Molla Pənah Vaqif
Erkən
realizm ədəbi cərəyanının
yaradıcısı
Akademik Məmməd
Cəfər Cəfərovun xatirəsinə
Molla Pənah Vaqif Azərbaycan
ədəbiyyatında erkən realizm ədəbi cərəyanının
yaradıcısıdır.
Erkən realizm Azərbaycan ədəbiyyatının
inkişafı tarixində ilk ədəbi cərəyandır.
Hər şeydən əvvəl onu
qeyd etmək lazımdır ki, Azərbaycan ədəbiyyatşünaslıq
elmində XX əsrin əllinci illərində Molla Pənah
Vaqif haqqında tədqiqat aparan akademik Həmid Araslıdan
tutmuş müstəqillik dövrünün tədqiqatçılarına
qədər hamısı doğru olaraq birmənalı şəkildə
onun ədəbiyyatımızda realist şeirin ilk
yaradıcılarından biri olmasından bəhs etmişlər.
Lakin Vaqif realizminin xarakteri məsələsi
uzun illər elmi fikirdə müxtəlif mövqedən qiymətləndirilmişdir.
Bəzi tədqiqatlardakı qeyd xarakterli
yanaşmaları nəzərə almasaq, filologiya elmləri
doktoru Araz Dadaşzadənin "Molla Pənah Vaqif. Həyatı və
yaradıcılığı" (1966) monoqrafiyasındakı
"Vaqif poeziyasının bədii metoduna dair" bölməsi
və Əziz Mirəhmədovun 1968-ci ildə çap etdirdiyi
"Vaqif gülür, ağlayır" adlı məqaləsi
şairin realizminin özünəməxsusluğu haqqında
meydana çıxmış ilk araşdırmalar hesab oluna bilər.
Filologiya elmləri doktoru, professor Araz Dadaşzadənin tədqiqatında
Molla Pənah Vaqif Azərbaycan ədəbiyyatında nikbinlik
poeziyasının və realist ədəbiyyatın əsas
yaradıcısı kimi təqdim olunmuşdur. Dövrün
ideoloji prinsiplərə də üstünlük verməli
olan ədəbiyyat nəzəriyyəsi elmində realizmin
yalnız kapitalizm formasiyasının meydana
çıxardığı ədəbi cərəyan kimi qəbul
edilməsi qənaətinə əsaslanaraq "Vaqif heç
bir realist cərəyana, yaxud məktəbə daxil
olmamışdır" - tezisini irəli sürsə də,
nəticə etibarilə dahi şairi "ədəbiyyat
tariximizdə realist ədəbi metoda yiyələnmiş ilk sənətkar"
kimi qəbul etmişdir. Monoqrafiyanın meydana
çıxdığı XX əsrin altmışıncı
illərinin ortalarında ədəbiyyatşünaslıq
elminin realizm anlayışını irəli aparan "ədəbi
metod" ifadəsi Vaqifin Azərbaycan ədəbiyyatındakı
fərqli mövqeyini göstərmək üçün əhəmiyyətli
idi. Çünki ondan əvvəlki uzun illər ərzində
Vaqifin realizmindən bəhs edilərkən "realist təsvirlər"
ifadəsinə üstünlük verildiyini nəzərə
alsaq, Araz Dadaşzadənin gözəllik nəğməkarı
olan şairi "realist ədəbi metoda yiyələnmiş
ilk sənətkar" hesab etməsi elmi cəhətdən əhəmiyyətli
idi.
AMEA-nın müxbir üzvü
Əziz Mirəhmədov isə 1968-ci ildə çap etdirdiyi
"Vaqif gülür, ağlayır" adlı məqaləsində
ədəbiyyatda Molla Pənah Vaqifin bir qayda olaraq yalnız
"gözəllik şairi, məhəbbət şairi"
kimi təqdim edilməsini bu böyük sənətkarın
yaradıcılığının birtərəfli şəkildə
təhlil edilib qiymətləndirilməsi hesab edərək,
şairin ədəbi irsindəki müxtəlif inkişaf meyillərini,
xüsusən "iztirab və
çırpıntıları" da görməməyi,
yaxud belə halları "ancaq onun ömrünün axır
günləri ilə" əlaqələndirməyi haqlı
olaraq "qeyri-elmi bir iş" adlandırmışdır.
Vaqifin realizminə dair bu qiymətli məqalədə tezis
şəklində olsa da, iki mühüm məsələ ilk
dəfə elmi fikrin diqqətinə
çatdırılmışdır: "Vaqif məhəbbət
və gözəllik lirikasının mahir bir ustası kimi...
Azərbaycan şeirində hələlik şərti olaraq 1)
təsviri realizm hesab etdiyimiz üslubun nümayəndəsi
kimi ortaya çıxmışdısa, feodal dünyasının
kölgəli,... eybəcər
hallarını pislədiyi zaman az sonra milli ədəbiyyatımızda
yüksəldilən; 2) tənqidi realizm binası
üçün təməl daşı qoyanlardan biri
olmuşdur".
Əziz Mirəhmədovun ədəbi
cərəyan anlayışından söz açmasa da,
Vaqifin yaradıcılığında realist təsvirləri
yox, "izmlərin" - təsviri realizmin və tənqidi
realizmin əlamətlərini müşahidə etməsi
zamanına görə mühüm elmi hadisə idi. Çünki sosialist
realizmin mütləq hakim olduğu və buna görə də
digər "izmlərdən" danışmağın
qeyri-mümkün sayıldığı, sovet hakimiyyətindən
qabaqkı cəmiyyətləri tənqid etmək,
aşağılamaq üçün tənqidi realizmdən
başqa heç bir izmin məqbul hesab edilmədiyi bir
dövrdə bir cümlə ilə olsa da, təsviri realizmdən
söz açmaq zamanı qabaqlamaq sayıla bilərdi. Məlum
olduğu kimi, XX əsrin altmışıncı illərində
Sovetlər İttifaqı miqyasında keçirilmiş məşhur
realizm müşavirələrində sosialist realizmindən
başqa, yalnız XIX əsrə və XX əsrin əvvəllərinə
aid edilməklə "maarifçi realizm"
anlayışının nəzərə
çatdırılması ilə kifayətlənilmişdi.
