumalıdı deyə. Kitab satmaq, oxutmaq planla idi və bunun özü də biznes idi. Maaşdan
pul tutub kitab verirdilər. İnsanın isə əbədi
bir xisləti var -
malım gedincə, canım çıxsın. Ona görə pul veriblər
deyə, oturub oxuyurdular...
Nəticədə nəsə dəyişirdimi?! Əmək
qabaqcılları, ədəbiyyata - deyən, fəhlə sinfini ziyalıdan üstün
bilən rejim savadsız kütlədən
dahi yarada bilirdimi?! Yox! Zaman göstərdi
ki, ədəbiyyat xüsusi
adamlar üçündü.
Belə adamlar da həmişə
olacaq. Necə ki, bizə
qəribə gəlir, məsələn, necə ola bilər bir arxeoloq gedir bir suxur tapır, naməlum
bir kəsəyin hansı əsrə aid olmasını ömür
boyu öyrənməyə
çalışır. Düşünürük,
buna zaman, həyat sərf
olunarmı? Amma var belə
adamlar, həmişə olacaq.
Ədəbiyyat din kimidi,
nə onun varlığını, vacibliyini, nə də yoxluğunu
təbliğ etməklə deyil. Söz
adamın ürəyinə düşməlidi,
iştahını çəkməlidi... Özümə verdiyim sifarişlə iki əsrlik
rus nəsrinin sevdiyim
imzalarından və əsərlərindən
danışa-danışa bu qənaətə
inandım. Əlbəttə, elə bu
dövrə aid poeziyadan,
dramaturgiyadan da sonsuz təhlillər aparmaq
mümkündür. Mənim məqsədim
bir nasir kimi də zəngin rus nəsri
ənənəsindən öyrənmək, tarixin
ədəbiyyatda necə əks olunmasını
araşdırmaq idi. Dərk edirəm ki, sifarişimi tam yerinə yetirmək üçün
elə həmin arxeoloqsayağı əlimdəki "süxuru" bir ömür o yan-bu yana çevirə
bilərəm. Bəli, ədəbiyyat həyat tərzidir! Ona görə burda "Vəziyyət
rusca"dır layihəsini dayandırıb növbəti sifarişimi gözləyirəm...
Könlümə Mirzə Cəlilin "Anamın
kitabı" düşüb, gedim oxuyum... Yenə, bir daha və həmişə!
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2021.- 31 iyul.- S.9.