Bu mənada Azərbaycan aliminin keçən yüzilliyin
altmışıncı illərində XVIII əsrdə
yaşayıb-yaratmış Molla Pənah Vaqifin
yaradıcılığı əsasında "təsviri
realizm" terminologiyasını elmi dövriyyəyə gətirməsi
ən azı "gözəllik nəğməkarı"nın
hər hansı bir ədəbi cərəyana aid
olmasını ehtimal etmək mənasında əhəmiyyətli
bir məsələ idi. Doğrudur,
yuxarıdakı sitatdan göründüyü kimi, Əziz Mirəhmədov
təsviri realizmi ədəbi cərəyan yox, "üslub"
hesab etmişdir. Nəzərə almaq
lazımdır ki, həmin dövrdə ədəbiyyat nəzəriyyəsi
elmində eynilə tənqidi realizmə də
yaradıcılıq metodu və ya üslub kimi
baxılırdı. İkincisi isə
Əziz Mirəhmədovun məqaləsində Molla Pənah
Vaqif təsviri realizm üslubunun yaradıcısı yox,
nümayəndəsi kimi diqqət mərkəzinə çəkilmişdir.
Üçüncüsü, Əziz Mirəhmədov
Molla Pənah Vaqifi "tənqidi realizm binası
üçün təməl daşı qoyanlardan" biri
kimi dəyərləndirmişdir.
Əlbəttə, Vaqifin
yaradıcılığında tənqidi realizm izləri
axtarmaq da ədəbiyyatşünaslıqda ümumi şəkildə
böyük şairə aid edilən "realist üslub"
anlayışı ilə müqayisədə "izm"in
etiraf edilməsi baxımından cəlbedici
sayılmalıdır. Biz də o qənaətdəyik
ki, Molla Pənah Vaqifin son dövr
yaradıcılığında meydana çıxmış əsərlərində,
xüsusən "Görmədim" müxəmməsində
və "Bax" rədifli qəzəlində tənqidi
realizm əlamətləri vardır. Bunlar isə
yalnız XIX əsrin sonu və XX əsrin əvvəllərində
ədəbi cərəyan kimi meydana çıxmış tənqidi
realizmin ilkin mənbələri, istinad edilən qaynaqları ola bilərdi.
Bununla belə, Əziz Mirəhmədovun
"Vaqifin təkcə gülərüzlü, nikbin sənətkar
deyil, həm də... el dərdi ilə için-için
göz yaşı tökən "ağlar güləyən"lərdən
biri" olması haqqındakı mülahizələri
hazırda da qeyd-şərtsiz qəbul edilən qənaətlərdir.
Həqiqətən, Molla Pənah
Vaqifin şeirləri Azərbaycan ədəbiyyatında
realizmin ibtidasıdır. Şair orijinal əsərləri ilə
ölkə həyatının real ədəbiyyatını
yaratmağa nail olmuşdur. Bu mənada Molla Pənah
Vaqif klassik ədəbiyyata sərt inkarçı mövqedən
yanaşmayaraq, xalq-aşıq şeiri üslubunu poeziyanın
bədii ifadə vasitəsinə doğru istiqamətləndirməklə
yeni tipli ədəbiyyatın əsasını qoymuşdur.
Molla Pənah Vaqifin əsərləri Azərbaycan
realizminin başlanğıc mərhələsinin əsas
xüsusiyyətlərini özündə əks etdirir. Molla Pənah Vaqifin yaradıcılığı Azərbaycan
realist ədəbiyyatının möhkəm təməlinə
çevrilən, bünövrəsini təşkil edən
milli ədəbiyyatın qiymətli örnəkləridir.
Böyük sənətkarın adı ilə bağlı
olan realizmin mahiyyətini AMEA-nın müxbir üzvü
Yaşar Qarayev doğru olaraq elmi şəkildə
aşağıdakı kimi ifadə etmişdir: "Ədəbiyyatımızın
tarixi inkişaf yoluna nəzər salarkən Azərbaycan
realizminin beşiyi başında hamıdan əvvəl...
Vaqifin silueti görünür... Yazılı və
şifahi xalq poeziyası arasındakı ənənəvi səddi
dağıtmaq, folklor poeziyasının sərvətini klassik
şeirin də sərvətinə çevirmək, milli,
dünyəvi, nikbin bir şeirin tam qələbəsini təmin
etmək mənasında Vaqifin tarixi-ədəbi xidməti
misilsizdir. Vaqif şeiri bu mənada Zakirlə birlikdə
Axundzadə realizminin həndəvərini, astanasını təşkil
edir... Odur ki, biz Vaqif poeziyasını realizmə
hazırlıq dövrü kimi "predrealizm", "erkən
realizm", "ilkin realizm" kimi saxlamağı
mümkün hesab edirik..."
Göründüyü kimi,
Yaşar Qarayev Molla Pənah Vaqifin Azərbaycan ədəbiyyatının
inkişafındakı xidmətlərinə uyğun gələn
əsas terminologiyanın demək olar ki, hamısını
elmi dövriyyəyə gətirmişdir. Lakin o, son nəticədə
bu istilahların əhatə etdiyi dövrün ədəbiyyatını
"realizmə hazırlıq dövrü" kimi səciyyələndirməklə
kifayətlənməli olmuşdur. Azərbaycan
ədəbiyyatında realizmin mənşəyi məsələsinə
dair qiymətli olan yuxarıdakı elmi mülahizələr
sonralar tədricən onların arasından erkən realizmin
seçilməsinə və erkən realizmdən milli ədəbiyyatın
xüsusi inkişaf mərhələsi, yaxud da ədəbi cərəyan
kimi bəhs edilməsinə münbit elmi zəmin
hazırlamışdır.
XVIII əsr Azərbaycan ədəbiyyatında
erkən realizm ədəbi cərəyanının
işığında xalq həyatına və el ədəbiyyatına
doğru proses daha da genişlənmiş və dərinləşdirilmişdir.
Beləliklə, XVII əsrdə
başlanmış nəsihətçilik, həyatilik və
xəlqilik meyilləri XVIII əsrdə daha da yetkinləşərək
və möhkəmlənərək realist ədəbiyyat səviyyəsinə
çatmışdır. Nəticədə
XVII-XVIII əsrlər Azərbaycan ədəbiyyatı birlikdə
erkən yeni dövr ədəbiyyatı mərhələsini
formalaşdırmışdır. Yuxarıda
qeyd etdiyimiz kimi, bu tarixi mərhələdə ədəbiyyatın
xarakterinə uyğun olaraq həyat hadisələrinin,
insanın zahiri və mənəvi gözəlliyinin cizgilərinin
mənalandırılmasına üstünlük verildiyi
üçün ədəbiyyatşünaslıqda bir
müddət həmin dövrün ədəbiyyatı təsviri
realizm ədəbiyyatı kimi səciyyələndirilmişdir.
Lakin görkəmli ədəbiyyatşünas Yaşar Qarayev
haqlı olaraq təsviri realizm anlayışının XVIII əsr
Azərbaycan ədəbiyyatının reallıqlarını
tam ifadə etmədiyini qeyd edərək yazmışdır:
"Vaqifin adı və üslubu ilə bağlı məktəbə
aid edilən "təsviri realizm" istilahı, şübhəsiz,
şərti ifadədir. Əslində, realizm, hər
şeydən əvvəl, təsvirçilikdən uzaqlıq
deməkdir. İlkin realizmə "təsiri
olmayan" sonrakı dövrün realizmi ilə müqayisədə
verilmiş bu ad həmin realizm tipinin mahiyyətini ifadə edə
bilmir".
Erkən realizm - Azərbaycan
ədəbiyyatında realizmin başlanğıc mərhələsidir. Doğrudur,
bir qədər əvvəl yazdığımız kimi, əsasən
romantik istiqamətdə inkişaf etsə də, klassik Azərbaycan
poeziyasında da bütün dövrlərdə realist meyillər
olmuşdur. Nizami Gəncəvi kərpickəsən
kişinin obrazını yaradarkən, Əfzələddin
Xaqani "Mədain xərabələri" əsərində
dövrün ictimai ziddiyyətlərini diqqət mərkəzinə
çəkərkən romantik idealla yanaşı, realist
cizgiləri də nəzərə
çatdırmışlar. Yaxud da Məhəmməd
Füzulinin "Şikayətnamə" əsəri adından
da göründüyü kimi, bir qədər romantik tərzdə
olsa da, hadisə və şəxsiyyətlərə, əsasən
real, gerçək münasibəti ifadə edirdi. Tərəddüd
etmədən "Şikayətnamə"ni
Azərbaycan ədəbiyyatında romantik-realist nəsrin ilk
mükəmməl nümunəsi hesab etmək olar.
Artıq XVII əsrdən
etibarən Azərbaycan ədəbiyyatında daha çox nəzərəçarpan
didaktika da romantika içərisində realist
baxışların ifadəsinə doğru meyli qüvvətləndirmişdir. Xüsusən,
XVII əsrdə folklor üslubunda yaradılan ədəbiyyatın
yeni inkişaf dövrünə qədəm qoyması,
aşıq yaradıcılığının qüvvətlənməsi,
epik ədəbiyyatın genişlənməsi özü ilə
birlikdə ədəbiyyatda milli ruhu, ana dilinin geniş
imkanlarını, xalq həyatının təsvir və tərənnümünü
də nəzərəçarpacaq səviyyədə poeziyaya
gətirmişdir. Bundan başqa, XVII əsrdə
Saib Təbrizinin Azərbaycan ədəbiyyatına gətirdiyi
"hind səpkisi" ədəbiyyatda romantik şeirdən
didaktik poeziyaya doğru yeni bir meylin formalaşmasına səbəb
olmuşdu. Bu xüsusiyyətlər bir az
sonra - XVIII əsrdə meydana çıxacaq Molla Pənah
Vaqifin poeziyasında öz əksini tapan real insan həyatının
və təbiət təsvirlərinin təzahürlərinin
ilkin poetik məşqləri idi. Ona görə də XVIII əsr
Azərbaycan realizmi, həqiqətən də, təsviri
realizm olmayıb, həyat həqiqətlərinin görünən
tərəfləri, zahiri əlamətləri ilə yanaşı,
daxili mahiyyətini də mənalandırmağa, bəzən
isə hətta ziddiyyətləri ilə birlikdə əks
etdirməyə səy göstərən erkən realist ədəbiyyat
nümunəsi idi. Molla Pənah Vaqifin
"Kür qırağının əcəb seyrəngahı
var" şeiri uzun əsrlər ərzində romantik səviyyədə
ümumi şəkildə vəsf edilmiş Azərbaycan təbiətinin
yazılı ədəbiyyatdakı ilk realist təqdimatıdır.
Bu, XII əsrdə Nizami Gəncəvinin "İskəndərnamə"
poemasındakı "Bərdənin tərifi" adlı
romantik xarakterli poetik parçanın meydana
çıxmasından altı yüz il sonra yaradılmış,
ölkənin təbiətini konkret coğrafi adı ilə vəsf
edən şeir nümunəsi kimi mühüm əhəmiyyətə
malikdir.
"Bayram oldu" şeirindəki
"Bizim evdə dolu çuval da yoxdur" misrasında səslənən
giley xarakterli tənqid, əslində, ədəbiyyatın
gerçək həyata, milli məişətlə
bağlı təəssüratların poeziyaya ayaq
açmasına dönüş əhvali-ruhiyyəsinin ifadəsi
idi. XVIII əsrdə artıq Azərbaycan
insanının təbii obrazının
canlandırılması, onun surətinin malik olduğu
mühiti və məişəti, xasiyyəti və rəftarı
ilə birlikdə rəsm edilməsi erkən realizmin konkret
addımları idi. Molla Pənah Vaqifin
şeirlərində Azərbaycan həyatının canlı
danışıq dilinin bütün gözəllik və incəlikləri
ilə əks olunması da realist ədəbiyyatın əsas
əlamətlərindən biridir. Bu, Azərbaycan gözəlinin
doğma ana dilində, milli bədii təfəkkür əsasında
tərənnüm edilməsi baxımından ədəbiyyatda
yeni təsəvvürün ifadəsi idi:
Boyun sürahıdır, bədənin
büllur,
Gərdənin çəkilmiş
minadan, Pəri!
Sən ha bir sonasan, cüda
düşübsən
Bir bölük yaşılbaş
sonadan, Pəri!
İxtilatın şirin, sözün
məzəli,
Şəkər
gülüşündən canlar təzəli.
Ellər yaraşığı,
ölkə gözəli,
Nə gözəl doğubsan anadan, Pəri!
Molla Pənah Vaqifi şeirlərində
bütün təbiiliyi ilə mənalandırdığı
təbiət təsvirlərinə və obrazlara görə həm
də şair-rəssam adlandırmaq olar.
Bütün bunlara görə,
XVIII əsrin realizmi xarakterinə görə təsviri realizm
deyil, Azərbaycan realizminin başlanğıc
dövrünün ovqatını yaşayan və əks etdirən
erkən realizm idi. Vaqifin realizmi Azərbaycan ədəbiyyatında
realizm ədəbi cərəyanının mükəmməl
bədii müqəddiməsidir. Molla Pənah
Vaqifin başçılıq etdiyi erkən realizm müstəqil
ədəbi cərəyandır.
Beləliklə, Molla Pənah Vaqifin
başçılığı ilə Azərbaycan ədəbiyyatında
erkən realizm ədəbi cərəyanının
yaranması məsələsi elmi təfəkkürdə
aşağıdakı mərhələlərdən
keçmişdir:
Molla Pənah Vaqif Azərbaycan ədəbiyyatında:
1. Realist şeirin və ya realist
şeir məktəbinin yaradıcısıdır (Həmid
Araslı və başqaları - XX əsrin əllinci illərindən
etibarən).
2. Realist bədii metoda əsaslanan sənətkardır
(Araz Dadaşzadə - XX əsrin altmışıncı illərinin
birinci yarısı).
3. Təsviri realizm üslubunun
nümayəndəsidir (Əziz Mirəhmədov - XX əsrin
altmışıncı illərinin axırları).
4. Erkən realizm ədəbiyyatda
realizmin hazırlıq mərhələsidir (Yaşar Qarayev -
XX əsrin yetmişinci illərinin ikinci yarısı).
5. Erkən realizm ədəbi cərəyanının
banisidir (İsa Həbibbəyli - müstəqillik
dövrü).
Vaqifin məşhur
"Görmədim" müxəmməsi ideya-bədii
xüsusiyyətlərinə görə Azərbaycan realizminin
möhkəm təməllərindən və əsas örnəklərindən
biri hesab edilməyə layiqdir. "Görmədim"
müxəmməsi Azərbaycan ədəbiyyatında erkən
realizmin kulminasiya nöqtəsidir. "Görmədim"
şeiri realizmin sonrakı mərhələsinə
keçidin zərurətini bəyan edən ədəbi
aktdır. Həyatın, dövrün
böyük çətinliklərini və ziddiyyətlərini
real gərginlikləri ilə, ümumiləşmiş şəkildə
sərrast ifadə edən "Görmədim" şeirində
milli realist ədəbi düşüncənin əsas
xüsusiyyətləri özünün bədii əksini
tapmışdır. Vaqifin
yaradıcılığı, xüsusən də
"Görmədim" şeiri Azərbaycan ədəbiyyatında
realizm epoxasının artıq dönməz xarakter
aldığını təsdiq edən ədəbi bəyanatdır.
Dərin ictimai məzmunu və təsvir vasitələri ilə
"Görmədim" şeirini Azərbaycan realizminin erkən
dövrünün, ümumiyyətlə ədəbiyyatda
realizm epoxasının başlanğıc mərhələsinin
ən qüvvətli və təsirli poetik monoloqu
adlandırmaq olar:
Mən cahan mülkündə
mütləq,
doğru
halət görmədim,
Hər nə gördüm, əyri
gördüm,
özgə
babət görmədim.
Aşinalar ixtilatında sədaqət
görmədim,
Biətü iqrarü imanü dəyanət
görmədim,
Bivəfadan lacərəm təhsili-hacət
görmədim.
...Kizbü böhtandan səvayi bir
hekayət görmədim.
...Bulmadım bir dost ki, ondan bir ədavət
görmədim.
...Hiç kəsdə həqqə
layiq bir ibadət görmədim.
...Qədrü qiymət istəyib,
qeyr əz xəsarət görmədim.
...İşlənən
işlərdə ehkamü ləyaqət görmədim.
[5, s186-187]
Molla Pənah Vaqifin
"Görmədim" müxəmməsi
"Koroğlu" dastanı ilə "Molla Nəsrəddin"
məktəbi arasında möhtəşəm ədəbi
körpüdür. Ədəbiyyatşünaslıq elmində "Görmədim"
müxəmməsində irəli sürülən fikirlərin
bütün dövrlər üçün aktual və əhəmiyyətli
olacağına inam ifadə olunmuşdur: "Molla Pənah
Vaqifin bir çox şeiri - müstəzadı və müxəmməsi
vardır. Onlardan məşhuru əbnayi-ruzigarın
bivəfa və dəyanətsiz olmağı xüsusda
yazdığı müxəmməsdir ki, onun məal və məzmunu
necə ki dünya vardır, həmişə təzəlik və
doğruluq üzrə baqi qalacaqdır". [3, s.152]
"Bayram oldu" şeirindən
"Görmədim" müxəmməsinədək
keçilən yaradıcılıq yolu Molla Pənah Vaqifin və
onun banisi olduğu erkən realizm ədəbi cərəyanının
təkamül və inkişaf mərhələsini əks
etdirir. Molla Pənah
Vaqifin müəllimliklə məşğul olduğu illərdən
ilk şeirlərini yazdığını, pedaqoji fəaliyyətinin
Şuşa mərhələsində bədii
yaradıcılıqla daha ardıcıl şəkildə məşğul
olduğunu nəzərə alsaq, Azərbaycan ədəbiyyatında
erkən realizmin təxminən XVIII əsrin
altmışıncı illərindən şairin
ömrünün son günlərində yazdığı
"Görmədim" müxəmməsinədək, hətta
ondan sonra da ömür sürmüş Molla Vəli Vidadinin vəfatınadək
keçən təxminən qırx ilə yaxın bir
dövrdə formalaşma prosesi keçirdiyini və
inkişaf etdiyini təsəvvür etmiş olarıq.
Beləliklə, XVIII əsrdə
artıq Azərbaycan poeziyasında real olaraq insan və cəmiyyət
məsələləri ədəbiyyatın "gündəliyi"ndə
əsas yeri tutmuşdur. Bu dövrdə xalq-aşıq şeiri
üslubu klassik lirika ənənələrini üstələmişdir.
Daha doğrusu, Molla Pənah Vaqifin
yaradıcılığı ilə xalq şeiri və
yazılı poeziya arasındakı fərq aradan
qalxmışdır. XVIII əsr Azərbaycan
ədəbiyyatında heca vəznində yazılmış
şeir əruz vəznli poeziyanı arxada qoymuşdur. Bu, Azərbaycan poeziyasında əruz
epoxasının ilkin süqutu dövrü idi. Məhz bu mərhələdən sonra Azərbaycan
poeziyasında heca vəznli şeir dönməz xarakter
almış, yüksələn xətlə inkişaf
etmişdir.
İdeya-bədii xüsusiyyətlərinə
görə Vaqifin şeirlərini aşıq poeziyasından
seçmək, ayırmaq çətindir. Məhz
poeziyada gedən sadələşmə, təbiilik və xəlqiləşmə
prosesləri Azərbaycan ədəbiyyatını erkən
realizm mərhələsinə gətirib
çıxarmışdır. Artıq
XVIII əsrin ikinci yarısında Azərbaycan ədəbiyyatında
erkən realizm ədəbi cərəyan kimi
formalaşmağa başlamış, həmin əsrin
sonlarının ictimai-siyasi hadisələrinin təsiri ilə
kamala çatmışdır.
XVIII əsrin ortalarında
meydana çıxmaış "Vidadi ilə müşairə"
şeiri Azərbaycan ədəbiyyatında erkən realizmin sənət
prinsiplərinin bəyannaməsi, nəzəri terminologiya ilə
desək, manifestidir. Molla Pənah Vaqiflə Molla Vəli
Vidadinin şeirləşməsində ədəbiyyata dair səsləndirilən
fikirlər erkən realizmin nəzəri-estetik prinsipləri
hesab oluna bilər. Molla Pənah Vaqifin
"Vidadi ilə müşairə"sində təkcə
Vaqifin və Vidadinin yaradıcılığında yox,
geniş mənada Azərbaycan ədəbiyyatında erkən
realizm üçün səciyyəvi olan ədəbiyyatda
nikbinlik məsələsi izah edilmiş və müdafiə
olunmuşdur. Əslində zahirən sadə
görünən nikbinlik məsələsinə münasibət
erkən realizm ədəbiyyatını kədər,
ayrılıq, "şəbi-hicran" motivləri
üstündə köklənmiş klassik romantik lirikadan fərqləndirən
əsas xüsusiyyətlərdən biridir. Molla Pənah
Vaqifin dostu Molla Vəli Vidadiyə cavablarında ədəbiyyatda
nikbinliyin zərurəti aşağıdakı kimi ifadə
olunmuş, xüsusiyyətləri nəzərə
çarpdırılmışdır:
... Say qənimət diriliyin dəmini,
Keçən həmdəmlərin
çəkmə qəmini,
Əqlin olsun, sil gözünün nəmini,
Dəxi geri gəlməz onlar
ağlarsan!
...Keçən işdən mərd
igidlər pozulmaz,
Atalar deyibdir: "Tökülən
dolmaz",
Qatıq üçün
qışda ağlamaq olmaz,
İnşaallah, gələr bahar,
ağlarsan!
"Vidadi ilə
müşairə" eyni zamanda erkən realizmin ön
mövqeyə çəkdiyi ədəbiyyatda dünyəvilik
prinsipinin bəyan olunması baxımından da əhəmiyyətlidir. Çünki
klassik romantik poeziyada dünyəvi motiv süjetlərin və
ideyaların olmasına baxmayaraq, orta ərslər Azərbaycan
ədəbiyyatında dini-fəlsəfi baxış geniş
yer tutmuşdur. İntibah dövrü və
orta əsrlərdə poema janrında yazılmış əsərlərdəki
minacat, nət, fəxriyyə bölmələri dini motivlər
üzərində qurulmuşdur. Erkən
realizm ədəbiyyatında isə islamın təməl
şərtlərinə hörmət etməklə bərabər,
axirətə deyil, həyata çağırış,
gözəlliklərdən zövq almağa dəvət
ideyası diqqət mərkəzinə çəkilmişdir.
Erkən realizm üçün əhəmiyyətli olan bu sənət
prinsipləri "Vidadi ilə müşairə"də
aşağıdakı şəkildə mənalandırılmışdır:
Vidadi
Ağlamaq möminin əlamətidir,
Nəbinin dininin xoş adətidir,
Əgər bilsən, həqqin kəramətidir,
Ta gedincə, nuri-bəsər
ağlarsan!
Vaqif
Toy-bayramdır bu dünyanın əzabı,
Əqli olan ona gətirər tabı,
Sənin tək oğlana deyil
hesabı,
Hər şeydən eyləyib qubar
ağlarsan!
Bununla belə, "Vidadi ilə
müşairə" şeiri erkən yeni dövr
poeziyasının mahiyyətindəki kədərin də
xarakterini müəyyən edir. Bu dövrün ədəbiyyatındakı
kədər motivlərində "möminlik əlamətindən"
çox, həyat hadisələrindən gələn kədərli
düşüncələrin, hətta bəzən
yaşın, ixtiyarlığın doğurduğu acı təəssüf
hisslərinin aparıcılıq təşkil etməsi məqbul
hesab olunmuşdur. Molla Vəli Vidadinin
aşağıdakı fikirləri erkən yeni dövr ədəbiyyatındakı
kədərin "ağlar güləyən" xarakterində
olduğunu bəyan edir:
Ağlamaq ki, vardır, məhəbbətdəndir,
Şikəstəxatirlik mərhəmətdəndir,
Əsil bunlar cümlə
mürüvvətdəndir,
Olsa ürəyində, betər
ağlarsan!
...Oğlan, sən uşaqsan, cavansan
hələ,
Yenicə cisminə düşüb vəlvələ,
Təzəcə dəyənək
alıbsan ələ,
Qaim tut ki, nagah düşər,
ağlarsan.
Molla Vəli Vidadinin cavablarında erkən
realizm üçün ədəbiyyatda cəmiyyətdəki
ictimai bərabərsizliklərdən doğan kədərin də
xarakterinə işarələr vardır:
Dövlətindən yetdik nanü nəməyə,
Düşdük indi cadü qatıq
yeməyə,
Söz ki çoxdur, yeri yoxdur deməyə,
Əgər bilsən, ey bixəbər,
ağlarsan.
Erkən realizm ədəbiyyatında
Molla Vəli Vidadinin dostu, xeyirxahı və müasiri,
dövrünün tanınmış şairlərindən
biri olmuş Şəki xanı Hüseyn xan
Müştaqın vəfatı münasibətilə
yazılmış "Müsibətnamə" poeması,
onun öz sözləri ilə desək, "sədaqəttdən"
və "mürüvvətdən" yoğrulmuşdur. Molla Pənah Vaqifin "Bax" rədifli qəzəli
və "Görmədim" müxəmməsi Vidadinin
dediyi kimi "dünyanın ləzzəti və
dadının bir gün zəhər olmasının" ifadəsidir.
Molla Vəli Vidadinin dilindən deyilmiş "Söz ki
çoxdur, yeri yoxdur deməyə" - misrasında ifadə
olunan mətləb erkən realizmin ictimai münasibətlərin
tənqidinə bəslədiyi ehtiyatlı münasibəti
çox aydın şəkildə ifadə edir.
Molla Pənah Vaqiflə
Vidadinin şeirləşməsi erkən yeni dövr ədəbiyyatının
janr konsepsiyasını da müəyyən edir. Şeirləşmədən
aydın olur ki, erkən yeni dövr ədəbiyyatı
üçün xalq şeiri və aşıq poeziyası ənənəsi
səciyyəvidir. Belə ki, şeirləşmədə
Molla Pənah Vaqifin Vidadiyə üz tutaraq dediyi
"bayatıda zehnin zirəklənibdir" - sözləri
dostu və müasirinin yaradıcılığında
bayatı janrının deyil, bayatı ruhunun genişləndiyini
bildirir. "Bayatıda zehnin zirəklənibdir"
misrası Vidadinin yaradıcılığında 1. xalq şeiri ruhunun güclənməsi, 2. kədər motivlərinin genişlənməsi,
3. xalq həyatına meylin qüvvətlənməsi
mənalarını ifadə edir. Şeirləşmədə
Vidadinin dilindən deyilmiş "Külli-Qarabağın
abi-həyatı, Nərmü nazik bayatıdır,
bayatı" misralarında da "nərmü nazik
bayatı" məfhumunun geniş məna
daşıdığı, ən əsası isə
"Qarabağın abi-həyatı"nın timsalında
xalq həyatının geniş mənzərələrinin,
bütün təfərrüatlarının
canlandırılmasını ifadə etdiyi misaldır. Bu baxımdan yanaşdıqda "nərmü nazik
bayatı" ifadələri həm də xalq həyatını
əks etdirən daha münasib janrlar kimi də başa
düşülə bilər. Həqiqətən də,
Molla Vəli Vidadinin yaradıcılığında xalq həyatını
daha yaxından tərənnüm etməyə imkan verən
qoşma janrına meyil qüvvətlənmiş, hətta o,
Vaqiflə ortaq dostu olan Hüseyn xan Müştaqın
ölümünə həsr edilmiş "Müsibətnamə"
adlı poema yazmışdır. Vidadinin təqdimatında
"Müsibətnamə" həm poemanın adını
bildirən, həm də janrını müəyyən edən
sözdür. Molla Vəli Vidadinin
"Müsibətnamə" poeması Azərbaycan ədəbiyyatında
mərsiyə janrında yazılmış ilk bədii əsərdir.
Molla Pənah Vaqifin Vidadiyə
üz tutaraq dediyi "Müxəmməs deməyin seyrəklənibdir"
ifadəsi ilk növbədə müxəmməsin erkən
yeni dövr ədəbiyyatının əsas janrlarından
biri olmasının etirafı deməkdir. İkincisi,
"Müxəmməs deməyin seyrəklənibdir" -
misrasında Molla Pənah Vaqif erkən realizm üçün
gerçək həyatı əks etdirmək baxımından
daha geniş imkanlar açan bu janrı Vidadinin arxa plana
keçirməsindən narahatlığını nəzərə
çarpdırmışdır. Molla Vəli
Vidadi isə "Müsibətnamə" poemasını
müxəmməslərdə olduğu kimi beşlik misralar
üstündə qurmaqla həmin boşluğu doldurmuşdur.
Ən maraqlı cəhətlərdən
biri də bundan ibarətdir ki, "Vidadi ilə müşairə"də
geniş mənada erkən realizmin konkret bir
yaradıcılıq istiqaməti, ədəbi axın kimi
mahiyyəti və prinsipləri də bəyan olunmuşdur. Molla Vəli
Vidadinin Molla Pənah Vaqifə ünvanlanmış
aşağıdakı fikirləri tam mənası ilə erkən
yeni dövrün də, erkən realizmin də xarakterik
xüsusiyyətlərini meydana qoyur.
Gəl danışma müxəmməsdən,
qəzəldən,
Şeri-həqiqətdən, mədhi-
gözəldən,
Sənin ki, halını billəm əzəldən,
Elə deyib canan, dilbər
ağlarsan!
[5, s.223]
Bu parçadakı
"şeri-həqiqət" məna etibarilə "realist
şeir" deməkdir. "Şeri-həqiqət"i realizm
anlayışı kimi də başa düşmək
mümkündür. Həmin misradakı
"mədhi-gözəl" ifadəsi isə aydın
göründüyü kimi "gözəllərin mədh
edilməsi", yaxud vəsf olunması mənalarını
ifadə edir. "Elə deyib canan, dilbər
ağlarsan" misrasındakı gözəlliyə meyil
notları "mədhi-gözəl"
anlayışını tamamlayan mətləblərdir. Eyni zamanda, Vidadiyə məxsus "Söz ki çoxdur,
yeri yoxdur deməyə" misrasında ifadə olunan həyatda
rast gəlinən hər mətləbin üstünü
açmamaq, vaxtı çatmamış sözləri dilə
gətirməmək kimi fikirlər də erkən realizmin həyat
həqiqətlərinə hansı səviyyədə
müdaxilə etmək prinsipini dolğun şəkildə
ifadə edir.
Bütün bunlar
aşağıdakı kimi elmi cəhətdən ümumiləşdirilmiş
nəticə çıxarmağa imkan verir: "Şeri-həqiqət"
və "mədhi-gözəl" anlayışları XVIII
əsrdə Molla Vəli terminologiyası ilə ifadə
olunmuş Molla Pənah Vaqif realizminin təyinatıdır. Molla Pənah Vaqif realizmi isə "şeri-həqiqət"dən
yoğrulmuş, "mədhi-gözəl"i tərənnüm
edən, "cadü qatıq" yemək kimi zəngin real
etnoqrafik çalarları olan və hələ ki, hər
sözü deməyin yeri gəlib çatmadığı erkən
realizmdir. "Söz ki çoxdur, yeri
yoxdur deməyə" misrası erkən realizm
anlayışındakı "erkən" sözünü
ifadə edir. Bu prinsiplər Molla Pənah
Vaqif şeirinin düsturu, erkən realizm ədəbiyyatının
atributlarıdır.
"Vidadi ilə
müşairə" - Azərbaycan ədəbiyyatının
Məhəmməd Füzulidən sonrakı və Mirzə Fətəli
Axundzadədən əvvəlki erkən yeni
dövrünün şeirlə ifadə olunmuş mənzum
nizamnaməsidir.
"Vidadi ilə
müşairə" - Azərbaycan ədəbiyyatında
Molla Vəli Vidadinin sənətə baxışı ilə
Molla Pənah Vaqifin həyat və ədəbiyyat fəlsəfəsinin
özünüifadəsidir.
Molla Vəli Vidadi ilə 70
yaşında, yəni 1777-ci ildə baş tutmuş şeirləşmə
Azərbaycan ədəbiyyatında təxminən XVIII əsrin
ortalarından başlamış yeni tipli şeir-sənət
prinsiplərinin ümumiləşdirilmiş yekunu, Vidadi Xəstənin
vəfatına qədər davam edən erkən yeni dövr ədəbiyyatının
bəyanatıdır.
"Vidadi ilə
müşairə" - Molla Pənah Vaqiflə Vidadinin
şeirləşməsi, erkən yeni dövr Azərbaycan ədəbiyyatının
və erkən realizm ədəbi cərəyanının
manifesti və nəzəriyyəsidir.
Dünya ədəbiyyatında
ədəbi cərəyanlar üçün zəruri
sayılan ədəbi prosesi istiqamətləndirən ədəbi-ictimai
mərkəzin və ya hər hansı bir mərkəzi iqamətgahın
mövcudluğu baxımından da XVIII əsrin ikinci
yarısından etibarən real imkanlar yaranmışdır. Bu baxımdan
erkən realizmin ədəbi cərəyan kimi
formalaşmasında xan sarayları mərkəzi əlaqələndirici
funksiyanı yerinə yetirmişdir. Orta əsrlərdəki
dəbdəbəli saray həyatından fərqli olaraq, XVIII əsrin
xanlıqlar hakimiyyəti sarayı xeyli dərəcədə
xalqa yaxın idi. Çoxsaylı Azərbaycan
xanlıqları konkret bir coğrafiyanı əhatə etdiyi
üçün həmin ərazidə olan az-çox
savadlı və bacarıqlı qüvvələri öz
hakimiyyəti ətrafında birləşdirməyə
çalışmışdır. Azərbaycan
xanlıqlarının saraylarında xalq içərisindən
idarəetməyə cəlb edilmiş mirzələr,
çaparlar, kitabdarlar, qulluqçular, xan qvardiyasının
üzvləri hakimiyyət sülaləsi ilə birlikdə
yaşayıb-işləmişlər. Hətta
xan sarayı mühitində aşıq məclisləri də
təşkil olunurdu. Ona görə də
XVIII əsrdə orta əsr saray-sülalə hakimiyyətindən
xalq hakimiyyətinə doğru müəyyən
dönüş başlanmışdı. Xan
sarayları siyasi-inzibati mərkəz olmaqla bərabər, həm
də müəyyən mənada ədəbi-mədəni mərkəz
funksiyasını da həyata keçirməkdə idi. Bir çox xanlıqlarda xan saraylarının
"Xan evi" adlandırılması sarayın xarakterindəki
xalqa yaxınlıqla əlaqədar baş vermiş dəyişikliyin
ifadəsi idi. Bu mənada XVIII əsr Azərbaycan ədəbiyyatı
nümayəndələrinin, xüsusən də
dövrün ən görkəmli sənətkarlarından
olan Molla Pənah Vaqifin və Molla Vəli Vidadinin yetişib
formalaşmaları və yaradıcılıqlarını
inkişaf etdirmələrində xanlıqlar dövrü
hakimiyyət saraylarının bu fərqli xarakteri özünəməxsus
rol oynamışdır. Molla Pənah Vaqifin
Qarabağ Xan sarayında Baş vəzir vəzifəsində
çalışması burada xalqla, ölkənin və
regionun söz-sənət adamları ilə əlaqələrin
bir qədər də genişlənməsinə səbəb
olmuşdur. Bütün bunlar XVIII əsrdə
xan sarayları ilə bağlı olan, yaxud buradan idarə edilən
ədəbi hərəkat vasitəsilə erkən realizmin ədəbi
cərəyan kimi formalaşmasına öz təsirini göstərmişdir.
Mirzə Fətəli Axundzadənin
adı ilə bağlı olan maarifçi realizm ədəbi
cərəyanı üçün Tiflisdə fəaliyyət
göstərmiş "Divani-hikmət" ədəbi məclisi
və ölkədəki digər ədəbi məclislər,
Cəlil Məmmədquluzadənin başçılıq
etdiyi tənqidi realizm ədəbi cərəyanından
ötrü "Molla Nəsrəddin" jurnalı, Əli bəy
Hüseynzadənin önə çıxardığı
romantizm ədəbi cərəyanının nümayəndələrinə
görə "Füyuzat" jurnalı hansı rola və
mövqeyə malikdirsə, Molla Pənah Vaqifin istiqamətləndirdiyi
erkən realizmin də ədəbi cərəyan kimi
formalaşdırılması və inkişaf etdirilməsində
dövrünə görə onun Baş vəzir olduğu Xan
Evi müəyyən səviyyədə ona bənzər həmin
funksiyanı həyata keçirmişdir.
Bundan başqa, XVIII əsrin
ikinci yarısında ədəbi cərəyanlar
üçün əsas şərtlərdən olan Azərbaycanda
eyni ideya-sənətkarlıq istiqamətində vahid mövqedən
yazıb-yaradan şairlərin özünəməxsus şəbəkəsi
də var idi.
Şəmkirdən Molla Vəli Vidadinin, Şəki
xanlığından Hüseyn xan Müştaqın, şair Nəbi
və Rafeinin, Qarabağdan Ağqız oğlu Piri, Sarı
Çobanoğlu, Əliağa Alim, Əbülfət xan Tuti və
başqalarının Molla Pənah Vaqifin ətrafında birləşmələri,
onun sənət yolunu qəbul edib, bu xətti yaradıcılıqla
davam etdirmələri erkən realizmin ədəbi cərəyan
kimi formalaşması və inkişafında mühüm rol
oynamışdır.
Göründüyü kimi,
Molla Pənah Vaqifin əsasını qoyduğu olduğu erkən
realizm ədəbi cərəyanı kifayət qədər
istedadlı şairləri və digər yaradıcı
qüvvələri öz ətrafında birləşdirmişdir. Müasirləri
olan şairlərdən hər biri vahid ideya-sənətkarlıq
mövqeyindən çıxış edən yaradıcı
qüvvələr olmalarına baxmayaraq, onlar erkən realizmi fərqli
mövzu və ideyalarla, habelə yeni bədii təsvir və
ifadə vasitələri ilə zənginləşdirmişlər.
Molla Pənah Vaqif erkən realizmin
yaradıcısı kimi həmin ədəbi qüvvələri
öz ətrafında birləşdirmiş və
yaradıcılıq baxımından istiqamətləndirmişdir.
Nəticədə erkən realizmin özünəməxsus
ədəbi şəbəkəsi yaranmış və bu,
yeni tipli ədəbiyyat çoxəsrlik Azərbaycan ədəbiyyatının
inkişafı tarixində xüsusi bir mərhələ təşkil
etmişdir.
Erkən realizm mərhələsi
Azərbaycan ədəbiyyatında realist meylin davamlı prosesə
çevrilməsi üçün mühüm zəruri şərtləri
hazırlamışdır. Erkən realizm - Azərbaycan
ədəbiyyatında realist hərəkatın təməli,
bünövrəsidir. Erkən realizm - sadəcə
təmayül deyil, özünəməxsus ideya-estetik prinsipləri
olan ədəbi cərəyandır. Molla
Pənah Vaqif Azərbaycan ədəbiyyatında erkən
realizm ədəbi cərəyanının
yaradıcısı və banisidir. Erkən
realizm - klassik romantik ədəbiyyatdan ayrılmış
realizmin başlanğıc mərhələsidir. XVIII əsrin ədəbi hadisəsi olan erkən
realizm bir qədər sonra XIX əsrdə yaranmış
maarifçi realizmi hazırlamışdır.
Məlum olduğu kimi, Molla Pənah
Vaqif həm də özünün adı ilə
adlandırılan Vaqif ədəbi məktəbinin də
yaradıcısıdır. Vaqif ədəbi məktəbi
ilə Vaqifin yaradıcısı olduğu erkən realizm ədəbi
cərəyanı yaxın anlayışlar olsa da, eyni deyildir.
Vaqifin Azərbaycan ədəbiyyatına gətirdiyi
nikbinlik, gözəllik, dünyəvilik, gerçəklik
ideyaları həm Vaqif ədəbi məktəbinə, həm
də erkən realizm ədəbi cərəyanına aid olan sənət
prinsipləridir. Bundan başqa, Molla Pənah Vaqifin
xalq-aşıq şeiri ənənəsi ilə yazılı
poeziya arasındakı fərqi aradan qaldıraraq, aşıq
şeiri tərzini yazılı ədəbiyyatın əsas
istiqamətinə çevirməsi, heca vəznli şeirin əsaslarını
yaratması, xalq həyatının təsvir və tərənnümünü
ön mövqeyə çəkməsi, habelə
yaradıcılığındakı tənqidi motivlər
Vaqif ədəbi məktəbi üçün də zəruri
faktorlardır. Bununla belə, digər bütün ədəbi
məktəblər kimi, məsələn, Nizami ədəbi məktəbi,
Füzuli ədəbi məktəbi, Mirzə Fətəli
Axundzadə, "Mola Nəsrəddin" ədəbi məktəbləri
kimi, Vaqif ədəbi məktəbi də erkən realizm ədəbi
cərəyanından daha uzunömürlü ədəbiyyat
hadisəsidir. Vaqif ədəbi məktəbi əsrdən-əsrə
yaşayıb, özündən sonrakı ədəbiyyatın
inkişafına təsir göstərməkdə davam edən
Vaqif şeiri ənənələri deməkdir. Bu mənada Vaqif ədəbi məktəbi ənənəsi
XIX-XX əsrlərdə və hazırda müstəqillik
dövründə də davam etməkdədir. Lakin başqa ədəbi cərəyanlar kimi, erkən
realizm də konkret zaman çərçivəsində, XVIII əsrin
60-90-cı illərində fəaliyyət göstərmiş ədəbi
cərəyandır. Erkən realizm ədəbi
cərəyanı Vaqif ədəbi məktəbinin ideya-sənətkarlıq
prinsiplərini müəyyən etmişdir. Ədəbiyyat tarixində heç də
bütün ədəbi məktəb yaradanlar həm də ədəbi
cərəyan formalaşdıra bilməmişlər. Həm ədəbi məktəb, həm də ədəbi
cərəyan yaratmaq Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində
Molla Pənah Vaqif ilə Mirzə Fətəli Axundzadəyə
və Cəlil Məmmədquluzadəyə müyəssər
olmuşdur.
Azərbaycan ədəbiyyatının
xüsusi bir inkişaf mərhələsi kimi
formalaşdırılmasında, erkən realizm ədəbi cərəyanının
yaradılmasında Molla Pənah Vaqifin müstəsna xidmətlərini
Alim təxəllüsü ilə şeirlər yazmış
oğlu Əliağanın şairin sağlığında bəyan
etdiyi aşağıdakı fikirlərini əyani şəkildə
mənalandırır:
Alim, bu söz ilə elədim fəhmini
izhar,
Qıldım çü
hesabı.
Bilsin bu xəlayiq, deyirəm mən dəxi
əşar,
Həm böylə
cavabı.
Ol Vaqifin, əlbəttə, bu
sözdən mənə zinhar,
Tutmasın itabı.
Onun sözünə qarşı deməyə
nə hədim var,
Açman bu hicabı.
Odur bu cahanda, bəli hər elmə xəbərdar,
Yoxdur dəxi babı.
Mən həm bilirəm, oxumuşam dərs
ilə təkrar
Quranı kitabı.
Kəs ataya söz qaytara məhşər
günü qəhhar
Çox verər əzabı.
Xanın ki, əgər lütfü ola bəndəyə bir bar,
Dildən aça babı.
Beləliklə, erkən
realizm Azərbaycan ədəbiyyatında realizmin ilkin sənət
vəsiqəsidir.
Erkən realizm - Molla Pənah
Vaqifin və müttəfiqlərinin realizmidir.
Erkən realizm - ədəbiyyatda
Məhəmməd Füzuli epoxası ilə Mirzə Fətəli
Axundzadə epoxası arasında körpüdür.
Erkən yeni dövr Azərbaycan
ədəbiyyatı özündən sonra gələn real yeni
dövrün, "kamal axtarışlarında" olan
maarifçi realizm epoxasının baş məşqidir.
Erkən realizm - Molla Pənah
Vaqifin adı və sənəti ilə bağlı olan Vaqif ədəbi
məktəbinin ideya-nəzəri əsaslarını, sənət
prinsiplərini müəyyən edən ədəbi cərəyandır.
Vaqif ədəbi məktəbi
- erkən realizm ədəbi cərəyanının
ideya-estetik prinsiplərini, sənətkarlıq xüsusiyyətlərini
yaşadaraq, yaradıcılıqla inkişaf etdirən, milli ədəbiyyatın
sonrakı inkişafına təkan verən
uzunömürlü sənət məktəbidir.
Erkən realizm - XVIII əsrin
ikinci yarısı Azərbaycan ədəbiyyatının ədəbi
hadisəsidir.
Erkən yeni dövr -
müstəqillik epoxasında da ədəbiyyatda yeni tarixi mərhələ
yaratmağa çağırışın
reallığıdır.
İsa
HƏBİBBƏYLİ
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2021.- 31 iyul.- S.16-18.